Το εργατικό κίνημα που παλεύει παντού ενάντια στη λιτότητα - Αυτοί είναι οι πραγματικοί μας σύμμαχοι στην Ευρώπη

Ο Σαμαράς στις πρώτες του δηλώσεις μετά τις εκλογές αναφέρθηκε στον «φίλο του, τον Μαριάνο Ραχόι», τον πρωθυπουργό της Ισπανίας. Ο Βενιζέλος προεκλογικά προσπαθούσε να πείσει ότι οι καλές σχέσεις που έχει με τον Φρανσουά Ολάντ, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα καλό ατού στις επόμενες διαπραγματεύσεις με την Τρόικα. Πολλές φορές, ακόμα και η κοινοβουλευτική Αριστερά φλερτάρει με τέτοιες απόψεις που περιγράφουν πιθανές «συμμαχίες» μεταξύ ευρωπαϊκών ηγεσιών και ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες υποτίθεται μπορούν να βάλουν φρένο στη λιτότητα.

Στην πραγματικότητα δεν έχουμε τίποτα κοινό ούτε φυσικά με τον Ραχόι, ούτε με τον Ολάντ, ούτε με κανέναν άλλον από τους ηγέτες που εφαρμόζουν τη λιτότητα σε βάρος των λαών τους και συνεργάζονται μεταξύ τους για να συντονίσουν τις επιθέσεις τους σε βάρος όλων μας. Αντίθετα, αν κοιτάξουμε μέσα σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, μπορούμε να βρούμε έναν παντοδύναμο σύμμαχο με τον οποίο δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Το εργατικό κίνημα μέσα σε κάθε χώρα δίνει μάχη ακριβώς σαν κι αυτή που δίνουμε εδώ, κόντρα στη λιτότητα, τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις του.

Όπως ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει «μία» Ελλάδα, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι δεν υπάρχει «μία» Γερμανία, αλλά δύο. Η Γερμανία της Μέρκελ, της Ζίμενς και των φίλων τους από τη μια μεριά και η Γερμανία των εργατών και της νεολαίας που παλεύουν ενάντια στους τραπεζίτες. Το ίδιο ισχύει παντού. Όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο όπου οι εργαζόμενοι έχουν ήδη να αντιμετωπίσουν την ίδια Τρόικα με εμάς, αλλά και στο Βορρά, η εργατική τάξη δεν κερδίζει τίποτα από την ευρωπαϊκή πολιτική λιτότητας. Οι γερμανοί εργάτες δεν εισπράττουν μερίδιο από τον πακτωλό των χρημάτων που καταλήγουν στα θησαυροφυλάκια της Φρανκφούρτης. Ίσα ίσα, δέχονται πολλαπλάσια εκμετάλλευση για να μπορεί η Γερμανία να διασφαλίζει την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας της.

Μέσα στα τελευταία δύο χρόνια, στα οποία το κίνημα στην Ελλάδα έδωσε τις τεράστιες μάχες που γνωρίζουμε, οι εργάτες στην υπόλοιπη Ευρώπη έδωσαν κι αυτοί τις μάχες τους, περισσότερο ή λιγότερο σκληρές, και συνεχίζουν.

Αν η Μέρκελ βλέπει τον κυβερνητικό της συνασπισμό να τρίζει και τα ποσοστά της στις εκλογές ανά κρατίδιο να καταρρέουν, δεν υπάρχει ούτε μία ευρωπαϊκή κυβέρνηση που να μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει τον έλεγχο στις πολιτικές εξελίξεις. Τη σφραγίδα τους σε αυτή την πορεία την έβαλαν οι αντιστάσεις των εργατών και της νεολαίας, των πραγματικών μας συμμάχων.

