Διεθνή
Αθήνα - Φρανκφούρτη: Κοινή αντίσταση στη λιτότητα και στο ρατσισμό

Διαδήλωση ενάντια στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη Φρανκφούρτη, 18 Μάρτη

Χιλιάδες διαδηλωτές περικύκλωσαν την περασμένη Τετάρτη, 18 Μάρτη τα νέα κτίρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) στην Φρανκφούρτη. Ο στόχος τους: να ακυρώσουν την τελετή των εγκαινίων που είχε ανακοινώσει ο Μάριο Ντράγκι, ο διοικητής της ΕΚΤ.

Το ίδιο το νέο κτήριο είναι από μόνο του μια πρόκληση: ένας διπλός, πανύψηλος ουρανοξύστης η ανέγερση του οποίου στοίχισε πάνω από ένα δισεκατομμύριο Ευρώ. Ένα φαραωνικό έργο, χρηματοδοτημένο από δημόσιο χρήμα που αποφασίστηκε από τη διοίκηση μιας ιδιωτικής (στην ουσία) τράπεζας που ούτε έχει εκλεγεί ποτέ, ούτε έχει εγκριθεί ποτέ από κανέναν. Και το σκάνδαλο γίνεται ακόμα πιο προκλητικό αν αναλογιστεί κανείς ότι η διοίκηση της ΕΚΤ αποφάσισε να “χαρίσει” στον εαυτό της αυτόν τον μεγαλοπρεπή ουρανοξύστη την ίδια ακριβώς στιγμή που πρωτοστατεί στην επιβολή της πιο σκληρής λιτότητας στην Ευρώπη, μιας λιτότητας που έχει καταδικάσει εκατομμύρια στη φτώχεια, την ανεργία και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
 
Την Τετάρτη η Φρανκφούρτη θύμιζε εμπόλεμη ζώνη: διαδηλωτές και αστυνομικοί συγκρούονταν βίαια στους δρόμους, περιπολικά της αστυνομίας παραδίδονταν στις φλόγες, ο ουρανός πάνω από τα γραφεία της ΕΚΤ ήταν σκεπασμένος από πυκνό, μαύρο καπνό, ασθενοφόρα μετέφεραν συνεχώς τραυματίες (αστυνομικούς και διαδηλωτές) στα νοσοκομεία, πυροσβεστικές αντλίες προσπαθούσαν να διαλύσουν τα συγκεντρωμένα πλήθη εκτοξεύοντας τόνους νερού.
 
Οι κινητοποιήσεις είχαν οργανωθεί από τον συνασπισμό Blockupy Frankfurt, μια οργάνωση-ομπρέλα που περιλαμβάνει όχι μόνο την Die Linke (“Η Αριστερά”) και το Ver.di (το τεράστιο συνδικάτο των εργαζομένων στις υπηρεσίες της Γερμανίας) αλλά και εκατοντάδες άλλες μικρότερες οργανώσεις της αριστεράς, εργατικά σωματεία, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και κινήματα. 
 
Πάνω από 6.000 διαδηλωτές πήραν μέρος στις “άμεσες δράσεις”, το πιο “συγκρουσιακό” κομμάτι των κινητοποιήσεων που είχε οργανώσει το Blockupy Frankfurt το μεσημέρι της Τετάρτης, ενώ η συμμετοχή στο “πολύχρωμο”, “ειρηνικό” απογευματινό συλλαλητήριο ξεπέρασε, σύμφωνα με τους διοργανωτές, τις 25.000. Σε μια παράλληλη κινητοποίηση (που δεν καλυπτόταν από το Blockupy Frankfurt) εκατοντάδες διαδηλωτές προσπάθησαν το πρωί να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό που προστάτευε την Κεντρική Τράπεζα και να εισβάλουν στο κτίριο. Η αστυνομία τους απώθησε με τη βία -κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να απλωθεί το κύμα της βίας σε ολόκληρη την περιοχή γύρω από την τράπεζα.  
 
