“Πρόεδροι” στην Ευρώπη της λιτότητας, του ρατσισμού, του πολέμου

Το ψέμα είναι πολλαπλό. Πρώτον η ελληνική προεδρία δεν σηματοδοτεί το ότι «το πρώην κακό παιδί κάθεται πλέον στο θρόνο». Αντίθετα, στην προεδρία της ΕΕ βρίσκεται πλέον ο βασιλιάς της λιτότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μπροστά της πρόγραμμα γενίκευσης των μέτρων που έχουν παρθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όχι χαλάρωσης. Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών, παρά τα διαφορετικά λόγια που χρησιμοποιούν κατά περίπτωση, προχωράνε βάζοντας το μαχαίρι πιο βαθιά στις κοινωνικές δαπάνες και στους μισθούς. Οι υποσχέσεις για ευρωπαϊκή στροφή μακριά από την λιτότητα αποδείχθηκαν γελοιότητες και διαψεύστηκαν με τον πιο συμβολικό τρόπο όταν ο Σόιμπλε επανήλθε ως Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας στο νέο μεγάλο συνασπισμό.

Δεύτερο, η «αναδιάρθρωση του χρέους» που υπόσχεται ο Σαμαράς, δεν έχει καμία σχέση με το τέλος της λιτότητας. Αντίθετα σημαίνει επέκταση της θηλιάς του χρέους και των τόκων πάνω στον ελληνικό προϋπολογισμό για δεκαετίες, 30 ή 50 χρόνια. Πρακτικά, σημαίνει λιτότητα επ’ άπειρον. Τα αποτελέσματα του PSI και του «κουρέματος» είναι πλέον γνωστά.

Το «πρωτογενές πλεόνασμα» που διαφημίζει ο Στουρνάρας και για το οποίο πανηγύρισε ο Σαμαράς στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του είναι μια απάτη. Το πλεόνασμα είναι λογιστικό αποτέλεσμα των άγριων περικοπών και όταν λένε ότι θα βασίσουν την «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους πάνω του, εννοούν ότι η διάλυση των νοσοκομείων και των σχολείων και το πετσόκομμα των συντάξεων όχι μόνο δεν τελείωσαν αλλά ακόμη δεν άρχισαν.

Είναι πλέον προφανές ότι έξοδος από την παράνοια του χρέους σημαίνει διαγραφή ολόκληρου του χρέους και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ρήξη με τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, άρα ρήξη με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό όμως είναι το αντίθετο από ό,τι θέλει να καταφέρει ο Σαμαράς και η άρχουσα τάξη.

Τρίτο, η «έξοδος στις αγορές» την οποία έχουν κάνει σημαία τους οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας και θα συνεχίσει να παπαγαλίζει και το δίδυμο Σαμαρά – Στουρνάρα το επόμενο εξάμηνο δεν έχει να κάνει με το τέλος της κρίσης, αλλά με τους τεράστιους μηχανισμούς φτηνού χρήματος που έχουν επιστρατεύσει οι κεντρικές τράπεζες από τις ΗΠΑ ως τη Φρανκφούρτη και από εκεί ως την Ιαπωνία.

Οι «επενδυτές» που τρέχουν να αγοράσουν κρατικά ομόλογα δεν ελπίζουν στην ανάκαμψη των χτυπημένων οικονομιών. Κανείς τους δεν είναι τόσο ανόητος. Τζογάρουν, όπως τζογάρουν σε μια σειρά άλλα «προϊόντα», ποντάροντας ότι θα βγουν κερδισμένοι. Βουνά από χρήματα, κυριολεκτικά τρισεκατομμύρια, παραμένουν αραγμένα στα θησαυροφυλάκια τραπεζών και επιχειρήσεων, χωρίς ελπίδα για επένδυση στην πραγματική οικονομία που θα φέρει κέρδη. Στο μεταξύ φουσκώνουν τα χρηματιστήρια και καινούργιες φούσκες.

Φούσκες

Τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δείχνουν ότι τα δάνεια στον ιδιωτικό τομέα μέσα σε ένα χρόνο έχουν μειωθεί κατά 2,3%, παρόλο που οι ευρωπαϊκές τράπεζες τα τελευταία χρόνια έχουν τροφοδοτηθεί με πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Λιγότερες επενδύσεις, μεγαλύτερη ανεργία, νέες φούσκες, αυτό είναι η «έξοδος από την κρίση» για την οποία περηφανεύεται η ΕΕ.

