Δυο πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πρώτο, ότι κυβέρνηση και Τρόικα διαψεύδουν μόνοι τους τη διασπαστική προπαγάνδα τους περί «σπάταλου δημόσιου που πνίγει τον ιδιωτικό τομέα», καθώς γενικεύουν την επίθεση για άλλη μια φορά εναντίον όλων των εργαζόμενων. Και δεύτερο, ότι όσο πιο κοντά φτάνουν στη χρεοκοπία τόσο πιο λυσσασμένα προσπαθούν να λεηλατήσουν τα πάντα. Διαβάστε στη διπλανή στήλη (σελίδα 3) πώς οι τόκοι που πληρώνει ο προϋπολογισμός στους τραπεζίτες έχουν ξεπεράσει το κονδύλι για μισθούς και συντάξεις. Κάθε μια περικοπή που τάχα «εξυγιαίνει τα δημόσια οικονομικά και βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας» στην πράξη μεταφέρει λεφτά από τους μισθούς και τις συντάξεις κατευθείαν στις τράπεζες.
Αλλά, όσο αγριεύουν οι χρεοκοπημένοι διαχειριστές αυτού του συστήματος, άλλο τόσο αγριεύει και η εργατική αντίσταση. Παντού αναβλύζει η οργή και προσανατολίζεται σε καταλήψεις και απεργίες σε όλους τους χώρους δουλειάς. Αν πριν από το καλοκαίρι η οργή εκφράστηκε με καταλήψεις στις Πλατείες, τώρα εκφράζεται με καταλήψεις στα Υπουργεία, στους Δήμους, στα σχολεία και στις σχολές.
Η κατάληψη στην ΕΛΣΤΑΤ έγινε πρωτοσέλιδο σε πολλές εφημερίδες σε όλο τον κόσμο γιατί οι εκπρόσωποι της Τρόικας δεν μπορούσαν να πάρουν τα στατιστικά στοιχεία που ήθελαν. Οι εργάτες και οι νεολαίοι παντού πήραν μια γεύση από τη δύναμη που μπορεί να σταματάει ΔΝΤ, ΕΕ, κάθε λογής τρόικες. Και έχουμε μπροστά μας χειροπιαστή την προοπτική για γενίκευση και κλιμάκωση αυτού του κύματος με τις απεργίες ΑΔΕΔΥ-ΔΕΚΟ αυτή την Τετάρτη και την Πανεργατική μετά από δυο βδομάδες.
Όμως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αρνείται πεισματικά και συστηματικά να οργανώσει αυτή την κλιμάκωση. Όταν η οργή της βάσης ξεσπάει και πιέζει, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αναγκάζονται να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για κινητοποιήσεις. Αλλά μόλις βρουν ευκαιρία, φροντίζουν να ακυρώσουν ή να αποκλιμακώσουν αποφάσεις που έχουν βγει από μαζικές οργισμένες συνελεύσεις. Αυτή την εμπειρία ζουν, παραδείγματος χάρη, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, αλλά και οι καταλήψεις στα υπουργεία, οι κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, οι εκπαιδευτικοί που είδαν τις ηγεσίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ να εξαφανίζουν τη 48ωρη απεργία που είχαν υποσχεθεί για αυτή τη βδομάδα.
Επιτροπές βάσης
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο παντού να υπάρχουν επιτροπές βάσης και να συντονίζονται μεταξύ τους. Καμιά συνέλευση μέσα σε εργατικό χώρο δεν πρέπει να τελειώνει μόνο με απόφαση για τις κινητοποιήσεις που θέλει να κάνει το επόμενο διάστημα, πρέπει παράλληλα να προχωράει στην εκλογή απεργιακής επιτροπής για την υλοποίηση αυτών των αποφάσεων.
Η υλοποίηση δεν μπορεί να μένει στα χέρια του ΔΣ του συνδικάτου ή της Ομοσπονδίας, όσο αριστερό κι αν δηλώνει. Οι συσχετισμοί στα ΔΣ προέρχονται από εκλογές που έγιναν πριν ένα-δυο χρόνια και βρίσκονται πολύ πίσω από τις σημερινές διαθέσεις του κόσμου. Χιλιάδες εργαζόμενοι που μπορεί να ψήφισαν ΠΑΣΚΕ, τώρα κατεβαίνουν στις συνελεύσεις τους με διάθεση να κλιμακώσουν την αντίσταση μέχρι να ξηλώσουν τα χαράτσια, τις εφεδρείες και τις περικοπές.
Η Εργατική Αλληλεγγύη στηρίζει την Επιτροπή Αλληλεγγύης Συνδικάτων και Συνδικαλιστών που δίνει όλες τις δυνάμεις της για την στήριξη και την οργάνωση των αγώνων από τα κάτω. Αυτές τις δυο βδομάδες κινούμε γη και ουρανό για να φουντώσει το απεργιακό κύμα από τις 5 στις 19 Οκτώβρη.
Και την Κυριακή 23 Οκτώβρη η ΕΠΑΣΣ μάς καλεί στο θέατρο ΔΙΑΝΑ για να συζητήσουμε για τη συνέχεια. Να ανταλλάξουμε εμπειρίες οργάνωσης των απεργιών από τα κάτω, να βοηθήσουμε να συντονιστούν επιτροπές βάσης που αναδεικνύονται μέσα στη δράση και να προετοιμαστούμε για τη μεγαλύτερη πρόκληση: πώς μπορούμε να κάνουμε πράξη την εργατική εναλλακτική λύση απέναντι στη χρεοκοπία, τη στάση πληρωμών προς τους τραπεζίτες και τον εργατικό έλεγχο μέσα στους χώρους μας.
Διαβάστε επίσης