Μαρξισμός
Η Αριστερά στην Ευρώπη: Αντίσταση στη λιτότητα και στον ρατσισμό

Ισπανία: “Μπορούμε”

\r\n

 

\r\n

Η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της στο Ισπανικό κράτος φοβούνται πολύ για όσα συμβαίνουν τους τελευταίες μήνες στη χώρα. Το Podemos, ένα νέο πολιτικό εργαλείο (δεν το αποκαλούμε κόμμα) που έχει μόλις πέντε μήνες ζωής και συμμετείχε στις πρόσφατες Ευρωεκλογές πήρε 8%, δηλαδή 1.200.000 ψήφους.

\r\n

Για να καταλάβουμε το Podemos χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας κάποια βασικά σημεία. Το πρώτο ότι βρισκόμαστε σε μια βαθιά οικονομική κρίση για τον ισπανικό καπιταλισμό. Η ανεργία στην Ανδαλουσία έχει φτάσει στο 34%, το 27% των παιδιών ζουν σε κατάσταση φτώχειας και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν.

\r\n

Το δεύτερο είναι το κίνημα των Indignados, των Αγανακτισμένων, που ξέσπασε το 2011 και ήταν ένας πολιτικός σεισμός για τη χώρα. Το κίνημα αυτό άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική από τον κόσμο, για παράδειγμα συμμετείχαν αγωνιστές ενάντια στην δικτατορία Φράνκο που επαναδραστηριοποιήθηκαν αλλά και νέος κόσμος που μπήκε στην πολιτική για πρώτη φορά. Η κατάληψη και η αυτοοργάνωση των πλατειών, μας έδωσε αυτοπεποίθηση. Ο ίδιος κόσμος στράφηκε στα κοινωνικά κινήματα, στα συνδικάτα, στο κίνημα κατά των εξώσεων.

\r\n

Το τρίτο είναι οι τρεις γενικές απεργίες που είχαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Για σας το νούμερο είναι μικρό αλλά για εμάς είναι σημαντικό. Επίσης πρέπει έχουμε στο μυαλό μας την «πορεία αξιοπρέπειας» της 22 Μάρτη όταν δύο εκατομμύρια βάδισαν στη Μαδρίτη διεκδικώντας δουλειά, ψωμί, στέγαση. Όπως και τη μεγάλη πολιτική κρίση του καθεστώτος. Ένα παράδειγμα της πολιτικής κρίσης είναι τα ποσοστά των δυο κυρίαρχων κομμάτων που έπεσαν από το 80% στο 49%. Άλλο είναι οι αυτονομιστικές τάσεις στη χώρα των Βάσκων και την Καταλονία. Αλλά και η παραίτηση του Χουάν Κάρλος και το πέρασμα της εξουσίας στο γιο του που τον αποκαλούμε “Φίλιπ ο βραχύς”.

\r\n

Εναλλακτική

\r\n

Τι είναι λοιπόν το Podemos; Είναι ένα πολύ καινούργιο πρότζεκτ και είναι ανοιχτή η συζήτηση για το πού θέλουμε να πάμε και πώς θα το κάνουμε. Σίγουρα έχουμε ένα αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα: δε θέλουμε να πληρωθεί το χρέος, θέλουμε κρατικές τράπεζες, θέλουμε κρατικοποίηση των μεγάλων βιομηχανιών, θέλουμε να παλέψουμε τη διαφθορά του συστήματος. Δεν είμαστε κόμμα, είμαστε οι άνθρωποι από τα κάτω που παλεύουν την κυβέρνηση. Είμαστε ένα δίκτυο ακτιβιστών που οργανώνουν τους εαυτούς τους στις γειτονιές, τους εργατικούς χώρους, τα χωριά, το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το Podemos αποτελεί εναλλακτική και στην άνοδο του φασισμού γιατί η απειλή είναι υπαρκτή με την οικονομική κρίση.

\r\n

Το αποτέλεσμα που είχαμε στις ευρωεκλογές ήταν φανταστικό. Αλλά το εντυπωσιακό είναι τι έγινε μετά. Γιατί πριν μόνο 30% του κόσμου ήξερε το Podemos ενώ τώρα μας γνωρίζουν όλοι και χιλιάδες συρρέουν για να οργανωθούν από τα κάτω στις γειτονιές, στους εργατικούς χώρους, τα χωριά. Αυτό έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση για το πώς θα οργανωθούμε και θα χτίσουμε το Podemos με διαδικασίες που θα ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του Οκτώβρη. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι αρκεί η ψήφος για να αλλάξουν τα πράγματα, εκφράζοντας εκλογικές αυταπάτες.

