Ιδιωτικοποιήσεις = Σκάνδαλα Λεηλασίας

Κοινός Αγώνας

Η αίσθηση που αποπνέει τις τελευταίες μέρες από κυβερνητικούς, εφημερίδες, κανάλια είναι ότι “όλα είναι έτοιμα” για τις αποκρατικοποιήσεις:

«Δεν έχουμε άλλο δρόμο από τη σύγκρουση με όσους αντιδρούν στις αποκρατικοποιήσεις και τις μεταρρυθμίσεις» δήλωσε την Κυριακή ο υπουργός Ανάπτυξης”, Χατζηδάκης, ενώ την ίδια μέρα δημοσιεύθηκε και έρευνα της Kapa Research, σύμφωνα με την οποία το 62% λέει “ναι” στις αποκρατικοποιήσεις και “όχι” στους συνδικαλιστές. “Πρέπει να τρέξουμε τις αποκρατικοποιήσεις” δήλωσε τη Δευτέρα το πρωί στη ΝΕΤ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Κεδίκογλου. Το “τρέξιμο” εμφανίζεται να τα εγγυάται ο ίδιος ο Σαμαράς που σχεδιάζει να ηγηθεί νέου “οργάνου” με τη συμμετοχή των Στουρνάρα, Χατζηδάκη, Προβόπουλου για την “ταχύτερη υλοποίηση” των αποφάσεων.

Η αλήθεια είναι πως προς το παρόν η κυβέρνηση Σαμαρά τρέχει μόνη της πάνω σε διάδρομο γυμναστικής. Σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) Μητρόπουλου στο Ρόιτερς, που επικαλέστηκε "διοικητικές καθυστερήσεις", φέτος “καθίσταται δυνατή η αποκρατικοποίηση μόνο των Κρατικών Λαχείων και του Διεθνούς Κέντρου Ραδιοτηλεόρασης IBC” και το βάρος των αποκρατικοποιήσεων αναγκαστικά πέφτει μέσα στο 2013.

Επίσης, από “διαρροές” διαβάζουμε ότι “η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο οι αποκρατικοποιήσεις να γίνουν αρχικά με την πώληση ποσοστού της τάξεως του 30% και την εκχώρηση του μάνατζμεντ ώστε να διευκολυνθεί η συμμετοχή ξένων επενδυτών στην παρούσα συγκυρία”, καθώς οι “επενδυτές” δεν φαίνονται και πολύ πρόθυμοι, λόγω “της κατάστασης της οικονομίας και της πολιτικής αβεβαιότητας”. (Σε άλλη διαρροή, βέβαια, “δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο του αιφνιδιασμού, την εξαγγελία δηλαδή μέσα στο 2012 μιας αποκρατικοποίησης που θα αποτελέσει έκπληξη και ίσως να μην περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του Μνημονίου”).

Τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει το σχέδιο των αποκρατικοποιήσεων δεν περιορίζονται στην “απροθυμία” των επενδυτών - είτε είναι πραγματική είτε αποτελεί πίεση για να ρίξει τις τιμές - αλλά στην απροθυμία των από κάτω. Τα στελέχη της κυβέρνησης το διατυμπανίζουν αυτό σε όλους τους τόνους, λέγοντας ότι υπεύθυνοι για την “πολιτική αβεβαιότητα”, είναι ποιοι άλλοι; Οι απεργοί, οι διαδηλώσεις, οι “συντεχνίες”, οι “συνδικαλιστές”, η Αριστερά και ότι όλα αυτά “ρίχνουν τις τιμές” και “βλάπτουν τη χώρα”.

Καταρχήν, είναι γελοίο όλοι αυτοί να κατηγορούν τους εργαζόμενους ότι είναι υπεύθυνοι για το σταμάτημα των “επενδύσεων”. Υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι και οι φίλοι τους, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι δηλαδή, που σε περίοδο βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, προτιμάνε να “επενδύουν” τα λεφτά τους σε φούσκες ή να τα κρατάνε μέχρι να πάνε οι τιμές στον πάτο και να αγοράσουν τα “φιλέτα” κοψοχρονιά. Το να κατηγορούν τους εργαζόμενους είναι σαν να κατηγορούν τους σκλάβους ότι είναι “ζωηροί” και χαλάνε την πιάτσα στο σκλαβοπάζαρο.

