Το απεργιακό κίνημα των 17 Πανεργατικών

«Είναι ανόητο να φανταστούμε τη μαζική απεργία σαν μια απομονωμένη πράξη. Η μαζική απεργία είναι πολύ περισσότερο μια ένδειξη της ταξικής πάλης, είναι η ιδέα που διατρέχει μια ολόκληρη περίοδο της πάλης των τάξεων που επεκτείνεται σε πολλά χρόνια... Κάθε κύμα πολιτικής πάλης αφήνει πίσω του ένα γόνιμο λιβάδι απ' όπου αμέσως ξεπετιούνται χίλιοι νέοι οικονομικοί αγώνες. Και αντίστροφα, η αδιάκοπη οικονομική πάλη που οι εργάτες διεξάγουν ενάντια στο κεφάλαιο τους κρατούν σε εγρήγορση και μαχητική ενεργητικότητα ακόμα και στο μεσοδιάστημα της πολιτικής ηρεμίας».

Αυτά γράφει η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο «Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα» και σίγουρα είναι πολύ επίκαιρα και χρήσιμα όσον αφορά την κατάσταση του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.

Τα δύο χρόνια του Μνημονίου γέννησαν την πιο μεγάλη αντίσταση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι οικονομικοί αγώνες ενίσχυσαν τα πολιτικά αιτήματα και οι πολιτικές μάχες έδωσαν νέα ώθηση στους οικονομικούς αγώνες.

Οι εκλογές που μας έρχονται είναι εκλογές που θα γίνουν στο φόντο της οικονομικής και της πολιτικής κρίσης. Είναι ορατό από τον καθένα ότι η οικονομική κρίση όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά μπορεί τις επόμενες μέρες οι από πάνω να έχουν να αντιμετωπίσουν νέες εξελίξεις όσον αφορά την Ισπανία, ενώ το «Ταμείο» που έχουν φτιάξει δεν φτάνει για να λύσει τις άμεσες ανάγκες, για να αποφύγουν καταρρεύσεις τραπεζών ή ακόμα και χωρών.

Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα επίσης είναι ορατή με «γυμνό μάτι» αφού ακόμα και στις δημοσκοπήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συγκεντρώνουν τόσο χαμηλά ποσοστά που προφανώς οι συζητήσεις για αυτοδύναμη σταθερή κυβέρνηση που θα περάσει τα νέα μέτρα και θα εφαρμόσει ότι έχει ψηφιστεί ακούγονται ως αστείο. Ούτε βέβαια μπορούν να ανέβουν τα ποσοστά τους με τις «παραινέσεις» στους ψηφοφόρους από την Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ…

Κάθε βήμα του εργατικού κινήματος μετά το φοβερό διήμερο στις 5 και 6 Μάη του 2010 έκανε πιο αδύναμη την κυβέρνηση του Παπανδρέου και ανάγκαζε ΝΔ και ΛΑΟΣ να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ο Σαμαράς εγκατέλειψε το σχέδιο του να μην αφήσει το ‘πεζοδρόμιο’ ως την μοναδική αντιπολίτευση», όπως δήλωνε ο ίδιος.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων όχι μόνο δεν απογοητεύτηκε από την ψήφιση των μέτρων, αλλά μπήκε σε νέους, πιο σκληρούς αγώνες που έπαιρναν ολοένα και πιο αντικυβερνητική κατεύθυνση.

Αίσθηση

«Αν δεν υπήρχε ‘η’ Πανεργατική στις 5 Μάη θα μιλάγαμε για ‘την’ Πανεργατική στις 20 Μάη, έχουμε χάσει την αίσθηση του μεγέθους», ήταν το σχόλιο ενός συνταξιούχου συνδικαλιστή στην ΕΑ που παρακολουθούσε τη διαδήλωση να περνάει από το Σύνταγμα 15 μέρες μετά την ψήφιση του Μνημονίου.

Οι Πανεργατικές Απεργίες ήταν καθοριστικές σε αυτή την πορεία. Από το Φλεβάρη του 2010 μέχρι το Φλεβάρη του 2012 είχαμε 17 Γενικές Απεργίες.

«Αν γυρίσουμε πίσω στην πρώτη της σειράς, την κάπως ξεχασμένη Γενική Απεργία της 24 Φλεβάρη 2010, τα στοιχεία λένε ότι εκείνη την μέρα απέργησαν περίπου 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι και εργαζόμενες. Από τότε οι απεργίες έχουν καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις: η Πανεργατική της 15 Ιούνη οδήγησε την κυβέρνηση Παπανδρέου στα πρόθυρα της κατάρρευσης, η 48ωρη της 28-29 Ιούνη σφράγισε τη τύχη της και η 48ωρη Πανεργατική Απεργία της 20-21 Οκτώβρη της έδωσε την χαριστική βολή. Η 48ωρη απεργία της 10-11 Φλεβάρη μαζί με το συγκλονιστικό συλλαλητήριο της Κυριακής 12 Φλεβάρη έχουν αφήσει ανάπηρα τα κόμματα του μνημονίου και την κυβέρνηση του Παπαδήμου» γράφει ο Λέανδρος Μπόλαρης στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω πριν γίνει γνωστή η ημερομηνία των εκλογών.

Σε αυτές τις απεργίες συμπυκνώνονται όλα τα προχωρήματα που έκανε η εργατική τάξη σε οργανωτικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο και από αυτές άντλησαν αυτοπεποίθηση όσα κομμάτια έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν αγώνες διαρκείας.

