Το αλφαβητάρι του Μαρξισμού: Ο όπως Ολοκαύτωμα

Το Ολοκαύτωμα αποτελεί, δίχως αμφιβολία, την σκοτεινότερη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Έξι εκατομμύρια Εβραίοι, άντρες και γυναίκες, νέοι, γέροι και μικρά παιδιά, εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου της ναζιστικής Γερμανίας. Αν προσθέσει σε αυτούς κανείς και τους Ρομά, τους συνδικαλιστές, τους σοσιαλιστές, τους ανάπηρους και όλους τους υπόλοιπους που η διεστραμμένη ναζιστική λογική χαρακτήριζε “ανάξιους για να ζουν”, τα θύματα του Ολοκαυτώματος ξεπερνούν τα δέκα εκατομμύρια.

Τα νούμερα, από μόνα τους, θα αρκούσαν για να κατατάξουν το Ολοκαύτωμα στην κορυφή των εγκλημάτων της ανθρωπότητας. Αυτό που κάνει, όμως, την “Τελική Λύση” -όπως ονόμαζαν οι ίδιοι οι ναζί το σχέδιο της εξόντωσης των Εβραίων- τόσο αποτρόπαια ήταν η οργάνωση: ολόκληρη η χιτλερική Γερμανία μετατράπηκε σε ένα εργοστάσιο θανάτου, σε μια ιδιότυπη “γραμμή παραγωγής” εξόντωσης.

Από αυτή την άποψη δεν έχει καμία σχέση με καμιά από τις προηγούμενες γενοκτονίες: μόνο στην εποχή του αναπτυγμένου καπιταλισμού μπορούσε να σχεδιαστεί, να οργανωθεί και να εκτελεστεί ένα τέτοιας έκτασης έγκλημα.

Οι Εβραίοι μεταφέρονταν στο Άουσβιτς, την Τρεμπλίνκα και τα άλλα στρατόπεδα θανάτου με τον σιδηρόδρομο. Για την μαζική εξόντωση τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων κατασκευάστηκαν μεγάλοι θάλαμοι αερίων -η ανάθεση της κατασκευής τους έγινε με διαγωνισμό, όπως γίνεται με όλα τα δημόσια έργα στον οποίο συμμετείχαν οι μεγαλύτερες γερμανικές κατασκευαστικές εταιρίες. Η καταγραφή των στοιχείων των θυμάτων έγινε με το σύστημα των διάτρητων καρτών της ΙΒΜ -ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε, την εποχή εκείνη, στον τομέα της πληροφορικής.

Το Ολοκαύτωμα ήταν σίγουρα προϊόν της παρανοϊκής ιδεολογίας των ναζί. Ακόμα και όταν ήταν πλέον βέβαιο ότι η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο, η συστηματική εξόντωση των Εβραίων συνεχίστηκε με την ίδια (αν όχι και μεγαλύτερη) ένταση και μεθοδικότητα: οι ναζί μπορεί να μην κατάφερναν να ανασυστήσουν την Γερμανική Αυτοκρατορία. Θα κατάφερναν όμως να υλοποιήσουν το διεστραμμένο τους όραμα, να δώσουν μια “Τελική Λύση” στο “Εβραϊκό Ζήτημα”.

