Η Άποψή μας
Δυο μήνες από τις εκλογές, ένας χρόνος από το Δεκέμβρη

Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου βρίσκεται στην εξουσία λιγότερο από δύο μήνες, κι όμως μοιάζει κιόλας γερασμένη σαν να βρίσκεται εκεί αιώνες. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, οι ίδιες επιθέσεις ανακοινώνονται με τις ίδιες χιλιοειπωμένες δικαιολογίες. 

Αντίθετα, σε λίγο κλείνει ένας χρόνος από την εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη και η νεολαία (και όχι μόνο) νοιώθει σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα. Καθημερινά φουντώνει η ίδια οργή για τους μπάτσους, για τους φασίστες, για την ανεργία, για τις τράπεζες...

Η Αστυνομία του Χρυσοχοϊδη συμπεριφέρεται σαν την ΕΛΑΣ του Πολύδωρα έχοντας όμως μια μόνιμη κασέτα «συγγνώμης» να παίζει σαν υπόκρουση για κάθε χυδαιότητα των αστυνομικών. 

Οι φασίστες απολαμβάνουν την ίδια ασυλία για τις ρατσιστικές επιθέσεις τους όπως πριν. Η υποκριτική χορωδία για τη «βία των αντιεξουσιαστών» καταπίνει τη φωνή της όταν σηκώνει το αποκρουστικό της κεφάλι η παρακρατική βία με τις πλάτες της ΕΛΑΣ. 

Ούτε ένας απολυμένος, απλήρωτος εργάτης από τα εργοστάσια που κλείνουν δεν έχει πάρει πίσω τη δουλειά του. Αντίθετα, έρχονται να τους συναντήσουν οι εργαζόμενοι  Stage, οι συμβασιούχοι, οι ωρομίσθιοι, που απολύει το ΠΑΣΟΚ από το δημόσιο. 

Ούτε ένα εδάφιο από τους αντι-ασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ δεν έχει ακυρωθεί. Αντίθετα, έρχονται ξανά στο προσκήνιο οι αντιδραστικές προτάσεις για μείωση συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας που δεν μπόρεσε να επιβάλει η ΝΔ. 

Επιβεβαί­­­ωση

Αυτές οι εμπειρίες είναι η επιβεβαίωση ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα, ο μόνος δρόμος είναι συλλογική δράση μέχρι την εξέγερση και την ανατροπή. Είναι η επιβεβαίωση της κραυγής χιλιάδων διαδηλωτών στην πορεία του Πολυτεχνείου: «Δεν υπάρχει δρόμος κοινοβουλευτικός, ο δρόμος του Νοέμβρη επαναστατικός». 

Αυτή τη μεγάλη αλήθεια χρειάζεται να βάλουμε σε καθημερινή εφαρμογή. Μεγάλα κομάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας κινούνται ήδη προς τα εκεί. Δεν περιμένουν πότε θα έρθει ξανά η ώρα να «τιμωρήσουν» τους υπουργούς με την ψήφο τους, προχωράνε σε απεργίες και διαδηλώσεις, εδώ και τώρα. Οι εργαζόμενοι Stage και συμβασιούχοι είναι ήδη στους δρόμους, οι νοσοκομειακοί γιατροί απεργούν στις 30 Νοέμβρη, οι εργάτες των Δήμων στις 3 Δεκέμβρη, οι εκπαιδευτικοί στις 7 Δεκέμβρη. 

Αυτό το απεργιακό κύμα πρέπει να το απλώσουμε και να το κλιμακώσουμε. Ηδη γίνονται προσπάθειες για να βγει μια Πανεργατική κινητοποίηση από τα κάτω στις 17 Δεκέμβρη, σε πείσμα των ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που κάνουν πλάτες στις κυβερνητικές επιθέσεις. 

Ενας τέτοιος συντονισμός θα έρθει να συναντήσει τις κινητοποιήσεις της νεολαίας που ετοιμάζεται να υποδεχτεί την επέτειο του Δεκέμβρη με καταλήψεις. Αυτή τη «συνάντηση» τη φοβάται η Κυβέρνηση, τη φοβάται η άρχουσα τάξη, τη φοβούνται οι γραφειοκράτες, γιατί όλοι τους βλέπουν ότι με αυτό τον τρόπο ανοίγει μία εναλλακτική προοπτική. Η οργή της νεολαίας μαζί με τη δύναμη των απεργών μπορεί να γίνει ακαταμάχητη. 

Χρέος της Αριστεράς είναι να οργανώσει αυτή την «συνάντηση» και να φροντίσει να δώσουν το παρών και οι επαναστατικές ιδέες του αντικαπιταλισμού. Οι νέοι υπουργοί βουλιάζουν με ραγδαίους ρυθμούς στο τέλμα της κρίσης της οικονομίας, των θεσμών, των «αξιών» που χρεωκόπησαν. Η απάντηση μπορεί και πρέπει να έρθει από τα αριστερά, οργανώνοντας βήμα -βήμα  το απεργιακό κίνημα και μπολιάζοντας το με την προοπτική να απαλλαγούμε από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.