Είναι καιρός για την Αριστερά να σταματάει να μασάει τα λόγια της, με «εποικοδομητικές προτάσεις» ή με γενικολογίες. Να πει μερικά απλά πράγματα απαντώντας στις εξυπνάδες κάθε Πρετεντέρη που ρωτάει κουτοπόνηρα «και σεις τι προτείνετε;».
Κάθε χρόνο ο προϋπολογισμός δίνει απλόχερα δισεκατομμύρια για αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων στους τραπεζίτες. Αν προστεθούν οι σχετικές δαπάνες από τους προϋπολογισμούς του 1999 μέχρι του 2009, το σύνολο φτάνει τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό το ποσό ισούται με το ελληνικό ΑΕΠ ενός εξαμήνου.
Τον Γενάρη, το ελληνικό δημόσιο δημοπράτησε τρίμηνα έντοκα γραμμάτια. Μάζεψε 1.5 δις, με επιτόκιο όμως πενταπλάσιο απ΄ αυτό του περασμένου Οκτώβρη. Τόσο περίπου θα ΄ναι τα έσοδα από τον αυξημένο ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα. Όλα αυτά τα δισεκατομμύρια θα μπορούσαν να πάνε για την αντιμετώπιση της κρίσης, για να εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας, ποιοτικές κοινωνικές υπηρεσίες.
Όμως, για να γίνει αυτό χρειάζεται μια ξεκάθαρη επιλογή. Αντί για την αφαίμαξη των εργαζομένων για να κρατήσουν τα κέρδη τους οι τραπεζίτες, να μην πάει ούτε ευρώ στα θησαυροφυλάκιά τους. Η κινδυνολογία ότι με τέτοιες κινήσεις η Ελλάδα θα γίνει ο «παρίας», θα «απομονωθεί» δεν στέκουν. Δύναμη να επιβάλλει τους όρους του δεν έχει μόνο ο δανειστής, έχει και ο δανειζόμενος. Οι γερμανικές τράπεζες για παράδειγμα έχουν στα χέρια τους ομόλογα του ελληνικού δημοσίου 170 δις ευρώ. Άλλες τράπεζες, ανάμεσά τους κι οι ελληνικές έχουν τα υπόλοιπα από τα περίπου 300 δισεκατομμύρια. Θα τα ξεγράψουν τόσο εύκολα;
Η κυβέρνηση ανακοινώνει και επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων. Αντί για ιδιωτικοποιήσεις, κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση για τα αφεντικά, με εργατικό έλεγχο. Όλου του τραπεζικού συστήματος καταρχήν. Πόσο φούσκωσε το έλλειμμα το παιχνιδάκι των τραπεζών που δανείζονταν φτηνά από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και δάνειζαν πανάκριβα το δημόσιο; Η κρατικοποίηση είναι ο τρόπος να σταματήσουν τέτοια κερδοσκοπικά παιχνίδια.
Τράπεζες
Όχι μόνο αυτό, είναι κι ο τρόπος για να κρατήσουν τις δουλειές και τη συλλογικότητά τους οι εργάτες στις επιχειρήσεις που κλείνουν τα αφεντικά. Το αφεντικό της ELITE θέλει να κλείσει το εργοστάσιο για να φορτώσει στους εργάτες τα «ανοίγματά» του στις τράπεζες. Οι τράπεζες «σφίγγονται» να δώσουν το ποσό των 2 εκατομμυρίων ευρώ, μια σταγόνα από τον ωκεανό των κερδών τους. Η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και ο έλεγχός του από τους εργάτες θα έλυνε τέτοια προβλήματα.
Και δεν είναι μόνο οι τράπεζες. Έσοδα χρειάζονται; Να επανακρατικοποιηθούν ο ΟΤΕ που τον απομυζά η Ντόιτσε Τέλεκομ, ο ΟΛΠ που έγινε χάρισμα στην Cosco, η Ολυμπιακή που την λεηλάτησε η Λουφτχάνσα παρέα με τον Βγενόπουλο.
Η ανατροπή του Προγράμματος Σταθερότητας είναι ρεαλιστική. Το εργατικό κίνημα έχει ανατρέψει παρόμοια προγράμματα στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν. Το «πρόγραμμα σταθεροποίησης» του Σημίτη το 1985 ξηλώθηκε από τις απεργίες διαρκείας των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων στη ΔΕΗ, των ναυτεργατών, που κέρδισαν αυξήσεις παρόλα τα «παγώματα» των μισθών. Οι απεργίες που γκρέμισαν τον Μητσοτάκη επέβαλαν την επανακρατικοποίηση των μπλε λεωφορείων της Αθήνας (της σημερινής ΕΘΕΛ). Η γενική απεργία για το ασφαλιστικό το 2001 έστειλε στο σπίτι του τον Γιαννίτση. Τέτοιοι αγώνες χρειάζονται και σήμερα, κι η αριστερά πρέπει να πρωτοστατήσει στην οργάνωσή τους.
Αυτή είναι η απάντηση στην ανεργία, τη φτώχεια, το χάος της αγοράς. Η σύγκρουση με το σύστημα, ο αντικαπιταλισμός, δεν είναι αφηρημένο ευχολόγιο. Είναι συγκεκριμένες επιλογές και μάχες εδώ και τώρα.