Ο Δημήτρης Ψαράς παρουσιάζει το “Φάκελο Χρυσή Αυγή”

Το βιβλίο το είχα διαβάσει μονορούφι ήδη από τη στιγμή που έμαθα ότι εκδόθηκε. Ο χώρος που εκφράζεται από την ΚΕΕΡΦΑ και το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο είναι εκείνος που πρώτος επισήμανε τον ανερχόμενο ναζισμό, ο οποίος δεν ξεχνάμε ότι ανδρώθηκε κολυμπώντας σαν το ψάρι στο νερό μέσα στην εθνικιστική φρενίτιδα για το Μακεδονικό. Άλλωστε οι εκδόσεις του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου περιλαμβάνουν πολλά κλασικά κείμενα για το φασισμό και το ναζισμό τα οποία έχουν δυστυχώς αποχτήσει μια εξαιρετική πολιτική σημασία στις μέρες μας. Έχει προηγηθεί άλλωστε «Η φασιστική απειλή και η πάλη για να την τσακίσουμε» του Κώστα Πίττα και του Θανάση Καμπαγιάννη.

Θυμάμαι από τις αρχές της δεκαετίας του '90 τους πρώτους στόχους της Χρυσής Αυγής. Κρυμμένη πίσω από την αστυνομία και τη διατεταγμένη δικαστική εξουσία, οι θρασύδειλοι νεοναζί έρχονταν στα δικαστήρια να λιντσάρουν εκ του ασφαλούς τους διωκόμενους αντιεθνικιστές ή έστηναν ενέδρες στα μέλη της ΟΣΕ που διακινούσαν την Εργατική Αλληλεγγύη. Το βιβλίο καταγράφει εκείνες τις πρώτες επιθέσεις. Είναι πολύ χρήσιμο να κατανοήσουν και οι νεότεροι ότι οι πρώτοι στόχοι της ναζιστικής οργάνωσης δεν ήταν μετανάστες αλλά λευκοί, Άρειοι, με ελληνικές ταυτότητες...

Μια δεύτερη παρατήρηση εξίσου σημαντική που προκύπτει από την εξιστόρηση του βιβλίου είναι ότι οι στόχοι τους οποίους επιλέγει η Χρυσή Αυγή είναι ήδη στοχοποιημένοι στη συνείδηση μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης. Όπως σήμερα η ζωή του μετανάστη θεωρείται ζωή δεύτερης κατηγορίας και η βία που ασκείται εις βάρος του περνάει στα ψιλά, ακόμα και αν είναι δολοφονική, έτσι και τότε εκείνοι που δέχονταν τις επιθέσεις, οι αντιεθνικιστές στην αρχή, οι αντιεξουσιαστές στη συνέχεια, είχαν ήδη συκοφαντηθεί και υποδειχθεί ως εχθροί της κοινωνίας. Ήμασταν τότε πολύ λίγοι εκείνοι που ασχολούμασταν με τη Χρυσή Αυγή. Αντιμετωπίζαμε τα ειρωνικά σχόλια ακόμα και της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, που σε όλη αυτή τη διαδρομή των 30 χρόνων δράσης της Χρυσής Αυγής, μόνο τρεις φορές έφερε το ζήτημα της εγκληματικής της δράσης στη βουλή. «Τι ασχολείστε με αυτούς τους περιθωριακούς, τους γραφικούς;» μας έλεγαν. «Αφήστε τους, θα σβήσουν, θα εξαφανιστούν». Είδαμε βέβαια που οδήγησε αυτός ο εφησυχασμός...

Το βιβλίο δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που λέει ο τίτλος του και ευτυχώς που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά το δικό μου και έτσι δε ζημιώθηκα από τον ανταγωνισμό, ο οποίος είναι αθέμιτος με τόσο χαμηλή τιμή. Η Κατερίνα και ο Γιώργος κατάφεραν να συντάξουν ένα πυκνό και συνοπτικό βιβλίο, που όμως παραμένει συναρπαστικό και συνδυάζει την καταγραφή της δράσης των νεοναζί με την εξιστόρηση της αντίδρασης του οργανωμένου αντιφασιστικού κινήματος, χωρίς να αποφεύγει το κρίσιμο: Την πολιτική ανάλυση και την υπόδειξη της πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί για την αντιμετώπιση αυτής της επιθετικής εκδοχής της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας.

