ΠΩΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ: Οι νέοι της Κερατέας έχουν το λόγο

Πότε περίπου ξεκίνησαν οι πιο πρόσφατες μάχες; Πώς περίπου θυμάστε να εκδηλώθηκε η πρώτη αντίδραση του κόσμου;

Διονύσης: Ξημερώματα της 11ης Δεκεμβρίου 2010 η αστυνομία κλείνει την είσοδο προς το Οβριόκαστρο για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες. Με την παρουσία της αστυνομίας, η κινητοποίηση των κατοίκων ήταν άμεση, ωστόσο η αστυνομία είχε προλάβει να καταλάβει το χώρο. Ακολούθησαν συμπλοκές με τους κατοίκους απ' τις πρώτες κιόλας πρωινές ώρες, ενώ αργότερα ακολούθησε μαζική συγκέντρωση.

Πώς οργανώθηκε ο αγώνας και τι ανταπόκριση υπήρχε απ' τους κατοίκους της Κερατέας και των περιχώρων;

Δημήτρης: Η οργάνωση του αγώνα ξεκινά απ' το 2003 με τις προσφυγές, τις αντιδράσεις καθώς και με τη φύλαξη του χώρου του Οβριοκάστρου επί 24ώρου βάσεως από κατοίκους με τρεις βάρδιες κάθε μέρα. Απ' το 2007 και μετά διοργανώνονταν εκδηλώσεις και τα φεστιβάλ Οβριοκάστρου, ημερίδες, ενώ δεν έλειψαν και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Συστάθηκαν δύο όργανα τα οποία συντονίζουν τον αγώνα, η Συντονιστική Επιτροπή και η Γραμματεία Συντονιστικής Επιτροπής. Ο λόγος της δημιουργίας τους είναι ότι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όταν δηλαδή θα «εισέβαλαν» στην πόλη η αστυνομία μαζί με τα μηχανήματα, θα υπήρχε μια ομάδα συγκεκριμένων ατόμων που θα βρισκόταν σε εγρήγορση και ετοιμότητα. Η ενημέρωση των κατοίκων για την έφοδο της αστυνομίας πραγματοποιείται κλιμακωτά με πυραμίδα, δηλαδή ξεκινά απ' το δήμαρχο, τους δημοτικούς συμβούλους και καταλήγει στους κατοίκους.

Η ζωή σας και η καθημερινότητά σας σίγουρα επηρεάστηκαν αυτούς τους τέσσερις μήνες. Συγκεκριμένα τι αντίκτυπο είχε, τόσο γενικά όσο και στο επίπεδο των μαθητών;

Βάλια: Στο μπλόκο, στο άπαρτο κάστρο, μπορούσε κάνεις να συναντήσει άτομα απ' την πιο μικρή ηλικία ως και τη μεγαλύτερη. Όλοι μαζί ακολουθούσαν πάντα και άντεξαν μέχρι τέλους.

Δημήτρης: Παλιότερα δεν ήταν τόσο μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου και εγώ προσωπικά στην Κερατέα δεν έδινα πάνω από δέκα μέρες. Η κοινωνία είναι πιο κλειστή εδώ, πιο συντηρητική και δεν έχει εξοικειωθεί μ' αυτά. Ωστόσο, είδαμε το άλλο πρόσωπο των Κερατιωτών, αλλά και του κράτους. Και η μεταστροφή αυτή των κατοίκων δεν έγινε απ' τη μια στιγμή στην άλλη, τους πώρωσαν η βία της αστυνομίας και οι συλλήψεις. Δεν περιμέναμε ποτέ τέτοιο μένος απ' την πλευρά του κράτους, αλλά ούτε και τέτοια δύναμη και συσπείρωση απ' την πλευρά τη δική μας!

Βάλια: Και όλα τα παιδιά έβλεπαν τη συμμετοχή τους στον αγώνα σαν υποχρέωση! Δημιουργήθηκε στο σχολείο ένα συντονιστικό, μοιράστηκαν φυλλάδια στην Αθήνα (Σύνταγμα) και στο αεροδρόμιο και στάλθηκαν επιστολές στα σχολεία των κοντινών περιοχών για έκκληση για βοήθεια και στήριξη του αγώνα. Αρχικά, αφήνοντας το σχολείο την πρώτη βδομάδα, κάναμε πορεία και περνώντας μεσ' απ' την πόλη ξεσηκώναμε όλον τον κόσμο για να έρθει μαζί μας μέχρι το μπλόκο. Κάποια μέρα, μαθητές του Λαυρίου ήρθαν με πούλμαν του Δήμου στην Κερατέα και διαδήλωσαν μαζί μας. Τα απογεύματα φυσικά μαζευόμασταν όλοι στο “κάστρο”. Πλέον, είχε ενταχθεί στην καθημερινότητά μας. Βασικά είχε γίνει η ίδια μας η καθημερινότητα! Τα σπίτια του κόσμου έρχονταν δεύτερα, τα πρώτα ήταν το άπαρτο κάστρο!!!

