Το νέο βιβλίο, όπως αναφέρεται και στο πρώτο κεφάλαιο, αποχτά ιδιαίτερη επικαιρότητα αφού για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση έχουμε μια κυβέρνηση με φασίστες υπουργούς και την ίδια στιγμή δίπλα στους γραβατωμένους φασίστες της κυβέρνησης, οι ναζιστικές συμμορίες της Χρυσής Αυγής οργανώνουν πογκρόμ κατά των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και σε γειτονιές.
Ταυτόχρονα με την επανεμφάνιση του φασισμού στην Ευρώπη, με πιο ακραίο παράδειγμα την δολοφονική επίθεση του φασίστα Μπρέιβικ στη Νορβηγία το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Το βιβλίο περιλαμβάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή της δεκαετίας του ’30, θυμίζοντας με ποιο τρόπο ο Χίτλερ αναδείχθηκε στην εξουσία, αξιοποιώντας την οικονομική κρίση που οδήγησε εκατομμύρια ανθρώπους στην απόγνωση και έχοντας τη στήριξη των καπιταλιστών που άρχισαν να βλέπουν τα νέα φασιστικά κινήματα ως σωτήρες τους.
Ο Τρότσκι εξηγούσε ότι «ο ιστορικός ρόλος του φασισμού είναι να συντρίψει την εργατική τάξη, να διαλύσει τις οργανώσεις της και να ξεριζώσει τις πολιτικές ελευθερίες όταν οι καπιταλιστές νοιώθουν ανίσχυροι να κυβερνούν και να επιβάλλουν την κυριαρχία τους με τη βοήθεια του μηχανισμού της δημοκρατίας».
Σήμερα στην Ελλάδα τα διάφορα ΜΜΕ, αλλά ακόμα και φωνές μέσα στην Αριστερά, θεωρούν ότι δεν υπάρχει ανάλογος κίνδυνος και ότι απλά οι φασίστες του ΛΑΟΣ είναι κάποιοι δεξιότεροι της ΝΔ. Το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου αποκαλύπτει το «ένδοξο» χουντικό παρελθόν τόσο του Καρατζαφέρη όσο και του Βορίδη και του Γεωργιάδη καθώς και ένα σύντομο ιστορικό της ίδρυσης της Χρυσής Αυγής και των επιθέσεων που έχει κάνει από τη δεκαετία του ‘90 όταν έκανε την εμφάνισή της, σε μαθητές, μετανάστες, μέλη της αριστεράς.
Αυτές οι επιθέσεις δεν έμειναν χωρίς την απάντηση του αντιφασιστικού κινήματος. Στην ουσία η σημερινή πάλη ενάντια στους φασίστες και τους νεοναζί, πατάει πάνω στην πλούσια αντιφασιστική παράδοση της δεκαετίας του ‘20 και του ‘30 στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανική επανάσταση, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την ίδια την Ελλάδα ενάντια στο φασίστα Μεταξά. Η λάθος τακτική της Αριστεράς τη δεκαετία του ‘30 είναι κρίσιμο ζήτημα που είναι επιτακτική ανάγκη σήμερα να μην επαναληφθεί. Στη Γερμανία «η δύναμη για να σταματήσει την άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του ‘30 υπήρχε: ήταν η εργατική τάξη και οι οργανώσεις της που κάθε άλλο παρά αδύναμες ήταν (η Γερμανία είχε το ισχυρότερο εργατικό κίνημα σε ολόκληρη την Ευρώπη).
Όμως, η κυρίαρχη δύναμη μέσα στα συνδικάτα, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) αρνιόταν να κινητοποιήσει την εργατική τάξη ενάντια στους ναζί και ήταν προσανατολισμένο αποκλειστικά στην κοινοβουλευτική δράση μέσα στα πλαίσια των υπαρχόντων θεσμών του συστήματος» ενώ η στρατηγική του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD) αρνούνταν «κάθε ενιαιομετωπική απεύθυνση στους σοσιαλδημοκράτες εργάτες για κοινή δράση ενάντια στους φασίστες».
Παραδείγματα
Τα σύγχρονα παραδείγματα αντιφασιστικής δράσης δεν λείπουν από το βιβλίο. Ίσως είναι από τις μοναδικές πηγές που μπορεί κανείς να διαβάσει για τον πλούτο των κινητοποιήσεων από το Anti-Nazi League στο Λονδίνο της δεκαετίας του ‘70 που έφραξε το δρόμο στο φασιστικό Εθνικό Μέτωπο, μέχρι το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στον Πειραιά το 1996 ενάντια στα γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Ή για την ίδρυση της ΚΕΕΡΦΑ τον Ιούλη του 2009 και τις μάχες που έδωσε από τον Άγιο Παντελεήμονα μέχρι τα Χανιά. Και από εκεί μέχρι την αντιφασιστική «υποδοχή» που επεφύλαξαν οι κάτοικοι της Μυτιλήνης στο φασίστα υπουργό Γεωργιάδη, πρόσφατα.
Εξίσου πολύτιμη συνεισφορά όμως στην πάλη για να πετάξουμε τους φασίστες έξω από τα υπουργεία και τις γειτονιές, είναι το τελευταίο κεφάλαιο που αναλύει την τακτική που χρειάζεται το αντιφασιστικό κίνημα σήμερα. Εκτός του ότι χρειάζεται συνεχώς να αποκαλύπτουμε ποιοι ακριβώς είναι οι Καρατζαφέρηδες και οι Μιχαλολιάκοι, κόντρα στους λαϊκισμούς τους, χρειάζεται να μην τους επιτρέπουμε να σκορπάνε το ρατσιστικό τους δηλητήριο, αφαιρώντας τους το δικαίωμα λόγου, γιατί στόχος τους είναι να το καταργήσουν.
Πάνω απ’ όλα όμως αυτό που μετράει είναι η δράση και η κινητοποίηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων, κόντρα στους ναζί, και ταυτόχρονα το δυνάμωμα της πάλης για να εξαλείψουμε τις ίδιες τις αιτίες που γεννούν το φασισμό, το ίδιο το σύστημα της ανεργίας, της φτώχειας και του ρατσισμού.