Αντίθετα, ό,τι έχει διασωθεί και δεν έχει πέσει στα χέρια των αγορών, από το νερό και την ενέργεια μέχρι τα νησιά και τις παραλίες, το χρωστάει στις αντιδράσεις που εδώ και είκοσι χρόνια έχουν καταφέρει να φρενάρουν πολλά από τα προγράμματα των αποκρατικοποιήσεων στην Ελλάδα. Από το 1992 μέχρι σήμερα, σε αρκετές περιπτώσεις έμειναν εντελώς στα χαρτιά, αλλού καθυστέρησαν, αλλού έφτασαν μέχρι τη μέση. Σε πολλές από τις περιπτώσεις που η ιδιωτικοποίηση έφτασε μέχρι το τέλος, αυτό έγινε με συμβιβασμούς και παραχώρηση δικαιωμάτων σαν και αυτά που κληρονόμησαν οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ μετά την ιδιωτικοποίηση και προσπαθεί ακόμα και σήμερα να ξεφορτωθεί η Ντόιτσε Τέλεκομ.

Μέτωπο

Η δύναμη που σταμάτησε πολλές από αυτές τις απόπειρες ήταν οι αγώνες. Οι ιδιωτικοποιήσεις σταμάτησαν γιατί συνάντησαν τη σθεναρή αντίσταση, όχι μόνο των εργαζομένων στα ισχυρά συνδικάτα των υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ και Οργανισμών, αλλά και ολόκληρης της εργατικής τάξης. Ό,τι ψέματα και να θέλουν να μας ταϊσουν τα κατά παραγγελία γκάλοπ του Σαμαρά και της παρέας του ότι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ είναι “μειοψηφίες” που βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Ηδη οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα στον ΟΣΕ, τη ΔΕΗ, το Κτηματολόγιο, την ΕΥΑΘ, την ΕΥΔΑΠ, στους περισσότερους από τους τομείς που έχουν μπει στο στόχαστρο, δηλώνουν ότι δεν θα επιτρέψουν να προχωρήσει το μεγάλο ξεπούλημα. Στην πρόσφατη συνεδρίαση της ολομέλειάς της η ΓΣΕΕ όρισε σαν επόμενη μεγάλη κινητοποίηση το συλλαλητήριο της ΔΕΘ στις 8 Σεπτέμβρη, και αποφάσισε να γίνει κοινή σύσκεψη με τις ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ το αμέσως επόμενο διάστημα.

Η απάντηση στις ανακοινώσεις και τις διαρροές της κυβέρνησης Σαμαρά (που βολιδοσκοπεί και ταλαντεύεται, τη μια αναβάλλοντας για το 2013 και την άλλη μιλώντας για “αιφνιδιασμούς” εκτός μνημονίου), δεν είναι η αναμονή “με το όπλο παρά πόδα” μέχρι να έρθει η φωτιά και στο δικό μας σπίτι, αλλά ένα απεργιακό μπαράζ σε όλους του χώρους που απειλούνται. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να παρθούν αποφάσεις, πρωτοβουλίες συντονισμού από τα κάτω για γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων και συνεδριάσεις των σωματείων σε όλους τους χώρους, που να βάλει μπρος τα βήματα δράσης μέσα στο καλοκαίρι.

Eνάντια στα ψέματα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το αναγκαίο “ισοδύναμο” για να μην έχουμε νέες επιθέσεις σε μισθούς και συντάξεις, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να ορίσουν ημερομηνία μέσα στις επόμενες δύο βδομάδες για την Πανεργατική απεργία που έχουν εξουσιοδοτηθεί να καλέσουν, συνδέοντας μεταξύ τους τις επιθέσεις των ιδιωτικοποιήσεων, των απολύσεων, των μισθών, των ΣΣΕ και των περικοπών στα νοσοκομεία, τους δήμους και όλο το Δημόσιο τομέα.


Σε σχέδιο 23 ιδιωτικοποιήσεων, χωρίς να έχει ακόμα ανακοινωθεί επίσημα ο ακριβής κατάλογος και το χρονοδιάγραμμα έχει συμφωνήσει να προχωρήσει άμεσα η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Oι δύο ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ανακοινωθεί για το 2012 είναι η πώληση των Κρατικών Λαχείων και η μίσθωση για 90 έτη του Κέντρου Ξένου Τύπου (IBC) στο Μαρούσι, με τις υπόλοιπες σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις (παρόλο που διάφοροι κυβερνητικοί κύκλοι κάνουν λόγο και για “αιφνιδιασμούς”) να πηγαίνουν για το 2013.