Πιστεύετε ότι η κατασκευή ΧΥΤΑ είναι απλά μια ακόμα λάθος μεμονωμένη ενέργεια της κυβέρνησης ή εντάσσεται κι αυτή στο ευρύτερο πλαίσιο της επίθεσης που εξαπολύει προς τον ελληνικό λαό; (Μνημόνιο, Τρόικα κλπ)

Δημήτρης: Μεμονωμένο σίγουρα δεν είναι. Γενικά τα μεγάλα έργα δεν σχεδιάζονται τυχαία ούτε ανατίθενται σε τυχαίους, γιατί τα λυμαίνονται συγκεκριμένες εταιρίες-κολοσσοί και τα μοιράζονται μεταξύ τους. Στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Μπόμπολας με την AKTΩΡ και τη ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ. Πάντως, οι ΧΥΤΑ ήταν η αφορμή για το ξέσπασμα, τα αίτια είναι η γενικότερη κατάσταση που επικρατεί. Έτσι, ήρθε κι έδεσε...

Μετανάστες, που κατοικούν και εργάζονται στην περιοχή, συμμετείχαν στον αγώνα;

Διονύσης: Κατά κύριο λόγο βοήθησαν Αλβανοί που βρίσκονται στην Ελλάδα δεκαετίες και ξέρουν τι συμβαίνει. Πονάνε αυτόν τον τόπο. Τα παιδιά τους μάλιστα, πρωτοστατούσαν στον αγώνα. Όμως ενεργό ρόλο διαδραμάτισε και η συμμετοχή μεταναστών και άλλων εθνικοτήτων. Α! Και κάποιος να πει στον Πάγκαλο ότι δεν τους πλήρωσε κανένα ΣΥΡΙΖΑ... Απλώς, έδωσαν μάχες για να κερδίσουν καθαρό αέρα και γιατί αγαπούν την περιοχή στην οποία ζουν.

Κάποιο περιστατικό ευχάριστο ή δυσάρεστο που σας έκανε εντύπωση ή σας σημάδεψε γενικότερα;

Δημήτρης: Είναι υπερβολικά πολλά όλα αυτά που ζήσαμε τέσσερις μήνες στις μάχες με τα οδοφράγματα. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Κάτι όμως που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ είναι οι στιγμές που μες στο σκοτάδι έσκαγαν δυναμίτες απ' τους κατοίκους και δακρυγόνα απ' τους μπάτσους. Φωνές, η αύρα να μας καταδιώκει, ποδοβολητά, βρισιές, κλάματα, γιαγιάδες με malox να μας περιποιούνται και παππούδες να τα βάζουν με τους μπάτσους στην πρώτη γραμμή. Αυτό το σκηνικό εμπόλεμης κατάστασης επέφερε πολλά θύματα, καθώς πολλοί δικοί μας τραυματίστηκαν και συγκεκριμένα ένα παιδί χτυπήθηκε σε ευθεία βολή από δακρυγόνο και προκλήθηκε μεγάλη ζημιά. Έσπασε κάποια δόντια, χτυπήθηκε στο κεφάλι και χρειάστηκε να του κάνουν πολλά ράμματα λίγο πιο κάτω απ' το μάτι, ενώ αρχικά βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση. Αλλά και απ' την πλευρά της αστυνομίας δεν ήταν λιγότεροι οι τραυματίες. Όσοι συνελήφθησαν απ' την άλλη έφαγαν πάρα πολύ ξύλο. Συνέχεια οι μπάτσοι φώναζαν : “Χαιρετίσματα στον Αλέξη!”, “Θα υπάρξει και δεύτερος Αλέξης”, ενώ μας αποκαλούσαν “κωλοαρβανήτες” και μας στόλιζαν με διάφορα άλλα κοσμητικά επίθετα. Η εισβολή των ΜΑΤ στην πόλη θύμιζε άλλες εποχές, σκοτεινές και μαύρες που δυστυχώς ξαναζήσαμε.

Μετά την εμπειρία σας, πιστεύετε ότι μπορούν ν 'αντιμετωπιστούν τέτοια ζητήματα με το δεδομένο πολιτικό σύστημα; Σας εμπνέει εμπιστοσύνη ή θα ‘πρεπε η κοινωνία να βρει άλλους τρόπους για να τα αντιμετωπίσει; (άμεση δημοκρατία, αυτοοργάνωση)

Δημήτρης: Αν πάρουμε για παράδειγμα το θέμα των απορριμμάτων, σε χώρες του εξωτερικού το αναλαμβάνουν Υπουργεία που έχουν εξολοκλήρου αντίστοιχες αρμοδιότητες και είναι τα κατάλληλα. Αντίθετα, στην Ελλάδα τέτοια θέματα έχει αναλάβει το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Είναι προφανές όμως ότι δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Πρώτα απ' όλα, η πολιτεία πρέπει να ξεκινήσει απ' την πρόληψη και την ανακύκλωση, κάτι που δεν συμβαίνει, κακά τα ψέματα!