Όλες οι κυβερνήσεις, ανεξάρτητα αν «μπήκαν» ή «βγήκαν» από την κρίση, αν βρίσκονται υπό μνημόνιο ή όχι, εφαρμόζουν προγράμματα λιτότητας και ζουν με την αγωνία πώς θα καταφέρουν να εφαρμόσουν ακόμη περισσότερα χωρίς να καταρρεύσουν. Συνεχίζουν να αλληλοκατηγορούνται για το ποιος δεν είναι αρκετά θαρραλέος για να περικόψει κι άλλο τους μισθούς, τις δαπάνες και να ιδιωτικοποίησει την κρατική περιουσία.

Η Ευρώπη των περικοπών έχει μπροστά της ένα πολύ βαρύ εξάμηνο. Με καινούργιες επιθέσεις σε βάρος της εργατικής τάξης, μέσα σε συνθήκες ύφεσης, με την εργατική αντίσταση σε κανένα σημείο της ηπείρου να μην έχει ηττηθεί και με τις Ευρωεκλογές στο τέλος του δρόμου να απειλούν να γενικεύσουν την πολιτική κρίση.

Στην πρώτη θέση αυτής της συμμαχίας που με κλειστά μάτια οδηγούνται όλοι μαζί προς την άβυσσο (κινδυνεύοντας να πάρουν και εμάς μαζί τους), βρίσκεται για ένα εξάμηνο ο Σαμαράς, ο επικεφαλής της πιο εύθραυστης από όλες τις κυβερνήσεις. Οι αγώνες αυτού του εξαμήνου δεν θα κρίνουν μόνο το μέλλον της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, αλλά μπορούν να μπλοκάρουν το δρόμο ολόκληρης της Ευρώπης των τραπεζιτών και της λιτότητας.




Εργολάβοι του ρατσισμού

Το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας θα είναι διαποτισμένο από άγριο ρατσισμό. Ο Σαμαράς έχει ρητά δηλώσει ότι η «αντιμετώπιση της μετανάστευσης» θα είναι μια από τις προτεραιότητες για την ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο της προεδρίας. Ο Σαμαράς έχει εργολαβικά αναλάβει την προώθηση του ρατσισμού ως επίσημης πολιτικής της ΕΕ. Κανένας άλλος ηγέτης δεν τόλμησε να κάνει ευθεία σύγκριση του αριθμού των ανέργων με τον αριθμό των μεταναστών, τολμώντας να πει ότι για την ανεργία δεν φταίνε η κρίση και η λιτότητα, αλλά οι μετανάστες. Οι ηγέτες της ΕΕ ξέρουν την αλήθεια. Ξέρουν δηλαδή ότι οι μετανάστες όχι μόνο δεν φέρνουν ανεργία, αλλά αντίθετα δημιουργούν θέσεις εργασίας, βοηθάνε στην κερδοφορία και την «ανταγωνιστικότητα», καθώς δημιουργούν πλούτο με τη δουλειά τους, πλούτο που τον καρπώνονται τα αφεντικά – και μάλιστα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση σε σχέση με τους ντόπιους.

Μετά την πρόσφατη τραγωδία στο νησί Λαμπεντούζα της Ιταλίας, όπου έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες άνθρωποι, πνιγμένοι στη θάλασσα, ανάμεσά τους μικρά παιδιά, ο Σαμαράς αντί για συλληπητήρια έσπευσε να προαναγγείλει σκληρότερα μέτρα στα σύνορα. «Πρέπει να αλλάξει ο χαρακτήρας της επιτήρησης των θαλασσίων συνόρων της Ευρώπης, ώστε εκτός από τη διάσωση των ανθρώπινων ψυχών, να υπάρχει και η αποθάρρυνση της παράνομης διακίνησής τους». «Έξω από τη Σενεγάλη και τη Μαυριτανία, στη Δυτική Αφρική, υπάρχει μια επιτήρηση τέτοια από ισπανικά πλοιάρια και με τη βοήθεια της Φρόντεξ, η οποία με το που πάει να βγει ένα από αυτά τα καράβια με τους δυστυχισμένους, προλαβαίνει, το σταματάει, πριν αυτοί περάσουν στη θύελλα. Και αυτό είναι κάτι το οποίο, βεβαίως, το εγκρίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά δεν έχει γίνει για ευρύτερα την περιοχή».

