Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο”.
Η μαρτυρία του δημοσιογράφου του Εξάντα Γιώργου Αυγερόπουλου που εκείνη τη μέρα δέχθηκε και ο ίδιος τις περιποιήσεις των ΜΑΤ, είναι ο κανόνας. Για προφανείς λόγους η ΕΛ.ΑΣ δεν γουστάρει καθόλου τη δημοσιότητα. Ανάμεσα στους μόνιμους στόχους της σε κάθε πορεία είναι οι δημοσιογράφοι και οι φωτογράφοι. Στις 15 Ιουνίου 2011 ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος μένει κουφός, όταν ΜΑΤατζήδες μετά από εντολή του διμοιρίτη τους, του πετάνε κρότου λάμψης που σκάει 50 εκατοστά από το πρόσωπό του. Στη διαδήλωση της 11ης Σεπτεμβρίου του 2011 θύμα παρόμοιας επίθεσης πέφτει ο βραβευμένος στο εξωτερικό φωτορεπόρτερ Γιάννης Μπεχράκης με την κρότου λάμψης να σκάει πάνω του.
Χημικά
Το ότι ΕΛ.ΑΣ σημαίνει “φλερτ με το θάνατο” φροντίζει να το κάνει γνωστό συχνά πυκνά η ίδια η Αστυνομία προκειμένου να τρομοκρατήσει τον κόσμο, όπως με την ανακοίνωσή της παραμονή της Πανεργατικής απεργίας 24/2, όπου έθετε σαν “πρώτη προτεραιότητα στις αυριανές κινητοποιήσεις ...να μην υπάρχει νεκρός”. Δυστυχώς, φρόντισε να το κάνει πράξη στην πανεργατική στις 20/10 δολοφονώντας μετά από χρήση χημικών τον 53 οικοδόμο και μέλος του ΠΑΜΕ, Δ. Κοτσαρίδη.
Ηταν ένας προαναγγελθείς θάνατος, καθώς οι συνήθεις πρακτικές που χρησιμοποιούν οι αστυνομικοί στις διαδηλώσεις είναι ο ορισμός της δολοφονικής επίθεσης: Ρίψη βομβίδων κρότου λάμψης πάνω στους διαδηλωτές. Γκλομπιές και κλωτσιές με στόχο το κεφάλι. Ψέκασμα δακρυγόνου με τη φυσούνα στο πρόσωπο. Μαζική ρίψη χημικών σε στριμωγμένο πλήθος. Επίθεση των μοτοσυκλετιστών ΔΙΑΣ και Δέλτα με ταχύτητα πάνω σε πεζούς. Πετροπόλεμος των κρανοφόρων ΜΑΤαζήδων ενάντια σε ακάλυπτους διαδηλωτές.
Αυτές οι πρακτικές εκπορεύονται από τα πάνω, από την κυβέρνηση και το εκάστοτε αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ και υπακούουν σε ένα και μόνο σκοπό, τη διάλυση των συγκεντρώσεων και τον εκφοβισμό του κόσμου. Αυτό τον σκοπό εξυπηρετεί και το οργανωμένο σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ να προσπαθεί κάθε φορά να μετατρέψει είτε με προβοκάτσιες, είτε με κατά μέτωπο επιθέσεις τις συγκεντρώσεις σε πεδίο μάχης.
H αυθαιρεσία βρίσκεται στο DNA της ΕΛ.ΑΣ. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει η ίδια η ΕΛ.ΑΣ, οι καταγγελίες για αστυνομική αυθαιρεσία έχουν αυξηθεί κατακόρυφα από 343 το 2009 σε 594 το 2010 δημιουργώντας ρεκόρ δεκαετίας.
Σύμφωνα με την ίδια την έκθεση της υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ, το 2010 διαχειρίστηκε συνολικά 909 υποθέσεις από τις οποίες “689 αφορούσαν αστυνομικό προσωπικό, 105 αφορούσαν υπαλλήλους του ευρύτερου τομέα, 46 στις οποίες υπήρχε συμμετοχή αστυνομικών και υπαλλήλων δημόσιου τομέα και 69 οι οποίες αφορούσαν ιδιώτες....
Σε ένα σύνολο 785 καταγγελιών (που έγιναν το 2010 στη συγκεκριμένη υπηρεσία) αναλογούν 232 δικογραφίες, 25 αυτόφωρα και μόλις 44 συλλήψεις. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι συλλήψεις με αυτόφωρο είναι 16 για υπαλλήλους δημοσίου, 10 για ιδιώτες και μόλις 18 για αστυνομικούς, ενώ από τις 785 καταγγελίες οι 594 αφορούσαν αστυνομικούς!
Το φθινόπωρο του 2010 η κυβέρνηση ΓΑΠ πρότεινε την ίδρυση “Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας”, με τον Παπουτσή να ομολογεί ότι “και μόνον το γεγονός ότι από το 2000 ως σήμερα υπάρχουν εννέα καταδικαστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για αντίστοιχες υποθέσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας, υποχρεώνει το ελληνικό κράτος να προχωρήσει στη σύσταση” αυτού του γραφείου.
Μέχρι να ψηφιστεί ο νόμος πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι το Μάρτη του 2011. Μερικοί ακόμα μέχρι να δημοσιευτεί το προεδρικό διάταγμα για τις αρμοδιότητες του γραφείου στις 30 Αυγούστου. Σήμερα, όσο και να ψάξει να βρει κανείς τη συγκεκριμένη υπηρεσία στο σάιτ του ΠΡΟΠΟ δεν θα τα καταφέρει.
Ενδεικτική των πεποιθήσεων που επικρατούν μέσα στην ΕΛ.ΑΣ ήταν η επιστολή του εκλεγμένου αντιπρόεδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής, Δημήτρη Ντούμα, για τα γεγονότα 28-29 Ιούνη:
“ΔΗΘΕΝ «κοινωνικοί αγωνιστές», πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκανς, σκίνχεντς και το κάθε «καρυδιάς καρύδι» ερχόταν και «ξεφόρτωνε» μπροστά στους Συναδέλφους μας. Προφανώς και αυτοί αγνοούσαν ότι καταφέρονταν εναντίον της «Δημοσίας Δυνάμεως». ΕΝΔΕΚΑΧΡΟΝΑ, τέκνα μεταναστών, που η μόνη Ελληνική λέξη που μπορούσαν να προφέρουν ήταν το «μαλάκα», δεν δίσταζαν να την απευθύνουν εναντίον μας!!
ΜΙΑ ματιά στις προσαγωγές και στις συλλήψεις που έγιναν τις δύο ημέρες θα ήταν αρκούντως αποκαλυπτική. Ιδιαιτέρως αυτές του Τούρκου «Αχμέτ» και του Αλγερινού «Χασάν». Αλλά αυτά μάλλον αφορούν την πραγματική δημοσιογραφία…”