Αντιρατσιστικό κίνημα
Η Οδύσσεια ενός πολιτικού πρόσφυγα

O Ναζίρ στο Σύνταγμα την Κυριακή 15 Φλεβάρη. Μόλις αφέθηκε ελεύθερος έτρεξε στο πλευρό των συντρόφων του

 Ο πολιτικός πρόσφυγας Ναζίρ Γκασεμί, μίλησε στην Εργατική Αλληλεγγύη μετά την απελευθέρωση του
 
Έχω γεννηθεί την πρωτοχρονιά του 1985 στο Ιράν. Ο πατέρας μου ήταν Ιρανός και η μητέρα μου Αφγανή. Ο πατέρας μου αποφάσισε να πάμε στο Αφγανιστάν γιατί είχε καλύτερη κυβέρνηση από το Ιράν. Εγώ από μικρός αραβωνιάστηκα την Σιταϊς. Έτσι γίνεται στο Αφγανιστάν.
 
Όταν ξεκίνησε πόλεμος με τους Ταλιμπάν μας βάλανε στόχο γιατί δεν ήμασταν μαζί τους. Δεν ήξερα τι να κάνω, δεν ήθελα να πάω στο στρατό και στον πόλεμο. Είπα θα πάω Ευρώπη. Όλοι λέγανε πόσο καλή είναι η ζωή. 
 
Στην Ελλάδα για 5-6 μήνες ήμουν παράνομος. Μετά πήραμε κόκκινη κάρτα, με ανανέωση κάθε 6 μήνες. Άρχισα να βγάζω λεφτά και να στέλνω στην οικογένειά μου. Τότε ήταν που η οικογένειά μου άρχισε να έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Πήγα πίσω στο Αφγανιστάν με άλλα χαρτιά γιατί με έψαχναν. Βρήκα τη Σιταίς και παντρευτήκαμε. Μετά φύγαμε περπατώντας για δυο μήνες. Εκεί καταλάβαμε πως η Σιταίς είναι έγγυος. Στο Ισμίρ όμως μας έπιασε η Τούρκικη αστυνομία. Μας πήγανε στο αεροπλάνο και μας στείλανε πίσω στο Αφγανιστάν. 
 
Στο Αφγανιστάν άρχισαν αμέσως να μας ενοχλούν. Κατάλαβα πως δεν μπορούσα να μείνω. Γύρισα στην Ελλάδα και ξεκίνησα με άλλους Αφγανούς την απεργία πείνας για χαρτιά. Ήταν πριν οι Ιρανοί και είχαν κερδίσει χαρτιά. Έτσι είπαμε να κάνουμε και εμείς. Κάναμε 9 μήνες απεργία. Μεγάλη μάχη. Πάνω στα Προπύλαια βροχές, χιόνια, κρύο, ζέστη. Και ξύλο από αστυνομία και ΜΑΤ. Τότε γέννησε και η Σιταίς τον Σαχίλ. Δεν μου είπε κανένας πως γεννήθηκε με αναπηρία στο χέρι του. Εγώ σκεφτόμουνα μόνο πώς να την φέρω μαζί με το παιδί. Όταν μετά από ένα χρόνο πήραμε Επικουρική άρχισα να ζητάω δικαιώματά μου. Είμαι πολιτικός πρόσφυγας και πρέπει να ενωθώ με την οικογένειά μου. Πολλές προσπάθειες έκανα αλλά όλοι μου λέγανε δεν γινόταν.

«Το ταξίδι κράτησε ένα μήνα»

Όταν οι Ταλιμπάν σκότωσαν τον αδερφό μου και άρχισαν να απειλούνε την Σιταίς, κατάλαβα πως πρέπει να πάω να τους φέρω. Ετσι πέταξα από Αθήνα στην Καμπούλ χωρίς να το ξέρει κανείς για να μην κινδυνέψω. Εκεί συναντάω πρώτη φορά το γιο μου το Σαχίλ και είναι η πρώτη φορά που βλέπω ότι έχει πρόβλημα στο χεράκι του. Πούλησα ότι είχα και δεν είχα και πήρα τη Σιταίς και  τον Σαχίλ και ξεκινήσαμε ξανά από Ιράν για Τουρκία. Είχαμε μαζί μας 2.000 δολάρια. Αυτή τη φορά όμως δεν πλήρωσα τίποτα σε διακινητές. Ήξερα να έρθω μόνος μου. Περπατήσαμε και πήραμε λεωφορείο. Το ταξίδι κράτησε ένα μήνα. Ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν όλοι μαζί.
 