Το πρόβλημα για το Σαμαρά δεν είναι αν θα πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι στη θάλασσα, αλλά αυτό να γίνεται κατά προτίμηση κοντά στις χώρες από τις οποίες φεύγουν και όχι στις ακτές της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Μάλτας. Επόμενη πρόταση του Σαμαρά ήταν να ενισχυθεί ο πολεμικός χαρακτήρας των επιχειρήσεων κατά των μεταναστών, με χρήση αεροσκαφών που βάζουν στο στόχαστρό τους τα πλοιάρια που κουβαλάνε ανθρώπους που θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη. Πρόσφατα η Frontex, η «υπηρεσία» που έχει ιδρύσει η ΕΕ κατά των μεταναστών αναβάθμισε τη λειτουργία της με χρήση δορυφόρων, ώστε η παρεμπόδιση της μετανάστευσης να γίνεται πιο γρήγορα. Περισσότερη παρεμπόδιση σημαίνει στην πράξη περισσότεροι θάνατοι από πείνα, από δίψα και από πνιγμό.

Ο Σαμαράς έχει στο ενεργητικό του την ντροπή των στρατοπέδων συγκέντρωσης που απλώνει σε ολόκληρη τη χώρα. Πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα οι εικόνες της ντροπής από τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς στα κέντρα της Λαμπεντούζα. Δεν υπάρχουν βίντεο από τα αντίστοιχα μέσα στην Αμυγδαλέζα και στα υπόλοιπα κολαστήρια, αλλά υπάρχουν οι άνθρωποι που τα περιγράφουν.

Είναι η κυβέρνηση που έχει δώσει εντολή στους μπάτσους να κάνουν «το βίο αβίωτο» στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Αυτή είναι η γραμμή πλέον ολόκληρης της ΕΕ και η ελληνική προεδρία την επισημοποιεί.

Κροκοδείλια δάκρυα

Ο Σαμαράς δεν είναι εξαίρεση. Το ρατσιστικό χαρτί γίνεται ανοιχτή επιλογή για όλο και περισσότερες κυβερνήσεις, λόγω της κρίσης. Θέλουν να ρίξουν το φταίξιμο στους πιο αδύναμους για να αφήσουν στο απυρόβλητο τους καπιταλιστές, τους τραπεζίτες και τον εαυτό τους. Έτσι, στο δρόμο προς τις Ευρωεκλογές, ενώ όλες οι κυβερνήσεις θα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον κίνδυνο της ανόδου του φασισμού και των «ακραίων κομμάτων», στην πραγματικότητα θα τους στρώνουν το δρόμο.

Η εμπειρία των ελληνικών κυβερνήσεων είναι η απόδειξη. Κρατικός ρατσισμός, αστυνομική βία, κλειστά σύνορα, φράχτες, κομμένη ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, άρνηση ασύλου στους πρόσφυγες, όλα αυτά ήταν το έδαφος που άνοιξαν την πόρτα στη Χρυσή Αυγή να παρουσιάζεται ως «πολιτικό κόμμα». Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς ρυθμούς σε πολλές χώρες. Στη Βρετανία, κυβέρνηση και αντιπολίτευση τσακώνονται για το ποιος υποστηρίζει τα πιο σκληρά μέτρα κατά των μεταναστών, επαναφέρουν τη συζήτηση ακόμη και για ποσοστώσεις στους Ευρωπαίους μετανάστες. Το αποτέλεσμα είναι το ακροδεξιό «Κόμμα της Ανεξαρτησίας» να έχει γίνει βασικός παίχτης στο πολιτικό παιχνίδι.

