Ο προηγούμενος γύρος σύγκρουσης με το καθεστώς ήταν το περασμένο καλοκαίρι, μετά τις εκλογές που επισήμως ανέδειξαν τον Αχμαντινετζάντ πρόεδρο. Οι εκατοντάδες διαδηλώσεις μέχρι την ορκομωσία του Αχμαντινετζάντ άφησαν πίσω τους περισσότερους από 100 νεκρούς. Σε ολόκληρο το μεσοδιάστημα ως τα μέσα Δεκέμβρη οι διαδηλώσεις ήταν πολύ μικρότερες. Αυτό είχε να κάνει περισσότερο με τη διστακτικότητα των ηγετών της αντιπολίτευσης. Ο κόσμος έψαχνε μια αφορμή για να ξαναξεσπάσει. Τη βρήκε με το θάνατο του Αγιατολάχ Χουσεϊν-Αλί Μονταζερί στις 19 Δεκέμβρη, ενός κληρικού με μεγάλο κύρος που είχε ταχθεί κατά του Αχμαντινετζάντ. Η κηδεία του Μονταζερί στην πόλη Κομ μετατράπηκε σε μαζική αντικαθεστωτική διαδήλωση. Το μεγάλο πλήθος έδωσε έμπνευση για να ξαναβγεί ο κόσμος στο δρόμο σε όλες τις πόλεις. Ηδη ξεκινούσε ο ιερός για τους Σιίτες μήνας Μουχαράμ και στις 27 του μήνα, η «Ασούρα» η μέρα του θρήνου ξαναέγινε μέρα δράσης του κινήματος με εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους. Ανάμεσα στους νεκρούς εκείνης της μέρας ήταν ο Αλί Μουσαβί, ανιψιός του ηγέτη της αντιπολίτευσης.
Διχασμός
Ο ηρωισμός που δείχνει το κίνημα στους δρόμους αποδεικνύει πόσο βαθύς είναι ο διχασμός στο Ιράν. Οταν οι κινητοποιήσεις δεν υποχωρούν όχι μόνο μετά από μαζικές συλλήψεις και δολοφονίες αλλά και όταν τα καμιόνια της αστυνομίας περνάνε πάνω από τα σώματα των διαδηλωτών, σημαίνει ότι η απλή καταστολή δεν αρκεί για να στείλουν τον κόσμο σπίτι του.
Ο Αχμαντινετζάντ και ο Χαμενεϊ έκαναν μια προσπάθεια να κινητοποιήσουν τους δικούς τους οπαδούς μεταφέροντας κόσμο από ολόκληρη τη χώρα, όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται σε μόνιμη βάση χωρίς να γίνει επικίνδυνο για τους ίδιους. Οι πραγματικές εναλλακτικές είναι είτε να έρθει σε κάποιο συμβιβασμό με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης -κάτι για το οποίο υπάρχουν ήδη προτάσεις από ορισμένους συντηρητικούς- είτε να κλιμακωθεί η καταστολή με χρήση του στρατού. Ομως και στις δύο περιπτώσεις οι εξελίξεις θα είναι ανεξέλεγκτες. Και τα ανοίγματα στην αντιπολίτευση και το κατέβασμα του στρατού είναι τα σημεία που έχει κριθεί η μοίρα των περισσότερων «σκληρών καθεστώτων».
Η ηγεσία της αντιπολίτευσης δεν είναι ικανή να πάει αυτόν τον αγώνα μέχρι το τέλος. Πρόκειται για πολιτικά στελέχη που αποτελούσαν κομμάτι της άρχουσας τάξης, αλλά έχουν πεταχτεί έξω από τη μοιρασιά της εξουσίας λόγω των κρίσιμων διλημμάτων που έχει να αντιμετωπίσει ο ιρανικός καπιταλισμός. Ο απλός κόσμος που αποτελεί την ατμομηχανή του κινήματος έχει τουλάχιστον δέκα χρόνια εμπειρίας μαχών για τη δημοκρατία και για το βιωτικό του επίπεδο έχοντας δει τους «μεταρρυθμιστές» τόσο ως συμμάχους όσο και ως αντιπάλους.
Η εργατική τάξη είναι το κλειδί για τις εξελίξεις. Οσο περισσότερο καταφέρει να μπει επικεφαλής ολόκληρου του κινήματος, θα είναι σίγουρο ότι κανένα αίτημα δεν θα μείνει στα μισά του δρόμου. Τα συγχαρητήρια που έδωσε ο Ομπάμα στο κίνημα του Ιράν είναι σκέτη υποκρισία. Οι απειλές των ΗΠΑ κατά του Ιράν όχι μόνο δεν έχουν φέρει τη δημοκρατία, αλλά έχουν ενισχύσει το καθεστώς, δίνοντάς του «αντιμπεριαλιστική» κάλυψη. Το αντιπολεμικό κίνημα είναι η πραγματική ασπίδα αλληλεγγύης στο κίνημα του Ιράν που όλα δείχνουν ότι θα κλιμακώσει την αναμέτρησή του το επόμενο διάστημα.