Διεθνή
Μαζικό κίνημα ενάντια στις δολοφονίες Μαύρων

Και στο Λονδίνο διαδηλωτές έκλεισαν τον κεντρικό δρόμο στην Όξφορντ στρητ.

Με διαδηλώσεις και αποκλεισμούς δρόμων συνεχίζει ασταμάτητα το κίνημα “Black Lives Matter” στις ΗΠΑ, παρά την καταστολή και τις εκατοντάδες συλλήψεις. Οι πιο πρόσφατες αφορμές για αυτό το μαζικό ξέσπασμα κατά της ρατσιστικής αστυνομικής βίας δόθηκαν με τη δολοφονία του 37χρονου Άλτον Στέρλινγκ στις 5 του Ιούλη και του 32χρονου Φιλάντο Καστίλ μια μέρα αργότερα. Και στις δυο περιπτώσεις, υπήρξαν βίντεο όπου φαίνεται ξεκάθαρα η δολοφονική μανία των οργάνων του κράτους. Στο Μπάτον Ρουζ της Λουζιάνα, δυο μπάτσοι ποδοπατάνε τον Στέρλινγκ και ένας από αυτούς τον πυροβολεί εξ επαφής. Στο Σεντ Πολ της Μινεσότα, οι μπάτσοι δολοφόνησαν με τέσσερις σφαίρες τον Καστίλ που καθόταν στη θέση του συνοδηγού, την ώρα που έβγαζε την ταυτότητά του όπως του είχαν ζητήσει.
 
Οι εξελίξεις την τελευταία βδομάδα δείχνουν ότι πρόκειται για ένα ακόμη σημείο καμπής για το κίνημα. Την Πέμπτη το βράδυ, στη διάρκεια μιας από τις διαδηλώσεις στο Ντάλας του Τέξας, ο Μάικα Τζόνσον, αφροαμερικανός βετεράνος του Αφγανιστάν, άνοιξε πυρ και σκότωσε πέντε αστυνομικούς. Ήταν η ευκαιρία για τα ΜΜΕ, για τους ρατσιστές πολιτικούς και για τις ίδιες τις οργανώσεις της αστυνομίας να εξαπολύσουν επίθεση κατά του κινήματος, χρεώνοντας τους δολοφονημένους αστυνομικούς στο “Black Lives Matter” και στη ριζοσπαστικότητά του. Ξέθαψαν και τα παλιά επιχειρήματα περί “μαύρου ρατσισμού”.
 
Ο πρώην δήμαρχος Νέας Υόρκης, Τζουλιάνι, είπε ότι το κίνημα είναι ρατσιστικό και διχαστικό. Στην πραγματικότητα, ούτε η αστυνομία κατάφερε να κάνει κάποια σοβαρή σύνδεση μεταξύ των δολοφονιών και της διαδήλωσης. Ο Τζόνσον ήταν ένα από τα πολλά μαύρα παιδιά στις ΗΠΑ που βλέπουν το στρατό ή την αστυνομία σαν τη μοναδική διέξοδο για έναν μισθό της προκοπής. Πήγε στο Αφγανιστάν και γύρισε ψυχικά άρρωστος αλλά και με μπόλικο μίσος για το αμερικάνικο κράτος. Το πλέον εντυπωσιακό στοιχείο, ωστόσο, είναι ότι το κίνημα δεν πτοήθηκε ούτε στο ελάχιστο από όλες αυτές τις πιέσεις. Αντίθετα, οι διαδηλώσεις έγιναν ακόμη πιο οργισμένες.
 
Κίνημα βάσης
Μια από τις εξηγήσεις είναι ότι το Black Lives Matter έχει μετατραπεί σε πραγματικό κίνημα βάσης με διάρκεια, δεν είναι μια στιγμιαία έκρηξη. Κλείνει πλέον τρία χρόνια από τον Ιούλη του 2013, όταν ξεκίνησε με αφορμή την αθώωση του δολοφόνου του 17χρονου Τρέιβον Μάρτιν. Πέρασε από το σταθμό των αλλεπάλληλων εξεγέρσεων του Φέργκιουσον το 2014 και 2015, των διαδηλώσεων στη Νέα Υόρκη για τον πνιγμό του Έρικ Γκάρνερ, της Βαλτιμόρης το Μάη του ‘15 για τη δολοφονία του Φρέντι Γκρέι.
 
Μια από τις κατακτήσεις είναι ότι πλέον δεν υπάρχει κρούσμα ρατσιστικής δολοφονίας που να περνάει στα ψιλά, χωρίς να υπάρχει κινητοποίηση. Το Black Lives Matter είναι το νήμα που ενώνει εκατοντάδες άλλες μικρότερες ή τοπικές καμπάνιες που έχουν να κάνουν με τις διακρίσεις, την αστυνομική βία, ανοιχτές υποθέσεις αστυνομικής συγκάλυψης κλπ, και έτσι κάθε καινούργια υπόθεση μπορεί να γίνει αφορμή δράσης αλλά και πολιτικό ζήτημα σε ολόκληρη τη χώρα.
 