Φτάσαμε Ιστανμπούλ. Μας είπανε καλύτερα από το ποτάμι. Καλύτερα στις Φέρες. Πήραμε λεωφορείο. Μας άφησε κοντά στα σύνορα. Βράδυ αρχίσαμε να περπατάμε. Μας είχανε πει να συναντήσουμε κάποιους με βάρκες. Θα τους δίναμε 1500 δολάρια. 500 ευρώ το κεφάλι. Φτάσαμε στο ποτάμι μετά από 3-4 ώρες περπάτημα. Ήταν και άλλοι εκεί. Μας είπανε πως δεν χωράμε όλοι σε μια βάρκα. Η Σιταίς και ο Σαχίλ μπήκαν μαζί στη μία βάρκα, εγώ στην άλλη. Μεγάλο λάθος.
 
Τη δική μας βάρκα την έπιασε η ελληνική αστυνομία. Τους έδειξα τα κανονικά μου χαρτιά τους είπα πως είμαι πρόσφυγας. “Τι κάνεις στο ποτάμι”, μου είπαν. Τους είπα έχω γυναίκα και παιδί και πρέπει να τους βρω. Δεν τους ένοιαξε καθόλου. Μας έβαλαν αμέσως σε μια σιδερένια βάρκα και μας έστειλαν πίσω στην Τουρκία. Μας έπιασε Τούρκικη αστυνομία και μας πήγε σε στρατόπεδο στο Έντιρνε. Δεν ήξερα τι έγιναν η Σιταίς και ο Σαχίλ. Δεν είχα τηλέφωνο, δεν είχα λεφτά, δεν ήξερα που ήταν η οικογένειά μου. 
 
Με κράτησαν στο Έντιρνε πάνω από δυο μήνες.  Οταν μας άφησαν πήγα κατ' ευθείαν στο ποτάμι να περάσω. Βρήκα κάποιους άλλους Αφγανούς τους παρακάλεσα να με βοηθήσουν. Είχαν μια φουσκωτή βάρκα. Περπατήσαμε 3-4 ώρες και βρήκαμε το ποτάμι.
Περάσαμε απέναντι. Πάλι μας βρήκε η αστυνομία. Έτρεξα και έφυγα. Δυο ώρες μετά με βρήκανε στο δρόμο. Είπα ψέματα πως δούλευα στις Αγελάδες. Πήγα στο τμήμα στο Σουφλί εκεί έδειξα τα χαρτιά μου. Μέσα στα χαρτιά είχα την Επικουρική, την κάρτα από το GCR (Ελληνικό συμβούλιο για του Πρόσφυγες), και την κάρτα μέλους του ΣΕΚ. “Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα εσένα”, μου είπε ένας αστυνομικός. Στο Σουφλί έφαγα πολύ ξύλο. Με χτυπήσανε στα πόδια και στο πρόσωπο. Μετά με πήγανε στην Αλεξανδρούπολη. Εκεί μου είπαν πως ήμουν κάποιος Χαμίντ και ότι κάνω διακίνηση. Ότι και να είπα δεν με πίστεψαν.
Ένας ρουφιάνος μεταφραστής ο Καντίμ, έλεγε ότι ήθελε η αστυνομία. Εγώ ήξερα ελληνικά και τους έλεγα πως λέει ψέμματα αλλά δεν τους ένοιαζε. 
 
Με πήγαν στο στρατόπεδο στις Φέρες. Εκεί πρώτη φορά είχα τηλέφωνο. Πήρα τους συντρόφους της ΚΕΕΡΦΑ. Ήρθαν σύντροφοι στις Φέρες μου φέρανε παπούτσια, ρούχα κουβέρτες. Μετά από 4 μήνες με πήγανε στην Κομοτηνή για δίκη. Ανέβαλαν την υπόθεση και περίμενα άλλους 4,5 μήνες. Στο δικαστήριο στην Κομοτηνή δεν φέρανε μαρτυρες κανέναν. Εμείς αποδείξαμε ότι δεν ήμουν ο Χαμίντ αλλά αυτοί μου έριξαν χωρίς να ακούσουν τίποτα 7 χρόνια φυλάκιση. Πήγα στη φυλακή Κομοτηνής. Κόντεψα να τρελαθώ. Τόσα χρόνια και προσπάθειες και δεν μπορούσα να είμαι με την οικογένειά μου. 
 
Στη φυλακή ήμουν αγχωμένος συνέχεια. Με τον καιρό κατάφερα να βρω δουλειά στα μαγειρία. Εκεί που τρελάθηκα ήταν όταν μου κόψανε την άδειά μου. Η άδεια είναι δικαίωμα. Όλο αυτό τον καιρό κάναμε και απεργία πείνας για τα δικαιώματά μας.  Ήρθε εισαγγελέας να ρωτήσει γιατί κάνουμε απεργία. Είπαμε πως είμαστε και εμείς άνθρωποι και δεν μπορούμε να ζούμε έτσι. Γιατί βαράνε, δεν είμαστε εμείς όπως οι άλλοι; Άλλον τον πιάνουν με 25 άτομα διακινητής που τον ξέρουν και δεν τρώει τίποτα, και άλλος πάει με κανονικά χαρτιά από Τουρκία και του ρίχνουν 25 χρόνια. Γιατί; Επειδή έτσι είπε ο μπάτσος; Ένα παιδί ο Σαφί Χοτζαγά έχει σφαίρες στην κοιλιά του και οι γιατροί του δώσανε χαρτί πως πρέπει να πάει νοσοκομείο και να κάνει εγχείρηση και αστυνομία δεν κάνει τίποτα. Το παίδί είναι με παυσίπονα και δεν τους νοιάζει. 
 
