Αλλά όχι ο Λούλα

Αμέσως μόλις ο Λούλα βρέθηκε το 2002 στην εξουσία, μέσα από τη μαζική υποστήριξη που του εξασφάλισαν οι αγώνες και η συνδικαλιστική του δράση, αυτό που έκανε ήταν να επεκτείνει τη συμφωνία με το ΔΝΤ, εφαρμόζοντας στην πράξη όλες τις περικοπές και όλα τα μέτρα προς όφελος της αγοράς που απαιτούσε το ΔΝΤ.

Η ταυτόχρονη αρχική υποτίμηση του νομίσματος, σε συνδυασμό με την παγκόσμια αύξηση της τιμής του πετρελαίου και την αύξηση της αγροτικής παραγωγής έχουν μετατρέψει τη Βραζιλία σε μια από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές χώρες στην οποία βέβαια έχουν επιστρέψει τα “διεθνή επενδυτικά κεφάλαια”, το χρηματιστήριο ανεβαίνει και τα ομόλογά της θεωρούνται από τα πιο “σίγουρα χαρτιά”.

Ομως την ίδια στιγμή που τα αγροτικά προϊόντα της Βραζιλίας φτάνουν σε όλο τον κόσμο, πάνω από 33% του πληθυσμού (63 εκατομμύρια άνθρωποι) βρίσκεται στα όρια της φτώχειας - και 16 εκατομμύρια από αυτούς σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας. Η αντίθεση ανάμεσα στην “ανάπτυξη” και τη φτώχεια όλο και μεγαλώνει:

Φράγμα

Τον Μάιο, οι 7000 εργάτες που εργάζονται στο τρίτο μεγαλύτερο φράγμα του κόσμου (κόστος κατασκευής περίπου 10 δις ευρώ) στον Αμαζόνιο κατέβηκαν σε απεργία διεκδικώντας να αυξηθούν τα 35 περίπου δολάρια που πληρώνονταν το μήνα για φαγητό και αύξηση των διακοπών για να μπορούν να δουν τις οικογένειές τους. Ενάντια στο φράγμα έχουν ταχθεί οι ιθαγενείς του Αμαζονίου και βέβαια οι περιβαλλοντικές οργανώσεις.

Οσον αφορά στη συνεισφορά του Λούλα στο διεθνές κίνημα, στη διάρκεια της θητείας του, ο στρατός δεν συνέχισε μόνο τις αιματηρές επιδρομές στις φαβέλες της Βραζιλίας, αλλά τις επέκτεινε και στις παραγκουπόλεις της Αϊτής σαν “ειρηνευτική δύναμη”.

Ο Λούλα δεν δίστασε να πιέσει τον Μοράλες προκειμένου να υποστηρίξει τα συμφέροντα της πολυεθνικής Petrobras (της μεγαλύτερης εταιρείας στη Λατινική Αμερική της οποίας η πλειοψηφία των μετοχών ανήκει στο βραζιλιάνικο κράτος) και άλλων εταιρειών, ερχόμενος σε σύγκρουση με τους εργάτες και τους αγρότες στη γειτονική χώρα.