ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ 2011: Ένα δημιουργικό τετραήμερο

Ενα ευρύ φάσμα προσκεκλημένων ομιλητών από το εξωτερικό, Αίγυπτο, Ουισκόνσιν, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Γαλλία, αλλά και από όλα τα ανοιχτά μέτωπα του κινήματος και φυσικά την Αριστερά στην Ελλάδα, έκανε τις συζητήσεις ακόμα περισσότερο ενδιαφέρουσες. Το φεστιβάλ, ο 24ος στη σειρά “Μαρξισμός”, ξεκίνησε την Πέμπτη το απόγευμα και ολοκληρώθηκε την Κυριακή το βράδυ.

Οι συζητήσεις διεξάγονταν καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, πολλές από τις οποίες ταυτόχρονα σε διαφορετικές αίθουσες. Η δυσκολία να διαλέξει κανείς ποιο θέμα θα παρακολουθήσει όταν την ίδια ώρα γίνονταν τρεις, τέσσερις ή και πέντε συζητήσεις ήταν αδύνατο να ξεπεραστεί, μόνο έτσι μπορούσαν να χωρέσουν 50 συζητήσεις μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η μοναδική στιγμή που οι συμμετέχοντες βρίσκονταν όλοι μαζί ήταν στις κεντρικές βραδινές συζητήσεις που έκλειναν την κάθε μέρα ξεχωριστά.

Έντονη συζήτηση

Η επιτυχία του τετραήμερου αποτυπώθηκε στη μαζικότητα όλων των εκδηλώσεων, καθώς και στην έντονη συζήτηση που διεξαγόταν σε κάθε μία αίθουσα και δεν σταματούσε ούτε στα διαλείμματα. Στις επόμενες σελίδες παρουσιάζονται κάποιες από τις συζητήσεις, σαν μια γεύση από την πλούσια πολιτική κουβέντα που έγινε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Συντρόφισσες και σύντροφοι από μια σειρά χώρους και πόλεις, που συμμετείχαν για πρώτη φορά σε “Μαρξισμό”, μίλησαν στην Εργατική Αλληλεγγύη για αυτή την εμπειρία. Οι δηλώσεις τους επίσης δημοσιεύονται στη σελίδα 6.

Την Παρασκευή το βράδυ, το αμφιθέατρο Δεριγνύ ξεχείλισε στο αφιέρωμα στον σκηνοθέτη Κώστα Χρονόπουλο, τον σύντροφο που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, και την προβολή της ταινίας του “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”. Το Σάββατο το βράδυ ένα διεθνιστικό πάρτι στήθηκε στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ με τους Karouzo, Νικολέτα Αναστασίου, African Drums και Flower Train στα μικρόφωνα να ξεσηκώνουν με τα τραγούδια και τις μουσικές τους όλο τον κόσμο, ντόπιους και μετανάστες, σε ξέφρενους χορούς.

Τον πλούτο του τετραημέρου συνόψισε η τελευταία κεντρική εκδήλωση την Κυριακή το βράδυ με θέμα “Η αντίσταση στην κρίση και η πάλη για το σοσιαλισμό”. Το ακροατήριο, μετά από τέσσερις μέρες γεμάτες με “ιδέες για ν' αλλάξουμε τον κόσμο” όπως ήταν και ο γενικός τίτλος της διοργάνωσης, ήταν ενθουσιώδες από την αρχή. Ξεσηκώθηκε όμως, όταν ο Μπράιν Βέρντιν, ο ακτιβιστής καθηγητής από την κατάληψη στο Ουισκόνσιν που μίλησε πρώτος, έκλεισε την ομιλία του τραγουδώντας ένα κομμάτι από το συγκλονιστικό κίνημα των καταλήψεων στα εργοστάσια των ΗΠΑ τη δεκαετία του '30.

Μαζί με τον Μπράιαν, ομιλητές ήταν αγωνιστές από κάθε πλευρά του κινήματος. Ο Κώστας Καταραχιάς ειδικευόμενος γιατρός και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ με την Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ-ΝΥΣΤΕΡΙ, ο Ορέστης Ηλίας μαθητής Anticapitalista και η Αργυρή Ερωτοκρίτου φοιτήτρια Ιατρικής στα Γιάννενα τόνισαν τα επόμενα βήματα, στόχους και προοπτικές του εργατικού, μαθητικού και φοιτητικού κινήματος αντίστοιχα.

“Το ερώτημα που μπαίνει είναι αν μετά από ένα χρόνο με τη μεγαλύτερη επίθεση στην εργατική τάξη και τη μεγαλύτερη υποστήριξη από ΕΕ, ΔΝΤ, τραπεζίτες, η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα είναι πιο δυνατή ή πιο αδύνατη, αν ελέγχει ή δεν ελέγχει την κατάσταση” ξεκίνησε  κλείνοντας το τετραήμερο η Μαρία Στύλλου υπεύθυνη του περιοδικού Σοσιαλισμός Από τα Κάτω για να μιλήσει για την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική αστάθεια των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων που τους υπηρετούν.

