Μονοήμερο του ΣΕΚ στη Θεσσαλονίκη

“Με ένα πετυχημένο μονοήμερο πολιτικών συζητήσεων «Για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση» που οργάνωσε το ΣΕΚ στη Θεσσαλονίκη στις 15/12 στη Νομική, εργαζόμενοι, φοιτητές και νεολαίοι είχαν την δυνατότητα να συζητήσουν για την προοπτική των αγώνων τους που κλιμακώνονται μέρα με τη μέρα.

Την πρώτη συζήτηση, «Ο Μάρξ και οι εργατικές επαναστάσεις», άνοιξε η Μαρία Στύλλου από το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω, δίνοντας μια εικόνα για την κίνηση της εργατικής τάξης στην μεγαλύτερη κρίση του συστήματος. «Από την Αίγυπτο μέχρι την Ευρώπη και παντού, δημιουργούνται οι συνθήκες για την ανατροπή, καθώς η τάξη δίνει μάχες μέσα από τις οποίες αλλάζει, προχωράει, μεγαλώνει και αμφισβητεί την Ε.Ε., τους θεσμούς και τα οικοδομήματα των καπιταλιστών. Οι μαρξιστές επαναστάτες μέσα σε αυτές τις μάχες χρειάζεται να παλέψουν για την ενότητα της εργατικής τάξης, την κλιμάκωση και τον συντονισμό των αγώνων με προοπτική την ανατροπή του καπιταλισμού και την πάλη για μια άλλη κοινωνία». Αμέσως μετά πολλοί ομιλητές τοποθετήθηκαν, θέτοντας ερωτήματα για την σύνθεση της εργατικής τάξης σήμερα αλλά και την δυναμική της.

Την δεύτερη συζήτηση, «Η πιο μεγάλη κρίση του καπιταλισμού», άνοιξε ο Σταύρος Μαυρουδέας, καθηγητής οικονομίας στο ΠΑΜΑΚ. Ο εισηγητής τόνισε πως η ελληνική αστική τάξη είναι στην χειρότερη κρίση της ακόμα και από το 1827. Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στην ελληνική αστική τάξη τόνισε πως ο στρατηγικός στόχος της ευρωπαϊκής συμμαχίας αποδείχθηκε μεγάλη αποτυχία, καθώς δεν είναι σε θέση να ελέγξουν την κρίση τους, την οποία φορτώνουν μέσα από τα μνημόνια στην εργατική τάξη. Τέλος, υπογράμμισε πως η πρόταση διεξόδου από την κρίση πρέπει με βάση τον μαρξισμό να είναι κομμουνιστική και σοσιαλιστική. Στην συζήτηση που ακολούθησε ο Πάνος τόνισε την σημασία του εργατικού ελέγχου από την εργατική τάξη για την εργατική τάξη, ενώ ο Λευτέρης μίλησε για τα ρήγματα που προκάλεσαν οι αγώνες των εργαζομένων στην αστική τάξη παίζοντας κεντρικό ρόλο στην πολιτική κρίση του συστήματος με τις αντιστάσεις τους. Τέλος, ο Νίκος έφερε παραδείγματα εργατικού ελέγχου σε νοσοκομεία στο σήμερα, που κερδήθηκαν μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων.

Η τρίτη εισήγηση για τα «Δεκεμβριανά του ‘44» έγινε από τον Μπάμπη Κουρουνδή ο οποίος τόνισε την δύναμη της εργατικής τάξης όταν παλεύει και νικά, φέρνοντας το παράδειγμα της ανατροπής της επιστράτευσης μέσα στην κατοχή. Η ήττα της επανάστασης του Δεκέμβρη είχε να κάνει με την στρατηγική της ηγεσίας του ΚΚΕ η οποία δεν ήταν η επαναστατική ανατροπή αλλά η αστικοδημοκρατική αλλαγή. Μια στρατηγική η οποία απέτυχε όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου τα ΚΚ ακολούθησαν αυτήν την στρατηγική συμπλήρωσε ο Κώστας στην παρέμβασή του. Στην συζήτηση που άνοιξε υπήρξαν πολλές παρεμβάσεις σε σχέση με τους αγώνες του σήμερα και πώς μπορούμε να αποφύγουμε τα λάθη που οδήγησαν στην ήττα του Δεκέμβρη.

Η πιο μαζική

Η τελευταία συζήτηση του μονοήμερου «Αριστερή κυβέρνηση και εργατική εξουσία» ήταν και η πιο μαζική, με ομιλητές τον Πάνο Γκαργκάνα από την Εργατική Αλληλεγγύη, τον Σπύρο Μαρκέτο, καθηγητή Πολιτικών Επιστημών και την Δέσποινα Χαραλαμπίδου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Την συζήτηση άνοιξε ο Πάνος ο οποίος είπε χαρακτηριστικά: «μια εκλογική νίκη της αριστεράς δεν θα δώσει τον έλεγχο στην τάξη» και τόνισε την ανάγκη να προετοιμαζόμαστε ώστε η εργατική τάξη που πρωταγωνιστεί με τους αγώνες της τα τελευταία χρόνια να πάρει και τον έλεγχο σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας.

Από τη μεριά του ο Σπύρος ανέφερε πως στη σημερινή συγκυρία παίζεται το μέλλον των ανθρώπων παντού και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανοίγει μαζικά τα αιτήματα που οδηγούν πέρα από τον καπιταλισμό. Ιδιαίτερα στους αγώνες των εργαζομένων σήμερα είναι αναγκαίο να συνδέσουμε την μάχη ενάντια στους φασίστες. Η Δέσποινα μίλησε για την εργατική τάξη σήμερα, τόνισε ότι η αστική τάξη δεν έχει περιθώρια για σοσιαλδημοκρατικά «κοινωνικά συμβόλαια» και ανέπτυξε τις ρήξεις που απαιτούνται, όπως η αποδέσμευση από τα Μνημόνια, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και η έξοδος από το ευρώ. Στη συζήτηση που ακολούθησε ξεκαθαρίστηκε ότι δεν πρέπει να βλέπουμε την εργατική τάξη σε υποχώρηση, αλλά γεμάτη ελπίδες και αγώνες για την ανατροπή.

Το μονοήμερο έδειξε πόσο η οργάνωση τέτοιων πολιτικών συζητήσεων είναι αναγκαία για το κίνημα και  τους αγώνες του.