Καμιά θυσία για τους ψεύτες – κλέφτες

Μέσα στους περασμένους μήνες οι κυβερνήσεις έσπρωξαν χιλιάδες δισεκατομμύρια στις «αγορές» -στο όνομα της διάσωσης του συστήματος. Παντού, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα, τα πακέτα αυτά στήριξης συνοδεύτηκαν από δρακόντεια μέτρα λιτότητας σε βάρος της εργατικής τάξης και των φτωχών. Η ανεργία τινάχτηκε στα ουράνια, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν (ή κινδυνεύουν να χάσουν) όχι μόνο τη δουλειά τους αλλά τα πάντα -από τα έπιπλα μέχρι το σπίτι τους- καθώς αδυνατούν πια να πληρώσουν τις δόσεις τους για τα στεγαστικά τους δάνεια ή τις πιστωτικές τους κάρτες.

Ύστερα από ατέλειωτες θυσίες σήμερα βρισκόμαστε ξανά στο σημείο μηδέν: η κρίση απειλεί και πάλι να βυθίσει το παγκόσμιο σύστημα στο χάος, οι ισχυροί του πλανήτη δίνουν και πάλι στις αγορές ότι ζητήσουν και ετοιμάζονται να περάσουν τον λογαριασμό για μια ακόμα φορά στους εργάτες και τους φτωχούς. Την περασμένη βδομάδα, μετά την Ελλάδα, οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας ανακοίνωσαν νέα έκτακτα μέτρα -για να περιορίσουν τα ελλείμματα στα επίπεδα που θεωρούν παραδεκτά οι αγορές. Και είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει, αμέσως μετά -μόλις καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση- και η Βρετανία. Και ο κατάλογος δεν κλείνει εδώ: στην πραγματικότητα έχει μόλις ανοίξει.

Και αυτό δείχνει πόσο γελοίοι είναι όλοι αυτοί που λένε ότι η κρίση θα είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία για την Ελλάδα να ξεφύγει από τον κακό της εαυτό: το σπάταλο δημόσιο, τους διορισμούς με μέσο, την φοροδιαφυγή, τα φακελάκια -ο καθένας προσθέτει, ανάλογα με τα γούστα του, και όποια άλλη «νεοελληνική ιδιαιτερότητα» στον μακρύ κατάλογο αυτών που πρέπει να αλλάξουμε.

Αλλά η κρίση δεν οφείλεται σε καμιά «ελληνική ιδιαιτερότητα»: η κρίση είναι παγκόσμια, χτυπάει σήμερα τη μια χώρα μετά την άλλη, ανεξάρτητα από το αν οι δημόσιοι υπάλληλοι διορίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ή το φορολογικό σύστημα είναι αρκετά αποτελεσματικό ή όχι. Η λύση δεν είναι ένας καλύτερος, συνετότερος, ορθολογικότερος καπιταλισμός: ο καπιταλισμός, σε όποια του εκδοχή είναι το πρόβλημα.

Ταυτόχρονα, όμως, οι σημερινές εξελίξεις δείχνουν πόσο κοντόθωρες ήταν όλες αυτές οι θεωρίες που έριχναν, μήνες τώρα, το φταίξιμο για την ελληνική κρίση στην αδιαλλαξία της Μέρκελ. Αυτό που φοβόταν η γερμανική κυβέρνηση ήταν ακριβώς αυτό που γίνεται σήμερα -την εξάπλωση της ελληνικής ασθένειας σε όλη την Ευρώπη και ακόμα πιο πέρα.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η Μέρκελ είχε δίκιο. Αυτό που έδειξε η πορεία των τελευταίων μηνών είναι ότι τα αστικά επιτελεία τα έχουν απλά χαμένα: η κρίση είναι τόσο βαθιά, το σύστημα είναι τόσο σάπιο που κανένα φάρμακο, όσο δραστικό και να είναι δεν μοιάζει ικανό να το σώσει.

Και αυτό κάνει την ανάγκη της ανατροπής, της εξόδου από τον καπιταλισμό, σήμερα ακόμα πιο επίκαιρη.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα δεν είναι θυσίες για να σώσουμε τη χώρα αλλά αγώνας. Αγώνας για να μην περάσει ούτε ένα από τα μέτρα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Και αλληλεγγύη με τους αγώνες που ξεσπάνε και θα συνεχίσουν να ξεσπάνε στις άλλες χώρες της Ευρώπης που χτυπιούνται από τα ίδια μέτρα -και του κόσμου ολόκληρου.