Είναι σίγουρο ότι οι υγειονομικοί στην Ελλάδα έχουν πολλά περισσότερα κοινά με τους συναδέλφους τους στην Ιταλία που απεργούν και διαδηλώνουν για να σώσουν τα νοσοκομεία τους από την κατάρρευση. Οι σιδηροδρομικοί στην Πορτογαλία δίνουν την ίδια μάχη που δίνουν και οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ. Απέργησαν πριν από δυο βδομάδες, γιατί τους διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις αλλά ξεπουλάνε και το σιδηρόδρομο. Οι ισπανοί εκπαιδευτικοί προχώρησαν σε μια μαζική απεργία πριν από μερικές βδομάδες και ο κόσμος που γέμισε το κέντρο της Βαρκελώνης, μπορεί να μιλάει καταλανικά αλλά σίγουρα έχει πολλά περισσότερα να συζητήσει μαζί με τους δασκάλους και τους καθηγητές της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ παρά με τον Ραχόι. Οι εργαζόμενοι στις ελληνικές αεροπορικές εταιρείες μοιράζονται πιο πολλά με τους συναδέλφους τους της Turkish Airlines που έκαναν απεργία στα τέλη Μάη ενάντια στον περιορισμό στο δικαίωμα της απεργίας, παρά με τον Βγενόπουλο και το Βασιλάκη. Οι εργάτες της ArcelorMittal στη Γαλλία που κατέλαβαν το εργοστάσιό τους για να μην κλείσει δεν κάνουν μόνο την ίδια δουλειά με τους εργάτες της Χαλυβουργίας, αλλά έχουν τα ίδια συμφέροντα και τις ίδιες αγωνίες.

Δεν μας συνδέουν μόνο οι αγώνες και τα συμφέροντα. Μέσα στα τελευταία χρόνια, το εργατικό κίνημα συσσωρεύει εμπειρίες για το πώς οργανώνουμε την πάλη μας, που είναι επίσης κοινές. Οι εργάτες της Βρετανίας κατάφεραν μέσα στο 2011 να οργανώσουν κόντρα στη δεξιά κυβέρνηση του Κάμερον τη μεγαλύτερη απεργία μετά τη δεκαετία του 1920. Αυτό έγινε ενάντια σε όλα τα προγνωστικά και ενάντια σε όλες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που στη Βρετανία είναι ασύγκριτα πιο γραφειοκρατικές από τη ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου.

Οι εργάτες στο Βέλγιο οργάνωσαν γενική απεργία στις 30 Γενάρη, την ώρα που όλοι στη χώρα ασχολούνταν με τις διαμάχες μεταξύ των γαλλόφωνων και των ολλανδόφωνων και σήμαιναν «συναγερμό» για την ακυβερνησία.

Επανεμφάνιση

Οι εξελίξεις δεν περιορίζονται στη Δυτική Ευρώπη. Για πολλά χρόνια, η Ανατολική Ευρώπη παρουσιαζόταν ως έρημη γη για το συνδικαλιστικό κίνημα που είχε υποτίθεται εξαφανιστεί μαζί με το παλιό καθεστώς του κρατικού καπιταλισμού. Κι όμως το 2012 άνοιξε κινηματικά με τον ξεσηκωμό στη Ρουμανία, που ξεκίνησε με αφορμή τη διάλυση του συστήματος δημόσιας υγείας. Το κίνημα απλώθηκε σε άλλα κομμάτια εργατών, στους φοιτητές, και μετατράπηκε σε ολομέτωπη μάχη κατά της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της λιτότητας.

Οι Ιντιγνάδος, οι «Αγανακτισμένοι» της Ισπανίας πήραν τη φλόγα της πλατείας Ταχρίρ και την έφεραν στην Ευρώπη. Λίγες βδομάδες μετά, η «Πουέρτα ντελ Σολ» έφτασε στο Σύνταγμα και έσπασε τα κόκκαλα της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στη Φρανκφούρτη, οι διαδηλωτές κατασκήνωσαν έξω από τους ουρανοξύστες των τραπεζών και οργάνωσαν το «Blockupy». Την περασμένη βδομάδα, στις Βρυξέλες, διαδηλωτές ξαναβγήκαν στους δρόμους με σύνθημα «Συμπαράσταση στην Ελλάδα» και δεν εννοούσαν ούτε τον Σαμαρά, ούτε τον Βενιζέλο. Έστειλαν το ίδιο μήνυμα με τους διαδηλωτές που βγήκαν στον Πύργο του Άιφελ πριν από μερικούς μήνες φωνάζοντας «Είμαστε όλοι Έλληνες. Αλληλεγγύη στην ελληνική αντίσταση».