Ανάμεσα στους άμεσους στόχους ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης περιλαμβάνονται οι ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ, ΕΥΑΘ, Εγνατία, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΤΑ, ΟΠΑΠ, ΛΑΡΚΟ, ΟΔΙΕ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΕΛΠΕ λιμάνια, αεροδρόμια, μαρίνες, το πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, πολλά άλλα ακίνητα και φιλέτα σε αιγιαλούς και όχι μόνο. Συνολικά, το ΤΑΙΠΕΔ χειρίζεται σήμερα 28 αποκρατικοποιήσεις, ενώ έχει ολοκληρωθεί η καταγραφή 82.000 δημόσιων ακινήτων από 35 διαφορετικούς δημόσιους φορείς.


20 χρόνια αντίσταση

Το 1990 η κυβέρνηση Μητσοτάκη εκλέχτηκε με σκοπό μια μετωπική επίθεση ιδιωτικοποιήσεων αλά Θάτσερ στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οταν προσπάθησε να ιδιωτικοποιήσει την ΕΑΣ, όπως λέγοταν τότε τα αστικά λεωφορεία της ΕΘΕΛ, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια απεργία διαρκείας και έναν αγώνα που κράτησε 18 ολόκληρους μήνες, που συνεχίστηκε ακόμα και όταν τα λεωφορεία ιδιωτικοποιήθηκαν.

Η απεργία αυτή, όχι μόνο δεν απομονώθηκε, αλλά έγινε σύμβολο του αγώνα ολόκληρης της εργατικής τάξης. Οταν η κυβέρνηση έστειλε τον Δεκαπενταύγουστο του '92 τα ΜΑΤ να καταλάβουν τα αμαξοστάσια βρέθηκε αντιμέτωπη με δεκάδες χιλιάδες συμπαραστάτες που αυξάνονταν μέρα τη μέρα. Οταν ο Μητσοτάκης προσπάθησε να ξεπεράσει το εμπόδιο με μια “φυγή προς τα εμπρός” βάζοντας στο στόχαστρο την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ βρέθηκε αντιμέτωπος με μια δεύτερη απεργία διαρκείας που γκρέμισε αυτήν την κυβέρνηση.

Η ήττα ήταν τόσο οδυνηρή, ώστε, η κυβέρνηση Αντρέα Παπανδρέου αναγκάστηκε να επανακρατικοποιήσει τα λεωφορεία σε μια πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής στην Ευρώπη υποχώρηση. Η νέα κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά και στο ζήτημα του ΟΤΕ. Οπως περιγράφει ο τότε υπουργός Οικονομικών Παπαντωνίου, ο ίδιος έθεσε το ζήτημα στον Αντρέα και εκείνος του απάντησε: “Γιάννο, ας το καλύτερα μου λέει. Γιατί θα έχει πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος να πουλήσουμε τον ΟΤΕ μισό τιμής, ας το για αργότερα. Εγώ πήρα μια μεγάλη ανάσα και γύρισα και έκανα την ανακοίνωση περί αναβολής του εγχειρήματος”.

Πέρασαν τρία χρόνια, το 1997 μέχρι να ανοίξει ξανά η επίθεση των ιδιωτικοποιήσεων από την κυβέρνηση Σημίτη, όχι με κατά μέτωπο επίθεση, αλλά λίγο-λίγο, σαλαμωτά. Οπως ομολογεί ο ίδιος ο Γ. Παπαντωνίου, “το μεγάλο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ξεκίνησε το 1998 και έγινε με αφορμή την υποτίμηση της δραχμής και την είσοδο στην τελική φάση πλέον της ένταξης στη οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης. Εκεί ανακοινώσαμε 18 ιδιωτικοποιήσεις από τις οποίες οι μισές, οι 9, ήταν ΔΕΚΟ κοινής ωφέλειας κυρίως ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ ή άλλες ΔΕΚΟ και οι υπόλοιπες 9 ήταν τράπεζες”.

