Διεθνή
Όχι στην επίθεση στην Υεμένη

Υεμένη 2011. Οι διαδηλώσεις είχαν ανατρέψει τον πρόεδρο.

Η Σαουδική Αραβία συνεχίζει, για δεύτερη εβδομάδα, να σκορπάει τον τρόμο και τον θάνατο στην Υεμένη. Ο πραγματικός, όμως, αποδέκτης του “μηνύματος” που στέλνει, με αυτόν τον αιματηρό τρόπο ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας, είναι το Ιράν, ο κύριος ανταγωνιστής της Σαουδικής Αραβίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
 
Την περασμένη Τετάρτη, ο πρόεδρος της Υεμένης Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Η αιτία: η προέλαση των ανταρτών Χούτι που αφού κατέλαβαν την πρωτεύουσα Σαναά άρχισαν να πλησιάζουν με γρήγορους ρυθμούς το Άντεν, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη που βρίσκεται στο νότιο άκρο της χώρας, όπου είχε καταφύγει ο πρόεδρος Χάντι. Οι Χούτι έχουν στενές σχέσεις με την Τεχεράνη. Το όνομά τους το έχουν πάρει από τον Χουσεϊν Μπαντρετί αλ Χούτι, έναν αυτόκλητο Σιίτη “ιμάμη” που είχε δολοφονηθεί το 2004 από το καθεστώς του τότε προέδρου Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ. Η ηγεσία της οργάνωσης βρίσκεται σήμερα στα χέρια των αδελφών του Χουσεϊν. 
 
Η σημερινή Υεμένη έχει προέλθει από την συνένωση το 1990 της Βόρειας με τη Νότια Υεμένη. Με την συνένωση η προεδρία της χώρας πέρασε στα χέρια του Σάλεχ -του μέχρι τότε προέδρου της βόρειας Υεμένης. Αυτό που έδωσε τέλος στην εξουσία του ήταν η Αραβική Άνοιξη, το κύμα των επαναστάσεων που πυροδότησε η εξέγερση στην Τυνησία στις αρχές του 2011. 
 
Χιλιάδες διαδηλωτές κατέλαβαν τους δρόμους της Σαναά στις 27 Γενάρη του 2011, απαιτώντας την παραίτηση του Σάλεχ -που βρισκόταν ήδη στην τέταρτη δεκαετία της προεδρίας του. Το καθεστώς απάντησε στο κύμα των διαδηλώσεων, που απλώθηκε σιγά-σιγά σε ολόκληρη τη χώρα, με ένα κύμα βίας. Στις 18 Μάρτη 2011 η αστυνομία άνοιξε πυρ ενάντια στους διαδηλωτές. Ο απολογισμός: 52 νεκροί. Στο μεταξύ όμως ήταν πια φανερό ότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να ελέγξει την χώρα. 
 
Τον Νοέμβρη, ο Σάλεχ αναγκάστηκε να υπογράψει την παραίτησή του. Η εξουσία πέρασε στον αντιπρόεδρο του, τον Χάντι, τον σημερινό -έκπτωτο πλέον- πρόεδρο της Υεμένης. Ο Χάντι υποστήριξε (όπως και ο Σάλεχ πριν από αυτόν) τις μισητές επιθέσεις των ΗΠΑ με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, επιθέσεις που σκορπίζουν τον θάνατο στις φτωχογειτονιές στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.
Οι Χούτι -που συντάχθηκαν με την πλευρά των επαναστατών- αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τη συμφωνία του Νοέμβρη του 2011, με την οποία ο Σάλεχ παρέδωσε την εξουσία στον Χάντι. Από τότε βρίσκονται ουσιαστικά σε πόλεμο με το καθεστώς. Αυτή τη στιγμή το ένα τρίτο περίπου του εδάφους της Υεμένης βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό τους. 
 
Καμπανάκι
 
Οι επιτυχίες αυτές των φιλοϊρανών ανταρτών έχουν σημάνει το καμπανάκι του κινδύνου για τη Σαουδική Αραβία και τα άλλα συντηρητικά, φιλοδυτικά καθεστώτα της περιοχής. Την περασμένη Κυριακή ο Αραβικός Σύνδεσμος (που αποτελείται από τα συντηρητικά καθεστώτα της Βόρειας Αφρικής, της Αραβικής Χερσονήσου και της Μέσης Ανατολής) αποφάσισε τη δημιουργία μιας  κοινής στρατιωτικής δύναμης -εξοπλισμένης με πολεμικά πλοία, αεροπλάνα και 40.000 “επίλεκτους”. 
 
Η αποστολή αυτής της δύναμης θα είναι, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του προέδρου Σίσι της Αιγύπτου η καταπολέμηση του “Ισλαμικού Κράτους” (Isis). Ταυτόχρονα η ανακοίνωση της δημιουργίας αυτού του στρατού είναι προειδοποίηση απέναντι στους αντάρτες της Υεμένης. Η Σαουδική Αραβία έχει συγκεντρώσει ήδη έναν τεράστιο στρατό 150 χιλιάδων στα σύνορα με την Υεμένη, ενώ η Αίγυπτος έχει στείλει το ναυτικό της στα ανοιχτά της Υεμένης. Το μόνο που μπορούν να καταφέρουν, όμως, με αυτές τις απειλές και τις επεμβάσεις είναι να βυθίσουν την περιοχή ακόμα πιο βαθιά στον πόλεμο, το χάος και την καταστροφή.
 
Οι πυρκαγιές που καίνε αυτή τη στιγμή τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Αραβική Χερσόνησο είναι τα παραπροϊόντα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” που κήρυξε το 2001 ο πρόεδρος Μπους. Οι ΗΠΑ κατάφεραν να διαλύσουν το καθεστώς του Σαντάμ στο Ιρακ. Ο Ομπάμα κατάφερε να εντοπίσει και να εξοντώσει τον Μπιν Λάντεν. Αλλά το μόνο που κατάφεραν είναι να καλλιεργήσουν το μίσος ανάμεσα σε Σουνίτες και Σιίτες και να φουντώσουν τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις δυνάμεις της περιοχής. Μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να πιστέψει ότι αυτό που χρειάζεται είναι ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτική επέμβαση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.