Τα παραδείγματα της Αντίστασης γενικεύονται, όπως γενικεύεται και η οικονομική και πολιτική κρίση. Απέναντι σε αυτούς που κουνάνε τη σημαία του «ευρωπαϊσμού» εκβιάζοντας απειλητικά, εννοώντας ως «ευρωπαϊσμό» τη συνεργασία των τραπεζιτών, των μπάτσων και των στρατών τους, εμείς στην Ευρώπη έχουμε να κοιτάξουμε και να αναδείξουμε μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Τον διεθνισμό που ξεπηδάει από τα κάτω, τα κοινά νήματα που συνδέουν εργάτες και εργάτριες από το Λονδίνο ως την Αθήνα και από τη Βαρκελώνη ως τη Βαρσοβία.


Ισπανία: Η μάχη των ανθρακωρύχων

Διαδήλωση αλληλεγγύης στην απεργία των ανθρακωρύχων

Περίπου οχτώ χιλιάδες ανθρακωρύχοι βρίσκονται σε απεργία διαρκείας από τις 23 Μάη στην Αστούριας και τη Λεόν της Ισπανίας. Η απεργία διαρκείας υποστηρίζεται από τις δύο μεγαλύτερες συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες, την UGT και την CCOO.

Εικόνες από τη μάχη των ανθρακωρύχων έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στα ελληνικά ΜΜΕ, λόγω της σφοδρότητας των συγκρούσεων με την αστυνομία. Όπως είναι αναμενόμενο τα ίδια ΜΜΕ δεν κάνουν τη σύνδεση ότι ο αγώνας των ανθρακωρύχων της Ισπανίας είναι και δικός μας αγώνας. Η κόντρα με την δεξιά κυβέρνηση Ραχόι ξεκίνησε λόγω της απόφασης να γίνει άγρια περικοπή κατά 63% των επιδοτήσεων για το κάρβουνο. Αυτό σημαίνει πως πάνω από 40 ορυχεία θα βρεθούν υπό την απειλή της διάλυσης, παρασύροντας τις χιλιάδες οικογένειες που δουλεύουν σε αυτά και ολόκληρες περιοχές που εξαρτώνται οικονομικά.

Οι περικοπές γίνονται στο πλαίσιο των συνολικών περικοπών που προχωράει η κυβέρνηση Ραχόι, για να ικανοποιήσει το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις «αγορές», ώστε να πείσει ότι θα αντέξει στην αποπληρωμή του χρέους. Είναι το «αδήλωτο» μνημόνιο που εφαρμόζει ήδη ο Ραχόι και σχεδιάζει 27 δισεκατομμύρια περικοπές για φέτος.

Οι ανθρακωρύχοι, εφαρμόζοντας τακτικές δανεισμένες από τους Ιντιγνάδος (τους αγανακτισμένους της Ισπανίας) εκτός από τις μάχες στις περιοχές των ορυχείων, προχώρησαν και σε κατάληψη της κεντρικής πλατείας στο Οβιέδο, την πρωτεύουσα της Αστούριας. Όμως, δεν εμειναν ως εκεί. Άρχισαν να προχωράνε σε αποκλεισμούς κεντρικών αυτοκινητόδρομων, αλλά και σε μπλοκάρισμα σιδηροδρομικών γραμμών που εκτός των άλλων μεταφέρουν κάρβουνο από τις αποθήκες.

Σώμα με σώμα

Οι δυνάμεις καταστολής στάλθηκαν στην περιοχή για να σταματήσουν αυτές τις κινήσεις των απεργών και έτσι η μάχη κλιμακώθηκε. Η Εθνοφρουρά έχει αναπτυχθεί σαν στρατός κατοχής, και μαζί έχουν πάει ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Με χρήση πλαστικών σφαιρών και δακρυγόνων, η μάχη έφτασε να γίνεται σώμα με σώμα με δεκάδες τραυματίες και από τις δυο πλευρές. Οι ανθρακωρύχοι για να αμυνθούν και να διώξουν τους μπάτσους από την περιοχή τους, φτιάχνουν φλεγόμενα οδοφράγματα και αυτοσχέδιες ρουκέτες.