Αυτό όμως δεν απαλλάσσει ούτε κατά ένα χιλιοστό την γερμανική άρχουσα τάξη από τις δικές της ευθύνες. Οι ναζί κατάφεραν τη δεκαετία του 1920 και του 1930 να χτίσουν την δύναμή τους με την χρηματοδότηση, την υποστήριξη και την βοήθεια των μεγαλύτερων ονομάτων του γερμανικού καπιταλισμού. Ο Χίτλερ δεν κέρδισε τις εκλογές το 1933: διορίστηκε καγκελάριος από τον Χίντεμπουργκ, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Την δεκαετία του 1930 η Γερμανική άρχουσα τάξη, στριμωγμένη ανάμεσα στην ασφυξία που της είχε προκαλέσει η ήττα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (που την είχε αφήσει χωρίς αποικίες), την οικονομική κρίση και τον φόβο της επανάστασης, αποφάσισε να παραδώσει την εξουσία στους ναζί, με δυο βασικές αποστολές: να ξεμπερδέψει με το εργατικό κίνημα και την αριστερά, από τη μια. Και να ανατρέψει τα τετελεσμένα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την Συνθήκη των Βερσαλλιών, από την άλλη. Με ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οι Γερμανοί καπιταλιστές είχαν πλήρη επίγνωση σε ποιους παρέδιδαν την εξουσία το 1933. Οι ναζί δεν είχαν κρύψει ποτέ τις αποτρόπαιες ιδέες τους για το “Εβραϊκό Ζήτημα”. Η άρχουσα τάξη δεν επέδειξε απλά μια παθητική ανοχή απέναντι σε αυτές τις εγκληματικές τους προθέσεις: η παρανοϊκή ιδέα ότι ακόμα και ένα παιδάκι δυο ή τριών χρόνων μπορεί να εξοντωθεί στους φούρνους επειδή γεννήθηκε από Εβραίους γονείς μπορούσε να τρομοκρατήσει την εργατική τάξη -που είχε δυο φορές μέσα στα τελευταία χρόνια, το 1919 και το 1923, αποπειραθεί να πάρει την εξουσία, με επανάσταση, στην Γερμανία.

“Σύμμαχοι”

Οι ευθύνες, όμως, δεν περιορίζονται μόνο στην γερμανική άρχουσα τάξη. Οι ηγέτες των “Συμμάχων”, ο Τσώρτσιλ, ο Ρούσβελτ και ο Στάλιν, δεν έκαναν καμία απολύτως προσπάθεια να σώσουν τους Εβραίους από το Ολοκαύτωμα: για αυτούς ο Χίτλερ δεν αντιπροσώπευε τα “Μεσάνυχτα της Ιστορίας” -ο Τσώρτσιλ, για παράδειγμα, έτρεφε μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου μεγάλο θαυμασμό για τον φασισμό και έβλεπε την άνοδο των ναζί στην Γερμανία σαν ένα ανάχωμα στον κίνδυνο της εξάπλωσης του “Μπολσεβικισμού”. Για αυτούς ο Χίτλερ ήταν απλά ο αντίπαλος σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οι “Σύμμαχοι” είχαν και αυτοί πλήρη επίγνωση των ναζιστικών σχεδίων για την “Τελική Λύση” . Το Νταχάου, το πρώτο στρατόπεδο Συγκέντρωσης, δημιουργήθηκε το 1933. Η “Νύχτα των Κρυστάλλων”, το πρώτο μεγάλο Πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων, έγινε τον Νοέμβρη του 1938. Τον Μάη του 1939, 937 Εβραίοι επιβιβάστηκαν σε ένα πλοίο, το Σεντ Λούις, στο Αμβούργο και απέπλευσαν για την Αμερική, αναζητώντας καταφύγιο. Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς τους αρνήθηκαν την αποβίβαση. Το ίδιο και η -ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ τότε- Κούβα. Το “Ταξίδι των Καταραμένων”, όπως έμεινε στην ιστορία, τέλειωσε με την επιστροφή των Εβραίων στην Αμβέρσα της Ολλανδίας, η οποία κατελήφθει λίγο αργότερα από τους ναζί. Από τους 937 επιβάτες του Σεντ Λούις, οι περισσότεροι πέθαναν στα στρατόπεδα εξόντωσης του Χίτλερ.

“Το δίλημμα”, έγραφε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, πολλά χρόνια πριν το Ολοκαύτωμα, με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα, δεν είναι ανάμεσα στον Σοσιαλισμό και τον Καπιταλισμό, αλλά ανάμεσα στον Σοσιαλισμό και την Βαρβαρότητα. Η αριστερά στην Γερμανία απέτυχε, δυστυχώς, να οδηγήσει το επαναστατικό κύμα που είχε ξεσπάσει τον Νοέμβρη του 1918 στη νίκη. Οι καπιταλιστές παρέμειναν στην εξουσία -και οι εργάτες πλήρωσαν το τίμημα αυτής της ήττας με την πιο ακραία βαρβαρότητα: το Ολοκαύτωμα.