Ιδέες

Πρέπει να απαντήσουμε με τρία ΝΑΙ στο ερώτημα αν μπορούν οι εργάτες να κυβερνήσουν. 

 

Το πρώτο είναι ότι αν δεν κυβερνήσουν οι εργάτες το μέλλον θα είναι ακόμα χειρότερο από αυτό που έχουμε ζήσει. Οι καπιταλιστές και οι πόλεμοι, οι καπιταλιστές και η καταπίεση, έχουν οδηγήσει όλες τις κοινωνίες, όχι μόνο την Ελλάδα, σε πισωγυρίσματα αιώνων σε σχέση με αυτά που είχαμε κατακτήσει. Κάποτε στην αρχή της κρίσης λέγανε ότι αυτό είναι ένα πεπερασμένο γεγονός και έχουμε τα εργαλεία να την ελέγξουμε. Ποια είναι αυτά τα εργαλεία; Είναι η ανεργία του 25-30%, που ανεβαίνει σε όλο τον κόσμο. 

 

 

Το δεύτερο είναι ότι οι καπιταλιστές καταφεύγουν σε πολέμους και σε συγκρούσεις χειρότερες από ότι μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ. Αν είχαμε την επέμβαση στο Ιράκ το 2003, αυτή τη στιγμή ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να επέμβει σε όλα τα μήκη και πλάτη. Έχουμε ανταγωνισμούς στη Ν/Α Ασία, μέσα στην Ευρώπη διχοτομούνε την Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή έχουμε την χειρότερη εξέλιξη. Αυτό είναι βαρβαρότητα. 

 

Το τρίτο είναι το τι σημαίνει καταπίεση. Χιλιάδες έχουν πνιγεί στην πόρτα της Ευρώπης από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Εκεί οδηγεί η FRONTEX, αυτό σημαίνει νέες βάσεις στη Ρόδο που θέλει ο Καμμένος, αυτό σημαίνει να καταστρέφουνε τα πλοία με τα οποία έρχονται οι μετανάστες και οι στρατιωτικοί σταθμοί σε όλη τη βόρεια Αφρική. Αυτή είναι η εικόνα που επιφυλάσσει ο καπιταλισμός στην ανθρωπότητα. 

 

Η νίκη των εργατών είναι η μόνη ρεαλιστική λύση απέναντι σε αυτό το σύστημα. 

Μήπως όμως έχουμε να περιμένουμε από τις πολιτικές αλλαγές; Μήπως μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το μέγιστο βήμα που έχει να κάνει η εργατική τάξη είναι η ανάθεση σε μία κυβέρνηση της Αριστεράς; 

 

Υπάρχουν δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι αν μια τέτοια κυβέρνηση θέλει και το δεύτερο αν μπορεί να συγκρουστεί με τον καπιταλισμό. Να διαγράψει το χρέος, να βγει έξω από την ΕΕ, να σταματήσει τον πόλεμο, να διαλύσει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, να διαλύσει μία σειρά μηχανισμούς όπως οι φυλακές και η αστυνομία. Και άρα να συγκρουστεί με ένα κράτος που όχι μόνο κοστίζει τεράστια, όχι μόνο το πληρώνουμε συνεχώς, αλλά επιβάλει όλα τα μέτρα, όλες τις μορφές καταπίεσης και επίθεσης. 

 

Αυτά χρειάζεται να κάνει η Αριστερά. Να προχωρήσει σε μέτρα πολιτικά και οικονομικά για να μπορέσει να ξαναπάρει ο κόσμος πίσω τις δουλειές του. Δε φτάνει να έχει υπουργούς που χαϊδεύουν τα αυτιά και συνεργάζονται με τους καπιταλιστές, με τη Μέρκελ και ήδη έχουν συμφωνήσει να υπογράψουν την επόμενη συμφωνία μέσα στον Ιούνιο. 

 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάτι το θετικό, μέχρι να γίνει κυβέρνηση και να αποφασίσει ότι θα διαχειριστεί τον καπιταλισμό, αυτό ήταν το ότι τάσσονταν ενάντια στην καταπίεση των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των μαύρων, των εθνοτήτων. Πού έχουν πάει όλα αυτά αυτή τη στιγμή; 

 

Κάθε ένα πράγμα που έχει να κάνει με το κίνημα, με τις υποσχέσεις που έχει δώσει, το διαπραγματεύεται. Αλλά κάθε τι που έχει να κάνει με τους καπιταλιστές, με τις επιθυμίες και τις συνεργασίες με αυτά τα αποβράσματα, το κάνει ως «κατεπείγον». Το κάνει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, όπως το έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση. 

