Έχουν το θράσος να μιλάνε για «εγκληματικότητα» αυτοί που δεν έχουν καθίσει στο σκαμνί ούτε ένα από τα λαμόγια που λεηλάτησαν και λεηλατούν ακόμα π.χ. τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων με τα «δομημένα» ομόλογα και με τα κουρέματα των ομολόγων του δημοσίου παρέα με τους τραπεζίτες.
Αλλά ακόμα και τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΑΣ διαψεύδουν τους ρατσιστικούς μύθους. Ανάμεσα στο 2010 και στο 2011 δείχνουν άνοδο κλοπών και ληστειών από «ημεδαπούς» δράστες και στασιμότητα από «αλλοδαπούς». Συγκεκριμένα όπως μας επισημαίνει ο Θανάσης Καμπαγιάννης:
«Όσον αφορά τις κλοπές και τις διαρρήξεις (που παρουσιάζουν και τη μεγαλύτερη αύξηση), τα νούμερα είναι αποκαλυπτικά: ενώ το 2010 γίνανε 90.931 κλοπές και διαρρήξεις και συνελήφθησαν 6.716 ημεδαποί και 7.068 αλλοδαποί, το 2011 γίνανε 96.925 και συνελήφθησαν 9.397 ημεδαποί και 7.310 αλλοδαποί. Το ίδιο στις κλοπές οχημάτων: 25.587 το 2010 με 1.104 συλλήψεις ημεδαπών και 576 αλλοδαπών, συγκρινόμενες με 32.242 το 2011 με 1.580 συλλήψεις ημεδαπών και 645 αλλοδαπών. Το ίδιο και στις ληστείες: 6.079 ληστείες έγιναν το 2010 για τις οποίες συνελήφθησαν 888 ημεδαποί και 1.358 αλλοδαποί, ενώ 6.636 ληστείες γίνανε το 2011 για τις οποίες συνελήφθησαν 1.136 ημεδαποί και 1.337 αλλοδαποί».
Μαύρη τρύπα
Αλλά τα ψέματά τους δεν σταματάνε εκεί. Αυτοί που κυβερνάγανε όλα τα χρόνια κεντράρουν στο πιο μεγάλο ψέμα, δηλαδή ότι υπεύθυνη για την κρίση είναι η Αριστερά επειδή «παρεμπόδιζε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις». Η αλήθεια είναι ότι η κρίση χτύπησε πρώτα τις χώρες όπου οι «μεταρρυθμίσεις» του νεοφιλελευθερισμού είχαν προχωρήσει πιο νωρίς, πιο γρήγορα και πιο βαθιά. Οι ΗΠΑ του Ρίγκαν, του Κλίντον, των Μπους και του Ομπάμα ήταν και είναι η πατρίδα αυτών των «μεταρρυθμίσεων» και είναι επίσης το επίκεντρο της τραπεζικής κερδοσκοπικής φούσκας που έσκασε το 2007 και συνεχίζει να καταβροχθίζει σαν μαύρη τρύπα τους μισθούς, τις συντάξεις, τις δουλειές εκατομμυρίων εργατών παγκόσμια.
Το σύστημά τους, ο καπιταλισμός, δεν δουλεύει και το ξέρουνε, γι’ αυτό λένε τόσα τερατώδη ψέματα. Αλλά ξέρουν επίσης και κάτι άλλο, γι’ αυτό είναι τόσο πανικόβλητοι: οι εργατικοί αγώνες έχουν τη δύναμη να τους ανατρέψουν.
Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση Μπαμπινιώτη και το νόμο Διαμαντοπούλου. Τόσον καιρό μας λέγανε ότι ο νόμος ψηφίστηκε από «διευρυμένη» πλειοψηφία της Βουλής και γι’ αυτό θα εφαρμοστεί οπωσδήποτε. Όμως οι φοιτητές, το διδακτικό προσωπικό και οι άλλοι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ ξεκίνησαν την αντίστασή τους σε αυτόν τον αντιδημοκρατικό, αντιεκπαιδευτικό και αντεργατικό νόμο από την πρώτη στιγμή με ξεκάθαρη προοπτική ότι οι αγώνες θα ανατρέψουν ψηφισμένο νόμο, όπως έγινε και με τον περιβόητο νόμο 815 του παλιού Καραμανλή πριν από 33 χρόνια. Οι εξελίξεις δικαιώνουν αυτόν τον αγώνα.
Η ίδια «διευρυμένη» πλειοψηφία της Βουλής ψήφισε και το Μνημόνιο και επιμένει ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών που έρχονται, αυτή η «Συμφωνία» της λιτότητας και της λεηλασίας πρέπει να τηρηθεί γιατί είναι «νόμος του κράτους» και πρέπει να «τηρήσουμε τις υποχρεώσεις» μας.
Εμείς απαντάμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος και άλλη προοπτική: η εργατική αντίσταση μπορεί να μετατρέψει όλους τους τροϊκανούς σε «Μπαμπινιώτηδες» που αναγκάζονται άθελά τους να παραδεχθούν ότι οι νόμοι και η πολιτική τους δεν μπορεί να εφαρμοστεί πάνω από τα κεφάλια των εργατών και της νεολαίας. Αρκεί να συνεχίσουμε ανυποχώρητα την εργατική αντίσταση, να την οργανώσουμε και να την κλιμακώσουμε δυναμώνοντας την αντικαπιταλιστική αριστερά. Την Αριστερά που δεν παλεύει για «τροποποιήσεις», «αναδιαπραγματεύσεις» ή «λαϊκή» διαχείριση του καπιταλισμού, αλλά για την ανατροπή του με τη συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης.