14 Νοέμβρη: Οι εργάτες της Ιταλίας ενώνουν τις δυνάμεις τους και συμμετέχουν στην πανευρωπαϊκή απεργία

Ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις παίρνει η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση για τις 14 Νοέμβρη. Τα ιταλικά συνδικάτα είναι ο καινούργιος γίγαντας που μπήκε στη μάχη, με την μεγαλύτερη συνομοσπονδία CGIL να καλεί 4ωρη γενική απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομεά. Μαζί με την Ισπανία και την Πορτογαλία που ήδη έχουν κηρύξει 24ωρη απεργία, και την Ελλάδα, συμπληρώθηκαν τα “γουρούνια” της Μεσογείου.

Η CGIL ξεφεύγει από τη γραμμή που ακολουθεί τον τελευταίο χρόνο να μην καλεί απεργία χωρίς τις πιο διστακτικές και μικρότερες συνομοσπονδίες, CISL και UIL και προχωράει σε τέσσερις ώρες απεργία “με την εργασία και την αλληλεγγύη κόντρα στη λιτότητα”, συνδέοντας το κάλεσμα των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων με την μάχη ενάντια στην κυβέρνηση Μόντι.

Τα ιταλικά συνδικάτα βάσης COBAS έχουν ήδη προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα, καλώντας 24ωρη γενική απεργία. “Οι COBAS αποδέχονται τη διεθνή πρόσκληση για ταυτόχρονη διαμαρτυρία σε ολόκληρη την Ευρώπη που παλεύει στις 14 Νοέμβρη, μέρα γενικής απεργίας στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και πανευρωπαϊκής κινητοποίησης από τα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα. Γι'αυτό, οι COBAS προτείνουν γενική απεργία για ολόκληρη τη μέρα, για όλες τις κατηγορίες εργαζομένων, καλώντας σε συμμετοχή εργάτες, εργάτριες, φοιτητές, ανέργους, τους νέους χωρίς δουλειά και όσους θέλουν να σταματήσουν την κυβέρνηση...”.

Στην Ισπανία, η αναρχική συνομοσπονδία CGT μετέφερε την απεργία που προετοίμαζε για τις 31 Οκτώβρη, στις 14 Νοέμβρη, για να συμπέσει με την γενική απεργία που οργανώνουν οι μεγάλες συνομοσπονδίες UGT και CCOO. Το βίντεο με το οποίο η CGT καλεί στην απεργία (με τίτλο Respira – Ανάπνευσε) κάνει το γύρο του κόσμου. Οι COBAS και η CGT επιβεβαιώνουν πόσο πρωτοφανές γεγονός είναι η 14 Νοέμβρη. Δεν είναι μόνο συντονισμός πάνω από τα σύνορα, αλλά και συντονισμός συνδικάτων που προέρχονται από κάθε πολιτική παραδόση: σοσιαλδημοκρατική, ευρωκομμουνιστική, παραδοσιακή κομμουνιστική, αναρχική, αυτόνομη.

Η δεξιά κυβέρνηση είναι πιο τρομαγμένη απο ποτέ μπροστά στην απεργία. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο Κάρλος Μπαρδέμ και άλλοι καλλιτέχνες έχουν προχωρήσει σε μηνύματα μέσω του youtube καλώντας τον κόσμο να συμμετάσχει στην απεργία. Η κυβέρνηση πάνω από 15 μέρες πριν έχει αρχίσει να μιλάει για μια καταστροφική απεργία που θα κρατήσει όμηρο τον πληθυσμό της χώρας. Είναι προμήνυμα για την επιτυχία που προδιαγράφεται. Παράλληλα, οι αλλεπάλληλες απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη δεν σταμάτησαν ούτε και αυτή τη βδομάδα.

Έκκληση

Στο Βέλγιο, η νεολαία της συνομοσπονδίας FGTB μαζί με τους Μεταλλεργάτες της Βαλονίας και των Βρυξελλών έκαναν επίσημη έκκληση προς την ηγεσία των συνδικάτων να προχωρήσει σε γενική απεργία.

Την έκκλησή τους υποστήριξαν τα τμήματα της συνομοσπονδίας στην περιοχή της Λιέγης και το συνδικάτο των Δημόσιων Υπάλληλων στις Βρυξέλλες: “Οι νέοι της FGTB και οι Μεταλλεργάτες Βαλονίας-Βρυξελλών κάνουν έκκληση στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα κοινωνικά κινήματα να κινητοποιηθούν μαζικά, για να ενωθούν με το ευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης, προχωρώντας σε γενική απεργία στις 14 Νοέμβρη... Δεν μας φτάνουν μικροκινητοποιήσεις για να τα βάλουμε με τη λιτότητα. Οι νέοι συνδικαλιστές και οι σύντροφοί μας μεταλλεργάτες θέλουμε να δηλώσουμε με έμφαση ότι και στο Βέλγιο είμαστε αλληλέγγυοι και δεν θέλουμε λιτότητα ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ισπανία, ούτε σε εμάς.”

Τα γαλλικά συνδικάτα αποφάσισαν συμμετοχή στις 14 Νοέμβρη με διαδηλώσεις, παρόλο που η απεργία στους σιδηρόδρομους όλης της χώρας στις 25 Οκτώβρη και η απεργία της Αιρ Φρανς δείχνουν ότι υπάρχουν σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης που δεν ακολουθούν την ήπια αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Ολάντ – Ερό.

Η απόφαση της ηγεσίας της DGB, της γερμανικής ΓΣΕΕ, να συμμετάσχει στις 14 Νοέμβρη, καλώντας τα 7 εκατομμύρια μέλη της να πάρουν μέρος σε συγκεντρώσεις δείχνει ότι η πρωτοβουλία για πανευρωπαϊκή απεργία έχει κινητοποιήσει ακόμα και ό,τι έμοιαζε ακλόνητο. Η 14 Νοέμβρη θα είναι σίγουρα ένα ιστορικό γεγονός και μια αρχή για συντονισμούς και απεργιακή δράση της εργατικής τάξης σε όλες τις χώρες. Αυτή είναι η δύναμη στην οποία δεν μπορεί να αντισταθεί όχι μόνο κανένας Σαμαράς και κανένας Ραχόι, αλλά και καμιά Μέρκελ και κανένας Σόιμπλε.