Αυτό το νέο κύμα θα συναντήσει αντιδράσεις με κορυφαία την απεργία των 45 ημερών των εργαζόμενων της Ιονικής Τράπεζας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Το 1999 θα είναι η χρονιά με τα περισσότερα μέχρι σήμερα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις, (με το δημόσιο να πέφτει, στον ΟΤΕ, για πρώτη φορά κάτω από 51%), ενώ από το 2001 μέχρι το 2003 ο Χριστοδουλάκης πουλάει το 49% της ΔΕΗ. Παρόλα αυτά, αυτή η πιο “πετυχημένη” από άποψη ιδιωτικοποιήσεων περίοδος θα δεχθεί κριτική “από τις αγορές” για τα συνεχή της παζάρια και συμβιβασμούς με τις ηγεσίες των συνδικάτων (διατήρηση θέσεων εργασίας, εργασιακών και ασφαλιστικών κεκτημένων των εργαζομένων, μη πτώση της συμμετοχής του δημοσίου κάτω από 51% ).

Το 2004 με την ανάληψη της εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία οι ιδιωτικοποιήσεις θα συνεχιστούν στο ίδιο τέμπο. Ο τότε υπουργός Οικονομικών Αλογοσκούφης μπορεί να κομπάζει σήμερα ότι “οι τελευταίες και πιο επιτυχημένες αποκρατικοποιήσεις έγιναν στην περίοδο 2004-2009”, (“η Εθνική και η Εμπορική τράπεζα αποκρατικοποιήθηκαν πλήρως”, “ο ΟΤΕ απέκτησε στρατηγικό εταίρο, ολοκληρώθηκε η αποκρατικοποίηση της Ολυμπιακής”) ωστόσο αναγκάστηκε να κάνει υποχωρήσεις, πχ να καλύψει κόστος των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων στον ΟΤΕ, αλλά κυρίως να σκοντάψει σε όλες τις προσπάθειες να προχωρήσει το ξεπούλημα στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, στις Συγκοινωνίες και στους υπόλοιπους τομείς.

“Καθυστέρηση”

Η εκλογή της κυβέρνησης ΓΑΠ, ο ερχομός της Τρόικας και το Μνημόνιο, ήλθαν να βάλουν πιεστικά το ζήτημα της “καθυστέρησης” της Ελλάδας όσον αφορά στις αποκρατικοποιήσεις. O Εφαρμοστικός νόμος του Μεσοπρόθεσμου τον Ιούλη του 2011 έβαλε στόχο να εισπραχθούν 50 δις από αποκρατικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέχρι το 2015, (15 δις ήθελαν το 2011-12). Τα 50 δις ευρώ είναι ένα ιλιγγιώδες ποσό. Αναλογούν στο 25% του ΑΕΠ της Ελλάδας. Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ, τη δεκαετία του 1990-2000, (τη δεκαετία που έγιναν οι περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη και στη συνέχεια Σημίτη), τα έσοδα από αυτές ανήλθαν στο 12% του ΑΕΠ.

“Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της περιουσίας της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι αυτή την περίοδο το μεγαλύτερο στον κόσμο» ομολογεί η εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2012. Ομως, ελάχιστα από όλα όσα προγραμματίζονταν έχουν υλοποιηθεί. Το ορμητικό κίνημα των 17 πανεργατικών απεργιών, των απεργιών διαρκείας, των καταλήψεων στα υπουργεία και στα κτίρια της ΔΕΗ ενάντια στο χαράτσι τσάκισε την κυβέρνηση ΓΑΠ, έστειλε στα αζήτητα την συγκυβέρνηση Παπαδήμου και οδήγησε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις κατά τη διάρκεια των οποίων το ΤΑΙΠΕΔ διέκοψε τη λειτουργία του με αποτέλεσμα να παγώσει κάθε σχέδιο ιδιωτικοποίησης.

Σήμερα η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ είναι μια αδύναμη κυβέρνηση. Η επίθεση που θα επιχειρήσει, όποτε και αν αυτή ξεκινήσει, θα έχει να αντιμετωπίσει αυτό το δυνατό ανυποχώρητο εργατικό κίνημα που τα προηγούμενα χρόνια έγινε το παράδειγμα προς μίμηση στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα σημάνει “νέες ΕΑΣ”, αλλά και “νέες Κερατέες” για να μιλήσουμε και για το κομμάτι του ξεπουλήματος της δημόσιας γης που ετοιμάζουν στο Ελληνικό, στην Κέρκυρα και σε πολλά άλλα σημεία σε όλο το χάρτη. Αυτές οι αντιστάσεις θα έλθουν να προστεθούν στους αγώνες ενάντια στις απολύσεις, τα κλεισίματα των επιχειρήσεων, τις μειώσεις μισθών, την εκ περιτροπής και απλήρωτη εργασία, το άγριο χαράτσωμα που συνεχίζονται αμείωτα.

