Η εργατική απάντηση στο «δίλημμα» του ΠΑΣΟΚ

Ο κολλητός υπουργός του ΓΑΠ, και υποψήφιος υπερυπουργός σύμφωνα με τις διαρροές των εφημερίδων, Γιάννης Ραγκούσης, βγήκε στην τηλεόραση και δήλωσε με ύφος εκατό καρδιναλίων: όποιος λέει ΟΧΙ στο Μνημόνιο παίρνει την ευθύνη να βρει τα 110 δις ευρώ που εξασφάλισε η κυβέρνηση με δανεισμό υπογράφοντας το Μνημόνιο.

Προφανώς ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου και οι λοιποί Ραγκούσηδες υπολογίζουν ότι κανένας πολιτικός φορέας δεν είναι σε θέση να αντιπροτείνει εναλλακτικό τρόπο εξασφάλισης ενός τέτοιου τεράστιου ποσού, που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ ως «πακέτο διάσωσης» για οποιαδήποτε χώρα.

Ξέρουν πολύ καλά ότι δεν κινδυνεύουν να ακούσουν αντίλογο ούτε από το ακροδεξιό δεκανίκι τους στο ΛΑΟΣ, ούτε από τους Ντορικούς νεοδημοκράτες, καθώς ψήφισαν μαζί το Μνημόνιο με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Ποντάρουν επίσης στα σίγουρα ότι οι κορώνες του Σαμαρά κατά του Μνημόνιου μεταφράζονται σε «διόρθωση» μετά την πλήρη... εφαρμογή του.

Η προκλητικότητά τους μεγάλωσε πρόσφατα, μετά τη διάσπαση του ΣΥΝ και την εμφάνιση της «Δημοκρατικής Αριστεράς» του κ. Κουβέλη, που πρόσθεσε άλλη μια φωνή στη χορωδία του «ρεαλισμού»: δεν υπάρχει άλλη λύση, άρα καλύτερα να προσαρμοστούμε σε μια όσο το δυνατό πιο «ανθρώπινη» διαχείριση του Μνημόνιου.

Κι όμως πέφτουν έξω. Υπάρχει μια εργατική απάντηση στο ψεύτικο δίλημμα Ραγκούση που μπορεί να εξασφαλίσει όχι 110 αλλά 300 δις ευρώ. Είναι η πρόταση για στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους.

Έτσι κι αλλιώς το δημόσιο χρέος δεν δημιουργήθηκε με ευθύνη των εργαζόμενων και άρα κανένας εργαζόμενος δεν έχει υποχρέωση να υποστεί θυσίες για να ξεπληρωθούν αυτά τα χρέη. 

Μονόπλευρα

Επιπλέον, η άλλη βασική τάξη της κοινωνίας που στέκεται απέναντι στους εργαζόμενους, έχει αρχίσει μονόπλευρα να αρνείται να πληρώσει το χρέος. Οι επιχειρήσεις κάνουν στάση πληρωμών για τα δικά τους χρέη και οι τράπεζες ζητούν από το δημόσιο να τους ενισχύσει για να αντιμετωπίσουν τις τρύπες που ανοίγουν τα μη εξυπηρετούμενα χρέη των εφοπλιστών, των ξενοδόχων, των μεγαλεμπόρων και πάει λέγοντας. 

Στην πράξη, δηλαδή, η εφαρμογή της πολιτικής του Μνημόνιου σημαίνει ότι οι καπιταλιστές έχουν πράσινο φως να φορτώνουν τις αποτυχίες τους στο δημόσιο και οι εργαζόμενοι έχουν την πίεση να φορτώνονται τα σπασμένα.

Η πρόταση για στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους μπορεί να βάλει τέρμα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Αυτή τη στιγμή φεύγει ένα δις ευρώ κάθε βδομάδα από τα δημόσια ταμεία για τόκους και δόσεις προς τις τράπεζες, ντόπιες και ξένες. Μια άρνηση αυτών των πληρωμών θα σήμαινε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για περικοπές στους μισθούς, στις συντάξεις, στα νοσοκομεία, στα σχολεία κλπ, αλλά και ότι αλλάζουν οι συσχετισμοί. Αντί να είναι στην πρέσα οι άνθρωποι της εργατικής τάξης, το παλούκι θα μπει στους τραπεζίτες για το πώς μπορούν να αποφύγουν τη δική τους χρεοκοπία.

Προφανώς αυτός ο δρόμος ανοίγει μάχες και συγκρούσεις. Η τρόικα και οι συνεταίροι της μέσα και έξω από την Ελλάδα θα λυσσάξουν. Αλλά η εργατική τάξη θα μπορεί να τους αντιμετωπίσει από καλύτερη θέση, χωρίς το μαχαίρι στο λαιμό που βάζει η σημερινή πολιτική των περικοπών, των απολύσεων και της διάλυσης. Και επίσης, η εργατική τάξη θα μπορεί να κερδίσει συμμάχους, γιατί παγώνοντας το χρέος θα σταθεί σαν απελευθερωτής απέναντι σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας όπως οι μικροαγρότες και οι μικροί επαγγελματίες που στενάζουν από τη λεηλασία των τραπεζών.

Η Αριστερά έχει κάθε λόγο να απαντήσει με αυτό τον τρόπο στην πρόκληση Ραγκούση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πάρει ήδη ξεκάθαρη θέση και καλεί όλη την αριστερά να κάνει το ίδιο. Αν πούμε όλοι «Παγώστε το χρέος, τώρα!», οι μάχες του φθινόπωρου θα ξεκινήσουν με προβάδισμα των εργατών και της Αριστεράς.