Στην αντιμετώπιση αυτής της επιστολής υπάρχει ένα παράδοξο. Η κοινοβουλευτική αριστερά, είτε είναι «ζαχαριαδική» είτε είναι φανατικά «αντιζαχαριαδική» λέει πως αυτή η επιστολή ήταν η καλύτερη στιγμή του Ζαχαριάδη. Ηταν, υποτίθεται, το αποκορύφωμα μιας πορείας που απομάκρυνε το ΚΚΕ από την έρημο του σεκταρισμού και το έφερε στις καταπράσινες πεδιάδες της πραγματικής πολιτικής και της μαζικής επιρροής. Το έθνος έπαιρνε κεφάλι από τα «στενά πλαίσια» της τάξης στην πολιτική της Αριστεράς.
Η άποψη αιτιολογείται εκ των υστέρων με βάση τις αυταπάτες για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οντως, για το μεγαλύτερο κομμάτι των εργατών, των αγροτών, της νεολαίας που στρατεύθηκαν στις γραμμές της αριστεράς για να πολεμήσουν τον φασισμό και να αλλάξουν την κοινωνία, -γιατί αυτό ήταν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ- ο αγώνας τους ήταν και συνέχεια του «Έπους της Αλβανίας».
Η γραμμή Ζαχαριάδη ήταν στην πραγματικότητα γραμμή συνθηκολόγησης με αυτές τις αυταπάτες και, το χειρότεορ, συνθηκολόγησης με τον ελληνικό καπιταλισμό.
Ο Ζαχαριάδης, που τον είχε διορίσει η Κομιντέρν «αρχηγό» του ΚΚΕ το 1931 έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για να εγκαταλείψει το κόμμα την στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης και να υιοθετήσει την στρατηγική των συμμαχιών με κομμάτια της «προοδευτικής» άρχουσας τάξης. Αυτή η πολιτική κόστισε την ήττα στο κίνημα το 1936. Και έστειλε τον ίδιο τον Ζαχαριάδη κρατούμενο στις φυλακές της δικτατορίας του Μεταξά.
Το νόημα της επιστολής ήταν ξεκάθαρο. Ο Ζαχαριάδης, στο όνομα του πατριωτισμού, καλούσε σε συνεργασία (υποταγή) με την κυβέρνηση που διεξάγει τον «δίκαιο, αμυντικό πόλεμο». Τη μεταξική δικτατορία.
Η πολιτική της «εθνικής ενότητας» ήταν αυτή που οδήγησε το κίνημα στους συμβιβασμούς και την ήττα. Ηταν αυτό το στοιχείο που παρέλυσε τη μαχητικότητα των εργατών και των αγροτών, που τους εμπόδισε να αντιδράσουν οργανωμένα και αποφασιστικά στα ξεπουλήματα της ηγεσίας τους. Η γραμμή της «εθνικής ενότητας» οδήγησε στην ήττα το Μάη του ’36, το Δεκέμβρη του ’44 και καθόρισε ότι η μάχη του Εμφυλίου θα δινόταν με τους χειρότερους όρους.
Από αυτή την άποψη ο Ζαχαριάδης υπέγραψε την Βάρκιζα πέντε χρόνια πριν την υπογράψουν ο Σιάντος κι ο Παρτσαλίδης. Για να μην έχουμε άλλες Βάρκιζες, χρειάζεται να δυναμώσουμε την αριστερά του αντικαπιταλισμού και της επανάστασης.