Ο μόνος τρόπος για να γλυτώσουμε από αυτήν την κόλαση που ετοιμάζουν είναι η άμεση παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους και η αποδέσμευση από τη θηλιά της ΕΕ και της Ευρωζώνης που μας τραβάει γρήγορα στον πάτο, πριν οι τραπεζίτες απομυζήσουν και το τελευταίο ευρώ και τα αρπακτικά της αγοράς αρπάξουν το νερό, την ενέργεια, τις μεταφορές, τα λιμάνια, τις παραλίες. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σταματήσουμε το μεγάλο ξεπούλημα.

Ενας τέτοιος προσανατολισμός δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς την άμεση κρατικοποίηση και επανακρατικοποίηση όσων τραπεζών ιδιωτικοποιήθηκαν, των τραπεζών που, ξεκινώντας από τα 28 δις του Καραμανλή το 2008, ο λαός έχει “διασώσει” ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια πληρώνοντας με τις θυσίες του τις ενέσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.

Χωρίς αποζημίωση

Οι επανακρατικοποιήσεις, χωρίς αποζημίωση των καπιταλιστών, θα πρέπει να απλωθούν σε όλους τους τομείς που την τελευταία δεκαπενταετία λυμαίνονται οι ιδιώτες από τα λιμάνια μέχρι τις τηλεπικοινωνίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κέρδη της Ντόιτσε Τέλεκομ και της COSCO έχουν ήδη καλύψει τα ψίχουλα που έδωσαν για να οικειοποιηθούν και να εκμεταλλευτούν τη δημόσια περιουσία.

Η υλοποίηση αυτών των απλών, αλλά αιχμηρών για την άρχουσα τάξη, μέτρων δεν πρόκειται να εφαρμοστεί με κυβερνητικές αποφάσεις, ακόμα και αν υπάρξει μια αριστερή κυβέρνηση που θα τολμήσει να τα αποφασίσει. Αποφασιστικός παράγοντας για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι η ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτούς τους τομείς, αλλά και της εργατικής τάξης συνολικότερα. Είναι ο εργατικός έλεγχος πάνω σε όλο το σύστημα παραγωγής, από το λογιστήριο μέχρι τις αποθήκες, έλεγχος πάνω στο τι και για ποιους παράγεται, πόσο κοστίζει, πόσο πουλιέται, πόσο πληρώνονται οι εργαζόμενοι, που μπορεί να βάλει τέρμα στο πλιάτσικο, τα σκάνδαλα και τη ρεμούλα.

Υπάρχει πρακτικά αυτή η δυνατότητα, τα αφεντικά δεν θα μπορούσαν ούτε βήμα να κάνουν χωρίς το λογιστήριο να τους μετράει τα κέρδη, χωρίς την τεχνική υπηρεσία να τους διορθώνει τα κομπιούτερ, χωρίς τους μαστόρους να διορθώνουν τις μηχανές και τα δίκτυα, χωρίς τους αποθηκάριους, τους οδηγούς, τις καθαρίστριες κοκ. Εχουμε δύναμη. Μας τη θυμίζουν τα αφεντικά κάθε φορά που επιτίθενται στους εργαζόμενους στη ΔΕΗ ότι μπορούν να “κάνουν μπλακ άουτ” σε όλη τη χώρα, κάθε φορά που επιτίθενται στους λιμενεργάτες ότι “αποκόβουν τη χώρα” και τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες ότι “νεκρώνουν την Αθήνα”. Ας τη χρησιμοποιήσουμε.


“Τι ωραίο πλιάτσικο”

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ κυκλοφορεί ένα σωρό ιστορίες για τα οφέλη που θα προκύψουν από τις ιδιωτικοποιήσεις “που φέρνουν ανάπτυξη, επενδύσεις, θέσεις εργασίας, γλυτώνουν από έξοδα το δημόσιο”. Οι ιδιωτικοποιήσεις που τελικά προχώρησαν την τελευταία εικοσαετία είναι γεμάτες από παραδείγματα που δείχνουν ότι λένε απλά ψέματα.

