Αντικαπιταλιστική ανατροπή είναι η λύση

Σε αυτό συμφωνούν όλοι. Και πώς θα μπορούσαν να διαφωνήσουν, αφού η Βουλή είναι αναγκασμένη να κάνει ψηφοφορίες για την πιο μεγάλη λεηλασία σε βάρος των εργαζόμενων περικυκλωμένη από χιλιάδες οργισμένους διαδηλωτές μέσα σε συνθήκες της μεγαλύτερης Γενικής Απεργίας που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Αυτό όμως που δεν λένε οι σοβαροφανείς εφημερίδες και τα κανάλια είναι το πόσο έχουμε μπει σε μια περίοδο όπου οι βδομάδες που δεν είναι κρίσιμες είναι η εξαίρεση. Με άλλα λόγια, οι από πάνω είναι αναγκασμένοι να πέφτουν από κρίση σε κρίση, ενώ οι από κάτω είναι αποφασισμένοι να πηγαίνουν από μάχη σε μάχη.

Ο πρώτος λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, είναι η έκταση της οικονομικής κρίσης. Είναι μια κρίση βαθιά, μακρόσυρτη, συστημική. Δεν είναι απλά και μόνο ένα πρόβλημα λειψής ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, όπως μας λέει η κυρίαρχη προπαγάνδα για να διαφημίσει τις περικοπές στους μισθούς και στις κοινωνικές δαπάνες σαν το δυσάρεστο μεν αλλά αποτελεσματικό φάρμακο. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δουλεύουν περισσότερες ώρες κάθε χρόνο από όλους τους ευρωπαίους με μισθούς και κοινωνικές παροχές χαμηλότερους από το μέσο όρο. Αν η εντατικοποίηση της εργασίας ήταν λύση, θα είχαμε ξεφύγει από την κρίση από καιρό.

Ούτε πρόκειται για κρίση «ευρωπαϊκή», που τάχα έχει να κάνει με «λάθη» στην «αρχιτεκτονική του ευρώ», τα οποία θα διορθωθούν αν κάνουμε υπομονή και θυσίες για λίγα χρόνια. Το ευρώ ήταν από την αρχή σχεδιασμένο σαν ένα κοινό νόμισμα-ανταγωνιστής του δολάριου, φτιαγμένο για να υπηρετεί τις μεγάλες πολυεθνικές της Ευρώπης στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Τώρα, μέσα στην κρίση που αγρίεψε από το 2008, οι ανταγωνιστές του ευρώ αποδεικνύονται καλύτερα πλασαρισμένοι αυτή τη στιγμή. Αλλά κανένας τους δεν έχει βγει από την κρίση. Οι ρητορείες του Παπανδρέου ότι δίνει μάχες για να αλλάξει την Ευρώπη για το καλό μας είναι καλέσματα για να κάνουμε θυσίες για το καλό των εκμεταλλευτών μας.

Η κρίση έχει τις ρίζες της στον ίδιο τον καπιταλισμό σαν σύστημα. Για δεκαετίες οι καπιταλιστές αξιοποιούσαν τα κέρδη τους σε φούσκες κερδοσκοπίας παρά σε πραγματικές επενδύσεις, γιατί αυτό τους έδινε πιο ανεβασμένα ποσοστά κέρδους. Οι φούσκες ήταν μια κάποια λύση για το σύστημα. Τώρα που έχουν σκάσει, η λιτότητα και οι ανταγωνισμοί για το ποιο κράτος θα περικόψει πιο βαθιά λειτουργούν απλά σαν φαύλος κύκλος που βυθίζει όλους όλο και πιο πολύ στην κρίση.

Εξίσου δομική είναι και η πολιτική κρίση. Οι διακηρύξεις ότι θα ξεπεραστεί με συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που θα χτυπήσουν τη διαφθορά και το «μαύρο χρήμα» είναι λόγια του αέρα. Στην αστική δημοκρατία μια μειοψηφία καταφέρνει να κρατάει τον έλεγχο των κυβερνήσεων γιατί έχει την οικονομική δύναμη. Το «μαύρο χρήμα» είναι οργανικό στοιχείο του συστήματος. Στη θεωρία, όλοι οι πολίτες έχουν μια ισοδύναμη ψήφο, και οι Βαρδινογιάνηδες και οι εργάτες της Ζώνης στο Πέραμα. Στην πράξη όλοι ξέρουμε ποιοι φιλοξενούν τους πολιτικούς στα κότερά τους και τους προβάλουν στα κανάλια τους.