Στη Γαλλία, η υστερία κατά των μουσουλμάνων αλλά και κατά των καταυλισμών των Ρομά συνεχίστηκε χωρίς διακοπή από την προεδρία Σαρκοζί στην προεδρία Ολάντ. Έτσι ξαναζωντάνεψε το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, η οποία πλέον τολμάει να δηλώνει ότι όχι μόνο δεν είναι φασίστες αλλά ούτε καν δεξιοί.

Οι φασίστες όλης της Ευρώπης ελπίζουν να κάνουν δυναμική εμφάνιση στις Ευρωεκλογές του Μάη. Δεν στηρίζονται όμως στις δικές τους δυνάμεις, αλλά στο σπρώξιμο που παίρνουν από τον επίσημο ρατσισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με το Σαμαρά στην ηγεσία όλων αυτών των ρατσιστών δεν θα λύσουν το πρόβλημά τους. Όπως και ο Σαμαράς, όσες δόσεις ρατσισμού και να πουλάει, δεν κατάφερε ούτε να διασπάσει την εργατική αντίσταση, ούτε να αποπροσανατολίσει τους αγώνες. Αναγκάστηκε να γλείψει εκεί που έφτυνε και να το παίξει «αντιφασίστας» που βάζει το Μιχαλολιάκο φυλακή.

Τίποτα δεν λειτουργεί αυτόματα. Η κλιμάκωση του ρατσισμού της Ευρώπης φρούριο είναι κίνδυνος για όλους, όχι μόνο για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά για ολόκληρη την εργατική τάξη. Το αντιρατσιστικό και το αντιφασιστικό κίνημα θα συνεχίσουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης και στη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας.




Γεράκια της αντίδρασης στη Μέση Ανατολή

Η Ευρώπη του πολέμου θεωρεί ως προνομιακό πεδίο δράσης της τη Μέση Ανατολή. Από το 2003 και την επέμβαση στο Ιράκ, ως το 2011 και την επέμβαση στη Λιβύη, παρά τις διαφωνίες και τις κόντρες, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θεώρησαν «καθήκον» τους να πάρουν μέρος και στις σφαγές και στη μοιρασιά της λείας. Τα προβλήματα που έχουν συναντήσει οι ΗΠΑ για να συντηρήσουν δύο κατοχές –σε Ιράκ και Αφγανιστάν- και η απόφαση του αμερικάνικου κατεστημένου να πραγματοποιήσει τη λεγόμενη «στροφή προς τον Ειρηνικό», έχουν δημιουργήσει στην άρχουσα τάξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακόμη πιο επιθετικές τάσεις. Τόσο στην περίπτωση της Λιβύης όσο και στις απειλές πολέμου κατά της Συρίας, ευρωπαϊκές δυνάμεις κράτησαν ασύγκριτα πιο γερακίσια στάση από τους Αμερικάνους.

Αυτό που έχουν όμως να αντιμετωπίσουν σήμερα στη Μέση Ανατολή δεν είναι απαθείς πληθυσμούς που περιμένουν τις βόμβες των «απελευθερωτών» τους αλλά κόσμο που ξεσηκώθηκε στο επαναστατικό κύμα του 2011, το οποίο έχει αλλάξει όλα τα δεδομένα. Παρά τα μεγάλα λόγια με τα οποία «χαιρέτιζαν» τις επαναστάσεις, ξεκάθαρη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα στη Μέση Ανατολή είναι να κάνει το παν ώστε να γυρίσει τον κόσμο σπίτι του. Η ΕΕ παρεμβαίνει με τον πιο αντιδραστικό τρόπο για να σταματήσει κάθε απελευθερωτική διαδικασία.

Ο τρόπος με τον οποίο έχουν αγκαλιάσει το νέο καθεστώς της Αιγύπτου είναι χαρακτηριστικός. Οι στρατηγοί που έχουν τον έλεγχο της κυβέρνησης έχουν εξαπολύσει κύμα βίας και καταστολής τόσο ενάντια στα χιλιάδες μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που διεκδικούν την επιστροφή του Μοχάμεντ Μούρσι στην προεδρία της χώρας, όσο και ενάντια στο εργατικό και το φοιτητικό κίνημα που δεν θέλουν να παρθούν πίσω οι ελευθερίες που κατακτήθηκαν με αίμα. Έχει ξεκινήσει μια βιομηχανία διώξεων κατά ακτιβιστών, την ώρα που η αστυνομία συγκρούεται καθημερινά με διαδηλωτές στις πλατείες και έξω από τα Πανεπιστήμια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζει ανοιχτά το νεό καθεστώς, ξαναφέρνοντας από την πίσω πόρτα όλους τους νοσταλγούς του Μουμπάρακ.

