Πολιτισμός
Βιβλίο: Πρόσφυγες, στέγαση, ένταξη

21/11, Βιβλιοπαρουσίαση στο Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο. Από αριστερά: Γ. Πίττας, Ν. Κουραχάνης, Δ. Αγγελίδης. Φωτό: Α. Φράγκου

Μια πολύ επίκαιρη και χρήσιμη για το αντιρατσιστικό κίνημα συζήτηση ξεδιπλώθηκε με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Κουραχάνη «Πολιτικές Στέγασης Προσφύγων» στις 21/11 στο Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο. Οι ομιλητές Δ. Αγγελίδης (δημοσιογράφος στην Εφημερίδα των Συντακτών), Γ. Πίττας (δημοσιογράφος στην Εργατική Αλληλεγγύη) και Ν. Κουραχάνης παρουσίασαν το βιβλίο και μίλησαν για τις αφετηρίες που δίνει η συζήτηση για τη στέγαση των προσφύγων να προχωρήσει μέχρι τα πιο βαθιά πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα και πώς παλεύουμε ενάντια στην ρατσιστική επίθεση της κυβέρνησης ΝΔ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στα νέα ρατσιστικά μέτρα της κυβέρνησης και τους βασικούς στόχους της που είναι ο περιορισμός της πρόσβασης στη διαδικασία ασύλου, οι γρήγορες απελάσεις και η αποθάρρυνση των επόμενων. 

Διολίσθηση

Ο Δ. Αγγελίδης μάλιστα αναφέρθηκε εκτενώς σε αυτό που χαρακτήρισε «ραγδαία διολίσθηση» του δημόσιου λόγου και του ρόλου των θεσμικών φορέων όσον αφορά τα δικαιώματα των προσφύγων. Επισήμανε τους σοκαριστικούς αριθμούς της καταστολής που ετοιμάζεται, με τις νέες προσλήψεις εκατοντάδων συνοριοφυλάκων και το χτίσιμο τεράστιων κλειστών στρατοπέδων κράτησης. Την εμπλοκή των ενόπλων δυνάμεων και του λιμενικού στην απροκάλυπτη πλέον αποτροπή εισόδου. Τον σχεδιασμό να δημιουργηθούν κέντρα κράτησης ακόμη και σε ξερονήσια, όπως αποκαλύφθηκε στη μακέτα που παρουσίασε το Υπουργείο. 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τόνισε «απουσιάζει η συζήτηση για ένταξη. Όπως κάνει σαφές και το βιβλίο, δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικές ένταξης, αλλά με πολιτικές διαχείρισης της ακραίας φτώχειας». Ο Γ. Πίττας σημείωσε ότι το βιβλίο αυτό είναι σημαντικό γιατί το θέμα της στέγασης, που είναι βασικός στόχος της επίθεσης από τη μεριά της κυβέρνησης, «είναι κέντρο κι από τη δική μας πλευρά. Έχουμε πολλά χρόνια το σύνθημα ‘άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες’. Το βιβλίο επισημαίνει πως χρειάζεται μια ολιστική αντιμετώπιση, που εκτός από στέγαση να προβλέπει την πρόσβαση και σε εργασία, εκπαίδευση, γλώσσα. Ακόμη και για τους λίγους πρόσφυγες που καταφέρνουν να αναγνωριστούν, ετοιμάζεται μια ‘προνοιακή’ εξάρτηση, όχι ένταξη».

Ο συγγραφέας του βιβλίου περιέγραψε πώς στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού οποιαδήποτε μεταρρύθμιση σήμαινε μια οπισθοχώρηση στην έννοια των δικαιωμάτων και της κοινωνικής πολιτικής και αυτό ακριβώς αποτυπώνεται με τις αντιπροσφυγικές πολιτικές. Αφού επισήμανε τον στρατιωτικό χαρακτήρα της αντιμετώπισης των προσφύγων με την Φρόντεξ να έχει κυρίαρχο ρόλο και με τα κλειστά σύνορα να δημιουργούν εξωτερικές αυλές διαχείρισης του προσφυγικού και εσωτερικές αποθήκες ανθρώπων, τόνισε ότι «η ΕΕ δεν κάνει πολιτικές κοινωνικής ενσωμάτωσης γιατί δεν αποσκοπεί εκεί». Όπως τόνισε, «οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται με αυτές τις πολιτικές επειδή είναι φτωχοί». Ο Γ. Πίττας συμπλήρωσε ότι η συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών στέγασης, η ιδιωτικοποίηση της στέγασης (τραπεζικά δάνεια, διαχείριση από ΜΚΟ), το κλείσιμο του ΟΕΚ κ.ά., είναι η συνέχεια μιας χρόνιας πολιτικής, τα αποτελέσματα της οποίας υπέστησαν για τον ίδιο λόγο και οι σεισμόπληκτοι του ’99 που έζησαν για 15 χρόνια σε κοντέινερ.

Το νήμα που διαπέρασε όλη τη συζήτηση ήταν η μάχη ενάντια σε αυτές τις πολιτικές. Στις παρεμβάσεις αναφέρθηκε μεταξύ άλλων η σημασία μιας ξεκάθαρης απάντησης από την αριστερά και το κίνημα: «Σύνορα ανοιχτά». Χωρίς αυτή την αιχμή, ανοίγει συζήτηση για «προοδευτικές Μόριες» και κάθε απόπειρα διαχείρισης λογοδοτεί στις ρατσιστικές πολιτικές. Τονίστηκε ότι οι πολιτικές αυτές είναι μιας τεράστιας κλίμακας ιδεολογική επίθεση που θέλει να διασπάσει την εργατική τάξη, να κρύψει τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας, να τσακίσει την αλληλεγγύη και την αριστερά. Και το βιβλίο «Πολιτικές στέγασης προσφύγων» είναι όπλο για τις ήδη ξεκινημένες μάχες για «σύνορα ανοιχτά», που σημαίνει και σχολεία-νοσοκομεία ανοιχτά, στέγη, άσυλο.

Στο κλείσιμο της συζήτησης ο Δ. Αγγελίδης τόνισε: «Υπάρχει η εικόνα της μεγαλειώδους πορείας του Πολυτεχνείου και των αντιρατσιστικών εκδηλώσεων με τη συμμετοχή των ίδιων των προσφύγων. Κι εκεί έχουμε μια μορφή ένταξης. Ένταξη στο ίδιο το κίνημα. Τι πιο ελπιδοφόρο από αυτό».