Ναζιστική οργάνωση

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δύο σκέψεις που γεννήθηκαν διαβάζοντας το βιβλίο μέσα στη σημερινή συγκυρία των διώξεων του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής. Πρώτη σκέψη είναι ότι δυστυχώς πέσαμε μέσα. Όλοι εμείς που μιλούσαμε από παλιά για το ζήτημα είχαμε δίκιο, ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική οργάνωση και όχι ένα απλό ακροδεξιό μόρφωμα το οποίο σύμφωνα με την προφητεία της κυρίας Παπαρήγα θα απέβαλε τα ακραία του χαρακτηριστικά μετά την είσοδό του στη βουλή.

Συνέβη βέβαια το αντίθετο. Ακριβώς επειδή πρόκειται για μια οργάνωση που διευθύνεται από έναν πυρήνα φανατικών ναζιστών, οι οποίοι μάλιστα έχουν αναπτύξει στενές σχέσεις με τον υπόκοσμο και με το κοινό έγκλημα, ενώ διατηρούν και προνομιακή πρόσβαση στους μηχανισμούς του βαθέως κράτους, μόλις απέχτησαν επίσημη κοινοβουλευτική έκφραση, πολλαπλασίασαν τις δολοφονικές επιθέσεις τους, οργάνωσαν επιδεικτικές εξορμήσεις των ταγμάτων εφόδου μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς καναλιών, τα οποία οι ίδιοι προσκάλεσαν και όξυναν την επιθετική τους ρητορεία μέσα και έξω από τη βουλή….

Με την άσκηση των διώξεων διαπιστώσαμε μια αλλαγή στη στάση των ηγετικών στελεχών της οργάνωσης. Στις απολογίες τους στράφηκε ο ένας εναντίον του άλλου, αποδίδοντας λχ το «Εγέρθητω» σε πρωτοβουλία του Γερμενή, τις επιθέσεις στους μικροπωλητές στη Ραφήνα και το Μεσολόγγι στον υπερβάλλοντα ζήλο των τοπικών βουλευτών και τη στρατιωτική επίδειξη στο Μελιγαλά σε έμπνευση της στιγμής του Κασιδιάρη. Σύσσωμοι οι απολογούμενοι Χρυσαυγίτες απαρνήθηκαν τον εθνικοσοσιαλισμό, το ναζιστικό χαιρετισμό και τα σύμβολά τους. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ήδη βρισκόμαστε σε μια μετάλλαξη της οργάνωσης; Οι προσεκτικοί παρατηρητές θα διαπιστώσουν ότι δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το αναφέρει πολύ καλά και το βιβλίο. Αντίθετα με κάθε τρόπο μέσα και έξω από τη φυλακή, τα στελέχη της οργάνωσης διατρανώνουν την πίστη τους στο ναζισμό...

Η δεύτερη σκέψη είναι ότι και πάλι βιάστηκαν ορισμένοι να προβλέψουν ότι ευθύς μετά την άσκηση των διώξεων θα λουφάξουν ορισμένοι και θα εξαφανιστούν από τις δημοσκοπήσεις...

Για τη διατήρηση της δημοκοπικής απήχησης της οργάνωσης η εξήγηση είναι απλή. Κανένας από τους λόγους που την προκάλεσε δεν έπαψε να υπάρχει μετά την άσκηση των διώξεων. Προς το παρόν, αυτό που πρέπει να μας αρκεί είναι ότι έχει διαρραγεί ο όποιος οργανωτικός δεσμός των υποστηρικτών με τον πυρήνα των ταγμάτων εφόδου, η αποτυχία των συγκεντρώσεων και η μεταμφίεση των συγκεντρωμένων με τα πολιτικά και τις σημαίες έχουν τη σημασία τους. Για την πολιτική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής θα χρειαστούν πολλά περισσότερα τα οποία δεν είναι στο χέρι των δύο ανακριτριών, αλλά στο δικό μας χέρι. Το κρίσιμο κατά τη γνώμη μου ζήτημα είναι να κατανοήσουμε ότι δεν είναι το μεταναστευτικό εκείνο που τρέφει τη Χρυσή Αυγή. …

