Θα πρέπει να μιλήσουμε περισσότερο για τις δικές μας αδυναμίες και λιγότερο και αφ’ υψηλού για τις αδυναμίες του κόσμου. Πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να μην έχουμε ελιτίστικη προσέγγιση απέναντι στον κόσμο που παλεύει. Είναι πάρα πολύ εύκολο να λέμε ότι «γιατί δεν έχει νικήσει το κίνημα;», «κάτι του λείπει». Είναι καλύτερο να γυρίσουμε το ερώτημα, τι μας λείπει.
Δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να κάνουμε συζήτηση για τα ζητήματα της επανάστασης και της μετάβασης σε μια άλλη κοινωνία. Θα χρειαστεί να μιλήσουμε για αυτά τα πράγματα, είναι απαραίτητα. Αλλά πριν πάμε σε αυτή τη συζήτηση να πάμε στη συζήτηση πώς προσεγγίζουμε τις μάχες που δίνει ο κόσμος εδώ και τώρα. Ενας ολόκληρος κόσμος έκανε συνελεύσεις για να κατεβάσει το χώρο του σε απεργίες και καταλήψεις. Πιστεύουμε πραγματικά ότι σε αυτές τις συνελεύσεις αυτό που τον εμπόδισε ήταν ότι από την Αριστερά έλειπε η πρόταση εξουσίας;
Ισα-ίσα, σύντροφοι, ο κόσμος αντιμετώπιζε μια Αριστερά σαν το ΚΚΕ και σαν το ΣΥΡΙΖΑ που έχει μπόλικη ρητορική περί εξουσίας, «λαϊκής εξουσίας», ενός «προοδευτικού κοινωνικού συνασπισμού που θα είναι αντι-νεοφιλελεύθερος και θα ανατρέψει τα μνημόνια» και όταν έρχεται στην πράξη το ερώτημα «θα κάνουμε κατάληψη», και από τις δύο πλευρές η απάντηση είναι όχι. «Θα κάνουμε απεργία διαρκείας», η απάντηση είναι όχι. Σε αυτόν τον κόσμο, αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να απαντήσει: έλα μωρέ τώρα αν παλεύεις για απεργία διαρκείας και κατάληψη είναι πεζό και τετριμμένο, ας πάμε στην υψηλή πολιτική – κινδυνεύει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αντιμετωπιστεί όπως η υπόλοιπη Αριστερά.
Πόσες καταλήψεις υπουργείων μπόρεσε να στηρίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φέτος τον Οκτώβρη; Μετρημένες στα δάχτυλα. Κάναμε μια διαδικασία εγγραφής μελών, είμαστε όλοι ευχαριστημένοι γιατί γράψαμε 3000 μέλη, αλλά ανοίξαμε εκεί έξω σε όλο αυτόν τον κόσμο τις πόρτες; Η απάντηση είναι όχι και αυτό είναι τεράστια αδυναμία. Η εγγραφή μελών ήταν μια διαδικασία που κράτησε όσες μέρες η τοπική συνέλευση έκανε τη χάρη στους οργανωμένους να γίνουν μέλη της. Πρέπει να ανοιχτούμε στον κόσμο που κάνει τις ανταρσίες του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ, το ΚΚΕ.
Και το άνοιγμα δεν είναι οργανωτικό, είναι πολιτικό. Να δώσω πάλι ένα παράδειγμα. Μπορούμε απέναντι στους 500.000 απεργούς που κατεβήκανε στο κέντρο της Αθήνας, να αποκαλούμε «δωρητές σώματος» όσους ακολουθούνε ηγεσίες που ανήκουν στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ; Κανείς εδώ μέσα δεν πρέπει να κάνει ένα τέτοιο ατόπημα. Είτε είναι στη ΓΕΝΟΠ, που ανήκει σε αυτήν την ηγεσία που ξέρουμε, είτε στην ΕΥΔΑΠ ή σε άλλα συνδικάτα, δεν είναι «δωρητές σώματος», είναι σύντροφοι και συντρόφισσες δικές μας και πρέπει να τους ανοίξουμε τις πόρτες και πρέπει να βαδίζουμε μαζί.
