Να αξιοποιήσουμε τη δυναμική

Αυτή η τοποθέτηση αμφισβητείται έντονα από λογικές που βρίσκουν έδαφος και μέσα στην αριστερά και υποστηρίζουν λίγο ως πολύ ότι οι πανεργατικές απεργίες είναι «βαλβίδες εκτόνωσης» που ανοιγοκλείνουν κατά το δοκούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες για να σπάνε τη δυναμική του εργατικού κινήματος, ότι είναι «τουφεκιές στον αέρα» και έχουν ανασταλτικό ρόλο στους αγώνες. Πρόκειται για εντελώς λάθος λογικές.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε τριτοβάθμιο επίπεδο, όπως και τα κόμματα με τα οποία νταραβερίζονται, δεν έχουν καμιά όρεξη για κανενός τύπου απεργιακές κινητοποιήσεις, πόσο μάλλον πανεργατικές. Δεν καλούν πανεργατικές απεργίες για πλάκα, στην πραγματικότητα το κάνουν, μόνο όταν πιέζονται πολύ – είτε από τα αφεντικά και την κυβέρνηση, είτε από τη βάση τους, είτε, συνήθως, και από τους δύο ταυτόχρονα. Καθοριστικό ρόλο στο αν θα καλέσουν μια πανεργατική απεργία παίζει η οργάνωση και η πολιτική συγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Στη Βρετανία, η τελευταία φορά που τα συνδικάτα κάλεσαν γενική απεργία κοντεύει να κλείσει έναν αιώνα. Φέτος το Μάρτη, μισό εκατομμύριο διαδήλωσε στο Λονδίνο και οι Βρετανοί συνάδελφοι του Παναγόπουλου στην TUC εξακολουθούν να αντιστέκονται σθεναρά στην αυξανόμενη πίεση της βάσης για γενική απεργία. Οι ίδιοι αλλά και οι συνάδελφοί τους σε άλλες χώρες στην ΕΕ έχουν κάθε λόγο να ανατριχιάζουν παρακολουθώντας τις δέκα πανεργατικές ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε ένα χρόνο ή τις απεργίες του περσινού καλοκαιριού στη Γαλλία.

Εκτός Ελέγχου

Και δεν έχουν άδικο από την πλευρά τους. Ξέρουν ότι έστω και μια μικρή χαραμάδα μπορεί να ανοίξει το δρόμο για καταστάσεις που γρήγορα μπορούν να βγουν εκτός ελέγχου. Δεν είναι μόνο κλασσικά ιστορικά παραδείγματα σαν της 24ωρης γενικής απεργίας, που εξελίχθηκε σε γενική απεργία διαρκείας το Μάη του ’68 στη Γαλλία, που θυμίζουν αυτόν τον «κίνδυνο». Είναι η Ελλάδα του 2010.

Ο Παναγόπουλος υποδέχτηκε τη νέα κυβέρνηση και τα μέτρα αρνούμενος πεισματικά να καλέσει απεργία - ούτε καν συλλαλητήριο ενάντια στην ψήφιση του προϋπολογισμού το Δεκέμβρη του 2009 δεν ήθελε να οργανώσει. Κι όμως το τέλος του 2010 τον βρήκε να έχει στην πλάτη δέκα πανεργατικές – στις οποίες δεν τολμάει καν να απευθυνθεί ο ίδιος για να μη φάει κράξιμο.

Πουθενά, οι φετινές πανεργατικές απεργίες δεν λειτούργησαν εκτονωτικά. Κάθε γενική απεργία - ακόμα και αυτή στις 5 Μάη, όπου η κυβερνητική προπαγάνδα έπαιξε τα ρέστα της με τους νεκρούς της Μαρφίν για να στείλει το κίνημα σπίτι του - λειτουργούσε τελικά προωθητικά και όχι ανασταλτικά για το κίνημα. Η προπαγάνδα δεν μπόρεσε να αντέξει ούτε μια εβδομάδα. Η δυναμική, αλλά και το γιουχάισμα στον Παναγόπουλο στο Πεδίο του Αρεως στις 5 Μάη ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η επόμενη απεργία ήρθε μόλις σε δεκαπέντε μέρες στις 20 Μάη και το σχέδιο αποπροσανατολισμού της κυβέρνησης κατέληξε στα σκουπίδια.

