Με 12 ώρες γενικής απεργίας παρέλυσε η οικονομική ζωή της Ινδίας, την Πέμπτη 20 Σεπτέμβρη. Η γιγάντια εργατική τάξη της χώρας των 1.200 εκατομμυρίων, κινήθηκε, σε ορισμένα κρατίδια της Ινδίας πλειοψηφικά ακόμη και καθολικά, ενάντια στην ξαφνική νεοφιλελεύθερη επίθεση της κυβέρνησης του Μανμόχαν Σινγκ.
Η πιο σκληρή απόφαση του Σινγκ είναι να σταματήσει η επιδότηση στο υγραέριο που ως τώρα μπορούσε να πάρει κάθε οικογένεια σε φθηνότερη τιμή για να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του σπιτιού της σε ενέργεια. Η επιδοτούμενη φιάλη κοστίζει 400 ρουπίες, ενώ στην ελεύθερη αγορά κάνει 750. Η κυβέρνηση ήθελε να επιτρέπει μόνο έξι φιάλες το χρόνο ανά οικογένεια, ενώ λίγο αργότερα αναγκάστηκε να τις αυξήσει σε εννέα.
Παράλληλα, ο Σινγκ, με μία κίνηση επιτρέπει την είσοδο ξένων εταιρειών στη λιανική αγορά της Ινδίας, κάτι που μέχρι τώρα απαγορευόταν. Εκατομμύρια άνθρωποι που εξαρτώνται από το μικρό εμπόριο θα βρεθούν κάτω από την απειλή των σούπερ μάρκετ και άλλων διεθνών κολοσσών. Άνοιγμα στους ιδιώτες κάνει και στις αερομεταφορές, στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και στα ΜΜΕ. Επίσης, ξεκινάει ένα πρόγραμμα μετοχοποιήσεων των μεγαλύτερων εταιρειών πετρελαίου, χαλκού και άλλων κρατικών επιχειρήσεων.
Η απεργία στηρίχθηκε από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, κυρίως από την κεντροαριστερά (τα δύο Κομμουνιστικά Κόμματα) αλλά και το μεγαλύτερο κόμμα της Δεξιάς που προσπαθεί να αξιοποιήσει την φθορά του Σινγκ (τον οποίο στηρίζει το κόμμα του Κονγκρέσσου). Ειδικά στα βόρεια και στα ανατολικά της χώρας, η απεργία είχε τεράστια επιτυχία. Ο υπουργός Οικονομικών παραδέχθηκε την ισχύ της κινητοποίησης όταν παραπονέθηκε για το μεγάλο πλήγμα που κατάφερε η απεργία στην ινδική οικονομία. Οι ινδοί βιομήχανοι κάνουν λόγο για κόστος 2 δισεκατομμυρίων ευρώ στον τομέα τους. Τουλάχιστον χίλιες συλλήψεις απεργών αναφέρονται στα διεθνή ΜΜΕ, αν και ο πραγματικός αριθμός μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος.
Στην Κολκάτα (Καλκούτα) πάγωσαν τα πάντα. Σε ολόκληρο το κρατίδιο (Δυτική Βεγγάλη) η συμμετοχή ήταν καθολική στις βιομηχανίες, ενώ τα τρένα αποκλείστηκαν πάνω στους σταθμούς και έγιναν διαδηλώσεις στις ράγες. Αντίστοιχα στο Μπιχάρ, στην Οντίσα και σε περιοχές του Ουτάρ Πραντές.
Στο Νέο Δελχί τα καταστήματα έμειναν κλειστά, το ίδιο και στο Μουμπάι (Βομβάη), όπου παρόλο που τα πολιτικά κόμματα είχαν καταφέρει να μην επεκταθεί η απεργία στην εργατική τάξη, οι φοιτητές στην πλειονότητά τους δεν πήγαν στα Πανεπιστήμια. Στο Τζαρχάντ, δεν λειτούργησαν οι υπηρεσίες, οι σιδηρόδρομοι και άλλες μεταφορές. Στη Μεγαλάγια, έμειναν κλειστές οι τράπεζες, τα καταστήματα στις μεγάλες αγορές, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλες κρατικές υπηρεσίες. Στην Τρίπουρα εκτός από τις υπηρεσίες, έμειναν κλειστές και οι φυτείες του τσαγιού. Στην Κεράλα η απεργία είχε μεγάλη επιτυχία και συνοδεύτηκε από μαζικές διαδηλώσεις.
Στο γειτονικό Ταμίλ Ναντού, έμειναν καθηλωμένα και τα φορτηγά, με το εμπόριο να παραλύει. Στο Τσέναϊ (πρωτεύουσα), έμειναν κλειστά τα ταχυδρομεία και οι σιδηρόδρομοι. Εκεί όπως και σε άλλες περιπτώσεις, συμμετείχαν στην απεργία και οι δικηγόροι και άλλες επαγγελματικές ομάδες.
Ο Σινγκ με τη μετωπική του επίθεση, αντιμετωπίζει πολιτική κρίση με το καλημέρα. Η πρωθυπουργός της Δυτικής Βεγγάλης (ενός κρατιδίου με πάνω από 90 εκατομμύρια πληθυσμό) απειλεί να αποσύρει το κόμμα της από τον κυβερνητικό συνασπισμό και να παραιτηθεί. Η ίδια δεν δίστασε να στείλει τις δυνάμεις καταστολής ενάντια στους απεργούς, αλλά ακόμα και τέτοιου είδους πολιτικοί δεν αντέχουν να στηρίξουν τα μέτρα του Σινγκ.
Η εργατική τάξη της Ινδίας έδειξε μόνο μέσα σε 12 ώρες τι μπορεί να καταφέρει με τη δράση της. Ο Σινγκ περηφανεύεται ότι προχωράει στη μεγάλη επίθεση που δεν τόλμησε να κάνει κανείς πριν από αυτόν. Έχει αρχίσει κιόλας να καταλαβαίνει γιατί η επίθεση άργησε τόσο πολύ.