Τα συμπεράσματα

Οι ομοιότητες που μπορεί να παρατηρήσαμε σε αυτή την ιστορία δεν είναι τυχαίες. Μπορούμε εκ πρώτης όψης να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από τον αγώνα των εργαζόμενων στην Βουλγαρία:

1. Καταρίπτεται πανηγυρικά το στερεότυπο των «νωθρών και νικημένων» του πρώην ανατολικού μπλοκ. Βλέπουμε εργατικά κινήματα αντίστασης με επιτυχίες στην Ρουμανία, στην Σλοβενία και τώρα στην Βουλγαρία, χώρες όπου η επαναστική αριστερά δεν είχε επιρροή, κινήματα τα οποία πλέον επηρεάζονται ανοιχτά από την αριστερά.

2. Καταρίπτεται το στερεότυπο ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα» και «η λιτότητα είναι ανίκητη». Τα ταξικά μας αδέρφια στις παραπάνω χώρες, όπου (επαναλαμβάνουμε) δεν υπήρχαν μαζικές αντικαπιταλιστικές οργανώσεις με την αντίστοιχη εμπειρία αγώνων και όπου ο συνδικαλισμός είναι σχεδόν απαγορευμένος, σε χώρες όπου βίωσαν την ολοκληρωτική εκμετάλλευση του καπιταλισμού, μας δείχνουν τον δρόμο της αντίστασης και της νίκης.

3. Αναδεικνύεται η επιρροή και η διασύνδεση των κινημάτων από χώρα σε χώρα. Όποτε οι πολιτικοί μας αντίπαλοι μας εγκαλούν «με ποιους διεθνείς συμμάχους θα εφαρμόσετε το αντικαπιταλιστικό σας πρόγραμμα», η απάντησή μας ας είναι αυτή: ιδού, το διεθνές εργατικό κίνημα, η αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιστών. Από το Μπαχρέιν ως την Νέα Υόρκη, αυτός είναι ο σύμμαχός μας: η εργατική τάξη που αντιστέκεται στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

4. Αναδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο το αποτέλεσμα του προγράμματος του Μνημονίου: το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ και των Δημόσιων Υπηρεσιών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση των Συμβάσεων, οι φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και η φορολόγηση της εργασίας οδηγούν εκεί: στην εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού προς τον πλουτισμό και την διαφύλαξη των κερδών μιας δράκας ντόπιων και ξένων καπιταλιστών. Δεν χρειάζεται «να γίνουμε Βουλγαρία» για να επαναστατήσουμε. Μπορούμε και πρέπει να το επιδιώξουμε από τώρα.