Όταν πρωτοξεκινούσε το κίνημα το 2013, γίνονταν οι συγκρίσεις με το 1992 και την εξέγερση του Λος Άντζελες μετά τον ξυλοδαρμό του Ρόντνι Κινγκ. Όμως μια από τις μεγάλες διαφορές είναι ότι εκείνα τα επεισόδια δεν απλώθηκαν ποτέ πέρα από τα όρια του Λος Άντζελες. Αυτές τις μέρες, οι διαδηλώσεις ξεκινάνε από το Νιου Τζέρσεϊ και φτάνουν στο Σακραμέντο. Μάλιστα, ξεπερνάνε τα σύνορα των ΗΠΑ, με διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Καναδά και στην Αγγλία. Αυτές οι εμπειρίες των τελευταίων τριών ετών έχουν φτιάξει και μια μαζική ασπίδα προστασίας απέναντι στην καταστολή. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις γίνονται όλο και πιο άγριες, αλλά ο κόσμος έχει την αυτοπεποίθηση να οργανώνει όλο και πιο μαχητικά, με κλεισίματα διασταυρώσεων και αποκλεισμούς γεφυρών που ξεσηκώνουν την κατακραυγή της δεξιάς.
 
Ο Ομπάμα τελειώνει φέτος την οχταετία του και αφήνει το αμερικάνικο κράτος όσο ρατσιστικό το παρέλαβε, παρά τις μαζικές ελπίδες που συγκέντρωσε στην εκλογή του για το τι θα σήμαινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος. Οι ΗΠΑ στέλνουν στη φυλακή μεγαλύτερο ποσοστό του μαύρου πληθυσμού ακόμη και από ό,τι έκανε αναλογικά το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ. Οι Αφροαμερικανοί είναι 13% του πληθυσμού αλλά σχεδόν 45% όσων περιμένουν την εκτέλεση της θανατικής τους ποινής. Αν είσαι μαύρος έχεις περισσότερες πιθανότητες να σε σταματήσει η αστυνομία για έλεγχο, να σε πάει στο τμήμα, να σου παραβιάσει τα δικαιώματα, να σε διώξει και να σε καταδικάσει. Έχεις μικρότερη πιθανότητα να πας σε καλό σχολείο, να βρεις καλή δουλειά, να σου δώσει η τράπεζα το δάνειο που χρειάζεσαι. Το μέσο ετήσιο εισόδημα των λευκών είναι 71.000 δολάρια, και των μαύρων 43.000 δολάρια. 84% των μαύρων δηλώνει ότι βιώνει αστυνομικές διακρίσεις στην καθημερινότητά του.
 
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι λευκοί Αμερικανοί έχουν κάποιου είδους “προνόμιο”. Η πλειονότητα της λευκής εργατικής τάξης έχει να αντιμετωπίσει τα ίδια αφεντικά, τα ίδια δικαστήρια και την ίδια δολοφονική αστυνομία. Το 2016 η αστυνομία έχει δολοφονήσει 574 ανθρώπους, από τους οποίους οι 281 ήταν λευκοί. Το 2015 δολοφόνησαν 1146 ανθρωπους, από τους οποίους οι 581 λευκοί. Μαζί με το ρατσισμό, τα νούμερα των δολοφονημένων εκτοξεύει η ασύγκριτη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας.
 
Στρατιωτικός εξοπλισμός
Το 1990 ο αμιγώς στρατιωτικός εξοπλισμός της αστυνομίας άξιζε ένα εκατομμύριο δολάρια. Σήμερα αξίζει 450 εκατομμύρια. Τη δεκαετία του ‘80 οι στρατιωτικού τύπου ειδικές δυνάμεις SWAT έκαναν 3.000 επιχειρήσεις το χρονο. Τώρα κάνουν 50.000. Σχεδόν 90% των αστυνομικών τμημάτων πλέον έχουν και μονάδα SWAT. Τη δεκαετία του 2000 μαζί με την επέκταση των αμερικάνικων πολέμων, η αστυνομία προικίστηκε με 35 δις δολάρια. Έτσι οι επιχειρήσεις στους δρόμους μικρών αμερικάνικων πόλεων μοιάζουν όλο και περισσότερο με επιχειρήσεις στη Φαλούτζα ή την Κουντούζ του Αφγανιστάν. Το περιοδικό Εκόνομιστ αναφέρει περιπαικτικά τον αστυνομικό διευθυντή της μικρής πόλης Κιν που όταν ρωτήθηκε γιατί ξόδεψε 300 χιλιάδες δολάρια για ένα επανδρωμένο τεθωρακισμένο όχημα, είπε ότι μπορεί να χρειαστεί σε πιθανά έκτροπα στην τοπική “γιορτή της κολοκύθας”.
 