Οι κινητοποιήσεις ανάγκασαν τον Ντράγκι να ακυρώσει τα σχέδιά του για τη μεγαλοπρεπή τελετή που ονειρευόταν. Αντί για αυτό περιορίστηκε σε μια “σεμνή” εκδήλωση. Στην ομιλία του προσπάθησε να απαντήσει στις καταγγελίες του κινήματος. “Η Ευρωπαϊκή Ενότητα δοκιμάζεται”, είπε. “Ο κόσμος περνάει πολύ δύσκολες μέρες. Κάποιοι, όπως οι διαδηλωτές σήμερα έξω από εδώ, πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη κάνει πολύ λίγα. Η ευρωζώνη, όμως, δεν είναι μια πολιτική ένωση του τύπου όπου κάποιες χώρες θα πληρώνουν συνεχώς για τους άλλους... Το γεγονός ότι κάποιες χώρες αναγκάστηκαν να περάσουν από μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής δεν ήταν... μια επιλογή που επιβλήθηκε πάνω τους από κάποιους άλλους. Ήταν μια συνέπεια των προηγούμενων αποφάσεών τους”. 
 
Οργή
 
Φυσικά, το μόνο που κατάφερε με αυτές τις δηλώσεις είναι να εξοργίσει ακόμα περισσότερο τους επικριτές του. Αυτοί που πήραν την απόφαση να διοργανώσουν πχ την Ολυμπιάδα των δισεκατομμυρίων το 2004 στην Ελλάδα δεν ήταν οι εργαζόμενοι που χάνουν τώρα τις δουλειές τους: ήταν οι κυβερνήσεις του Σημίτη και του Καραμανλή.
 
Ήταν οι εργολάβοι που ανέλαβαν, με το αζημίωτο φυσικά, τα έργα. Ήταν οι τραπεζίτες που έτρεξαν να εξασφαλίσουν τα κονδύλια -και αυτοί με το αζημίωτο φυσικά. Ήταν οι καναλάρχες που έσπευσαν να μας εξηγήσουν πόσο κερδισμένοι θα βγαίναμε τάχα,“σαν λαός και σαν έθνος”, από αυτή τη μεγαλοπρεπή φιέστα. Ήταν οι κυβερνήσεις των “εταίρων” μας που έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή -όχι μόνο των αθλητών τους αλλά κύρια των τραπεζών τους και των κατασκευαστικών εταιρειών τους. 
 
Από όλους αυτούς -εγχώριους και μη- ούτε ένας δεν πλήρωσε τις συνέπειες “των προηγούμενων αποφάσεών τους”. Το αντίθετο έγινε: αυτούς τους ξεχρέωσε η Τρόικα. Και ύστερα μετέφερε τα βάρη των “προηγούμενων αποφάσεών τους” μέσα από τα μνημόνια στους εργάτες και τους φτωχούς.
 
Αυτό που φοβούνται τώρα η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Ολάντ, ο Ντράγκι είναι τη “μόλυνση” της εργατικής τάξης της Γερμανίας, της Γαλλίας ή της Ιταλίας από το “ελληνικό μικρόβιο”, το μικρόβιο της αντίστασης και της ανυπακοής. Για αυτό προσπαθούν, με κάθε ευκαιρία, να παρουσιάσουν την διαμάχη γύρω από τη λιτότητα και τα μνημόνια σαν μια διαμάχη ανάμεσα σε “έθνη”. “Η ευρωζώνη ... δεν είναι μια πολιτική ένωση όπου κάποιες χώρες θα πληρώνουν συνεχώς για τους άλλους”, λέει ο Ντράγκι. “Όχι άλλα δισεκατομμύρια για τους άπληστους Έλληνες”, γράφει η “κίτρινη” Bild στη Γερμανία. “Η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της στο ακέραιο” λέει ο Ντάιζελμπλουμ.  
 
Οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν την περασμένη Τετάρτη έξω από το κτίριο της ΕΚΤ δείχνουν ότι τα κηρύγματα αυτά του εθνικιστικού μίσους δεν πιάνουν. Όχι, αυτό που παίζεται δεν είναι μια διαμάχη ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους.
 
Ο Ντράγκι δεν είναι σύμμαχος των φτωχών της Γερμανίας. Είναι ο εχθρός τους. Όπως ακριβώς και των φτωχών στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία. 
 
Η διαδήλωση της Τετάρτης στην Φρανκφούρτη σήμανε το καμπανάκι του συναγερμού για τα αφεντικά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και δεν ήταν παρά μόνο η αρχή.
Σωτήρης Κοντογιάννης