Πώς το κάνεις αυτό; Ασφαλώς και χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες. Επανερχόμαστε από την πλευρά μας στο θέμα του Εργατικού Ελέγχου. Μήπως είναι μια φρασούλα κοντά στις άλλες, στο πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πρέπει να είναι υπό διαπραγμάτευση, αν θα τη σβήσουμε για να ενωθούμε με δυνάμεις οι οποίες δεν πιστεύουν στην αυτοδιαχείριση της κοινωνίας, δεν πιστεύουν ότι οι εργάτες μπορούν να κάνουν κουμάντο; Ασφαλώς όχι.
Χρειάζεται να πάρουμε πολιτικές πρωτοβουλίες που να αναδείξουν αυτές τις πτυχές του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Από αυτή τη Συνδιάσκεψη πρέπει να βγει ξεκάθαρα ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως σήκωσε το θέμα της Διαγραφής του Χρέους, θα πρέπει να σηκώσει το ζήτημα του Εργατικού Ελέγχου. Αυτή είναι η πρωτοβουλία των πρωτοβουλιών για να αγκαλιάσουμε τον κόσμο που δίνει τη μάχη να ελέγξει το υπουργείο του, το νοσοκομείο του, το σχολείο του για να μην μπορέσουν να περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης.
Αυτό το κίνημα προσπαθούμε να χτίσουμε, το αντικαπιταλιστικό. Πάρα πολλοί σύντροφοι αναφερθήκανε στο ΕΑΜ. Κατανοητό, γιατί είναι κορυφαία στιγμή στην ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Συμβολικά το λέμε ή πιστεύουμε πραγματικά ότι το νέο κίνημα πρέπει να είναι εθνικοαπελευθερωτικό; Πιστεύω ότι κανένας εδώ μέσα δεν προτείνει ότι χρειάζεται ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Αυτό που πρέπει να προτείνουμε είναι ένα αντικαπιταλιστικό κίνημα και δεν μπορούμε να παίζουμε με αυτές τις λέξεις.
Προσανατολισμός
Χρειάζεται να βάλουμε την προοπτική της εργατικής ηγεμονίας μέσα στους αγώνες και αυτό σαν στρατηγική σημαίνει ένα πράγμα: εργατική εξουσία, γιατί εργατική ηγεμονία χωρίς εργατική εξουσία δεν μπορεί να υπάρχει. Ο στρατηγικός προσανατολισμός είναι ξεκάθαρος. Για κάθε επιτροπή βάσης, για κάθε βήμα προς τον εργατικό έλεγχο ξεκαθαρίζουμε στρατηγικά ότι η δικαίωσή του είναι η εργατική εξουσία και μόνο με αυτόν τον προσανατολισμό θα μπορέσουμε να χτίσουμε το κίνημα που θα κάνει στην ανατροπή.
Για να ξεκαθαρίσουμε τα ζητήματα μετώπου, κυβερνήσεων, κυβερνήσεων που έχουν προκύψει από ανατροπές. Μιλάμε για Κομμουνισμό, να θυμόμαστε τον Λένιν: για να μπορέσει να υπάρξει ο Οκτώβρης και το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», χρειάστηκε να υπάρξει ο Απρίλης που ο Λένιν έδωσε μάχη κόντρα στην προσωρινή κυβέρνηση που είχε ανατρέψει τον Τσάρο. Θα χρειαστεί να παλέψουμε κυβερνήσεις που θα ανατρέψουν το ΠΑΣΟΚ και την τρόικα. Θα χρειαστεί να συγκρουστούμε με διαχειριστές που θα προκύψουν όπως προέκυψαν και στην Αργεντινή.
Το αν η Αριστερά θα έχει την προοπτική να αντιμετωπίσει και αυτές τις κυβερνήσεις είναι κρίσιμο. Αρα καμιά στρατηγική παραχώρηση πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Καμιά υποχώρηση δεν χωράει σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τα τρέχοντα καθήκοντα καλύτερα, να προχωρήσουμε ενωτικά και να χτίσουμε αυτό το κίνημα με την ξεκάθαρη προοπτική.
Το κείμενο αυτό είναι η τοποθέτηση του Πάνου Γκαργκάνα στην 1η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