Στα τέλη Μάη χιλιάδες ανθρακωρύχοι και συμπαραστάτες συμμετείχαν στην κεντρική διαδήλωση που οργανώθηκε στη Μαδρίτη, μπροστά στο Υπουργείο Ενέργειας. Ξανά η αστυνομία κατέφυγε σε βία κατά των διαδηλωτών, προκαλώντας τραυματισμούς. Ήταν τις ίδιες μέρες που η απεργία είχε προσωρινά ανασταλεί, με την ελπίδα ότι οι διαπραγματεύσεις θα οδηγούσαν σε κάποιο αποτέλεσμα. Όμως οι ανθρακωρύχοι αποφάσισαν να συνεχίσουν την απεργία διαρκείας.

Οι απεργοί ανθρακωρύχοι της Αστούριας πατάνε πάνω σε δύο ιστορικές κληρονομιές. Η πρώτη είναι η απεργία του 1934. Μέσα σε λίγες μέρες είχαν καταλάβει το Οβιέδο και άλλες πόλεις, οργανώνοντας επαναστατικές επιτροπές που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση των βιομηχανικών περιοχών. Χιλιάδες ανθρακωρύχοι σκοτώθηκαν από τα στρατεύματα του Φράνκο (του μετέπειτα δικτάτορα της χώρας) και δεκάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή. Τα γεγονότα άνοιξαν το δρόμο για την Ισπανική Επανάσταση του 1936.

Τριάντα χρόνια αργότερα, το 1962-1963 οι ανθρακωρύχοι της Αστούριας κατάφεραν να προχωρήσουν σε μία από τις μεγαλύτερες απεργιακές μάχες ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο. Σε συνθήκες απαγόρευσης κάθε εργατικής κινητοποίησης, οι ανθρακωρύχοι οργάνωσαν ένα πρώτο κύμα το 1962 και έπειτα ξαναβγήκαν σε απεργία το καλοκαίρι του 1963, με αφορμή τη συμπαράσταση σε ένα και μοναδικό ορυχείο που είχε ξεκινήσει τη μάχη.

Οι ανθρακωρύχοι δεν είναι μόνοι τους. Το εργατικό κίνημα στην Ισπανία κατάφερε να προχωρήσει σε γενική απεργία μόλις 100 μέρες μετά την «πανηγυρική» εκλογή του Ραχόι στην πρωθυπουργία. Οι εκπαιδευτικοί στην Καταλονία βγήκαν πρόσφατα σε μια μαζική και επιτυχημένη απεργία. Οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς με τους αγώνες τους έχουν προς το παρόν μπλοκάρει την επίθεση της κυβέρνησης.


Τα συνδικάτα ενάντια στον Μόντι

Το Σάββατο 16 Ιούνη, διακόσιες χιλιάδες εργάτριες και εργάτες από όλη την Ιταλία συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη για να διαδηλώσουν ενάντια στην επίθεση στα εργατικά δικαιώματα που εξαπολύει η κυβέρνηση Μόντι.

Τη συγκέντρωση οργάνωσαν από κοινού οι τρεις μεγαλύτερες συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες, CGIL, CISL και UIL. Από το πρωί η πλατεία άρχισε να γεμίζει με εργαζόμενους, συνταξιούχους και νεολαία. Σιγά σιγά άρχισαν να καταφθάνουν οι αντιπροσωπείες από κάθε γωνιά της χώρας. Σύμφωνα με τα συνδικάτα έφτασαν περίπου χίλια πούλμαν, τέσσερα ειδικά ναυλωμένα τρένα, δύο πλοία από τη Σαρδηνία, ενώ πολλές αντιπροσωπείες έφτασαν με αεροπλάνα ή με τα δικά τους μέσα. Στη Ρώμη βρέθηκε και μπλοκ εργατών από την Εμίλια - Ρομάνια που χτυπήθηκε πρόσφατα από σεισμούς και θρηνεί θύματα. Στη διαδήλωση έφτασαν με πανό που έγραφε: «Σεισμός: Η αποφασιστικότητα των εργατών. Η δύναμη της αλληλεγγύης».