\r\n

Χρειάζεται να οργανώσουμε τον κόσμο στους χώρους, τα συνδικάτα. Αν δε το κάνουμε εμείς οι μαρξιστές, δε θα το κάνει κανένας. Κανείς δε ξέρει τι θα γίνει με το Podemos γιατί είναι καινούργιο και εξελίσσεται, αλλά το σημαντικό είναι το δίκτυο των ανθρώπων που οργανώνει από τα κάτω. Η αντικειμενική κατάσταση δικαιολογεί μια επανάσταση αύριο. Η υποκειμενική δείχνει ότι δεν μπορούμε αλλά με το Podemos που το όνομά του σημαίνει «μπορούμε» ένας ολόκληρος κόσμος παλεύει για να το κάνουμε.

\r\n

Χεσούς Καστίγιο, Podemos

\r\n

 

\r\n
\r\n

Βρετανία: Stand Up to UKIP

\r\n

 

\r\n

Τις μέρες του Μαρξισμού έγινε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ. Η πιο σημαντική απόφαση που πήρε ήταν η τοποθέτηση του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ στη θέση του προέδρου της Κομισιόν. Το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζουμε γι\' αυτόν είναι ότι ήταν ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της λιτότητας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και άλλες χώρες της ευρωζώνης. Θυμάμαι σε μία σύνοδο να λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να δεχτεί τα μνημόνια κάνοντας μια απειλητική χειρονομία. Με άλλα λόγια, είναι ένα νεοφιλελεύθερο γουρούνι.

\r\n

Η απόφαση αυτή υποδηλώνει την απόφαση των ελίτ της ΕΕ να συνεχίσουν την πολιτική της λιτότητας. Αυτό σημαίνει ότι αγνοούν την μεγάλη αντίθεση που εκφράστηκε στις πρόσφατες Ευρωεκλογές. Ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων στην Ευρώπη απέρριψε τα κόμματα του νεοφιλελευθερισμού. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό συνδυάστηκε με στροφή στ\' αριστερά. Ο Χεσούς μάς είπε την εκπληκτική και εμπνευστική ιστορία του Podemos στην Ισπανία. Στην ίδια χώρα, η παραδοσιακή ριζοσπαστική αριστερά είχε επίσης άνοδο. Και φυσικά εδώ στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτος που ήταν μια πολύ σημαντική εξέλιξη.

\r\n

Δυστυχώς, συχνά ήταν οι δυνάμεις των ρατσιστικής και φασιστικής ακροδεξιάς όπως μας είπε ο Αλέν Κριβίν στο μήνυμά του που ωφελήθηκαν από αυτή την αντίθεση. Το Εθνικό Μέτωπο, ένα φασιστικό κόμμα, ήρθε πρώτο στη Γαλλία. Στη Βρετανία το Ukip, ένα κόμμα με το γελοίο όνομα Κόμμα Εθνικής Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, που δεν είναι φασιστικό, αλλά ρατσιστικό-λαϊκιστικό, ήρθε πρώτο. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια δυσάρεστα παραδείγματα.

\r\n

Το γεγονός ότι η ρατσιστική και φασιστική δεξιά ήταν η δύναμη που κέρδισε από την απόρριψη των ελίτ της ΕΕ δεν προκαλεί έκπληξη. Πρώτα απ\'όλα, αν κοιτάξουμε το πώς τα κυρίαρχα κόμματα και ΜΜΕ επιτίθονται στους μετανάστες ξανά και ξανά σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, καταλαβαίνουμε γιατί ο αντιμεταναστευτικός ρατσισμός κέρδισε μεγάλες μερίδες των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Στη Βρετανία οι συντηρητικοί, που κυριαρχούν στην κυβέρνηση συνεργασίας, έβαλαν αφίσες σε περιοχές μεταναστών λέγοντας “αν είσαι παράνομος, γύρνα στην πατρίδα σου ή θα σε χώσουμε φυλακή”. Αυτό άνοιξε το δρόμο στο Ukip που συνδυάζει την αντίθεση στην ΕΕ με τη ρατσιστική εχθρότητα προς τους μετανάστες.

