Γερμανία

Απεργιακές κινητοποιήσεις οργανώθηκαν σε κάθε ένα από τα 16 ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας. Δήμοι, σιδηροδρομικοί σταθμοί και κέντρα υγείας έμειναν κλειστά, τρένα και λεωφορεία ακινητοποιήθηκαν. Οι συγκοινωνίες πάγωσαν ακόμα και στο Ανόβερο, την πόλη που φιλοξενούσε εκείνη τη στιγμή την CEBIT, μεγαλύτερη έκθεση τεχνολογίας του κόσμου με δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο: οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να αναβάλουν εκείνη την ημέρα την επίσκεψή τους.

Στην Γερμανία οι μισθοί παραμένουν παγωμένοι εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Το "μυστικό" της γερμανικής οικονομικής επιτυχίας δεν είναι ούτε η "γερμανική πειθαρχία" ούτε κάποιο άλλο, υποτιθέμενο, εθνικό χαρακτηριστικό του γερμανικού λαού.

Νεοφιλελευθερισμός

Η γερμανική επιτυχία στηρίχτηκε στον πιο ακραίο νεοφιλελευθερισμό, στον καταποντισμό των μισθών και την διάλυση του κοινωνικού κράτους, στηρίχτηκε στην διαβόητη "Ατζέντα 2010" του Γκέρχαρντ Σρέντερ του σοσιαλδημοκράτη Καγκελάριου τον οποίο διαδέχτηκε στην εξουσία το 2005 η Άνγκελα Μέρκελ. Και στηρίχτηκε στους εξίσου διαβόητους νόμους Χαρτς IV, τους νόμους που καρατόμησαν άγρια κάθε είδους κοινωνική παροχή -ακόμα και τα επιδόματα ανεργίας.

Η ηγεσία της ver.di διεκδικεί αυξήσεις "6,5% και τουλάχιστον 200 ευρώ το μήνα". Στον γύρο των συλλογικών διαπραγματεύσεων που ξεκίνησε την 1η Μάρτη, η εργοδοσία -δηλαδή οι εκπρόσωποι της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, των κυβερνήσεων των κρατιδίων και των δήμων- αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για αυξήσεις. "Η απάντηση των εργαζομένων" γράφει η ανακοίνωση της ver.di, "είναι ομόφωνη: θα αυξήσουμε την πίεση".

Η αγωνιστικότητα (για να το πούμε ευγενικά) δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την ηγεσία της ver.di. Ο Φρανκ Μπσίρσκε, ο πρόεδρος της ομοσπονδίας είναι μέλος του κόμματος των Πρασίνων. Στην κορυφή της ver.di βρίσκεται πρακτικά από το 2000 (τότε ονομαζόταν OTV). Την εποχή εκείνη το κόμμα του, οι Πράσινοι, συμμετείχε στην κυβέρνηση του Σρέντερ. Ο ίδιος ο Μπσίρσκε συμμετέχει, με την ιδιότητα του προέδρου της ver.di στα διοικητικά συμβούλια διαφόρων επιχειρήσεων -της αεροπορικής εταιρείας Λουφτχάνσα, της τράπεζας Post Bank κλπ- φυσικά με μια καλή αποζημίωση: ο Μπσίρκε, με άλλα λόγια, είναι ένας κλασικός γραφειοκράτης. Την περίοδο του Σρέντερ δεν έκανε, επί της ουσίας, απολύτως τίποτα για να εμποδίσει, ούτε την Ατζέντα 2010, ούτε τους νόμους Χάρτς. Η απεργία ήταν πάντα -και συνεχίζει να είναι- το τελευταίο πράγμα που θέλει.

Αυτό που τον αναγκάζει να καλέσει αυτές τις απεργίες είναι η πίεση από τη βάση. Η ίδια η επιτυχία ακόμα και μιας τέτοιας προειδοποιητικής απεργίας, διεσπαρμένης σε διαφορετικές μέρες και ώρες σε όλη τη Γερμανία είναι μια απόδειξη της οργής που υπάρχει μέσα στην εργατική τάξη, μετά από τόσα χρόνια συνεχιζόμενης λιτότητας.

Εδώ στην Ελλάδα τα ΜΜΕ προσπαθούν, συστηματικά, να στρέψουν την οργή που αισθάνεται ο κόσμος ενάντια στην Μέρκελ, τον Σόιμπλε ή τον Ράιχενμπαχ σε οργή ενάντια στους “Γερμανούς”. Αλλά δεν υπάρχει μία Γερμανία. Ούτε μία Ελλάδα υπάρχει. Το ίδιο χάσμα που χωρίζει τους απεργούς της Χαλυβουργίας από τον Μάνεση χωρίζει και τους εργαζόμενους στο γερμανικό δημόσιο από την Μέρκελ και τον Σόιμπλε.

Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην ηγεσία της ver.di και τους εργοδότες θα συνεχιστούν μέσα στις επόμενες μέρες. Το τι θα γίνει, όμως, θα κριθεί κύρια από την αποφασιστικότητα της βάσης. Και την παρέμβαση της αριστεράς: η ίδια η γέννηση της Ντι Λίνκε, άλλωστε, του κόμματος της αριστεράς στην Γερμανία, έχει τις ρίζες της σε μια “ανταρσία” συνδικαλιστών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος την περίοδο του 2004-5 ενάντια στις μεταρρυθμίσεις του Σρέντερ.