Πριν κατηγορήσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για “οπορτουνισμό” - Η ηγεσία του ΚΚΕ θα ‘πρεπε πρώτα να κοιτάξει στον καθρέφτη

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ανοιχτά σοσιαλδημοκρατικός χώρος, αλλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ακόμα χειρότερη, μιας και σύμφωνα με το συντάκτη του κειμένου, παρόλο που η γραμμή της συγκλίνει με του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζεται ως “συγκέντρωση δυνάμεων για τον σοσιαλισμό”. Η μόνη ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι, πάλι σύμφωνα με τον συγγραφέα, το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ.

Πρόκειται για ένα μόνιμο ρεφραίν στις επιθέσεις που εξαπολύει με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα η ηγεσία του ΚΚΕ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον ενάμιση τελευταίο χρόνο. Από αυτή την άποψη το άρθρο του Ριζοσπάστη δεν λέει κάτι καινούργιο. Δυο στοιχεία, όμως, κάνουν απαραίτητη μια ακόμα απάντηση. Το πρώτο, είναι το όργιο διαστρέβλωσης των θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που φτάνει στη γελοιότητα και στη χυδαιότητα. Η φτώχεια επιχειρημάτων κι η κουτοπονηριά βοούν από κάθε λέξη του κειμένου. Το δεύτερο, είναι η πολιτική συγκυρία που γράφεται το άρθρο, η εμπειρία των προηγούμενων δυο μηνών που έχει αποκαλύψει πολλά πράγματα όχι μόνο για το τι γράφει κανείς, αλλά και για το τι κάνει. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο.

Ο Τάσος Τραβασάρος παρουσιάζει ένα απόσπασμα από το εισηγητικό κείμενο του Κεντρικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψή της, για να αποδείξει “μετατόπισή της” προς τα δεξιά, προς την υποστήριξη κυβερνήσεων, αριστερών ή κεντροαριστερών, που θα διαχειριστούν φιλολαϊκά τον καπιταλισμό. Ιδού το απόσπασμα που αντιγράφει, υπογραμμίζοντας μάλιστα την τελευταία φράση:

“μέσα στην όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την κρίση του πολιτικού συστήματος, που κάνουν εμφανές το ενδεχόμενο για κατάρρευση κυβερνήσεων υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, είναι πιθανό να δούμε ένα φάσμα ενδεχομένων από αστικές κυβερνήσεις που να λειτουργούν υπό τον εκβιασμό του λαϊκού κινήματος, αντιφατικές κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, πιθανώς και με συμμετοχή κομματιών της Αριστεράς. Φυσικά, η στάση των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαρά αστικές κυβερνήσεις...”.

Θα αρκούσε, βέβαια, να παραθέσει ο συντάκτης του άρθρου του Ριζοσπάστη το υπόλοιπο μισό της παραγράφου από το κείμενο του Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία για το περιεχόμενό του:

“ωστόσο σε κάθε περίπτωσή η θέση μας είναι ότι μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν περνάει μέσα από την διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι σε κάθε περίπτωση η δυνατότητα επαναστατικής ανατροπής και πραγματικής εργατικής διεξόδου περνάει από τη συγκρότηση αυτοτελών μορφών της πάλης για την εργατική εξουσία, ανταγωνιστικών και εξωτερικών προς το αστικό κράτος. Διαφορετικά ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης ή και της ήττας θα παραμένει ανοιχτός”.

Όμως δεν το κάνει. Αντί γι’ αυτό, ο ανηλεής διώκτης του οπορτουνισμού αναλαμβάνει με δικά του λόγια να ερμηνεύσει και να ξεσκεπάσει το νόημα αυτής της φράσης προκειμένου να συμπεράνει τη “δεξιά μετατόπιση” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δηλαδή ο Τραβασάρος κρατάει από την παράγραφο αυτό που νομίζει ότι τον συμφέρει και κρύβει την υπόλοιπη από τους αναγνώστες του. Αυτό λέγεται πλαστογραφία. Σε άλλα σημεία δεν κάνει καν τον κόπο να αναζητήσει παραπομπές σε κείμενα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μιας και πολύ απλά κατακεραυνώνει πλάσματα της φαντασίας του. Οπως συμβαίνει με τον ισχυρισμό του ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε συστράτευση από τις δυνάμεις της αριστεράς μέχρι το “αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ” και την “αντιμνημονιακή ΝΔ”.

