Συνεχίζουμε!

Όποια κι αν είναι η κατάληξη αυτού του μαγειρείου, είτε σε αυτή τη Σύνοδο, είτε σε μια επόμενη, ένα στοιχείο είναι βέβαιο. Οι χρεοκοπημένες και πανικόβλητες ηγεσίες της Ευρώπης αναζητούν τρόπους για να κρατήσουν στη ζωή τις τράπεζες-ζόμπι (κατά προτίμηση ο καθένας τις δικές του), να φορτώσουν τα βάρη στους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης και να τιμωρήσουν την εργατική τάξη στην Ελλάδα που έχει την τόλμη να δείχνει το δρόμο της αντίστασης σε όλους.

Οι διακηρύξεις για «ελάφρυνση» του χρέους και «διασφάλιση» των ασφαλιστικών ταμείων και των καταθέσεων δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Οι ίδιοι ηγέτες που ομολογούν ότι τον Ιούλη δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την επιδείνωση της παγκόσμιας και της ελληνικής οικονομίας τον Αύγουστο, τώρα παριστάνουν ότι ξέρουν πού θα βρίσκεται το ΑΕΠ και το χρέος της Ελλάδας μετά από 10, 20 ή ακόμη και 30 χρόνια. Το μόνο που ξέρουν να οργανώνουν είναι τη λεηλασία των κατακτήσεων των εργαζόμενων.

Αλλά αυτή η απάτη δεν περνάει πια. Η Πανεργατική έκρηξη που συγκλόνισε τη χώρα την περασμένη Τετάρτη και Πέμπτη δεν ήταν «μόνο» η μεγαλύτερη σε όγκο απεργιακή κινητοποίηση στα ελληνικά χρονικά. Ήταν η κορυφή ενός κύματος που η φουσκονεριά του ξεκινάει από πολύ πίσω και που ακόμα δεν έχει φτάσει στο τέρμα του. Ένα στοιχείο που το δείχνει αυτό είναι οι εργατικοί χώροι που ξεχείλωσαν την 48ωρη με απεργίες 8 ή 10 ημερών, όπως οι Δήμοι, τα Υπουργεία και οι ναυτεργάτες. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι οι χώροι που κατάφεραν να οργανώσουν τις κινητοποιήσεις τους με απεργιακές επιτροπές, συντονιστικά και επιτροπές αγώνα, όπως π.χ. σε πολλά νοσοκομεία, δίνοντας νέα διάσταση στη δύναμη της βάσης. Ένα τρίτο στοιχείο είναι η αποφασιστικότητα για άμεση συνέχεια του αγώνα, όπως φάνηκε από τη διαδήλωση ενάντια στη δολοφονική αστυνομική καταστολή που κάλεσε η ΑΔΕΔΥ την επόμενη μέρα της Πανεργατικής και την μαζικοποίησαν οι εργαζόμενοι στα Υπουργεία στο κέντρο της Αθήνας.

Άμεσα

Την απόφαση ότι συνεχίζουμε τον αγώνα τη δείχνουν χειροπιαστά οι απεργοί των Συγκοινωνιών που παρέλυσαν την Αθήνα ξανά την Τρίτη, οι εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ και Οργανισμούς που συντονίζονται ενάντια στην απόπειρα του Ραγκούση να εφαρμόσει τις απολύσεις της εφεδρείας στα γρήγορα, οι καταλήψεις σε Υπουργεία που απαιτούν από την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ να πάμε άμεσα σε νέα κλιμάκωση.

Τώρα δεν είναι η στιγμή για να παραδώσουν οι απεργίες τη σκυτάλη στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αν ο Παπανδρέου ομολογήσει ότι έφτασε στο τέρμα του και δρομολογήσει μεθοδεύσεις για συγκυβερνήσεις με ή χωρίς εκλογές, με Μνημόνια των 180 βουλευτικών ψήφων ή με δημοψηφίσματα, θα πανηγυρίσουμε την πιο γρήγορη κατάρρευση κυβέρνησης στα χρονικά της Μεταπολίτευσης και θα ξεκινήσουμε άμεσα τη συνέχεια του αγώνα ενάντια σε όποιους επιχειρήσουν να σταθεροποιήσουν την πολιτική διαχείριση της χρεοκοπίας.

Τώρα είναι η στιγμή για να πάρει το απεργιακό κίνημα πιο ανοιχτά πολιτικά χαρακτηριστικά αναδεικνύοντας την εργατική εναλλακτική λύση απέναντι στην κρίση. Ενάντια στα «κουρέματα» απαιτούμε διαγραφή του χρέους. Ενάντια στην «εποπτεία» της «ευρωπαϊκής διακυβέρνησης» απαιτούμε ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ. Ενάντια στους «διασώστες», μονοκομματικούς, συναινετικούς ή συγκυβερνητικούς, απαιτούμε εργατικό έλεγχο. Γιατί ο εργατικός έλεγχος είναι το υπερόπλο της εργατικής τάξης, είναι ο μόνος «θεσμός» που μπορεί να υλοποιήσει τα εργατικά αιτήματα, γιατί οι εργάτες του διπλανού εργοστάσιου, γραφείου ή νοσοκομείου είναι οι μόνοι που μπορούμε να εμπιστευόμαστε.

Θέλουμε μια Αριστερά που παλεύει για να χτίσει ένα τέτοιο εργατικό κίνημα που αρχίζει να ξεπηδάει εδώ και τώρα. Η πρώτη πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που γίνεται στο τέλος αυτής της βδομάδας μπορεί να γίνει βήμα προς τα εκεί. Η Εργατική Αλληλεγγύη αγωνίζεται γι’ αυτό παντού όπου φτάνει η φωνή της. Ελάτε να τη βοηθήσουμε να φτάσει όσο γίνεται πιο πλατιά στην αγκαλιά της τάξης μας.

Διαβάστε επίσης

Ανοιχτές εκδηλώσεις: Κρίση Αντίσταση Επανάσταση