Tις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις βάζει στο στόχαστρο η κυβέρνηση Μητσοτάκη. 

Όσον αφορά στο πρώτο, το νομοσχέδιο που κατέθεσε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στη Βουλή περιλαμβάνει τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα και τον κώδικα ποινικής δικονομίας στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του αυταρχισμού και της καταστολής. Ανάμεσα σε αυτές, η διάταξη που προβλέπει επαύξηση της ποινής έως και 3 χρόνια φυλάκισης «σε όποιον παράνομα εισέρχεται και παραμένει» σε δημόσια κτίρια και προκαλεί έτσι “διακοπή ή σοβαρή διατάραξη της ομαλής διεξαγωγής της υπηρεσίας”. 

Όσον αφορά στο δεύτερο, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής», μερικές από τις προτάσεις που έχουν τεθεί στο τραπέζι είναι: “σε μικρές πορείες να χρησιμοποιείται μια λωρίδα κυκλοφορίας, ενώ σε ακόμη μικρότερες τα πεζοδρόμια, για τις μεγαλύτερες σε όγκο διαδηλώσεις να είναι συγκεκριμένη η διαδρομή της πορείας ή να ορίζεται συγκεκριμένος χώρος για την πραγματοποίηση συγκέντρωσης”.

Η κυβέρνηση προβάλει τις συνήθεις δικαιολογίες περί “ταλαιπωρίας των πολιτών” και  “εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς”. Λες και δεν είναι πολίτες όσοι κάθε φορά διαδηλώνουν. Λες και ήταν οι διαδηλώσεις που εμπόδιζαν τον κόσμο να ψωνίσει και όχι τα δέκα χρόνια κρίσης, λιτότητας και ανεργίας. Λες και δεν είναι η αστυνομία που δημιουργεί κυκλοφοριακό χάος, κλείνοντας για ώρες τους μισούς σταθμούς του Mετρό και το κέντρο της Αθήνας σε ακτίνα χιλιομέτρων κάθε φορά που υπάρχει συγκέντρωση προκειμένου να εμποδίσει τη συμμετοχή των διαδηλωτών ή για “λόγους ασφαλείας” κάθε φορά που είναι να υποδεχτεί επίσημους καλεσμένους της. 

Ποινικοποίηση

H ποινικοποίηση της κατάληψης έχει προφανή στόχο: Να χτυπήσει ένα από τα πιο δυνατά όπλα της νεολαίας και των εργαζομένων που συνδέει σαν κόκκινο νήμα όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις των τελευταίων σαράντα χρόνων. Από την κατάληψη του Πολυτεχνείου που έριξε τη χούντα το 1973 στις μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις το 1980, το 1987, το 1991, το 1999, το 2006-07. Και από τις καταλήψεις εργοστασίων των δεκαετιών του ’70, του '80 και του '90 στις καταλήψεις υπουργείων, δημοσίων υπηρεσιών και εργοστασίων το 2011-2012. Η κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει στην πράξη την καταστολή από τις καταλήψεις στέγης ώστε να συνεχίσει ενάντια στους πιο δύσκολους αντιπάλους. 

Ο διαχωρισμός των πορειών σε “μικρές” και “μεγάλες” καθώς και οι περιορισμοί που προωθούνται, εξυπηρετούν την προφανή σκοπιμότητα οι μικρές πορείες να μην μπορέσουν να εξελιχθούν ποτέ σε μεγάλες, οι αγώνες να πνίγονται πριν να απλωθούν. Φυσικά όλα αυτά είναι σχέδια επί χάρτου. Η ανείπωτη αστυνομική βία του 2010-2013 όχι μόνο δεν μπόρεσε να διαλύσει τις συγκεντρώσεις, αλλά οδήγησε σε κατάρρευση αυτούς που την κλιμάκωσαν.  

“Περίπου 21 χρόνια, στην διάρκεια των οποίων έχουν συνταχθεί τουλάχιστον 8-9 παρεμφερή νομοθετήματα, επιχειρείται να χωροθετηθούν οι συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Όμως όλες οι προσπάθειες έχουν πέσει στο κενό” αναφέρει χαρακτηριστικά σχετικό άρθρο στο in.gr. 

“Οι πρώτες κινήσεις άρχισαν το 1998 από τον τότε Πρωθυπουργό κ. Κ. Σημίτη... Στις αρχές του 2001, όταν πολιτικός προϊστάμενος στην λεωφόρο Κατεχάκη ήταν πάλι ο κ. Μ. Χρυσοχοίδης, ήταν έτοιμο ένα σχέδιο νόμου... Το θέμα επανήλθε και τον Αύγουστο του 2006 από τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Β. Πολύδωρα... Τον Απρίλιο του 2009 από τον Χρ. Μαρκογιαννάκη … και το 2011 όταν υπουργός ήταν ο Χ. Παπουτσής.  Ακολούθησαν οι χρονιές των μνημονίων όταν υπήρχαν μεγάλες και συχνές κινητοποιήσεις πολιτών και κάθε σχετικός σχεδιασμός για περιορισμό τους, κρίθηκε «ανεδαφικός»”. Και ανεδαφικός θα παραμείνει.