Απάντηση στον Τάρικ Άλι: Οι επαναστάτες δεν είναι μαριονέτες

Τις τελευταίες μέρες ίσως βιώνουμε το συσχετισμό των δυνάμεων να γέρνει αποφασιστικά εναντίον του Μπασάρ αλ-Άσαντ και του καθεστώτος του. Κατά παράδοξο τρόπο, ένα σημαντικό μέρος της Αριστεράς στη Δύση φαίνεται να γέρνει εξίσου αποφασιστικά υπέρ του καθεστώτος.

Κοιτάξτε για παράδειγμα μια συνέντευξη του Τάρικ Άλι που κυκλοφόρησε ευρύτατα, στην οποία ισχυρίζεται πως ο αγώνας στη Συρία αποτελεί μέρος “μιας νέας διαδικασίας επαναποικιοποίησης”. Παρόλο τρέφω μεγάλο σεβασμό και συμπάθεια για τον Τάρικ, νομίζω ότι αυτά είναι ανοησίες.

Χωρίς αμφιβολία, η εισβολή στο Ιράκ το Μάρτη του 2003 όντως οδήγησε σε μια προσωρινή επαναποικιοποίηση της χώρας, κάτω από μια “Συμμαχική Προσωρινή Αρχή” υπό την ηγεσία ενός νεοσυντηρητικού, διορισμένου από την Ουάσινγκτον.

Ωστόσο, η αντίσταση στην κατοχή σήμανε πως εκείνοι οι σχεδιασμοί γύρισαν άγρια σε βάρος των εμπνευστών τους. Το νέο καθεστώς που στήθηκε από την αμερικάνικη στρατιωτική ισχύ, τελικά οδήγησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από το Ιράκ.

Η άποψη πως η Συρία “επαναποικιοποιείται” υπονοεί πως η απομάκρυση του καθεστώτος Άσαντ αποτελεί μακρόχρονη προτεραιότητα της Δύσης. Όμως, δεν υπάρχουν στοιχεία για κάτι τέτοιο. Επί εξουσίας του πατέρα του Μπασάρ, του Χάφεζ αλ-Άσαντ, το συριακό κράτος εδραιώθηκε ως βάναυσος αλλά αξιόπιστος καπιταλιστής διαχειριστής μιας κοινωνίας της οποίας οι εσωτερικές διασπάσεις (κυρίως θρησκευτικές), την κάνουν, όπως το Ιράκ και τον Λίβανο, δυνητικά πυριτιδαποθήκη.

Χωρίς αμφιβολία, το ξέσπασμα της συριακής επανάστασης έχει ενθαρρύνει τους τοπικούς αντιπάλους του καθεστώτος να αρπάξουν την ευκαιρία για να το αντικαταστήσουν με κάτι πιο φιλικό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, των οποίων οι σουνίτες ηγέτες απεχθάνονται το αλεβίτικο δόγμα, όπου έχουν τις ρίζες τους οι Άσαντ, ένα δόγμα το οποίο θεωρούν αιρετικό. Όπως επίσης απεχθάνονται και τη συμμαχία της Συρίας με το σιιτικό Ιράν.

Πληθώρα στοιχείων

Υπάρχει πληθώρα στοιχείων που δείχνουν ότι τα κράτη του Κόλπου παρέχουν όπλα σε κάποιες από τις δυνάμεις που μάχονται το καθεστώς. Ενώ και η Δύση έχει παρέμβει, ζητώντας την απομάκρυση του Άσαντ. Όμως υπάρχει μόνο μικρή πιθανότητα ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία θα στείλουν στρατεύματα στη Συρία, ή έστω θα προσφέρουν εναέρια κάλυψη στους εξεγερμένους, όπως έκαναν στη Λιβύη.

Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι φοβούνται την επανάληψη του φιάσκου του Ιράκ. Όμως, οφείλεται και στην υποστήριξη που δίνει η Ρωσία στο καθεστώς του Άσαντ, τον τελευταίο σύμμαχό της στη Μέση Ανατολή.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του, ο Τάρικ λέει πως ο συριακός λαός δεν θέλει ούτε το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο που στηρίζεται από τη Δύση, ούτε το καθεστώς του Άσαντ. Νομίζω πως το πιθανότερο είναι πως κάτι τέτοιο είναι αλήθεια, τουλάχιστον για την πλειοψηφία.

Όμως πού βρίσκεται αυτή η πλειοψηφία; Κρύβονται στα σπίτια τους; Υπάρχουν σημαντικά στοιχεία ότι πολύ μεγάλα πλήθη διαδηλώνουν ενάντια στο καθεστώς, και κάποιες φορές πολεμάνε εναντίον του, χωρίς όμως να ζητάνε επέμβαση της Δύσης.

Τις τελευταίες βδομάδες, η επανάσταση έχει εξαπλωθεί στις δύο μεγαλύτερες πόλεις, το Χαλέπι και τη Δαμασκό. Αντάρτες προσπάθησαν ανεπιτυχώς να καταλάβουν τα κέντρα και των δύο πόλεων. Άραγε ο Τάρικ και αυτοί που συμφωνούν μαζί του είναι σίγουροι πως πρόκειται για μαριονέτες των ΗΠΑ και των αντιδραστικών του Κόλπου; Αν είναι έτσι, τότε οι αφέντες προδίδουν τις μαριονέτες τους, μιας και οι δυνάμεις του καθεστώτος κατάφεραν να τους αντιμετωπίσουν, καθώς δεν έχουν τανκς και βαρύ οπλισμό.

Παρόλα αυτά, τα στοιχεία δείχνουν ότι το καθεστώς υφίσταται πλέον ισχυρά πλήγματα, και όχι μόνο χάρη σε θεαματικές ενέργειες όπως η βόμβα της περασμένη βδομάδας που καθάρισε αρκετούς από τους μεγαλοαπατεώνες του καθεστώτος Άσαντ. Οι συγκρούσεις έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός αυτοσχέδιου και απεγνωσμένου ένοπλου ξεσηκωμού.

Μπορούμε να κάνουμε συζήτηση για το αν ήταν πολιτικά σοφή επιλογή των ανταρτών να στρατιωτικοποιήσουν τον αγώνα τους τόσο γρήγορα. Ίσως μας στενοχωρεί η απουσία ανεξάρτητης δράσης της εργατικής τάξης, η οποία ήταν τόσο σημαντική στην αιγυπτιακή επανάσταση. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο τα συριακά γεγονότα μετεξελίχθηκαν ταχύτατα σε εμφύλιο πόλεμο δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι ρίζες τους βρίσκονται στη λαϊκή εξέγερση.

Ένα πράγμα που αποκάλυψαν οι αραβικές επαναστάσεις είναι ότι μεγάλο μέρος της αριστεράς στην περιοχή είναι πολιτικά νεκρό. Το χειρότερο παράδειγμα μας το προσφέρουν εκείνα τα στοιχεία του Αιγυπτιακού Κομμουνιστικού Κόμματος που υποστήριξαν τον υποψήφιο του στρατού, Άχμεντ Σαφίκ, στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Όσοι στην Αριστερά της Δύσης επιτρέπουν σε έναν ενστικτώδη και ρηχό “αντιμπεριαλισμό” να τους βάζει απέναντι στη συριακή επανάσταση απλώς ομολογούν την δικιά τους χρεοκοπία.

Διαβάστε επίσης

Συρία: Οι μάχες έφτασαν στο Χαλέπι και τη Δαμασκό