\r\n

Αδυναμίες

\r\n

Υπάρχει ένας δεύτερος λόγος που πρέπει να πάρουμε υπόψη. Είναι η αδυναμία της ριζοσπαστικής αριστεράς. Προφανώς τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα επαναλαμβάνουν την ίδια αντιμεταναστευτική προπαγάνδα. Αυτό δεν ισχύει αν πάμε πιο αριστερά, στα κόματα της ριζοσπαστική αριστεράς. Αλλά αν μιλάμε για το ΣΥΡΙΖΑ, η στάση του για την ΕΕ είναι η μεταρρύθμισή της. Αν λες ότι θες να μεταρρυθμίσεις της ΕΕ, το λογικό επακόλουθο είναι να συνεργαστείς με τις δυνάμεις μέσα στην ΕΕ. Ετσι η απόφαση του Τσίπρα να στηρίξει το Γιουνκέρ για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν, ήταν λογική. Ηταν όμως σοκαριστική. Δίνει τη δυνατότητα στους φασίστες και τους λαϊκιστές να εμφανίζονται ως η μόνη δύναμη που αντιτίθεται στην ΕΕ.

\r\n

Γι\' αυτό είναι τόσο σημαντικό που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ένα συνεκτικό πρόγραμμα αντίθεσης στο ευρώ και την ΕΕ από αντικαπιταλιστική-διεθνιστική σκοπιά. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει υποχρέωση να αντιμετωπίσει τη φασιστική και ρατσιστική δεξιά. Για 40 χρόνια στη Βρετανία είχαμε τον εξής φαύλο κύκλο. Οι πολιτικοί έλεγαν ότι οι ρατσιστές είναι ισχυροί και γι\' αυτό πρέπει να κάνουμε παραχωρήσεις προς αυτούς. Αλλά οι παραχωρήσεις κάνουν τους ρατσιστές πιο ισχυρούς με αποτέλεσμα να επιστρέφουν ζητώντας περισσότερα. Ετσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Μόνο με το μαζικό κίνημα από τα κάτω μπορεί να σπάσει. Πρέπει να χτίσουμε συμμαχίες δράσης, συμμαχίες που δεν μένουν στα λόγια αλλά ενώνουν διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν τους ρατσιστές και τους φασίστες.

\r\n

Αυτό που κάνουμε τώρα είναι να χτίζουμε πάνω στην επιτυχία της διεθνούς μέρας αντιρατσιστικής δράσης που ξεκίνησε από την Ελλάδα στις 22 Μάρτη. Φτιάξαμε μια νέα συμμαχία, το “Stand Up to Ukip” (Αντισταθείτε στο Ukip), που από τις εκλογές και μετά έχει κερδίσει την υποστήριξη σημαντικών φυσιογνωμιών του εργατικού κινήματος στη Βρετανία. Το Ukip οργανώνει ένα συνέδριο στο Ντόνκαστερ, ένα από τα παλιά κάστρα των ανθρακωρύχων. Είναι μια πρόκληση για το εργατικό κίνημα γιατί το Ukip λέει ότι μπορεί να οργανώσει στο φρούριό σου. Το “Stand Up to Ukip” καλεί διαδήλωση ενάντια στο συνέδριο για να δείξει ότι το Ukip δεν μπορεί να οργανώνει στην περιοχή.

\r\n

Ο κόσμος συχνά λέει ότι πρέπει να παλέψουμε τους ρατσιστές κάνοντας αποτελεσματικούς οικονομικούς αγώνες. Εχουν δίκιο φυσικά. Είναι καθαρό ότι η Χρυσή Αυγή εδώ κατάφερε να αποκτήσει επιροή σε εργατικές γειτονιές αξιοποιώντας την οικονομική απόγνωση του κόσμου. Πρέπει να παλέψουμε στο οικονομικό επίπεδο. Αλλά χρειάζεται να χτίσουμε και την πολιτική εναλλακτική.

\r\n

Οι σύντροφοι της τάσης μας, της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης, πρέπει να είμαστε περήφανοι για όσα έχουμε κάνει ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. Το Antinazi League παλιότερα και το Unite Against Fasism (Ενωθείτε ενάντια στο Φασισμό) στη Βρετανία, την ΚΕΕΡΦΑ στην Ελλάδα. Αυτή η επίμονη αντίθεση και συστηματική δουλειά για να διαλύσουμε το ρατσισμό και το φασισμό είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

\r\n

Άλεξ Καλλίνικος, SWP

\r\n

 

\r\n
\r\n

Γαλλία: Συντονισμός

\r\n

 

\r\n

Όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, η Ευρώπη αντιμετωπίζει τις δραματικές συνέπειες μιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος τεραστίων διαστάσεων. Από την στιγμή που αποδέχονται αυτό το σύστημα, η ρεφορμιστική αριστερά στην κυβέρνηση, όπως και η δεξιά, αναγκάζονται να πυροδοτήσουν έναν πραγματικό κοινωνικό πόλεμο ενάντια στον κόσμο της εργασίας, για να προσπαθήσουν να σώσουν τα κέρδη τους.

\r\n

Σε διαφορετικά επίπεδα, στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία ή στην Ισπανία, οι κυβερνώντες εφαρμόζουν μια πολιτική λιτότητας, ιδιωτικοποιώντας και διαλύοντας τις δημόσιες υπηρεσίες (σχολεία, υγεία…), στηρίζοντας τις μετεγκαταστάσεις εργοστασίων, την αμφισβήτηση των κεκτημένων δικαιωμάτων, εφαρμόζουν μια πολιτική μόνιμης επίθεσης ενάντια στις γυναίκες, τους μετανάστες και κυρίως, με την ανάπτυξη ενός ρατσισμού ενάντια στους Άραβες, τους Ρομά, ενίοτε και τους Εβραίους. Αυτός ο ρατσισμός έχει στόχο το να κρύβει τις ευθύνες της εργοδοσίας γι’ αυτή την κρίση.

\r\n

Αντιστάσεις

\r\n

Απέναντι σ’ αυτή την επίθεση, αντιστάσεις οργανώνονται, καμιά φορά με τον πολλαπλασιασμό γενικών απεργιών, καταλήψεων εργοστασίων, σκληρών τοπικών συγκρούσεων, κάθε φορά όμως με ήττες που οφείλονται στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ή στις ηγεσίες των ρεφορμιστικών κομμάτων που αρνούνται να οργανώσουν μια συντονισμένη, γενικευμένη και μακράς διάρκειας σύγκρουση με την κυβέρνηση.

\r\n

Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, όπου οι αγώνες προς το παρόν δεν νικάνε, και όπου οι εκλογές δε φέρνουν καμιά αλλαγή, με την αριστερά και τη δεξιά που εναλλάσσονται μέσω των εκλογών αλλά για ίδιο αποτέλεσμα, η έλλειψη εμπιστοσύνης μεγαλώνει και αφορά όλα τα κόμματα.

\r\n

Προς το παρόν, η ιδεολογική σύγχυση και η αδυναμία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να προβάλει ως μια αξιόπιστη εναλλακτική έχουν σαν αποτέλεσμα ότι μόνο η αποχή ή τα λαϊκίστικα κόμματα, ακόμα και τα φασιστικά, κερδίζουν από την κρίση του καπιταλισμού.

\r\n

Είναι καιρός για όλες τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να συσπειρωθούν καταρχήν για να εναντιωθούν με αυτή την Ευρώπη του χρήματος και να προτείνουν μια Ευρώπη των εργαζομένων που συγκρούεται με όλες τις συνθήκες και τους θεσμούς της.

\r\n

Αλλά χρειάζεται επίσης να μπορούμε να προτείνουμε μια αξιόπιστη εναλλακτική που σημαίνει μια άλλη επιλογή κοινωνίας, που να είναι και ενωτική, ανοιχτή στις κινητοποιήσεις και στη συζήτηση, και συγχρόνως σταθερή στις αρχές της και στην άρνηση της να κυβερνήσει μαζί με τους ρεφορμιστές.

\r\n

Με αυτή την προοπτική, επιθυμούμε έναν συντονισμό σε πανευρωπαϊκο επίπεδο, όλων των αντικαπιταλιστικών και επαναστατικών δυνάμεων που να δίνει τη δυνατότητα και για κοινές συζητήσεις και κοινές καμπάνιες.