Στο οργανωτικό επίπεδο εντυπωσιακά είναι τα παραδείγματα οργάνωσης του από τα κάτω. Σε σύγκρουση με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες έχουν δημιουργηθεί μαχητικές μειοψηφίες που συσπειρώνονται σε απεργιακές ή εργασιακές επιτροπές με αποτέλεσμα να βάζουν σε κίνηση όλο τους τον κλάδο και ακόμα παραπέρα να συντονίζονται διαφορετικά κομμάτια της τάξης. Με αυτόν τον τρόπο αλλάζουν και οι συσχετισμοί μέσα σε σωματεία όπου η αριστερά κερδίζει ολοένα και περισσότερη δύναμη.

Έτσι, δίνονται οι δυνατότητες για μεγαλύτερες πρωτοβουλίες. Για παράδειγμα, το Συντονιστικό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων στα Νοσοκομεία που ξεκίνησε από το νοσοκομείο Άγιος Σάββας (όπου η αντικαπιταλιστική αριστερά κέρδισε το Σωματείο) έχει καταφέρει να ξεκουνήσει πολλές φορές τους γραφειοκράτες στην ΠΟΕΔΗΝ και την ΟΕΝΓΕ με τις κινήσεις του.

Μεγάλη ώθηση στους απεργιακούς αγώνες έδωσαν και οι καταλήψεις που πολλαπλασιάστηκαν τα τελευταία χρόνια. Η κατάληψη της Ακρόπολης από τους εργαζόμενους του ΥΠ.ΠΟ που έκανε το γύρο του κόσμου, η κατάληψη του Δήμου της Αθήνας για 26 μέρες και οι καταλήψεις των Υπουργείων ήταν τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Η αυτοπεποίθηση από τις Πανεργατικές έδωσε την δυνατότητα να ξεκινήσουν απεργίες διαρκείας που έχουν γίνει ήδη σύμβολο για όλη την εργατική τάξη: η Χαλυβουργία που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, το Άλτερ και η Ελευθεροτυπία που έχουν ανοίξει την προοπτική του εργατικού ελέγχου.

Σε πολιτικό επίπεδο μεγάλη καμπή της διετίας ήταν το αποτέλεσμα των περιφερειακών και των δημοτικών εκλογών το Νοέμβρη του 2010. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΛΑΟΣ έχασαν αθροιστικά σχεδόν δύο εκατομμύρια ψήφους, ενώ και μέσα στην Αριστερά αναδείχτηκε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφού ένας στους δέκα αριστερούς ψηφοφόρους την επέλεξε και συνολικά 100 χιλιάδες.

Άλματα

Ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της περιόδου είναι τα ιδεολογικά άλματα όσων συμμετείχαν σε αυτές τις μάχες. Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει γίνει κτήμα πολλών χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών όχι μόνο από την ενεργητική παρέμβαση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αλλά επειδή υπάρχει προχώρημα στις ιδέες. Για να το πούμε με απλά λόγια, οι χιλιάδες εργάτες που εγκαταλείπουν οργανωτικά και πολιτικά τη σοσιαλδημοκρατία καταλαβαίνουν πολύ πιο μαζικά την ανάγκη σύγκρουσης με το ίδιο το σύστημα για να φτάσουμε στην πραγματική ανατροπή.

Οι εκλογές θα είναι μία ακόμα μάχη που θα χρειαστεί να την δώσουμε με αυτόν τον προσανατολισμό για να είμαστε όσο πιο δυνατοί γίνεται μετεκλογικά. Όποια συγκυβέρνηση και να «μαγειρέψουν», ότι μέτρα και να θελήσουν να περάσουν θα χρειαστούμε ένα ασυμβίβαστο πολιτικό στήριγμα στους αγώνες μας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η καλύτερη επιλογή για τέσσερις βασικούς λόγους, όπως εξηγεί η προκήρυξη που κυκλοφορεί η ΕΑ:

«• Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η αριστερά που από την αρχή ανάδειξε και συνεχίζει να αναδεικνύει την εργατική εναλλακτική λύση με τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με ΔΝΤ και ΕΕ, την έξοδο από το ευρώ και την κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, με την ακύρωση όλων των περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές υπηρεσίες.

• Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέει ξεκάθαρα ποιος θα τα κάνει όλα αυτά, χωρίς αυταπάτες για «σωτήρες», παλεύοντας για ένα γερό εργατικό κίνημα που θα επιβάλει εργατικό έλεγχο παντού.

• Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δώσει δείγματα γραφής ότι στηρίζει τους εργατικούς αγώνες από τα κάτω εδώ και τώρα, ετοιμάζοντας μέσα στους αγώνες του σήμερα τα βήματα της αυτοοργάνωσης των εργατών με προοπτική την εργατική εξουσία και το Σοσιαλισμό, μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φτώχεια, πόλεμο και ρατσισμό.

• Γιατί, τέλος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το μέτωπο της επαναστατικής αριστεράς που από την εξέγερση του Πολυτεχνείου μέχρι σήμερα αρνήθηκε σταθερά τους συμβιβασμούς, έμεινε πιστή στο δρόμο του Νοέμβρη και γι’ αυτό η ενίσχυσή της είναι εγγύηση ότι το δυνάμωμα της Αριστεράς δεν θα πάει χαμένο».

Διαβάστε επίσης

Εκλογές στις 6 Μάη 2012 - Δεν ξεχνάμε την 5 Μάη 2010

Το μαύρο μέτωπο πρέπει να πληρώσει και για τους νεκρούς στη Μαρφίν