Στη διαδήλωση κυριάρχησαν τα συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση Μόντι και ιδιαίτερα ενάντια στην Έλσα Φορνέρο, την Υπουργό Κοινωνικής Πολιτικής που προωθεί την επίθεση. Η Φορνέρο είναι η Υπουργός που πριν από κάποιους μήνες είχε κλάψει μπροστά στις κάμερες, δηλώνοντας την λύπη της για τις κομμένες συντάξεις που η ίδια επέβαλε.

Οι μάχες ενάντια στην κυβέρνηση Μόντι έχουν ήδη ανοίξει ζήτημα πολιτικής κρίσης. Μια κυβέρνηση που στήθηκε με τη συναίνεση σχεδόν όλων των κομμάτων της Βουλής και παίρνοντας διεθνή συγχαρητήρια για τον «τεχνοκρατικό» της χαρακτήρα βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της. Τα τέσσερα μεγαλύτερα κόμματα που υποστηρίζουν την κυβέρνηση, για πρώτη φορά βλέπουν σε δημοσκοπήσεις τα ποσοστά τους να πέφτουν αθροιστικά κάτω από το 50%.

Αποτυχία

Ο ίδιος ο Μόντι που είχε αξιοποιήσει το προφίλ του ακομμάτιστου και του άφθαρτου ώστε να απολαμβάνει ρεκόρ υποστήριξης, μετράει σήμερα τη δημοτικότητά του σε αρνητικό ρεκόρ, 33%. Παρότι η κοινοβουλευτική παρουσία της Αριστεράς είναι τραγική, στην Ιταλία έχει ανοίξει η συζήτηση για την αποτυχία του δρόμου της λιτότητας, ακόμη και για την ανάγκη εξόδου από το ευρώ.

Οι τρεις συνομοσπονδίες που το περασμένο Σάββατο έβγαλαν τον κόσμο στο δρόμο, για χρόνια επί Μπερλουσκόνι δεν έκαναν καμιά συντονισμένη κίνηση. Ο ερχομός της κυβέρνησης Μόντι τις ανάγκασε σε κοινή δράση. Στις 12 Δεκέμβρη έκαναν τρίωρη πανιταλική απεργία. Η απεργία επεκτάθηκε ακόμη περισσότερο στον τομέα του Μετάλλου, με τους εργάτες της FIAT στην πρώτη γραμμή. Τη σκυτάλη πήραν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες και στο Δημόσιο. Η χρονιά ξεκίνησε με τους φορτηγατζήδες να αποκλείουν δρόμους και με τους εργοστασιακούς εργάτες να απλώνουν το κίνημά τους σε όλη τη χώρα. Στη Λιγουρία, την περιφέρεια της Γένοβας, έγινε κατάληψη στα ναυπηγεία Φινκαντιέρι. Τον Απρίλη οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες ξαναβγήκαν σε απεργίες και η συνομοσπονδία οργάνωσε ξανά μαζικές «προειδοποιητικές» συγκεντρώσεις ανά πόλη.

Ο Μόντι ανέλαβε το τιμόνι της Ιταλίας τον περασμένο Νοέμβρη όταν ο Μπερλουσκόνι είχε αποδείξει στην άρχουσα τάξη ότι δεν είχε το κύρος και την πολιτική στήριξη για να αναλάβει την επίθεση κόντρα στην εργατική τάξη. Με τους φοιτητές, τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους στους δρόμους, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι παρέδωσε όπλα. Υποτίθεται ότι μια κυβέρνηση χωρίς πολιτικούς θα ήταν πιο ασφαλισμένη απέναντι στις πιέσεις του κινήματος. Μέσα σε λίγους μήνες το παραμύθι κατέρρευσε, και τώρα ακόμα και τα κόμματα θιασώτες της λιτότητας που στηρίζουν την κυβέρνηση αναγκάζονται να πάρουν αποστάσεις. Ο ίδιος ο Μόντι αναγκάζεται να ανακοινώνει διαρκώς «διορθώσεις» στις επιθέσεις που επιχειρεί.

Η μεγάλη επιθυμία των αφεντικών, να διαλύσουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα στους μεγάλους χώρους, καταργώντας το «άρθρο 18» της εργατικής νομοθεσίας, δεν έχει υλοποιηθεί, παρόλο που ήταν μια από τις βασικές στοχεύσεις της κυβέρνησης Μόντι.


