Αντικαπιταλιστική ρήξη και ανατροπή

Αλλά αυτό που συνέβαινε συνήθως, ήταν να τελειώνουν πρώτα οι κυβερνήσεις. Για την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις της στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, ο “μπαμπούλας” μεταπολίτευση έχει σημάνει δύο πράγματα:

Καταρχήν, την πλήρη αδυναμία τους να νικήσουν το ρωμαλέο εργατικό κίνημα που γεννήθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας κάνοντας την Ελλάδα διεθνώς λέξη συνώνυμη της απεργίας. Ολες αυτές οι κυβερνήσεις προσπάθησαν ξανά και ξανά να καταργήσουν τα «προνόμια» των εργαζομένων, το φοιτητικό άσυλο, να σταματήσουν τις πορείες του Πολυτεχνείου γιατί ήταν «παρωχημένες». Αλλά ήρθαν αντιμέτωπες ξανά και ξανά με το ίδιο αδιέξοδο συσχετισμών: ΄Η να επιχειρήσουν μετωπική επίθεση στο εργατικό κίνημα και να καταρρεύσουν ή να αναγκάζονται σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, με αποτέλεσμα κάθε φορά εκεί που «έκοβαν ένα κεφάλι» αντίστασης να τους βγαίνει ένα άλλο.

Και κατά δεύτερο και συνεπακόλουθο του πρώτου, η Μεταπολίτευση έχει σημάνει ότι μένουν πίσω οι «δουλειές» τους: Σε μια Ευρώπη που από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο νεοφιλελευθερισμός σάρωνε, ξεκινώντας από τη Βρετανία της Θάτσερ, ιδιωτικοποιώντας ό,τι έβρισκε στο πέρασμά του, στην Ελλάδα εν έτει 2011 ολόκληρα κομμάτια της οικονομίας οι συγκοινωνίες, τα τρένα, η ενέργεια, το νερό, η ασφάλιση, η περίθαλψη και τόσα άλλα εξακολουθούν να είναι στα χέρια του κράτους.

Την ίδια στιγμή που σε άλλες χώρες της Ευρώπης το δικαίωμα στη σταθερή εργασία ανήκει στο παρελθόν, στην Ελλάδα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που δεν μπορούν να τους απολύσουν όποτε θέλουν. Και ενώ τα προηγούμενα δέκα χρόνια από τη Γερμανία με την «ατζέντα περικοπών» του Σρέντερ ως την Ιρλανδία, οι μισθοί καθηλώνονταν, στην Ελλάδα ακόμα υπήρχαν χιλιάδες εργαζόμενοι που έστω και κάτω από το τραπέζι έπαιρναν επιδόματα, συμβασιούχοι που πετύχαιναν μονιμοποίηση – ή εργαζόμενοι που ακόμα και όταν ιδιωτικοποιούνταν, όπως στον ΟΤΕ, εξακολουθούσαν να είναι μόνιμοι.

Φάντασμα

Γι’ αυτό έχουν κυριολεκτικά λυσσάξει. Και έρχονται σήμερα η κυβέρνηση ΓΑΠ, η τρόικα και οι καπιταλιστές να καθαρίσουν για ακόμα μια φορά με το φάντασμα της μεταπολίτευσης επιχειρώντας μια άνευ προηγουμένου κατά μέτωπο επίθεση και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι θα το καταφέρουν.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες το επιχειρούν μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ. Παγκόσμια, ο καπιταλισμός, που όταν ξεκινούσε η μεταπολίτευση είχε μόλις αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια ύφεσης, σαράντα χρόνια μετά βρίσκεται βυθισμένος στην πιο βαθειά του κρίση, αδυνατώντας να βρει λύσεις και απαντήσεις, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό περιβάλλον που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκάσει στα μούτρα τους. Αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο για την Ελλάδα και την κυβέρνηση ΓΑΠ που βρίσκεται σήμερα σε μια από τις αιχμές αυτής της κρίσης. Οση βία και προπαγάνδα να χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση ΓΑΠ, είναι απολύτως αδύναμη να σταματήσει ένα φοβερό κίνημα που:

Μεγαλώνει. Το φετινό Ιούνη στις πλατείες, χιλιάδες νέοι αγωνιστές ήρθαν να προστεθούν στις χιλιάδες που κατεβαίνουν στο δρόμο σε κάθε Πανεργατική απεργία εδώ και ενάμισι χρόνο. Κλιμακώνει. Με τις καταλήψεις και τις απεργίες διαρκείας να αποτελούν τη μια όψη της κλιμάκωσης - και την άλλη να αποτελεί το ξεπέρασμα από τα κάτω των συνδικαλιστικών ηγεσιών με εργατικές ανταρσίες. Και ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία. Το δείχνει αυτό η αυξανόμενη υποστήριξη στα αιτήματα της διαγραφής του χρέους, της εξόδου από την ΕΕ. Το δείχνει η αυξανόμενη υποστήριξη στα ψηφοδέλτια και στις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στους εργατικούς χώρους, τις γειτονιές. Το δείχνουν ακόμα και οι δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν τα δύο τρίτα του πληθυσμού να συντάσσονται με την ιδέα ότι σήμερα χρειάζονται βαθιές κοινωνικές αλλαγές και επανάσταση.

Αν το ΠΑΣΟΚ με τη στήριξη του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ. κατάφεραν το ’70 και το ‘80 να πάρουν το μεγάλο κίνημα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης και να το γεμίσουν με ψεύτικες ελπίδες για αλλαγή από τα πάνω, σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι ότι δεν υπάρχουν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Αλλά είναι μικρότερες, λιγότερες και με εξαιρετικά σύντομη ημερομηνία λήξης.

Αν σήμερα, μπορούμε να μιλάμε για τέλος της μεταπολίτευσης, είναι μόνο γιατί μια νέα μεταπολίτευση βρίσκεται στα σπάργανα, γεννώντας νέες ελπίδες. Η αντικαπιταλιστική αριστερά σήμερα μπορεί και πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης. Με στόχο την αντικαπιταλιστική ρήξη και την ανατροπή και τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας πραγματικής δημοκρατίας, σαν και αυτή που χιλιάδες άνθρωποι με αγωνία επιζητούν σήμερα στις πλατείες, μιας κοινωνίας που τον έλεγχο θα έχουν οι απλοί άνθρωποι και όχι μια χούφτα τραπεζίτες. Για να μην προδοθεί ξανά, το όραμα της κοινωνίας που ονειρεύτηκαν και πάλεψαν οι νεκροί του Πολυτεχνείου και οι αγωνιστές της μεταπολίτευσης, για να πάμε αυτή τη φορά, ως το τέλος, στην επανάσταση και το Σοσιαλισμό.

Διαβάστε επίσης τα άρθρα:  
ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: “Μπαμπούλας” για την άρχουσα τάξη. Ξέσπασμα των εργατικών αγώνων
Μέχρι πού μπορούσε να φτάσει το κίνημα;