Ο Ομπάμα άλλαξε το πολιτικό λεξιλόγιο αλλά τίποτα από την ουσία όλου αυτού του δολοφονικού μηχανισμού. Αφήνει πίσω του μια αίσθηση πικρίας συνολικά, αλλά στον μαύρο πληθυσμό ακόμη περισσότερο. 51% των μαύρων λένε πως ο Ομπάμα βελτίωσε τα πράγματα όσον αφορά τον επίσημο ρατσισμό. 34% λένε πως προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε τίποτα, ενώ υπάρχει και ένα 14% που λέει ότι είτε δεν ενδιαφέρθηκε, είτε τα έκανε χειρότερα. Στην ίδια έρευνα 65% των μαύρων δηλώνουν ότι υποστηρίζουν το κίνημα Black Lives Matter. Στους λευκούς το ποσοστό είναι χαμηλότερο, αλλά έχει ενδιαφέρον ότι στη λευκή νεολαία ως 25 ετών, συγκεντρώνει 60% υποστήριξη.
 
Ο κόσμος που παλεύει για 15 δολάρια κατώτατο ωρομίσθιο στα φαστφούντ και τα σουπερμάρκετ είναι ο ίδιος που βιώνει το ρατσισμό και την αστυνομική βία, μέσα στην καρδιά της πιο πλούσιας και ισχυρής χώρας του πλανήτη. Το συμπέρασμα ότι τις κατακτήσεις δεν τις κερδίζεις επειδή απλώς στέλνεις έναν πιο “προοδευτικό” πρόεδρο στο Λευκό Οίκο τροφοδοτεί κινήματα βάσης, συνδικαλιστική οργάνωση, αλλά και προκάλεσε τον πανικό στο κατεστημένο μέσα από την καμπάνια για τον Μπέρνι Σάντερς. Ο Σάντερς έλεγε ότι η αλλαγή θα έρθει όχι μέσα από την προεδρία αλλά μέσα από το κίνημα που θα τον στείλει εκεί, προκαλώντας μια “πολιτική επανάσταση”. Τώρα ο ίδιος στηρίζει την Χίλαρι Κλίντον, στη λογική του “μικρότερου κακού” απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ, αφήνοντας έκθετες τις εκατοντάδες χιλιάδες των ακτιβιστών που κινητοποιήθηκαν. Το σίγουρο είναι ότι το Black Lives Matter θα το βρει μπροστά του όποιος κι από τους δυο φτάσει πρώτος στο νήμα.
 

“Yποδοχή” Ομπάμα στην Ισπανία

Πηγαίνοντας προς τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, ο Ομπάμα έκανε επίσημη επίσκεψη στο ισπανικό κράτος. 
 
Ήρθε για να δηλώσει ότι “όποια κυβέρνηση κι αν αναδειχθεί στην Ισπανία, η συμμαχία με τις ΗΠΑ είναι αναμφισβήτητη”. Ο Ομπάμα προσπαθούσε καιρό να έρθει, αλλά δεν γινόταν μιας και η Ισπανία δεν έχει εκλεγμένη κυβέρνηση. Τελικά αναγκάστηκε να γίνει δεκτός από τον υπηρεσιακό ακόμη πρωθυπουργό Ραχόι. 
 
Το κίνημα ωστόσο ήταν στο πόδι για να τον υποδεχθεί. Και στη Μαδρίτη και στη Σεβίλλη οργανώθηκαν διαδηλώσεις. Η Σεβίλλη ήταν στο πρόγραμμα του Ομπάμα γιατί ήθελε να επισκεφθεί τις δυο κοντινές αμερικάνικες βάσεις, στη Ρότα και τη Μορόν. Τα γεγονότα στο Ντάλας τον έκαναν τελικά να περικόψει το πρόγραμμά του αλλά η διαδήλωση στη Σεβίλλη πραγματοποιήθηκε κανονικά. “Έξω οι βάσεις. Έξω το ΝΑΤΟ”, “Δικοί σας οι πόλεμοι, δικοί μας οι νεκροί”, “Πρόσφυγες καλοδεχούμενοι”, ήταν τα συνθήματα που φωνάχτηκαν πιο μαζικά. Στη διαδήλωση είχε οργανωμένη παρουσία η νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος, η αντικαπιταλιστική πρωτοβουλία “Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο”, η “Αντιπολεμική Πλατφόρμα” και πολλά τοπικά κινήματα ενάντια στις βάσεις και τον ιμπεριαλισμό. Απογοητευτική παραφωνία ήταν η απουσία του Ποδέμος, με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας να συμμετέχει στη δεκάλεπτη συνάντηση που… καταδέχτηκε να κάνει ο Ομπάμα μαζί του.