Η κουτοπονηριά φτάνει το απόγειό της όταν το μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΚΕ παρουσιάζει (πάλι με δικά του λόγια) το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Υποστηρίζει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει “να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η τρόικα, παύση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους (μέσω λογιστικού ελέγχου), έξοδος από το ευρώ, εθνικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, αναδιανομή του εισοδήματος, απλή αναλογική κα.”

Διαγραφή του χρέους

Κι όμως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστηρίζει τη ΔΙΑΓΡΑΦΗ ολόκληρου του χρέους, όχι την αναδιαπραγμάτευση με ή χωρίς λογιστικό έλεγχο, είναι υπέρ της κρατικοποίησης των τραπεζών και βασικών επιχειρήσεων ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ. Αυτά, είναι βασικά σημεία του αντικαπιταλιστικού της προγράμματος. Δεν τα διαπραγματεύεται με κανέναν, δεν τα βάζει σε κανένα τραπέζι επιδίωξης μέσων όρων για “ευρύτερες συσπειρώσεις”.

Είναι θέσεις που δυναμώνουν το εργατικό κίνημα, το εξοπλίζουν πολιτικά και ιδεολογικά,  ώστε να φτάσει να ανατρέψει τον καπιταλισμό και το κράτος του. Από αυτή την άποψη, της αντικαπιταλιστικής προοπτικής μπαίνει και το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ, της συνολικής ρήξης με την ΕΕ, της εξόδου απ’ αυτήν. Και γι’ αυτό το λόγο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο, όχι αντινεοφιλεύθερο ή αντιμνημονιακό, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ όπου τη γραμμή τη δίνει ο Τσίπρας με τα “ευρωομόλογα” και τις “ευρωπαϊκές λύσεις”, ό,τι και να λένε οι διάφορες συνιστώσες.

Όμως, πριν η ηγεσία του ΚΚΕ κατηγορήσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για “στήριξη της αστικής τάξης”, θα πρέπει να κοιτάξει πρώτα στον καθρέπτη. Το τι έχει πει και το τι έχει κάνει το τελευταίο διάστημα είναι η ισχυρότερη καταδίκη της.

Στις 30 Μάη, όταν όλο το βάρος της κυβερνητικής προπαγάνδας, όλοι οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης τάξης, είχαν ξεκινήσει τη λυσσαλέα εκστρατεία με σύνθημα “Μεσοπρόθεσμο ή τανκς”, όταν προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο που πλημμύριζε τις πλατείες και κατέβαινε σε απεργίες με σενάρια Αποκάλυψης για την έξωση από την ευρωζώνη που τάχα θα εξανέμιζε “τις καταθέσεις του απλού κοσμάκη”, εκείνη ακριβώς τη στιγμή βρήκε η Παπαρήγα για να δηλώσει ότι η “έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφική”.

