Η Ιρλανδία αναγκάστηκε τελικά να πέσει στα νύχια του «δικού της» Μνημόνιου. Αλλά η κυβέρνηση που το υπόγραψε αναγκάστηκε μπροστά στην οργή του κόσμου για αυτή την εξέλιξη να κηρύξει πρόωρες εκλογές. Το μήνυμα που έρχεται από το Δουβλίνο είναι διπλό:
Από τη μια μεριά η οικονομική κρίση χειροτερεύει και το «φάρμακο» της λιτότητας αποδεικνύεται καταστροφικό. Η Ιρλανδία ήταν η χώρα που πρώτη και με μεγαλύτερη σφοδρότητα προχώρησε σε σκληρές περικοπές σε όλο το δημόσιο τομέα. Όμως αυτό δεν ικανοποίησε τις «αγορές» που μετά από τα αρχικά μπράβο προς την ιρλανδική κυβέρνηση προχώρησαν να ανεβάσουν τα επιτόκια του ιρλανδικού χρέους σε «ελληνικά» ύψη. Έξη μήνες μετά την επέμβαση ΔΝΤ-ΕΕ στην Ελλάδα (που υποτίθεται ότι θα σταματούσε τη μετάδοση της κρίσης στις άλλες χώρες του ευρώ) έρχεται η επέμβαση στην Ιρλανδία και όλοι κρατούν την αναπνοή τους για τη συνέχεια αυτού του σίριαλ-τρόμου: θα ακολουθήσουν η Πορτογαλία και η Ισπανία;
Ταυτόχρονα, όμως, η «ιρλανδική τραγωδία» δεν είναι απλή επανάληψη της «ελληνικής τραγωδίας». Όχι μόνο γιατί τώρα η οικονομική κρίση είναι πιο προχωρημένη και τα προβλήματα αφορούν ολόκληρο τον καπιταλισμό διεθνώς, όπως επισημαίνει ο Άλεξ Καλλίνικος στο άρθρο που δημοσιεύουμε στη σελίδα 10, αλλά και γιατί πολιτικά η κρίση βαθαίνει. Το Μνημόνιο στην Ιρλανδία αποδεικνύεται επιθανάτιος ρόγχος για την κυβέρνηση.
Πριν από έξη μήνες η Ελλάδα έμοιαζε μόνη σαν χώρα της εργατικής αντίστασης. Τώρα τα πράγματα έχουν προχωρήσει. Έχουμε δει τις πανεργατικές απεργίες στη Γαλλία, τη φοιτητική έκρηξη στη Βρετανία, πανεργατική στην Ισπανία και αυτή την Τετάρτη πανεργατική στην Πορτογαλία. Ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία εγκαταλείπεται ακόμη και από τους «μεταφασίστες» συμμάχους του. Ακόμη και η Μέρκελ στη Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με χιλιάδες διαδηλωτές τη μέρα του συνέδριου των Χριστιανοδημοκρατών. Αυτό είναι το υπόβαθρο για την πτώση της κυβέρνησης που έβαλε την Ιρλανδία στα γρανάζια του μηχανισμού ΕΕ-ΔΝΤ.
Κομπασμοί
Ο Ντομινίκ Στρος Καν του ΔΝΤ βιάστηκε να θριαμβολογήσει ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές παρόλο που έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα η δυναμική της πολιτικής κρίσης είναι το ίδιο αν όχι πιο ισχυρή και στη δική μας περίπτωση. Το μήνυμα της κάλπης από μόνο του έλεγε ακριβώς το αντίθετο από τους κομπασμούς του Παπανδρέου και του Στρος Καν. Και πριν καλά-καλά κλείσουν οι κάλπες το μήνυμα άρχισε να ακούγεται πιο βροντερά στους δρόμους και στις απεργίες.
Οι πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου είχαν τον όγκο και τον παλμό που έδειξε ότι έρχεται κλιμάκωση της εργατικής αντίστασης. Μέσα στη βδομάδα που ακολούθησε, οι εργάτες των Δήμων έκαναν πέντε μέρες απεργία, οι Εκπαιδευτικοί πολιόρκησαν το Υπουργείο Παιδείας τη Δευτέρα, οι Νοσοκομειακοί γιατροί καταργούν στην πράξη το εισιτήριο που έβαλε η κυβέρνηση στα Νοσοκομεία, οι Ναυτεργάτες απεργούσαν την Τρίτη και συνεχίζουν Τετάρτη - Πέμπτη, την ίδια μέρα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ απαντούσαν στις απολύσεις με συναυλία στην πύλη του ΔΟΛ και με την «Απογευματινή των εργαζομένων» σε εκείνο το συγκρότημα, οι εργαζόμενοι στις Συγκοινωνίες έχουν συντονισμένη συνέλευση την Τετάρτη για απεργιακή απάντηση στις απειλές του Ρέππα και της Τρόικα.
Καθόλου παράξενο που οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (αυτές που φέτος το φθινόπωρο έλεγαν ότι κάναμε πολλές απεργίες και δεν θα κάνουμε άλλες) κήρυξαν στάση εργασίας για την Πέμπτη και πανεργατικό συλλαλητήριο την Πέμπτη, την ίδια ώρα που οι φοιτητές καταλαμβάνουν τις σχολές τους και βγαίνουν σε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι ρεαλιστικό να πάμε προς την Πανεργατική απεργία της 15 Δεκέμβρη, όταν η κυβέρνηση απειλεί να ψηφίσει τον προϋπολογισμό που της υπαγόρευσε η Τρόικα για το 2011, σε κατάσταση απεργιακού ξεσηκωμού. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος κάθε αγωνιστή και αγωνίστριας σε όλους τους χώρους. Μπορούμε και πρέπει να ξεσηκώσουμε μια απεργιακή θύελλα σαν απάντηση στον Προϋπολογισμό που κόβει ξανά μισθούς και θέσεις εργασίας για να τα χαρίσει στους τραπεζίτες.
Στην Ιρλανδία και στην Ιταλία οι κυβερνήσεις τρέχουν να ψηφίσουν τους προϋπολογισμούς πριν πέσουν. Ο Παπανδρέου, όσο κι αν αυτοανακηρύσσεται «νικητής των εκλογών», πάει να γίνει ο τρίτος της παρέας. Ας δείξουμε με το απεργιακό κίνημα ποια είναι η γνήσια εναλλακτική λύση.