Ποιος έχει οπορτουνιστικό παρελθόν - και παρόν

«Έχει σημασία, για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιότεροι» επιμένει στο ίδιο πομπώδες στυλ ο ΤΤ «ότι ορισμένες από αυτές τις δυνάμεις πχ το ΝΑΡ προέρχονται από στελέχη που ήρθαν σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, υποτίθεται από θέσεις αντιπαράθεσης με τη δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της ΚΕ που μορφοποιήθηκε και ισχυροποιήθηκε μετά την αποχώρησή τους (1989)...». Το «υποτίθεται», είναι πράγματι εξοργιστικό. Το 1989 η ηγεσία του ΚΚΕ επέλεξε να συμμετέχει σε μια αστική κυβέρνηση και να βάλει πλάτη να κρατηθεί όρθιο το αστικό πολιτικό σύστημα.

Αριστερή ανταρσία

Η Παπαρήγα, ο Γόντικας κι ο Μαϊλης αυτή την πολιτική στήριζαν, σταθερά, δημόσια, επιθετικά. Οι σύντροφοι που αρνήθηκαν να συναινέσουν έκαναν μια έντιμη αριστερή ανταρσία. Όσοι επέλεξαν να μείνουν ή να επιστρέψουν γιατί πίστεψαν ότι το ΚΚΕ βρήκε τον αριστερό βηματισμό του, διαπιστώνουν τώρα πόσο επιδερμική ήταν αυτή η στροφή. Η σημερινή ηγεσία του Περισσού δεν έχει πει μια λέξη αυτοκριτικής για εκείνο το ξεπούλημα. Μπορεί να λέει πολλά και διάφορα για το ΕΑΜ και τις «δεξιές παρεκκλίσεις» του κόμματος τότε, αλλά για τα πρόσφατα, τσιμουδιά. Με την σημερινή πολιτική της, η ίδια ηγεσία επιτελεί το ίδιο έργο.

Στις γραμμές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συσπειρώνονται οργανώσεις και αγωνιστές της Αριστεράς που σε κρίσιμες καμπές από την χούντα μέχρι σήμερα, επέλεξαν την ανταρσία και όχι το συμβιβασμό. Από την επαναστατική αριστερά που κράτησε κατειλημμένο το Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973 για να λουστεί τις συκοφαντίες της Πανσπουδαστικής Νο 8, μέχρι την αριστερά των καταλήψεων του 78 - 79, του «φυσικά και δεν θα υπακούσω!» του 1989. Αυτή την αριστερά, που δεν έδωσε μαθήματα «ρεαλισμού» στους απεργούς δασκάλους το 2006, στους καταληψίες φοιτητές του 2007, που δεν δίπλωσε τις σημαίες της τον Δεκέμβρη του 2008, πάει πολύ να την καταγγέλλει αυτή η ηγεσία με αυτό το παρελθόν, ότι τάχα κινείται «στην κατεύθυνση ανασύνθεσης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου».