Νέες εκδόσεις του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου: Τι είναι και για τί παλεύει το ΣΕΚ

Με μια ολοκαίνουρια έκδοση για το “Τι είναι και γιατί παλεύει το ΣΕΚ”, το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο υποδέχεται το φετινό φεστιβάλ ιδεών ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ 2012. Mέσα σε 48 σελίδες, το βιβλίο επιχειρεί να απαντήσει στα βασικά ερωτήματα που ανοίγουν ξανά μέσα στην Αριστερά για την ανατροπή του καπιταλισμού και την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας μέσα από τις βασικές θέσεις που προβάλλει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα.

Στο πρώτο κεφάλαιο αναλύονται οι λόγοι που ο καπιταλισμός αδυνατεί να ικανοποιήσει τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Ο καπιταλισμός δεν είναι απλά παράλογος και καταστροφικός, δεν είναι μόνο ένα άδικο κοινωνικό σύστημα, αλλά περισσότερο από ποτέ αποδεικνύεται πως είναι ένα σύστημα που δεν δουλεύει. Αλλά, υπάρχει εναλλακτική λύση; “Είναι καιρός να παλέψουμε για το σοσιαλισμό, για την κοινωνία όπου κουμάντο θα κάνει η πλειοψηφία και θα παίρνει δημοκρατικές αποφάσεις για τη σχεδιασμένη ικανοποίηση όλων των ανθρώπινων αναγκών” διαβάζουμε στο πρώτο κεφάλαιο.

“Σοσιαλισμός δεν σημαίνει μοίρασμα της φτώχειας, αλλά ανάπτυξη του πλούτου όλης της κοινωνίας προς το συμφέρον της ίδιας. Σκεφτείτε μόνο πόσο άμεσα και θεαματικά μπορεί να αυξηθεί το βιοτικό επίπεδο όλων των εργαζόμενων, όλων όσων συντρίβονται από την καπιταλιστική κρίση, αν ο πλούτος που σπαταλιέται από τους τραπεζίτες πήγαινε για μισθούς, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία, πάρκα, παιδικούς σταθμούς. Ο σοσιαλισμός είναι μια κοινωνία όπου η εργατική εξουσία γίνεται πράξη. Ενάμισυ αιώνα πριν, ο Καρλ Μαρξ διακήρυσσε ότι «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας». Δεν υπάρχουν σωτήρες που θα μας οδηγήσουν στη Γη της Επαγγελίας”.

Στη συνέχεια, αναλύονται οι λόγοι για τους οποίους η σύγχρονη εργατική τάξη έχει τη δύναμη από τη θέση της μέσα στην παραγωγή να γίνει υποκείμενο της δράσης για την ανατροπή του καπιταλισμού: «Χωρίς τον καθημερινό μόχθο των εργατών και των εργατριών τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει».

Πώς μπορεί όμως να επιτευχθεί μια τόσο μεγάλη ανατροπή; Επανάσταση ή μεταρρύθμιση; Αυτά είναι τα ερωτήματα που πραγματεύεται το δεύτερο κεφάλαιο μέσα από την ανάλυση του ρόλου του κράτους στο σύγχρονο καπιταλισμό. Στο “Κράτος και επανάσταση” ο Λένιν εξηγεί πώς το κράτος είναι όργανο καταπίεσης μιας τάξης από μια άλλη. Είναι φτιαγμένο για να υπερασπίζει την οικονομική εξουσία των καπιταλιστών απέναντι στους εκμεταλλευόμενους. Αυτός ο ρόλος του αστικού κράτους δεν μπορεί να αλλάξει αν «αριστερά» κόμματα πάρουν το τιμόνι του. Η εμπειρία έχει αποδείξει πως οι αριστερές κυβερνήσεις που υπόσχονται ότι θα αλλάξουν το κράτος, πως θα το μετασχηματίσουν ριζοσπαστικά, καταλήγουν αιχμάλωτές του.

Διεθνισμός

“Μαζί με την πάλη για την επανάσταση, την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό από τα κάτω, χρειάζεται ακόμα κάτι: ο διεθνισμός. “Ξεκινάμε από την αφετηρία ότι δεν υπάρχουν κοινά «εθνικά συμφέροντα» που ενώνουν καπιταλιστές κι εργάτες, ούτε στην εσωτερική ούτε στην εξωτερική πολιτική.