 

Αυτή η κυβέρνηση, όσο Αριστερά και αν δηλώνει, δεν μπορεί και δεν θέλει να συγκρουστεί. Το εργατικό κίνημα και μπορεί και θέλει και έχει τις δυνατότητες. Τα πέντε χρόνια της αντίστασης τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Το εργατικό κίνημα ήταν δίπλα στους μετανάστες, οργάνωσε μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ την 21 Μάρτη, η ΑΔΕΔΥ έβγαλε απεργία στις 20 του Απρίλη όταν άρχιζε η δίκη της Χρυσής Αυγής. Το εργατικό κίνημα έβαλε το ζήτημα της αλληλεγγύης, έτσι άντεξαν η ΕΡΤ και οι καθαρίστριες. Όλοι οι εργάτες είμαστε μαζί και δε θα αφήσουμε κανένα κομμάτι μόνο του. Η εργατική τάξη μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας. 

 

Και χρειάζεται η απάντηση στο πώς. Το τετραήμερο «Μαρξισμός» ήταν ένα καλό σχολείο αλλά δε φτάνει. Τα “σχολεία” είναι οι μάχες που έχει ο κάθε εργατικός χώρος το επόμενο διάστημα. Το πώς θα ανοίξει η ΕΡΤ και κάτω από ποιες συνθήκες; Θα γυρίσουν όλοι; Θα είναι το πρόγραμμα κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων ή των διορισμένων από τα πάνω; Θα γίνουν μαζικές προσλήψεις στα νοσοκομεία για να αρχίσουν στοιχειωδώς να λειτουργούνε; Θα γίνουν τα σχολεία για όλα τα παιδιά για να έχουμε την εκπαίδευση που θέλουμε; 

 

 

Χρειάζεται ταυτόχρονα να κερδίσουμε τα εργατικά κομμάτια στην προοπτική της ανατροπής αυτού του συστήματος. Τα αυτοδιαχειριζόμενα παραδείγματα χρειάζεται να ενωθούν σε ένα στόχο, αυτό του ελέγχου ολόκληρης της κοινωνίας, της ανατροπής του κράτους και όχι να ζουν παράλληλα με αυτό. 

 

Αυτά τα ζητήματα ανοίγουν συγκεκριμένα με τα αιτήματα που έχει βάλει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Ποιος θα επιβάλλει τη διαγραφή του χρέους; Προφανώς όχι η κυβέρνηση που τρέχει ολοταχώς να υπογράψει νέα μνημόνια. Ποιος θα επιβάλει τον έλεγχο των τραπεζών για να μη φύγουν τα κεφάλαια; Όχι ο Λάτσης και ο Βαρδινογιάννης αλλά οι εργαζόμενοι στις τράπεζες για να κάνουν όλους αυτούς να πληρώσουν και να δοθούνε τα λεφτά στις ανάγκες της κοινωνίας. Ποιος θα απαντήσει απέναντι στα διλήμματα ότι θα σας διώξουμε από την ΕΕ και το ευρώ; Η εργατική τάξη που θα βάλει στο κέντρο της ότι πρέπει να οργανώσει την οικονομία με βάση τις ανάγκες των εργατών και σε συνεργασία με τους εργάτες όλης της Ευρώπης και του κόσμου. 

 

Μέσα στους χώρους οργανώνουμε με βάση το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το πρόγραμμα που συνδέει τις μάχες που έχουμε να δώσουμε τώρα με το δυνάμωμα της τάξης, για να επιβάλει τον έλεγχό της σε όλη την κοινωνία, άρα να πάρει την εξουσία. Ο Ιούνης είναι γεμάτος από άμεσους αγώνες για τις δουλειές, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, για να μην περάσει νέο μνημόνιο, για να στείλουμε τους φασίστες στη φυλακή, για ανοιχτά σύνορα και ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά. Και ταυτόχρονα προτείνουμε στα πιο προχωρημένα κομμάτια της εργατικής τάξης να λειτουργήσουν συλλογικά σε ένα επαναστατικό κόμμα. 

 

Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι, τελειώνουμε ένα φανταστικό τετραήμερο του Μαρξισμού, βγήκαμε όλες και όλοι πιο ξεκάθαροι και πιο δυνατοί, αλλά από αύριο για να γίνει πράξη το “να κυβερνήσουν οι εργάτες”, χρειάζεται μαζί με αυτούς τους εργάτες να δώσουμε όλες τις μάχες, που θα κρίνουν το μέλλον. 

 

Παραφράζοντας τον όρκο των καθαριστριών και των άλλων αγωνιστών ενάντια στις απολύσεις, τα κλεισίματα και τις ιδιωτικοποιήσεις: Δε θα λυγίσουμε, αν αυτό το σύστημα δεν το τσακίσουμε...