Αυτό που ανάγκασε τους ηγέτες των 27 χωρών μελών να αποδεχτούν, ουσιαστικά, το γάλλο-γερμανικό σχέδιο είναι η βεβαιότητα, πλέον, ότι η κρίση που χτύπησε τον παγκόσμιο καπιταλισμό πριν από δυο περίπου χρόνια ήρθε για να μείνει: η δαμόκλεια σπάθη της χρεοκοπίας, παραδέχονται τώρα οι ηγέτες της Ευρώπης, θα συνεχίσει να κρέμεται απειλητικά πάνω από τις πιο αδύναμες ευρωπαϊκές οικονομίες για πολλά χρόνια ακόμα, σε έναν χρονικό ορίζοντα που ξεπερνάει κατά πολύ το 2013, τη χρονιά όπου λήγει τυπικά ο μηχανισμός των 700 δισεκατομμυρίων Ευρώ που έστησαν τον περασμένο Μάιο, την επαύριον της ελληνικής «τραγωδίας».
Ο νέος μηχανισμός, όμως, δεν θα είναι απλά και μόνο μια επέκταση του παλιού. Όπως γράφει ο Wolfgang Munchau, ένας από τους πιο βασικούς οικονομικούς σχολιαστές της εφημερίδας Financial Times:
«Αυτό που υποπτεύομαι ότι θα συμβεί είναι ότι ο μηχανισμός θα λειτουργήσει σαν μια διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Θα είναι πολύ σκληρότερος από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στις χειρότερες στιγμές του... Θα είναι κατασκευασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχει τον μέγιστο αριθμό λόγων για να μην χρησιμοποιηθεί.»
Καυγάς
Ο καυγάς που ξέσπασε στις Βρυξέλες ανάμεσα στην Μέρκελ και τους ηγέτες των καταχρεωμένων χωρών για τα δικαιώματα ψήφου είναι ένα μόνο χαρακτηριστικό δείγμα των επαχθών όρων με τους οποίους σκέφτεται να τιμωρήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση τις χώρες σαν την Ελλάδα ή την Ιρλανδία που θα αναγκαστούν να καταφύγουν στην «αναδιάρθρωση» ή το «κούρεμα» του χρέους τους -όπως ονομάζεται στην πράξη αυτή η ελεγχόμενη χρεοκοπία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, γράφουμε από τότε που υπάρχει η Εργατική Αλληλεγγύη, είναι ένας επαχθής διεθνής οργανισμός σαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Τώρα οι ίδιοι οι απολογητές του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς έρχονται να παραδεχτούν ότι «θα είναι πολύ σκληρότερος... από τις χειρότερες στιγμές του(ς)».
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ιδρύθηκε το 1944 από τους δυτικούς νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η βασική του αποστολή ήταν να εξασφαλίζει, με «ειρηνικά μέσα» ότι τα δάνεια που έδιναν οι τράπεζες των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και των άλλων ισχυρών χωρών προς τις φτωχές χώρες του δυτικού ημισφαιρίου θα αποπληρώνονταν στο ακέραιο. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν το ΔΝΤ επέβαλλε, σαν αντάλλαγμα για δάνεια έκτακτης ανάγκης, δρακόντειους όρους σε δεκάδες καταχρεωμένα κράτη -όρους που μεταφράζονταν κατά κανόνα σε μαζική ανεργία, εξάπλωση μολυσματικών ασθενειών από την έλλειψη ακόμα και των πιο στοιχειωδών φαρμάκων και λιμούς στο όνομα της εξυπηρέτησης των διεθνών δανειστών μας. Αυτές είναι οι «χειρότερες στιγμές του» για τις οποίες μιλάει ο Munchau.
Το όραμα των 27 που συμφώνησαν στα σχέδια της Μέρκελ και του Σαρκοζί στις Βρυξέλες είναι να φτάσουν αυτές τις «επιδόσεις» και να τις ξεπεράσουν.