Εμένα όχι μόνο δεν μου δώσανε αναβολή, ούτε άδειες, αλλά μόλις τελείωσα φυλακή με πήρανε να με απελάσουνε. Αν δεν ήταν η ΚΕΕΡΦΑ και οι σύντροφοι θα με διώχνανε. Με περίμενε αστυνομία έξω από τη φυλακή και με πήγε στο Αλλοδαπών της Κομοτηνής.
 
Εκεί μπλοκάραμε με εισαγγελική εντολή την απέλαση και αντί να με αφήσουν με πήγανε στο στρατόπεδο στην Ξάνθη. Με κράτησαν 5 μέρες και με φέρανε στην Αμυγδαλέζα. Εκεί έγινε εξέγερση. Την Κυριακή, παιδιά προσπάθησαν να βάλουν φωτιά. Δεν αντέχεις εκεί ούτε μια μέρα. Καλύτερα στη φυλακή. Στην Αμυγδαλέζα τα ποντίκια είναι σαν γάτες. Κρύο πολύ. Νερό ζεστό δεν υπάρχει. Χάλια. Εκατό άτομα μία τουαλέτα. Φαί, ούτε τα ζώα δεν το τρώνε.

«Δεν έχω κάτι άλλο να χάσω»

Μόλις μου ανακοίνωσαν την Κυριακή πως αποφυλακίζομαι δεν το πίστευα. Πήγα κατ' ευθείαν να δω τη Σιταίς και το Σαχίλ. Μετά ήρθα στο Σύνταγμα να βρω εσάς. Τώρα που βρήκα ξανά την οικογένειά μου και έχω περάσει τόσα για να είμαι μαζί τους, θέλω να πω πως δεν γίνεται να περνάμε όλα αυτά και να κινδυνεύουμε με απέλαση, πίσω να μας σκοτώσουν. Έχω χάσει την οικογένειά μου στο Αφγανιστάν, δεν έχω κάτι άλλο να χάσω. Όσο δύσκολα πήρα αυτά τα χαρτιά με απεργία πείνας στα Προπύλαια, τόσο εύκολα μου τα πήρανε πίσω με την άδικη ποινή που μου δώσανε στη φυλακή.
 
Και τώρα νικήσαμε αλλά δεν τελειώσαμε. Έχουμε να πάρουμε χαρτιά και γω και η οικογενειά μου και όλα αυτά τα παιδιά που παλεύουν για χαρτιά και δικαιώματα. Και θέλω να ακούσουν όλοι, μέχρι να μπορέσω να ζω κανονικά δεν θα το αφήσω έτσι. Δεν θέλω να παρακαλάω κανέναν για να ζω σαν άνθρωπος. Ούτε αστυνομία, ούτε εισαγγελέα, ούτε πρόεδρο δημοκρατίας. Βαρέθηκα να παρακαλάω για τη ζωή μου και για τα δικαιώματά μου.
 
Θέλω να πω σε όλους τους συντρόφους από την Εργατική Αλληλεγγύη, σε όλους ξεχωριστά, ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας υποστήριξαν τόσο πολύ. Εμείς και η οικογένειά μου σας χρωστάμε. Και θέλω να σας πω πως την ώρα που με κάλεσαν για να μου πουν πως θα αποφυλακιστώ τα θυμήθηκα όλα, από την πρώτη φορά που πήγαμε στην ΚΕΕΡΦΑ να ανοίξουμε σκηνές στα Προπύλαια και ο Πέτρος ήταν μαζί μας και μας στήριξε. Ούτε οικογένεια, ούτε γονείς, ούτε πρέσβης Αφγανιστάν δεν μας στήριξε κανένας τόσο πολύ. Εγώ σαν πρόσφυγας, που δεν ήθελε να φύγει από τη χώρα του, ξέρω πολύ καλά πόσο μας στήριξαν οι σύντροφοι από το ΣΕΚ, την ΚΕΕΡΦΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι σήμερα. Και πιστεύω πολύ πως μετανάστες και έλληνες ενωμένοι χέρι-χέρι, χωρίς να ξεχωρίζουμε κανέναν, για να έχουμε όλοι ίδια δικαιώματα, μπορούμε να παλέψουμε μαζί.