Η «υπευθυνότητα» του ΚΚΕ

Ο Κακλαμάνης δήλωσε ότι οι διαδηλώσεις θα πρέπει να περιοριστούν, ο Καμίνης ότι ο Νόμος θα πρέπει να αλλάξει, και ο Σοφιανός παρά τις πιέσεις του Πρετεντέρη υπερασπίστηκε τις διαδηλώσεις λέγοντας ότι δεν είναι αυτό το πρόβλημα της Αθήνας. “Με επίμονο τρόπο ζητούσε από τον Ν. Σοφιανό να δεσμευτεί και προσωπικά (!) ότι αν εκλεγεί θα σταματήσουν οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, όπως αφειδώς έκαναν οι άλλοι δυο συνομιλητές του”, αναφέρει σχόλιο του Ριζοσπάστη την επόμενη μέρα. “Τα επιχειρήματα ότι για τα λουκέτα φταίει η πολιτική που αφήνει το λαό χωρίς λεφτά, ότι τα εμπορικά μεγαθήρια έχουν κλείσει τα μικροκαταστήματα και πως τα μαγαζιά κλείνουν και σε περιοχές που δε γίνονται διαδηλώσεις, άφησαν ασυγκίνητο το προπαγανδιστικό επιτελείο του Μέγκα που ζητούσε συγκεκριμένη δέσμευση από το ΚΚΕ!”.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Όμως, αυτό που δεν αναφέρει ο Ριζοσπάστης είναι ότι ο Σοφιανός προχώρησε στη συνέχεια να δηλώσει ότι, ευτυχώς που ήταν το ΚΚΕ τον Δεκέμβρη του 2008 και στις 5 Μάη του 2010 στην Αθήνα και με την περιφρούρησή του αποτράπηκαν τα χειρότερα. Παραδέχτηκε δηλαδή ανοιχτά ότι οι οργανωμένες δυνάμεις της περιφρούρησης του ΚΚΕ έβαλαν φρένο στην έκρηξη της νεολαίας του Δεκέμβρη και όλης της εργατικής τάξης ενάμιση χρόνο μετά, εξασφαλίζοντας την “ομαλότητα”.

Συγχαρητήρια

Το ΚΚΕ έδωσε το Δεκέμβρη του 2008 μαθήματα «υπευθυνότητας». Την πιο γλαφυρή έκφραση την έδωσε η Παπαρήγα, στα σκαλιά του Μεγάρου Μαξίμου, αμέσως μόλις ο Καραμανλής της ζήτησε να ακυρωθεί η απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης 10 Δεκέμβρη τέσσερις μέρες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η Παπαρήγα αποκάλεσε όσους συγκρούονται «Ταλιμπάν» και «υποκείμενα», ενώ την άλλη μέρα η διαδήλωση του ΠΑΜΕ  κατευθύνθηκε προς την οδό Πειραιώς. Μέσα στις φοιτητικές συνελεύσεις η ΠΚΣ μιλούσε για ανώριμο και οπορτουνιστικό κίνημα και είτε αποχωρούσε από τις συνελεύσεις είτε συντάσσονταν με τα πλαίσια της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ. Μερικές μέρες αργότερα ήταν ο ίδιος ο Καραμανλής που έδωσε από το βήμα της Βουλής συγχαρητήρια στο ΚΚΕ για την “υπεύθυνη” στάση του στα γεγονότα του Δεκέμβρη.

Αυτός είναι ένας ρόλος που δεν είναι καινούργιος για την ηγεσία του ΚΚΕ. Αυτές τις μέρες κλείνουν 37 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που έριξε τη χούντα. Παρά τις αναφορές και τις επικλήσεις στους αγώνες του Νοέμβρη που παραμένουν επίκαιρες, η αλήθεια είναι ότι την περίοδο της εξέγερσης η γραμμή του ΚΚΕ (και του ΚΚΕ εσωτερικού) δεν ήταν τόσο ένθερμη υπέρ της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Η περιβόητη Πανσπουδαστική Νο 8, έριχνε λάσπη ακόμα και σε συνθήκες δικτατορίας ότι τάχα «300 προβοκάτορες» έχουν καταλάβει το Πολυτεχνείο. Στην ουσία και τότε όπως και σήμερα βρέθηκε πίσω από τις ανάγκες του κινήματος. Αυτή η τακτική υπακούει στη ρεφορμιστική στρατηγική που θα διεκδικήσει την εξουσία όταν ωριμάσουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί. Μέχρι τότε χιλιάδες αγωνιστές που έχουν συμμετάσχει σε καταλήψεις, απεργίες διαρκείας, εξεγέρσεις, συχνά χαρακτηρίζονται είτε προβοκάτορες είτε οπορτουνιστές.

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοτικών εκλογών ήταν επιβεβαίωση της αριστερόστροφης διάθεσης του κόσμου που σπάει τις αυταπάτες για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και στρέφεται στην αριστερά. Η δυναμική που ανέδειξαν τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δείχνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του κόσμου αναζητεί μία αριστερά που θα παλεύει για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και όχι  μία αριστερά που θα λασπολογεί ενάντια στα πιο μαχητικά κομμάτια του κινήματος.