Από την αρχή. Ποιός ωφελήθηκε από τις 111 λεγόμενες “προβληματικές” επιχειρήσεις που έκλεισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στις αρχές του 90; Σίγουρα όχι, οι 129.000 εργαζόμενοι που απολύθηκαν. Πώς μπορούν να μιλάνε για “επενδύσεις” και “ανάπτυξη” οι ίδιοι άνθρωποι που έκλεισαν παραγωγικές επιχειρήσεις όπως η Πειραϊκή Πατραϊκή και έστειλαν στον Καιάδα ολόκληρους κλάδους όπως η κλωστοϋφαντουργία;

Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά είναι ένα προφανές παράδειγμα. Μετά από φοβερούς αγώνες τις δεκαετίες του '80 και του '90 κατάφεραν στο τέλος να τα ιδιωτικοποιήσουν ολόκληρα. Το ξεπούλημά τους σε μια σειρά από ιδιωτικές επιχειρήσεις με προτελευταία την Thyssen και τελευταία την Abu Dhabi Mar (εταιρία που συνδέεται με την Thyssen) δεν έφερε τίποτα καλό ούτε στους εργαζόμενους του Ναυπηγείου ούτε στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Όσον αφορά στην ανεργία, η ιδιωτικοποίηση σφραγίστηκε με χιλιάδες απολύσεις με αποτέλεσμα σήμερα στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά να έχουν απομείνει λίγο παραπάνω από 1000 εργαζόμενοι. Οσον αφορά στους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων, δείτε τι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες: η Abu Dhabi Mar απαιτεί από τους εργαζόμενους να δουλεύουν μόνο κάθε Δευτέρα, μια φορά την εβδομάδα – προκειμένου να εκβιάσει για καλύτερη μεταχείριση από την κυβέρνηση!

Όσον αφορά στις “επενδύσεις” και το κοινωνικό σύνολο, η ιδιωτικοποίηση σήμανε το κλείσιμο του Εμπορικού Τμήματος του Ναυπηγείου, την ίδια στιγμή που οι ιδιώτες με εκκωφαντικό τρόπο απομυζούσαν και απομυζούν το δημόσιο με τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Ηδη από τον Ιούλη του 2004, η HDW (η εταιρεία που στη συνέχεια περιήλθε στην Thyssen και είχε τότε τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά) έκανε αγωγές αγωγές στο δημόσιο ζητώντας αποζημίωση 197 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ αρνιόταν να κατασκευάσει τα βαγόνια του OΣE και του προαστιακού σιδηρόδρομου που είχε αναλάβει καθώς και να πληρώσει τις ρήτρες.

Μονοήμερη εργασία

Οκτώ χρόνια μετά, τον Ιούνη του 2012, η Abu Dhabi Mar, αφού επέβαλε την εργασία μια μέρα τη βδομάδα απειλούσε να προσφύγει κατά του ελληνικού δημοσίου με το αιτιολογικό ότι το ελληνικό δημόσιο “δεν τηρεί τις δεσμεύσεις του” προς την επιχείρηση. Τους κατήγγειλε ακόμα και το υπουργείο Αμυνας ότι “έχουν πάρει 500 εκατoμμύρια ευρώ από τον 11/2010 για την πρόοδο του έργου χωρίς να υπάρχει έργο”! Με άλλο έγγραφό της στις 12 Μαρτίου η εταιρία ζητούσε την κατασκευή πολεμικών πλοίων άλλων χωρών με άρση της απαγόρευσης Ε.Ε., να μην πληρώσει πρόστιμα από ελέγχους του ΣΔΟΕ ύψους 10εκατ.€, να μην πληρώσουν ρήτρες 300 εκατομμύρια ευρώ για τον ΟΣΕ!

Στο μεταξύ, σύμφωνα με το Ριζοσπάστη, μόλις στις 10 Ιούλη, τρεις υπουργοί της νέας κυβέρνησης υπέγραψαν κοινή υπουργική απόφαση για τη σύσταση Επιτροπής Διαγωνισμού με αντικείμενο τη διαδικασία πώλησης των περιουσιακών στοιχείων του εμπορικού τμήματος των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά...

Να σημειώσουμε εδώ ότι από το Νοέμβρη του 2011 ο Ισκάνταρ Σάφα που συνδέεται με την Abu Dhabi Mar και ελέγχει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχει αποκτήσει μετοχική θέση αλλά και εκπροσώπηση στο Δ.Σ. της Marfin Investment Group (MIG) παίρνοντας τη θέση του αντιπροέδρου.

