Πολιτισμός
Γιατί βλέπετε Ταραντίνο;

Θα πρέπει κατ' αρχάς να δηλώσω το αυτονόητο ότι, δηλαδή, κάθε κριτική σε οποιαδήποτε ταινία ή καλλιτεχνικό δημιούργημα είναι απόλυτα υποκειμενική. Και επειδή είναι υποκειμενική έχει τόση αξία όση αξία έχει η γνώμη αυτού που κάνει τη κριτική. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, και σε αντίθεση με την κριτική στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας, η καινούρια ταινία του Tarantino είναι μία ταινία που αξίζει να δείτε. Δεν είναι μία σπουδαία ταινία, αλλά είναι ένα ωραίο κινηματογραφικό παραμύθι και όπως κάθε παραμύθι έχει "καλούς", "κακούς" και πολλές ερμηνίες.

Στο "Once Upon A Time in Hollywood" (με σωστή μετάφραση «Μια φορά και έναν καιρό στο Hollywood» και όχι "Κάποτε στο Hollywood") ο Tarantino δημιουργεί μία ταινία - ιστορική ανορθογραφία (όπως στο «Τζάνγκο ο τιμωρός» και κυρίως στο «Άδωξοι Μπάσταρδη») με επίκεντρο και φόντο το καλοκαίρι του 1969 στο Hollywood και γεμάτη συνειδητά (;) με ψεύτικη καρτ ποσταλική νοσταλγία, εκδίκηση, (όχι υπερβολική) βία με αποκατάσταση της αδικίας σε ένα made-in-hollywood happy end, τρομερές ερμηνείες, μερικές απολαυστικές σκηνές, υπέροχη μουσική αλλά και μπόλικη πολιτική αντίδραση.

Κάποιος έγραψε ότι ο Tarantino γυρνάει την ίδια ταινία πολλές φορές. Με εξαίρεση το Reservoir Dogs, αυτό είναι σωστό και δεν είναι κατ' ανάγκη κακό. Σε όσες και όσους αρέσουν τα κινηματογραφικά κλισέ του Tarantino, που τον καθιέρωσαν (δίκαια ή άδικα) σαν σύγχρονο εκφραστή της ποπ κουλτούρας στο σινεμά, τότε θα λατρέψετε και αυτή την ταινία, όπως και εγώ.

Ερώτημα

Αν πρέπει να απαντήσω στο ερώτημα τι «θέλει να μας πει ο ποιητής», θεωρώ ότι θέλει να δώσει μία αντιδραστική - "επιστροφή στις παλιές καλές εποχές" - απάντηση στην (εξαιτίας Weinstein και Netflix) κρίση του Χόλυγουντ. Τότε όλα (στη πραγματική ζωή αλλά και στη βιομηχανία του κινηματογράφου) φαινόταν καλύτερα, αγνότερα, ομορφότερα. Το "παλιό καλό Hollywood" παρουσίαζεται γεμάτο λάμψη και γκλαμουριά, σικάτα πάρτι, όμορφα αγόρια και κορίτσια του θεάματος, στυλαρισμένα ρούχα και αμάξια δίπλα σε δαιμονοποιημένους χίπηδες. Φυσικά, ξέρουμε (και ο Tarantino σίγουρα ξέρει) ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ήταν μία εποχή που το "παλιό και καλό" πέθαινε (γιατί ήταν και "παλιό" και όχι “καλό") και το "νέο" έκανε την εμφάνιση του μέσα σε μία κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική έκρηξη. Η (πραγματική) ιστορία λέει ότι λίγες μόλις μέρες μετά το κινηματογραφικό χρονικό τέλος της ταινίας ήρθε το Woodstock. Αλλά, αλήθεια, γιατί πρέπει να απαντάμε σ' αυτό το ερώτημα; Ποιος βλέπει Tarantino γι' αυτό το λόγο;