“Αυτό που τους φοβίζει περισσότερο από όλα είναι ότι η αστάθεια δεν έχει συμβεί στο κενό. Εχει αρχίσει να διαμορφώνεται ένας φοβερός αντίπαλος που λέγεται εργατική αντίσταση”, συνέχισε η ομιλήτρια. “Μέσα σε αυτό το χρόνο διαπίστωσαν ότι αυτός ο αντίπαλος είναι πολύ σκληρό καρύδι. Διαπίστωσαν ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να ελέγξει τον κόσμο. Διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει ένα μέτρο που μπορούν να πάρουν χωρίς αντίσταση. Αυτά καθορίζουν και το ρυθμό της επίθεσης. Οταν η ΕΕ μαζί με τρόικα λένε ότι υπάρχει 'μεταρρυθμιστική κόπωση', αυτό που εννοούν είναι ότι το κίνημα καθορίζει τους ρυθμούς εφαρμογής των μέτρων. Και κάθε μέτρο που δεν εφαρμόζεται, γίνεται παράδειγμα για όλους τους κλάδους. Κάθε μάχη που κερδίζει έστω στην παράταση, στα πέναλτι, μπορεί να βάλει γκολ, μπορεί να γίνει παράδειγμα για όλους”.

Ασταθής ισορροπία

“Αν θέλουμε να μετρήσουμε τον ταξικό συσχετισμό ανάμεσα στην κυβέρνηση και την εργατική τάξη, θα δίναμε τον ορισμό 'ασταθής ισορροπία'”, είπε τελειώνοντας την ομιλία της. “Τι σημαίνει αυτό; Οτι μέσα σε περίοδο κρίσης, απρόβλεπτα γεγονότα κάνουν τους καπιταλιστές να τρεκλίζουν. Ποια είναι αυτά σήμερα; Οι επαναστάσεις στη Μέση Ανατολή. Καταρχήν επηρεάζουν άμεσα τα εργατικά κινήματα στις άλλες χώρες. Φαίνεται στην Ισπανία αυτές τις μέρες και, όπως έγινε ντόμινο στη Μέση Ανατολή, μπορεί να γίνει ντόμινο στη διπλανή Πορτογαλία και αλλού. Επιπλέον ξαναφέρνουν το αντιπολεμικό κίνημα και την αντίσταση στους ιμπεριαλιστές στο προσκήνιο.

Ούτε το ρατσιστικό χαρτί έχει αποτέλεσμα, το μόνο που τους έχει βγάλει είναι προβλήματα με ακροδεξιές οργανώνεις και φασίστες που δεν ξέρουν πώς να τις μαζέψουν. Οι επαναστάτες έχουν να παίξουν τεράστιο ρόλο σε αυτή την περίοδο, για να ενισχύσουν την 'ασταθή ισορροπία'. Και υπάρχουν πολλές ευκαιρίες γι'αυτό. Καταρχήν οι επαναστάτες δεν πρέπει να απέχουν από καμία μάχη. Ποτέ δεν μπορείς μέσα σε αυτές τις συνθήκες να προσδιορίσεις πως θα εξελιχτεί μία μάχη. Κάθε μάχη μπορεί να εξελιχτεί σε μεγάλο κίνημα αντίστασης.

Χρειάζεται να λειτουργήσουμε σε τρία επίπεδα. Να στηρίζουμε την εργατική αντίσταση, κάθε βδομάδα με την Εργατική Αλληλεγγύη στους εργατικούς χώρους. Να δίνουμε πολιτικές μάχες και για το ρατσισμό και για να διώξουμε από τους δρόμους τους φασίστες αλλά και για τα εργατικά αιτήματα, για τη διαγραφή του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση, την απαγόρευση των απολύσεων. Να έχουμε σε κάθε χώρο ένα κομμάτι επαναστατών, αντικαπιταλιστών, μαχητικών εργατών οργανωμένο. Αυτή είναι η αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης, ότι έχει στο κέντρο της τα πιο προχωρημένα κομμάτια.

Το ΣΕΚ έχει παίξει θετικό ρόλο σε όλη αυτή την πορεία και την τελευταία χρονιά. Δεν φτάνει. Χρειάζεται το ΣΕΚ να μεγαλώσει. Χρειάζεται να έχει περισσότερους συντρόφους, περισσότερα μέλη, σε περισσότερους εργατικούς χώρους, σχολές και σχολεία για να μπορέσει τις φλόγες που υπάρχουν παντού να τις συγκεντρώσει σε μια γενικότερη φλόγα που να τους τσουρουφλίσει και να τους κάψει ολόκληρους”.

Διαβάστε επίσης

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ 2011: Ιδέες και επιχειρήματα, δύναμη για τους αγώνες