Ταξικές ανισότητες

Η ρίζα της πολιτικής κρίσης βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η ψεύτικη πολιτική ισότητα του καπιταλισμού έχει χρεοκοπήσει. Δεν τα «φάγαμε μαζί» και τώρα οι ταξικές ανισότητες είναι πιο ορατές και πιο βίαιες από κάθε άλλη στιγμή.

Τι σημαίνουν όλα αυτά μέσα στις κρίσιμες ώρες της πανεργατικής απεργίας; Ότι στις μάχες αυτής της κρίσιμης βδομάδας αλλά και κάθε κρίσιμης βδομάδας που θα ακολουθήσει, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας την προοπτική της ανατροπής αυτού του συστήματος. Το πώς οργανώνουμε κάθε βήμα, κάθε κίνηση της δικής μας μεριάς πρέπει να λογοδοτεί σε αυτή την προοπτική. Κάθε αίτημα, κάθε διεκδίκηση πρέπει να κεντράρει προς την πραγματική διέξοδο: η λύση είναι να πληρώσουν οι καπιταλιστές και να φτάσει η δημοκρατία εκεί που δεν μπήκε ποτέ – στους χώρους δουλειάς.

Γι’ αυτό, σε κάθε σημείο που συγκεντρώνονται οι εργάτες αυτές τις ώρες και τις μέρες της 48ωρης πανεργατικής απεργίας, σε κάθε πύλη, απεργιακή φρουρά, γενική συνέλευση ή συλλαλητήριο, η αντικαπιταλιστική αριστερά –και βέβαια η Εργατική Αλληλεγγύη- ξεδιπλώνει προτάσεις για να φτάσουμε στην ανατροπή.

Άμεσα στην ανατροπή του Μνημόνιου και του «εφαρμοστικού», συνεχίζοντας με συντονισμένες απεργίες διαρκείας. Είτε μαντρώσει τους βουλευτές του το δίδυμο Παπανδρέου-Βενιζέλου, είτε όχι, η μάχη δεν τελειώνει με την Πανεργατική της Τρίτης και της Τετάρτης και τα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα. Η συνέχιση της απεργίας στη ΔΕΗ, το άπλωμά της στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, στα ΕΛΠΕ, στα λιμάνια, στην ΕΥΑΘ και την ΕΥΔΑΠ είναι βήματα που μπορούν να αχρηστέψουν κάθε ψήφισμα της Βουλής για τη λεηλασία των ΔΕΚΟ και των μισθών μας. Ο συντονισμός με τους εργαζόμενους στους Δήμους που προχωράνε σε καταλήψεις σε ΧΥΤΑ και Δημαρχεία μπορεί να σταματήσει τις περικοπές του Καλλικράτη και τη διάλυση των υπηρεσιών σε σχολεία, δήμους, νοσοκομεία.

Ένα τέτοιο απεργιακό κίνημα μπορεί και πρέπει να είναι οργανωμένο από τη βάση, από τους απεργούς που φτιάχνουν περιφρουρήσεις και μπορούν να προχωρήσουν στη συγκρότηση απεργιακών επιτροπών σε όλους τους χώρους. Κάθε εργασιακή επιτροπή είναι και ένα βήμα για πραγματική δημοκρατία εκεί που μετράει, κόντρα στη δικτατορία της εργοδοσίας στο χώρο δουλειάς. ΄Ετσι μπορεί να χτίζεται η δύναμη για να φτάσουμε στη συνολική ανατροπή.

Γι’ αυτό, δίπλα στο ΟΧΙ στα Μνημόνια, τις λεηλασίες και τις περικοπές, υψώνουμε και τη θετική μας αντιπρόταση που τόσο πολύ μας συκοφαντούν ότι τάχα δεν έχουμε: Στάση πληρωμών προς τους τραπεζίτες, διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο. Να πάρουν τον έλεγχο στις τράπεζες, στην ενέργεια, στα λιμάνια, παντού οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων και όχι οι γενικές συνελεύσεις των μετόχων. Ο κόσμος που δουλεύει μπορεί και ξέρει να διαχειριστεί τον πλούτο της κοινωνίας ασύγκριτα καλύτερα από τα λαμόγια της κερδοσκοπίας και της διαφθοράς. Έτσι θα δούμε πραγματική πάταξη της σπατάλης και της απάτης που επικρατούν μέσα στον καπιταλισμό, έτσι θα βγουν οι εργάτες από την κρίση.

Κάθε απεργός που κάνει αυτές τις σκέψεις τούτες τις ώρες πρέπει να πάρει την απόφαση να στρατευτεί οργανωμένα στην υπόθεση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Ελάτε να παλέψουμε μαζί, τώρα είναι η στιγμή για μια τέτοια απόφαση.