Πώς μπορούν οι φοιτητές να δυναμώνουν τις απεργίες;

Γιατί είναι συκοφαντία να μιλάς για τα κομμάτια των ΕΑΑΚ και να τους ονομάζεις πουλημένους και απεργοσπάστες.Οι σύντροφοι της ΠΚΣ γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ποιός πάνω από όλους μέσα στις σχολές προπαγανδίζει την απεργία διαρκείας, και αυτοί είναι οι φοιτητές των ΕΑΑΚ, με το ΣΕΚ στις σχολές να βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτής της μάχης σπρώχνοντας σε κλιμάκωση.

Το χειρότερο ψέμα όμως - και κατά τη γνώμη μου, η πλέον καταστροφική πολιτική γραμμή ρεφορμιστικού χαρακτήρα - είναι ότι όχι μόνο οι σύντροφοι της ΠΚΣ δεν λειτούργησαν προς την επιτυχία της απεργίας, αλλά αντιθέτως προσπάθησαν να διαλύσουν κάθε βήμα που οδηγούσε στην οργάνωση της απεργίας από την βάση, με τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων φοιτητών στην απεργία και στις διαδηλώσεις.

Εμείς στη Φιλοσοφική για παράδειγμα -και αυτό συνέβη και σε άλλες σχολές- καλέσαμε σε Γενική Συνέλευση για να πάρουμε απόφαση κατάληψης της σχολής και μάλιστα και για τις δύο μέρες. Και 21 και 22 Απρίλη. Πολύ λίγα μέλη της ΠΚΣ εμφανίστηκαν και αυτά με μοναδικό σκοπό να διαλύσουν την συνέλευση στην οποία είχαν έρθει πάνω από 100 φοιτητές. Ήταν προφανής η προσπάθειά τους να μην βγει συνέλευση και κατάληψη της σχολής, από την στιγμή που δεν έλεγχαν τα πράγματα και δεν επρόκειτο να καλέσουμε στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, αλλά με τα συνδικάτα των δασκάλων και των καθηγητών. Δεν θέλανε την επιτυχία της διαδήλωσης των συνδικάτων. Δεν θέλανε χιλιάδες φοιτητές στην πορεία με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Ευτυχώς οι χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι δεν τους έκαναν το χατήρι και μαζικοποίησαν όλες τις συγκεντρώσεις.

Υποκριτικό

Όμως είναι τουλάχιστον υποκριτικό να μας συκοφαντούν αυτοί που εν μέσω της σημαντικότερης εργατικής μάχης των τελευταίων δεκαετιών, αυτής που θα κρίνει τις τύχες ολόκληρης της εργατικής τάξης τα επόμενα χρόνια, διαλύουν συνελεύσεις που ζητάνε απεργίες, μόνο και μόνο έχοντας μικροκομματικά συμφέροντα και με στραμένο το βλέμα τους στις εκλογές. Αυτοί να μιλάνε για οπορτουνισμό και ρεφορμισμό.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές εμείς και ως ΣΕΚ αλλά και ως ΕΑΑΚ θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τους συντρόφους της ΚΝΕ, της ΠΚΣ και του ΜΑΣ ως συντρόφους. Συντρόφους με τους οποίους έχουμε πάρα, μα πάρα πολλές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, που δεν θα σταματήσουμε να τους τις τονίζουμε. Θα τους βλέπουμε όμως πάντα ως ταξικούς συμμάχους, και δεν θα κάνουμε «αλυσίδες» απέναντί τους, αφού σημαντικότερο από όλα είναι πως έχουμε τον ίδιο ταξικό εχθρό. Τους καπιταλιστές. Τους κεφαλαιοκράτες. Αυτούς που προσπαθούν να τσακίσουν σήμερα και αυτά τα λίγα δικαιώματα των εργαζόμενων.

Απέναντι σε ένα σύστημα που βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση, οι σύντροφοι της ΠΚΣ επιβεβαιώνουν πλέον και οι ίδιοι πως η αντικαπιταλιστική προοπτική είναι η μόνη λύση. Ας μην ξεχνάνε όμως πως αυτή η λύση προϋποθέτει την ενότητα της εργατικής τάξης στη δράση, όπως έδειξαν τα κινήματα της δεκαετίας που ξεκίνησε με το Σιάτλ και έκλεισε με τον Δεκέμβρη και το πρωτοφανές απεργιακό κύμα του τελευταίου έτους. Και αυτή η ενότητα επιτυγχάνεται με την πολιτική ζύμωση στα κοινά μέτωπα. Γι´αυτό τους καλούμε ανοιχτά και στον ΜΑΡΞΙΣΜΟ 2010 να έρθουν να ακούσουν, να διαφωνήσουν ενδεχομένως, αλλά και να οργανώσουμε όλοι μαζί την συνέχεια της κλιμάκωσης με νικηφόρες απεργίες διαρκείας και καταλήψεις. Κινητοποιήσεις που θα δώσουν αυτοπεποίθηση στην εργατική τάξη για να κάνει και το επόμενο, μεγάλο βήμα προς την απελευθέρωσή της από τα εκμεταλευτικά δεσμά του καπιταλισμού. Το βήμα της διεθνιστικής εργατικής επανάστασης.

Αλεξάνδρα Μαρτίνη,
Φιλοσοφική Αθήνας