Πριν από ένα μήνα παρουσιάστηκε στο Μέγκα μια δημοσκόπηση, πολύ ενδιαφέρουσα στην οποία δε δόθηκε σκόπιμα η σημασία που έπρεπε. Ένα από τα ερωτήματα ήταν «ποιος ευθύνεται για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα;» Το 38,5% απάντησε «το πολιτικό σύστημα που πρόδωσε τη χώρα», 36,3% «το οικονομικό πρόβλημα των πολιτών» και 8,4% «το ρεύμα των λαθρομεταναστών και η εγκληματικότητα». Ακόμα και στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής υπάρχει μια παρόμοια αναλογία απαντήσεων. Η άποψη «το πολιτικό σύστημα που πρόδωσε τη χώρα» παίρνει 50%. Το «οικονομικό πρόβλημα» 22%, το ρεύμα των «λαθρομεταναστών και η εγκληματικότητα» μόλις 15,6%.

Πολιτική αποκαθήλωση

…Όσο και αν η οργάνωση διατηρεί στενές σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο και κυρίως τους εφοπλιστές εκείνοι που την ψήφισαν φαντασιώνονται εθνικές αντιπαραθέσεις και μάχες με τους «προδότες των μνημονίων» και τους «προαιώνιους εχθρούς του έθνους». Η πολιτική αντιπαράθεση με αυτές τις εθνικιστικές και ρατσιστικές φαντασιώσεις και η διεκδίκηση της ηγεμονίας στο χώρο όσων πλήττονται από την πολιτική της ακραίας λιτότητας, είναι το πολιτικό ζητούμενο για την πολιτική αποκαθήλωση της Χρυσής Αυγής.

Κλείνοντας λέω ότι σε αυτό το σημείο είναι εξαιρετικά σημαντικές οι θέσεις που διατυπώνονται στο βιβλίο της Κατερίνας και του Γιώργου. Τολμά να πει ότι είναι σε λάθος κατεύθυνση η συνεχής επίκληση της κατάργησης της συνθήκης Δουβλίνο 2. Είμαι απολύτως σύμφωνος. Φυσικά θεωρώ σωστό να τίθεται και αυτό το αίτημα μαζί με άλλα γιατί νομίζω ότι η πραγματική διάθεση πολλών, ίσως των περισσότερων προσφύγων και μεταναστών είναι να μεταβούν σε κάποιες άλλες χώρες. Αλλά πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός ότι στο στόχο αυτό συμπίπτει εδώ και τρία χρόνια όλο το πολιτικό φάσμα, από το ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή, μέχρι το ΚΚΕ. Η μονοδιάστατη επιμονή στο Δουβλίνο 2 κρύβει την παγίδα να συμφωνήσουμε και εμείς πως οι μετανάστες είναι περαστικοί και κατά συνέπεια οι άθλιες συνθήκες ζωής τους ακόμα και ο εγκλεισμός τους στα στρατόπεδα είναι προσωρινές και επομένως δεν έγινε και τίποτα. Επίσης αυτή η επιμονή είναι και ένα άλλοθι για την κυβέρνηση ότι τάχα δεν ευθύνεται αυτή αλλά οι Ευρωπαίοι εταίροι που δεν ανοίγουν τα σύνορά τους. Φυσικά φταίνε και οι ιθύνοντες της ΕΕ, που έχουν σιωπηρά αναθέσει στην Ελλάδα το ρόλο του συνοριοφύλακα, αλλά αυτό δεν μας δίνει το δικαίωμα ούτε να δημιουργούμε ειδικά γκέτο, ούτε να δοκιμάζουμε σιωπηλά τα πογκρόμ ναζιστικής έμπνευσης στο κέντρο της Αθήνας.