...και στον Κοέλιο

Από τη διαδήλωση στη Λισαβόνα το Σάββατο 16/6

Μαζικές διαδηλώσεις με κεντρικό σύνθημα «Ενάντια στην εκμετάλλευση και την εξαθλίωση» οργανώθηκαν και στην Λισαβόνα το περασμένο Σάββατο 16 Ιούνη. Μια βδομάδα νωρίτερα είχε προηγηθεί αντίστοιχη διαδήλωση οργανώθηκε στο Πόρτο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Η μεγαλύτερη συνομοσπονδία CGTP που κινητοποίησε τον κόσμο με έβαλε στο στόχαστρο τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις που ψήφισε η κυβέρνηση το Μάη. Οι μεταρρυθμίσεις χτυπάνε τη σταθερή εργασία, διευκολύνουν τις απολύσεις, το παρτ-τάιμ και κόβουν τις ημέρες των διακοπών. Η δεξιά κυβέρνηση Κοέλιο εφαρμόζει το Μνημόνιο που έχει συμφωνήσει με την Τρόικα, έχοντας ήδη στείλει την ανεργία κοντά στο 16% και με αναμενόμενη συρρίκνωση της οικονομίας φέτος 3%. Βάζει μπρος για μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ενώ έχει επιβάλει χαράτσια και τεράστιες αυξήσεις στα διόδια.

Όμως, και στην Πορτογαλία το εργατικό κίνημα κάνει πρωτοφανή βήματα μπλοκάροντας τη φόρα της κυβέρνησης και ανοίγοντας δρόμο για μεγαλύτερες μάχες. Στην αρχή της χρονιάς, κοντά στις μέρες που η Τρόικα θα επισκεπτόταν τη χώρα, οργανώθηκε διαδήλωση ενάντια στη λιτότητα που σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις ήταν η μεγαλύτερη εδώ και τριάντα χρόνια. Στην επόμενη επίσκεψη της Τρόικας, τα συνδικάτα έκαναν ακόμη ένα βήμα, οργανώνοντας απεργία.

Η CGTP έβαλε την κυβέρνηση Κοέλιο από την αρχή κάτω από πίεση. Με μαζικές εργατικές διαδηλώσεις στις πρώτες 100 μέρες και δράσεις στους εργατικούς χώρους. Το Νοέμβρη ακινητοποιήθηκαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς και απήργησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι συνομοσπονδίες κατάφεραν να συντονιστούν σε από κοινού απεργία στα τέλη εκείνου του μήνα, με την οικονομία να παγώνει εξ ολοκλήρου, από τα καράβια και τα αεροπλάνα ως το μετρό, τα απορριματοφόρα και τα νοσοκομεία.

Στον τομέα της υγείας και της Παιδείας η κυβέρνηση Κοέλιο έχει ξεπεράσει σε επιθετικότητα ακόμα και τις απαιτήσεις της Τρόικας. Οι θέσεις εκπαιδευτικών στα σχολεία έχουν ήδη περικοπεί κατά 10%. Στα νοσοκομεία καταγράφεται ήδη σημαντική αύξηση του ποσοστού θανάτων λόγω δυσκολίας πρόσβασης στη δημόσια και δωρεάν υγεία. Τα ογκολογικά νοσοκομεία έχουν δεχτεί ιδιαίτερες περικοπές, όπως και τα επείγοντα και η νυχτερινή στελέχωση των νοσοκομείων. Επίσης χτυπήθηκαν τα δικαιώματα των εργαζόμενων μητέρων.

Οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή των γενικών απεργιών, οργανώνοντας απεργιακές φρουρές στα νοσοκομεία. Στα μέσα Απρίλη προχώρησαν σε κινητοποιήσεις που απλώθηκαν κυκλικά σε ολόκληρη τη χώρα από Νότο προς Βορρά.

Πριν από δυο βδομάδες βγήκαν σε απεργία οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, κόντρα στις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις αλλά και στη λιτότητα. Μέσα στο Μάη, η απεργία στο σιδηρόδρομο, από οδηγούς και ελεγκτές, παρέλυσε όλα τα τρένα, επιβατηγά και εμπορικά. Οι εργαζόμενοι παλεύουν ενάντια στις περικοπές στους μισθούς, τα ρεπό και τις αργίες.