Εργατικό κίνημα
Η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνουν συμβασιούχοι

Υποσχέσεις για επιτάχυνση των προσλήψεων και κροκοδείλια δάκρυα για την κατάσταση των νοσοκομείων είναι το μοτίβο των όσων λέει ο υπουργός Υγείας Κικίλιας τις τελευταίες ημέρες. Λίγες μέρες πριν ο συνάδελφός του από το Υπουργείο Εσωτερικών έλεγε ότι, όχι μόνο δεν υπάρχουν ελλείψεις, αλλά δουλεύουν κι 9.000 συμβασιούχοι παραπάνω απ' όσους χρειάζονται, προαναγγέλοντας την απόλυσή τους με τη λήξη των συμβάσεων.

Αν ψάχνει κανείς από πού προκύπτει αυτή η αντίφαση δύο πράγματα θα πρέπει να λάβει υπ' όψη του. 

Το πρώτο είναι η καυτή ανάσα του κινήματος των εργαζόμενων στα δημόσια νοσοκομεία. Ένα κίνημα που έχει οργανωθεί στη βάση, με επιτροπές συμβασιούχων σε μια σειρά νοσοκομεία πανελλαδικά, που ενώνει μόνιμους κι ελαστικά εργαζόμενους στα σωματεία, που αναγκάζει μια ομοσπονδία όπως η ΠΟΕΔΗΝ να διατηρεί την απεργιακή της στάση με τακτικές κινητοποιήσεις και με το Συντονιστικό Νοσοκομείων, ένα δίκτυο συντονισμού σωματείων, συνδικαλιστών και εργαζόμενων με κάθε σχέση εργασίας, να αποτελεί αναντικατάστατο βοήθημα σε όλη αυτή την πορεία. Ένα κίνημα που ανάγκαζε και την προηγούμενη ηγεσία του Υπουργείου Υγείας να ανανεώνει τις συμβάσεις ΟΑΕΔ και επικουρικών ξανά και ξανά. 

Το πρώτο δείγμα αυτού του κινήματος από τη νέα του θέση ο Κικίλιας το πήρε με τη μεγάλη απεργιακή διαδήλωση των εργαζόμενων στα νοσοκομεία στη Θεσσαλονίκη, την παραμονή του πανεργατικού συλλαλητηρίου στη ΔΕΘ. Ήδη από την επόμενη μέρα αναγκάστηκε να δίνει νέες υποσχέσεις στους συμβασιούχους που ήρθαν μαζικά από όλη τη χώρα για να διαδηλώσουν. Μάλιστα οι εργαζόμενοι των δημόσιων νοσοκομείων είχαν αποφασίσει τον επόμενο απεργιακό σταθμό του αγώνα τους, την κινητοποίηση που οργανώνουν στις 23 Οκτώβρη. 

Ένας δεύτερος λόγος όμως είναι ότι “η δεξιά δεν ξεχνά τι θα πει κίνημα συμβασιούχων” για να παραλλάξουμε το γνωστό σύνθημα. Οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι έχουν πίσω τους μεγάλους αγώνες για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά -αγώνες που οδήγησαν ολόκληρα εργατικά κομμάτια στη νίκη. 

Η κυβέρνηση Καραμανλή το 2004 βρήκε μπροστά της ένα κίνημα συμβασιούχων που κατάφερε και κέρδισε τη μονιμοποίηση χιλιάδων εργαζόμενων. Παραμονές των εκλογών ο Καραμανλής υποσχόταν τη μονιμοποίηση 230.000 συμβασιούχων προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές. Την επόμενη των εκλογών είχε ξεχάσει τις υποσχέσεις. Η κυβέρνηση υπολόγιζε ότι οι συμβασιούχοι δεν είναι παρά ένα αδύναμο κομμάτι χωρίς συνδικαλιστική οργάνωση και εμπειρία. Κι όμως εργαζόμενοι που αμείβονταν με 400 ευρώ το μήνα χωρίς άδειες, επιδόματα και ασφαλιστική κάλυψη οργανώθηκαν και έφτιαξαν συλλόγους και συνδικάτα και έγιναν τότε το μεγαλύτερο αγκάθι για την νεοεκλεγμένη δεξιά κυβέρνηση. Αναπληρωτές και ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, έκτακτοι καθηγητές των ΤΕΙ, συμβασιούχες καθαρίστριες του ΟΤΕ,  του Υπουργείου Οικονομικών και των σχολείων, συμβασιούχοι των δήμων, της ΕΡΤ, του ΟΑΕΔ και πολλοί ακόμα κλάδοι από όλες σχεδόν τις δημόσιες υπηρεσίες, βγήκαν ξανά και ξανά στο δρόμο αναγκάζοντας ΓΣΕΕ κι ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν απεργίες συμπαράστασης και την κυβέρνηση σε απανωτές υποχωρήσεις και μετατροπές του Προεδρικού Διατάγματος Παυλόπουλου, που οδήγησαν στη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου για δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους. 

Παράδοση

Αυτή την αγωνιστική παράδοση τη βρήκαν μπροστά τους κι ο ΓΑΠ με το κίνημα των stage, οι σαμαροβενιζέλοι με το κίνημα των σχολικών φυλάκων, των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών και των εκπαιδευτικών, ο Τσίπρας με τους συμβασιούχους των δήμων, τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, τους συμβασιούχους του ΥΠΠΟ κλπ. Ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Κικίλιας μπορούν να αποφύγουν αυτή την αναμέτρηση. Αυτό δείχνει η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων των υγειονομικών με την απεργία στις 23 Οκτώβρη, αλλά και τα βήματα συντονισμού που κάνουν συμβασιούχοι από άλλους χώρους του δημοσίου όπως αυτά που είδαμε την περασμένη εβδομάδα στο Υπουργείο Περιβάλλοντος.

Αντί λοιπόν ο Κικίλιας να κάνει δηλώσεις για το πόσο νοιάζεται για τους ασθενείς που μπαίνουν στα νοσοκομεία κι αντιμετωπίζουν την τραγική κατάσταση των ΜΕΘ, ας μονιμοποιήσει όλους τους συμβασιούχους κι επικουρικούς εργαζόμενους που εργάζονται αυτή τη στιγμή κι ας προσλάβει κι άλλους τόσους για να στελεχωθεί η δημόσια Υγεία. Κι ας αφήσει τις υποσχέσεις περί “γρήγορων προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ” που προμηνύουν κινήσεις τύπου Σκουρλέτη, όταν ο τότε υπουργός Εσωτερικών με την περίφημη 3Κ προκήρυξε 8.000 προσλήψεις στους ΟΤΑ, απολύοντας ταυτόχρονα σχεδόν άλλους τόσους συμβασιούχους.