Μπροστά στη μεγαλύτερη κινητοποίηση από το 1987, θα βρεθεί το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη η Νότια Κορέα. Το κίνημα που απαιτεί την παραίτηση της προέδρου Παρκ Γκουν Χιε έφτασε σε νέα ύψη το περασμένο Σάββατο όταν 200.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόμους της Σεούλ. Δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν ταυτόχρονα σε άλλες πόλεις σε όλη τη χώρα. Αυτό το σαββατοκύριακο θα υπάρξει νέα Μέρα Δράσης στην οποία αναμένεται να διαδηλώσουν από μισό ως ένα εκατομμύριο διαδηλωτές.
Οι κινητοποιήσεις σπρώχνουν την κυβέρνηση σε βαθύτερη κρίση με την πρόεδρο να ζητάει συγνώμη από την τηλεόραση δύο φορές μέσα στις τελευταίες δέκα μέρες. Οι σημερινές διαμαρτυρίες είναι από κάθε άποψη διαφορετικές με άλλες παλαιότερες.
Καταρχήν, δεν πρόκειται για ένα μονοθεματικό κίνημα, αλλά ένα κίνημα που βάζει στο στόχαστρο την κυβέρνηση δημιουργώντας θέμα πολιτικής εξουσίας για πρώτη φορά από το 1987 όταν οι τεράστιες διαμαρτυρίες είχαν αναγκάσει την στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε τότε να υποσχεθεί δημοκρατικά δικαιώματα που περιλάμβαναν και άμεσες προεδρικές εκλογές.
Δεύτερον, σε αντίθεση με τις μεγάλες κινητοποιήσεις της δεκαετίας του 2000 όπου πρωτοστατούσαν ΜΚΟ, αυτή τη φορά είναι η Αριστερά (κυρίως εμείς, η Εργατική Αλληλεγγύη, αλλά και σταλινικές οργανώσεις) που πήραν την πρωτοβουλία για την ανάπτυξη αυτού του κινήματος.
Τρίτο, η παρουσία των συνδικάτων σε αυτό το κίνημα είναι σημαντική. Παλιότερα, τα μέλη των συνδικάτων και των αριστερών οργανώσεων έρχονταν αντιμέτωπα με καλέσματα να αυτοδιαλυθούν και να λειτουργούν «ατομικά» σαν «πολίτες». Τώρα είμαστε ευπρόσδεκτοι από τους διαδηλωτές.
Τέταρτο, εξαιτίας όλων των παραπάνω, ο κινηματισμός και η μισο-αυτόνομη διάθεση που ήταν κυρίαρχη στα προηγούμενα κινήματα έχει υποχωρήσει. Έτσι η ριζοσπαστική αριστερά βρίσκεται σήμερα σε καλύτερη θέση να αποκτήσει τη δυνατότητα και την επιρροή ώστε να παίξει καθοδηγητικό ρόλο στο κίνημα.
Βέβαια αναπόφευκτα υπάρχουν διαφωνίες μέσα στην «Λαϊκή Δράση για να διώξουμε την Παρκ Γκουν Χιε» την οργάνωση-ομπρέλα που έχει δημιουργηθεί. Μια διαφωνία αφορά τη στάση απέναντι στα φιλελεύθερα λαϊκίστικα κόμματα της αντιπολίτευσης. Είναι κόμματα που το προηγούμενο διάστημα βρέθηκαν στο πλευρό της Παρκ, στις μεταρρυθμίσεις της αγοράς και στις επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη που προώθησε. Υπάρχουν αριστερά και λαϊκίστικα κομμάτια μέσα στο κίνημα που αναζητούν συμμαχίες μαζί τους - στις οποίες είμαστε αντίθετοι.
Γενική απεργία
Μια άλλη διαφωνία είναι ανοιχτή μέσα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Αφορά την ανάγκη η Αριστερά να πιέσει την KCTU (σ.τ.μ. την Κορεατική ΓΣΕΕ) να καλέσει γενική απεργία. Η μετριοπαθής αριστερά δεν την θέλει γιατί προστατεύει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Και οι αριστεριστές δεν την επιδιώκουν γιατί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη δύναμη της βάσης να αναλάβει πρωτοβουλίες.
Παρόλα αυτά, πάρα πολλοί εργάτες της KCTU συμμετέχουν μαζικά στο κίνημα ενώ οι σιδηροδρομικοί βρίσκονται σε απεργία για δικά τους αιτήματα. Εμείς, σαν επαναστατική αριστερά, υποστηρίζουμε ότι η παρούσα συγκυρία προσφέρει μια καλή ευκαιρία στους αριστερούς ακτιβιστές και τους μαχητικούς συνδικαλιστές να ασκήσουμε πίεση στην ηγεσία της KCTU για να αναγκαστεί να βγάλει απεργία. Ήδη μαζί με μερικές ακόμα αριστερές οργανώσεις έχουμε ξεκινήσει καμπάνια υπογραφών από μέλη των συνδικάτων με αίτημα να γίνει απεργία, την οποία μέσα σε δύο μέρες έχουν υπογράψει 5.000 εργάτες.
Δεν είναι βέβαιο, αυτή τη στιγμή αν η Παρκ Γκουν Χιε θα αναγκαστεί να παραιτηθεί. Αν συμβεί αυτό, θα καλεστούν προεδρικές εκλογές σε δύο μήνες. Θα υπάρξουν διαφωνίες στο αν η αριστερά πρέπει να κάνει Λαϊκό Μέτωπο μαζί με αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, το σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Δικαιοσύνης και ηγέτες ΜΚΟ. Ό, τι και να συμβεί, είναι βέβαιο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα, γεμάτη αναταράξεις περίοδο, μέσα στην οποία η επαναστατική αριστερά οφείλει να αναπτύξει τον ταξικό αγώνα προς τα Αριστερά.
Εργατική Αλληλεγγύη, αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ
και μέλος της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης στη Νότια Κορέα