Μια πληροφορία που συνειρμικά μάς πάει στο άλλο μεγάλο σκάνδαλο, αυτό του ξεπουλήματος της Ολυμπιακής από το Χατζηδάκη στη MIG και τον Βγενόπουλο.

Τελευταίο επεισόδιο αυτού του έργου, η πώληση των τεσσάρων αεροσκαφών Airbus που ανήκαν στην Ολυμπιακή πριν μερικές μέρες - το πρώτο ξεπούλημα-σκάνδαλο που υπέγραψε ο Υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας. Τα τέσσερα Airbus που είχαν αγοραστεί για 560 εκατομμύρια ευρώ, πουλήθηκαν έναντι 30,1 εκατομμυρίων ευρώ (!) στην εταιρία Apollo Aviation Group – μια εταιρία με έδρα τα νησιά Καϊμάν (και με ύποπτες διασυνδέσεις που μπορεί κανείς να βρει εύκολα κάνοντας αναζήτηση στο διαδίκτυο).

Τα τέσσερα Airbus ήταν ένα κομμάτι της περιουσίας της παλιάς Ολυμπιακής που ξέμεινε από το ξεπούλημα στον Βγενόπουλο. Πρόκειται για σκανδαλάκι αν το συγκρίνουμε με το ξεπούλημα της Ολυμπιακής στο Βγενόπουλο επί ημερών Χατζηδάκη για 177 εκατομμύρια ευρώ. Είναι μήπως σήμερα ασφαλέστερες, φθηνότερες ή με καλύτερες υπηρεσίες οι εταιρίες που κάλυψαν το κενό που άφησε η Ολυμπιακή; Δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας ή χάθηκαν με την κατάργηση των 5.500 θέσεων εργασίας της Ολυμπιακής; Πόσα λεφτά χρειάστηκε να δώσει το κράτος για αποζημιώσεις των απολυμένων, πόσα τελικά δόθηκαν και πόσοι έμειναν στο δρόμο παρά τις αντίθετες υποσχέσεις του Χατζηδάκη; Πόσα εκατομμύρια ευρώ από μη καταβεβλημένο ΦΠΑ χρωστάει η Χόχτιφ στο δημόσιο από τη διαχείριση του αεροδρομίου στα Σπάτα;

Να σημειώσουμε πάλι εδώ τη λεπτομέρεια ότι ο Βγενόπουλος κατάφερε τότε να αγοράσει την Ολυμπιακή, λίγο μετά αφού πούλησε με το αζημίωτο στην Ντόιτσε Τέλεκομ το 20% των μετοχών του ΟΤΕ που είχε αγοράσει από το ελληνικό δημόσιο.

Που μας πάει στο μεγάλο σκάνδαλο του ξεπουλήματος του ΟΤΕ στο 100% από την Ντόιτσε Τέλεκομ. Ποιος όλα αυτά τα χρόνια ωφελήθηκε από το ξεπούλημα του μεγαλύτερου τηλεπικοινωνιακού οργανισμού των Βαλκανίων, αν όχι οι διάφοροι αετονύχηδες με μεγαλύτερο όλων την ίδια τη Ντόιτσε Τέλεκομ; Ποιος όλα αυτά τα χρόνια έχασε δισεκατομμύρια ευρώ από έσοδα, αν όχι το δημόσιο; Ηταν χαρακτηριστική από αυτήν την άποψη, η τελευταία πράξη του μεγάλου σκανδάλου της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, το ξεπούλημα του τελευταίου 10% που ανήκε στο δημόσιο το Μάιο του 2011 για ψίχουλα, περίπου 400 εκατομμύρια ευρώ από την κυβέρνηση ΓΑΠ. Μόνο το πρώτο εννιάμηνο του 2011 τα καθαρά κέρδη του ΟΤΕ έφτασαν τα 196,8 εκατομμύρια, παρουσιάζοντας μάλιστα αύξηση 49,9% σε σχέση με το αντίστοιχο του 2010...

Από την ΑΓΕΤ και τον ΟΤΕ μέχρι την Ολυμπιακή, τις τράπεζες και τον ΟΛΠ, κάθε ιδιωτικοποίηση και ένα σκάνδαλο – στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού προς όφελος των αρπακτικών της αγοράς.