\r\n

Αλέν Κριβίν, Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα

\r\n

 

\r\n
\r\n

Ελλάδα: Εναλλακτική

\r\n

 

\r\n

Ακούσαμε τα χαρούμενα μηνύματα από την Ισπανία, ακούσαμε και τα καμπανάκια από την Βρετανία και τη Γαλλία. Η άνοδος της ακροδεξιάς μέσα σε βασικές χώρες της Ευρώπης είναι ένα πολύ καθαρό μήνυμα ότι χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τα διλήμματα που ανοίγει αυτή η κρίση. Ξέρουμε ότι ιστορικά αυτό το δίλημμα έχει διατυπωθεί ως “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα”. Είμαστε στην παράδοση που αναγνωρίζει τη Ρόζα Λούξεμπρουργκ σαν μια μεγάλη επαναστάτρια που μας έδωσε πολλά πάνω στα οποία στηριζόμαστε.

\r\n

Ομως τώρα, το ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν οι εξελίξεις -το δρόμο της Ισπανίας όπου η αριστερά ανεβαίνει και το κίνημα έχει επιτυχίες, το δρόμο της Ελλάδας που επίσης η αριστερά ανεβαίνει περισσότερο κι από την Ισπανία διεκδικώντας ότι θα είναι η επόμενη κυβέρνηση ή το δρόμο των μαύρων μηνυμάτων της Αγγλία και της Γαλλίας- είναι μια συγκεκριμένη πολιτική μάχη. Το πώς αντιμετωπίζουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, το θεσμό που συνδέει όλες αυτές τις χώρες και παίζει ταράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής, είναι ένα θέμα που έχει ανοίξει στην Ελλάδα και όλη την Ευρώπη. Χρειάζεται να προσανατολιστούμε και να βοηθήσουμε την αριστερά πανευρωπαϊκά να αντιμετωπίσει αυτές τις επιλογές.

\r\n

Βρισκόμαστε δυο χρόνια μετά τις εκλογές του 2012 που πήραν ένα χαρακτήρα δημοψηφίσματος πάνω στο ζήτημα: μέσα ή έξω από το ευρώ; Ναι ή όχι στην ΕΕ; Ήταν το δίλημμα με το οποίο ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης τότε μαζί τους, κερδίσανε τις εκλογές. Πατήσανε πάνω σε αυτό το θέμα και στις αδυναμίες της αριστεράς να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις κλιμακώνοντας τα διλήμματα. Έξω μας περιμένει η καταστροφή. Μέσα είναι ένα λιμάνι που μπορούμε να βρούμε σωτηρία.

\r\n

Εχουμε πίσω μας δυο χρόνια που απαντάνε συγκεκριμένα το ερώτημα. Εχουμε εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν βιώσει τι σημαίνει αυτή η επιλογή. Σημαίνει πρώτα απ\' όλα χειροτέρευση της οικονομικής κρίσης. Η οικονομική κρίση συνεχίζεται και δεν ανοίγεται η οποιαδήποτε προοπτική ότι τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο.

\r\n

Παράλληλα η εμπειρία των δύο χρόνων είναι εμπειρία ρατσισμού. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι πριν τα πογκρόμ της ΧΑ, και σαν διευκόλυνση όχι μόνο ιδεολογικοπολιτικά ή σαν θερμοκήπιο, αλλά και σαν πρακτικός μηχανισμός, ήταν η ΕΛΑΣ που οργάνωσε τα πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας. Πριν φτάσουν ο Κασιδιάρης και ο Παναγιώταρος να βγουν στους δρόμους και να απειλούν ότι από τον Αγιο Παντελεήμονα θα φτάσουν στο Μοναστηράκι, ήταν το «πολιτισμένο λιμάνι» της ΕΕ και η αστυνομία που άνοιγε το δρόμο στους φασίστες.