Ήταν ένα -όχι και τόσο ανέλπιστο- δώρο στην κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη συνολικά. Όλοι τους βγαίνανε να πούνε ότι “ακόμα και το ΚΚΕ, το πλέον αντιευρωπαϊκό κόμμα” ακούει τη φωνή της λογικής. Οι μετέπειτα ερμηνείες της ίδιας της Παπαρήγα και του Ριζοσπάστη -ότι αναφερόταν σε τυχόν έξοδο από το ευρώ με την αστική τάξη να παραμένει στην εξουσία στην Ελλάδα- είναι αμφίβολο αν μπορούν να πείσουν ακόμα και αχτίφ επαγγελματικών στελεχών του ΚΚΕ. Στο κάτω-κάτω η Παπαρήγα δεν έκανε αυτές τις δηλώσεις σε συμπόσιο μαρξιστών οικονομολόγων, αλλά στο “πρωινάδικο” του Παπαδάκη, στον Αντένα,  δεν έκανε θεωρητικές εκτιμήσεις, αλλά πολιτικές δηλώσεις σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Ο Τραβασάρος, ο Μεντρέκας, ο Παπαδόπουλος τολμάνε να εγκαλούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις φανταστικές “χρεοκοπημένες κεϋνσιανές προτάσεις” της, όταν η ηγεσία του κόμματός τους βάζει ανοιχτά πλάτη στα πιο εκβιαστικά διλήμματα της κυβέρνησης, της αστικής τάξης και της ΕΕ!

Μετά ήρθε ο καυτός Ιούνης. Τι βρήκε να προτείνει η Παπαρρήγα (μαζί με τον Τσίπρα) όταν η κυβέρνηση παρέπαιε το βράδυ της 15ης Ιούνη; Όχι κλιμάκωση των απεργιών, όχι άπλωμα του ξεσηκωμού άμεσα, αλλά ...εκλογές! Μ’ άλλα λόγια, το κίνημα να αδειάσει το πεζοδρόμιο, να ασχοληθεί με τη κάλπη μπας και το ΚΚΕ εκλέξει μερικούς βουλευτές ακόμα ενώ θα στηνόταν η “εθνική συναίνεση”.

Μπορεί η ηγεσία του ΚΚΕ να ξιφουλκεί ενάντια στον οπορτουνισμό της ΕΔΑ της δεκαετίας του ‘60, αλλά στην κρίσιμη στιγμή δεν φέρθηκε πολύ διαφορετικά από την ηγεσία της ΕΔΑ και του ΚΚΕ στα Ιουλιανά του ‘65. Ακριβώς το ίδιο “υπεύθυνα” και “ρεαλιστικά” με εκείνη την εποχή φέρθηκε, όταν το ΠΑΜΕ δεν μπορούσε να βρει το δρόμο για τη πλατεία Συντάγματος στις 28 Ιούνη, την πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας. Τον Ιούλη του 1965 ήταν οι “προβοκάτορες με τα κόκκινα μαντήλια” που άναβαν φωτιές για προστασία από τα δακρυγόνα, στο Πολυτεχνείο ήταν οι “300 πράκτορες της ΚΥΠ” που έκαναν την κατάληψη και έσπερναν “άκαιρα αιτήματα”, στη Μεταπολίτευση οι “αριστεροχουντικοί” που έκαναν “τυχοδιωκτισμούς” ενώ “τώρα χτίζουμε δημοκρατία”, τώρα ήταν τα “200 άτομα στη γωνία της Πανεπιστημίου”.

Η στάση πάντα ίδια: “συντεταγμένη αποχώρηση”, ψεύτικος ρεαλισμός, κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Καμιά “αντι-οπορτουνιστική” υστερία της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν μπορεί να καλύψει αυτή την πραγματικότητα.

Υπάρχει βέβαια μια σημαντική διαφορά με εκείνες τις περιόδους. Σήμερα οι επαναστάτες και η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι πολύ πιο ριζωμένοι στο κίνημα, πολύ πιο ώριμοι πολιτικά, πολύ πιο διακριτοί ως δύναμη. Προϊόν αυτής της εξέλιξης είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό είναι που ενοχλεί την ηγεσία του ΚΚΕ: τέλειωσε η εποχή που μπορούσε να πείθει τον κόσμο της για την “αριστεροσύνη” της όταν απέναντί της είχε μόνο τον Συνασπισμό και τους δορυφόρους του. Αποτέλεσμα αυτού του εκνευρισμού είναι και τα άρθρα όπως το συγκεκριμένο στον Ριζοσπάστη της 24ης Ιούλη.