Και φυσικά η δυναμική αυτή δεν περιορίζεται από τη μια πανεργατική στην επόμενη. Δεν υπήρξαν «κενά» ανάμεσα στις πανεργατικές απεργίες του τελευταίου χρόνου. Το μεγάλο προχώρημα του κινήματος ήταν ότι τα μεγάλα ποτάμια των πανεργατικών μετατράπηκαν γρήγορα σε πολλούς και άγριους χείμαρρους αντίστασης: Απεργίες διαρκείας, επαναλαμβανόμενες απεργίες, καταλήψεις υπουργείων, επισχέσεις εργασίας, αποχές - στην ΕΘΕΛ, τον ΟΣΕ, το ΜΕΤΡΟ, σε όλα τα ΜΜΜ, τα ΜΜΕ, τους φορτηγατζήδες, τους ναυτεργάτες, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους Δήμους, τα ΕΛΠΕ και πόσους άλλους χώρους - πραγματικά δεν έχει τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις απεργίες αυτής της χρονιάς.

Μπορούν αυτοί οι αγώνες να νικήσουν; Τα εμπόδια που μπήκαν και εξακολουθούν να μπαίνουν στη δυναμική αυτών των αγώνων έχουν ξεπεράσει την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Στα ΜΜΕ, στα ΜΜΜ, στον ΟΣΕ, στους Δήμους, στους γιατρούς και αλλού, οι ηγεσίες των Μεγάλων Ομοσπονδιών και των Συνδικάτων δεν δίστασαν κάτω από την πίεση της βάσης να καλέσουν απεργίες, καταλήψεις και κινητοποιήσεις παντός τύπου – έχοντας όμως όλες ένα κοινό χαρακτηριστικό – την πλήρη έλλειψη διάθεσης να τις οργανώσουν και να τους δώσουν προοπτική.

Εκεί παίζεται το στοίχημα - στους αγώνες που ανοίγουν μπροστά μας αυτή τη στιγμή, ενάντια στο «νέο Μνημόνιο», αλλά και ενάντια στην υλοποίηση του προηγούμενου. Οποιος θεωρεί «χαμένους» αυτούς τους αγώνες – πολλές φορές πριν καν ξεκινήσουν – και περιορίζεται απλά να καταγγέλλει τη ΓΣΕΕ, περιμένοντας «πλατείες Ταχρίρ» και «στρατιές συνειδητοποιημένων κόκκινων εργατών», το μόνο που κάνει είναι να περιμένει τον Παναγόπουλο να καλέσει την επόμενη πανεργατική για να κάνει την ξεχωριστή του συγκέντρωση.

Αντίθετα, οι πανεργατικές μπορούν να γίνουν αφετηρία κλιμάκωσης, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να χτίσουμε την εμπιστοσύνη στη δύναμη της τάξης και την οργάνωση από τα κάτω. Οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο πρέπει να αναγκάσουν παντού τις ηγεσίες να πάρουν αποφάσεις για απεργιακή κλιμάκωση - και όχι μόνο. Χρειάζεται να πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους, τις απεργίες που οι ηγεσίες αρνούνται να οργανώσουν.

• Αυτό σημαίνει γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, δημιουργία ανοιχτών απεργιακών επιτροπών που θα συμμετέχουν όσο περισσότεροι γίνεται.

• Σημαίνει απεργιακές φρουρές και λειτουργία απεργιακών ταμείων που να εξασφαλίζουν την επιτυχία ενάντια στις πιέσεις που φέρνει μια τέτοια απεργία.

• Σημαίνει ταυτόχρονο απεργιακό συντονισμό πολλών κλάδων σε απεργίες διαρκείας – κάτι για το οποίο προωθητικό ρόλο έχει ο ούτως ή άλλως μετωπικός χαρακτήρας της επίθεσης της κυβέρνησης. Δεν περιμένουμε τη ΓΣΕΕ να καλέσει «γενική απεργία διαρκείας», αλλά την οργανώνουμε από τα κάτω.

Και βέβαια, χρειάζεται να μπολιάσουμε το εργατικό κίνημα με την εναλλακτική προοπτική προτάσσοντας το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης: Ανατροπή μνημονίων-κυβέρνησης, στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ΕΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, απαγόρευση των απολύσεων, πάγωμα των εξοπλισμών, νομιμοποίηση των μεταναστών.