Αυτό εννοούσαν ο Μαρξ κι ο Ένγκελς όταν έγραφαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» και γι’ αυτό υποστήριζαν το σύνθημα «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!»”. “Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να χτιστεί, να θριαμβεύσει, απομονωμένος στα πλαίσια μιας χώρας” στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου που εξηγεί με αυτό τον τρόπο και την ήττα της ρώσικης επανάστασης που οδήγησε στην δημιουργία των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού: “Η απομόνωση της Ρώσικης Επανάστασης ήταν εκείνο που οδήγησε στον εκφυλισμό και κατόπιν στην επικράτηση της σταλινικής αντεπανάστασης”.

Μέσα από το πρίσμα του εργατικού διεθνισμού βλέπει το ΣΕΚ και το ζήτημα των μεταναστών: “Η Ελλάδα των εργατών δεν έχει τίποτα κοινό με την Ελλάδα των καπιταλιστών. Αλλά αυτή η «Ελλάδα» συμπεριλαμβάνει ως αναπόσπαστο τμήμα της τα ταξικά μας αδέρφια, τους μετανάστες”. Και όσον αφορά στον ιμπεριαλισμό: “Διεθνισμός σημαίνει αντιμπεριαλισμός. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι βασικό καθήκον όσων παλεύουν για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Γι’ αυτό τον λόγο το ΣΕΚ συμμετείχε με όλες του τις δυνάμεις στην πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους του ΝΑΤΟ. Η άρχουσα τάξη παρουσιάζει διαφορετικά την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν το «κοινό σπίτι των ευρωπαϊκών λαών». Η ευρωπαϊκή ενοποίηση, μας λένε, είναι η απάντηση στα εθνικά μίση, έχει απαλλάξει την ήπειρο από πολέμους και τους ανταγωνισμούς, είναι παράγοντας ειρήνης, ευημερίας και φορέας του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» διεθνώς. Αυτό είναι ακόμα ένα ψέμα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κι αυτή ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός όπως το ΝΑΤΟ –μια λυκοσυμμαχία”.

Στα τελευταία κεφάλαια, το βιβλίο καταπιάνεται με το ζήτημα της οργάνωσης: Χρειάζεται επαναστατικό κόμμα; Ποια είναι η σχέση των επαναστατών εργατών με την υπόλοιπη εργατική τάξη; Μπορεί να ένα επαναστατικό κόμμα να εξασφαλίζει δημοκρατία στο εσωτερικό του, αλλά και την αποτελεσματικότητα στη δράση;

Ακριβώς, γιατί η αστική τάξη είναι οργανωμένη, χρειάζεται να βρει απέναντί της μια άλλη οργανωμένη δύναμη. Εκεί βρίσκεται και η αναγκαιότητα του επαναστατικού κόμματος. Του πολιτικού φορέα της εργατικής τάξης που γενικεύει τις εμπειρίες της ταξικής πάλης από το παρελθόν και το παρόν ξεκαθαρίζοντας πολιτικά και ιδεολογικά τα πιο μαχητικά κομμάτια της εργατικής πρωτοπορίας. Ο ρόλος της επαναστατικής εφημερίδας είναι η σκαλωσιά πάνω στην οποία χτίζεται το κόμμα και η σχέση του με την εργατική τάξη.

Εξίσου σημαντικός είναι ο ρόλος του Ενιαίου Μετώπου: “Το «ενιαίο μέτωπο» είναι βασική επιλογή ενός επαναστατικού κόμματος. Ο Τρότσκι είχε συμπυκνώσει αυτή την πολιτική με τη φράση «χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χωριστά». Ενιαίο μέτωπο σημαίνει δράση, και όχι ιδεολογική ενότητα. Σημαίνει για παράδειγμα κοινή πάλη για να κλιμακωθούν και να νικήσουν οι απεργίες και οι καταλήψεις...και δεν αφορά «μόνο» τους οικονομικούς αγώνες. Το ΣΕΚ πρωταγωνιστεί στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, την πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, με οδηγό την ίδια λογική”.

Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, γραμένο από το Λ. Μπόλαρη, παρουσιάζεται συνοπτικά η ιστορία του ΣΕΚ από την ίδρυση της ΟΣΕ - “Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση” το 1971, (οργάνωσης από την οποία προήλθε το ΣΕΚ) μέχρι το σήμερα. “Εχουμε πίσω μας εμπειρίες δεκαετιών για το πού «κόλλησαν» οι προηγούμενες ελπίδες για μια ριζική κοινωνική αλλαγή. Είναι καιρός να κάνουμε αυτή τη διάθεση και αυτές τις εμπειρίες υλική δύναμη ανατροπής” καταλήγει.

Διαβάστε επίσης

Νέες εκδόσεις του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου: Αντίσταση η επανάσταση που χάθηκε