Το μήνυμα που θέλουν να δοθεί σε ολόκληρη την περιοχή είναι ότι οι αγώνες είναι μάταιοι και πως οι ισχυροί έχουν τον τελευταίο λόγο ό,τι και να γίνει. Όλα αυτά, ενώ η ΕΕ συνεχίζει να εξυμνεί την αιγυπτιακή επανάσταση, λες και ο στρατηγός Σίσι βρισκόταν επικεφαλής στην πλατεία Ταχρίρ. Η ΕΕ δεν έβγαλε μιλιά και όταν η Σαουδική Αραβία εισέβαλε και κατέστειλε την επανάσταση στο Μπαχρέιν.

Στη Συρία, η ΕΕ έπαιξε ακόμη πιο βρόμικο παιχνίδι. Για χρόνια έκανε τα στραβά μάτια σε κάθε βαρβαρότητα του Άσαντ, μιας και επρόκειτο για τον πρόεδρο «μεταρρυθμιστή». Μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, η ΕΕ εγκατέλειψε τον Άσαντ. Αυτό όμως στην πράξη σήμαινε την προσπάθεια να στηθεί μια συριακή πολιτική ηγεσία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ΕΕ, την οποία στήριζαν και χρηματοδοτούσαν. Ταυτόχρονα με τις απειλές βομβαρδισμών με τους οποίους υποτίθεται θα κατατρόπωναν το καθεστώς.

Σενάριο

Το σενάριο όμως δεν τους βγήκε, καθώς ο συριακός λαός δεν ήταν διατεθειμένος να δεχθεί όποια αντιπολίτευση διάλεξαν οι Βρυξέλες. Αποτέλεσμα ήταν να επισπευστούν οι «ειρηνευτικές διαδικασίες» με το Ιράν, για να οργανωθεί πιο αποτελεσματικά η σταθεροποίηση της Συρίας. Σταθεροποίηση αυτή τη στιγμή σημαίνει ότι το καθεστώς Άσαντ πρέπει να μείνει στη θέση του.

Για όλη αυτή την αντεπαναστατική δουλειά, ο Σαμαράς που πλέον βρίσκεται στην προεδρία της ΕΕ ξέρει κάτι παραπάνω. Ο Σαμαράς είναι αυτός που έχει αναλάβει το χτίσιμο του άξονα με το Ισραήλ, το ρατσιστικό μαντρόσκυλο της περιοχής, το μοναδικό κράτος της περιοχής που είναι εξοπλισμένο με πυρηνικά. Είτε μέσω του μοιράσματος των υδρογονανθράκων της Μεσογείου και της Κύπρου, είτε μέσω κοινών στρατιωτικών ασκήσεων, είτε οικονομικών συμφωνιών είτε μέσω της βοήθειας που έδωσε η Ελλάδα για το μπλοκάρισμα των Στόλων της Ελευθερίας που μετέφεραν βοήθεια στη Γάζα, ο Σαμαράς έχει καταφέρει να γίνει ο αγαπημένος ευρωπαίος φίλος του Νετανιάχου και των υπόλοιπων σφαγέων.

Τίποτα δεν έχει σταθεροποιηθεί στη Μέση Ανατολή και αυτές τις μέρες –με τις εξελίξεις σε Ιράκ, Συρία και Αίγυπτο- γίνεται όλο και πιο φανερό. Η ΕΕ, υπό την ελληνική προεδρία, είναι σίγουρο ότι θα θελήσει να παρέμβει ακόμη πιο επιθετικά, ρισκάροντας να χυθεί ακόμη περισσότερο αίμα για το πετρέλαιο.

Διαδήλωση ενάντια στην κυβέρνηση και την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ

Τετάρτη 8 Γενάρη Προπύλαια, 6μμ πορεία στη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ




Διαβάστε επίσης

Χιλιάδες στους δρόμους ενάντια στην ΕΕ του πολέμου και του πλιάτσικου