\r\n

Εναλλακτική

\r\n

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, τα ζητήματα της εναλλακτικής έρχονται όλο και περισσότερο στο προσκήνιο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και με εργαστήριο την Ελλάδα γιατί εδώ η αριστερά είναι στα πρόθυρα να γίνει κυβέρνηση. Αυτό βάζει την πίεση στην αριστερά να ξεκαθαρίσει. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορεί εκλογικά να είναι το μικρότερο κομμάτι της αριστεράς αλλά σε σχέση με το κίνημα και τι μάχες δίνει και τι προγραμματικές επιλογές ανοίγει, είναι η πιο σημαντική.

\r\n

Εναλλακτικές δεν διαμορφώνονται με το στρουθοκαμηλισμό, με το να πούμε ότι αφού ο Γιούνκερ έγινε πρόεδρος της Κομισιόν, αυτό είναι μια νίκη για το ΣΥΡΙΖΑ που έκανε καμπάνια ώστε η ΕΕ να σεβαστεί ότι οι πολίτες ψηφίζουν κι αφού το κόμμα του Γιουνκέρ ήρθε πρώτο κόμμα έχει το δικαίωμα να γίνει πρόεδρος.

\r\n

Η πολιτική που λέει πρέπει να μείνουμε στην ΕΕ και ότι το μέλλον μας είναι ο εκδημοκρατισμός της και η διαπραγμάτευση, θέλει απάντηση. Αυτή η πολιτική λέει ότι για το ζήτημα του χρέους πρέπει να πάμε στους ευρωπαϊκούς θεσμούς που θα βγάλουν ευρωομόλογα και έτσι το χρέος θα γίνει διαχειρίσιμο γιατί το ελληνικό θα ενσωματωθεί στο ευρύτερο χρέος της ΕΕ και θα μπορούν όλες οι εργάτες να πληρώνουν για να παίρνουν οι τραπεζίτες τα λεφτά τους και τους τόκους τους. Η απάντηση είναι η διαγραφή του χρέους.

\r\n

Δεύτερο ζήτημα, το ζήτημα των τραπεζών και ποιος τις ελέγχει. Κάποτε κάτω από την πίεση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μίλησε για κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση στους ιδιοκτήτες και με εργατικό έλεγχο, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ότι χρειάζεται δημόσιος τομέας. Κι αυτό έχει εγκαταλειφτεί. Τώρα η επίσημη θέση είναι ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο με ευρωπαϊκό μηχανισμό επιτήρησης των τραπεζών. Ομως, ευρωπαική εποπτεία σημαίνει τα αίσχη που έγιναν σε μια σειρά χώρες με διασώσεις τραπεζών που κατέληξαν στα χέρια των τραπεζιτών όπως εδώ με το Λάτση που από τη Eurobank μετακόμισε στην Εθνική.

\r\n

Στο πολιτικό σκέλος, απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς και του ρατσισμού, χρειάζεται επίσης να είναι κανείς ξεκάθαρος. Συμβιβασμοί ή έξω η FRONTEX από το Αιγαίο και διάλυσή της; Η διάλυση της FRONTEX είναι διεθνιστικό αίτημα, είναι ζήτημα υπεράσπισης της εργατικής τάξης από το ρατσισμό που δημιουργεί τα εγκλήματα. Τα ίδια ισχύουν με την αντιμετώπιση των φασιστών. Είναι απαράδεκτο ακόμα και να ανοίγει η συζήτηση ότι η δίκη της ΧΑ είναι αποτέλεσμα μεθοδεύσεων της κυβέρνησης. Η δίκη της ΧΑ είναι από τα επίδικα της επόμενης περιόδου. Για να μπουν στη φυλακή οι χρυσαυγίτες κι όχι να γυρίσουμε πίσω, να πέσουν δηλαδή στα μαλακά, να αποκτήσουν ξανά την προστασία της αστυνομίας και του δικαστικού κυκλώματος

\r\n

Η προσπάθεια να ανοίξουμε αυτά τα μέτωπα και να συγκροτήσουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά ενισχύεται τώρα που ο κόσμος των κινημάτων ψάχνει την πολιτική του έκφραση, αυτό δείχνει το Podemos.

\r\n

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να επιμείνει σε αυτό το δρόμο. Το πρόγραμμα της ρήξης με την Ευρώπη της λιτότητας και του ρατσισμού είναι ρεαλιστικό, μπορεί να το αγκαλιάζει ο κόσμος και να ανοίγει δρόμους.

\r\n

Πάνος Γκαργκάνας, ΣΕΚ