Βάλια: Και γενικότερα όμως, σιγά σιγά ίσως η κοινωνία με την κατάλληλη παιδεία να μπορούσε να αντιμετωπίσει από μόνη της τέτοια ζητήματα. Απ' το μηδέν κάνεις σταδιακά κάποια βήματα μικρά και σταθερά, δεν είναι δυνατόν να κάνεις κατευθείαν το μεγάλο άλμα. Χρειάζεται ζύμωση με τις συνθήκες, τριβή του κόσμου μ' αυτές και οργάνωση. Η άμεση δημοκρατία και η αυτοοργάνωση δεν εξασφαλίζονται με ένα συμβόλαιο. Εδώ υλοποιήθηκαν μαζικά μετά από πολλές διεργασίες με το πέρασμα του χρόνου.

Διονύσης: Στην πραγματικότητα, αυτό έγινε ενστικτωδώς και αυτόματα. Απλώς προέκυψε σαν ένας τρόπος να ικανοποιηθούν κάποιες βασικές και πρωταρχικές ανάγκες για τη συνέχιση και ενίσχυση του αγώνα. Έτσι με πρωτοβουλίες διαφόρων, ο καθένας παρείχε στο μπλόκο ο,τι μπορούσε. Π.χ. ο φούρναρης έφερνε ψωμί, ο κρεοπώλης κρέας, οι οικοδόμοι έχτισαν το “άπαρτο κάστρο”, κάποιος που έχει μαγαζί, έφερε μια ομπρέλα. Ακόμα, άνθρωποι που κατέβαιναν προς Αθήνα, σε περίπτωση που έβλεπαν κάποια κίνηση “περίεργη” απ' την πλευρά των αστυνομικών, έσπευδαν αμέσως να ειδοποιήσουν τους άλλους στο μπλόκο.

Βάλια: Παράλληλα, έγιναν κάποιες προσπάθειες να κατοχυρωθεί ο θεσμός των ανοιχτών συνελεύσεων, οι οποίες όντως πραγματοποιήθηκαν δυο με τρεις φορές, αλλά μάλλον δεν θα συνεχιστούν. Ίσως κάποιοι να μην το ήθελαν. Ήταν ένα μεγάλο άλμα και δεν το άντεξε η τοπική κοινωνία.

Δημήτρης: Οι άνθρωποι “έσπρωχναν” περισσότερο το δήμαρχο, βασίζονταν πολύ σ' αυτόν γιατί κι εκείνος τους στήριζε όσο μπορούσε. Κάπως έτσι κινούνταν τα πράγματα: οι άνθρωποι έβλεπαν τις ανάγκες που είχαν, απευθύνονταν γι' αυτές στο δήμαρχο και στον αντιδήμαρχο και εκείνοι τις ικανοποιούσαν.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε προς τα έξω, σ' αυτούς που υποστήριζαν τον αγώνα σας έμπρακτα, αλλά και σ' αυτούς που τον γνώρισαν μέσω των ΜΜΕ; (έστω με τα ελάχιστα στοιχεία που κοινοποίησαν και αυτά)

Δημήτρης: Η εξουσία να ξέρει ότι ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτα, δεν έχουμε ξεμπερδέψει! Ευτυχώς ξεκίνησε ουσιαστικός διάλογος με την κυβέρνηση και δεν συνεχίστηκε ο –δήθεν- προσχηματικός. Αλλά! Δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση.

Διονύσης: Πλέον, έχει χαθεί κάθε ίχνος εμπιστοσύνης που υπήρχε προς την πολιτεία. Την είδαμε και τη βλέπουμε τον τελευταίο καιρό να λειτουργεί σαν το παρακράτος του’60.

Βάλια: Πάντως, είμαστε μάχιμοι, με τα όπλα παρά πόδας! Και τώρα μάλιστα απ' το Οβριόκαστρο ερχόμαστε. Είχαμε μαζευτεί εκεί με πολλά παιδιά και απολαμβάναμε την ομορφιά της περιοχής μας! Ο κόσμος είναι τώρα πια ενωμένος, με μεγάλο δυναμισμό και γερό στομάχι καθώς και πιο ώριμος να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση! Επομένως η ζυγαριά της νίκης γέρνει προς τα εμάς!

Τη συνέντευξη πήρε η Βασιλική Μ.