Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά τις εκλογές μπορεί να συμβάλει για την Αριστερά που μας αξίζει

Συνέντευξη με τον Σπύρο Κότσια, πρώην πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών

Πώς βλέπεις τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών;

Τα εκλογικά αποτελέσματα έχουν την εξής ιδιομορφία. Ενώ το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά ηττήθηκε στις εκλογές, κέρδισε τις εντυπώσεις. Την πρώτη Κυριακή το ΠΑΣΟΚ έχασε 1.200.000 ψήφους, η ΝΔ έχασε περίπου 500.000 ψήφους, το ΛΑΟΣ και αυτό καταποντίστηκε. Τη δεύτερη Κυριακή, όμως, κερδίζοντας τις 8 περιφέρειες - και συμβάλλοντας και το ΠΑΣΟΚ, να κερδηθούν οι δήμοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης - άλλαξε την εικόνα και φαίνεται σαν νικητής των εκλογών.

Στην ουσία, δεν είναι βέβαια ο νικητής των εκλογών, αλλά αυτήν την εικόνα εκμεταλλεύεται και ο Παπανδρέου και η τρόικα. Γι’ αυτό ο Στρος Καν δήλωσε ότι εδώ έχουμε νίκη του ΠΑΣΟΚ και ο ελληνικός λαός στηρίζει τα μέτρα. Ετσι θα το μετέφραζε αυτό ο Παπανδρέου από την αρχή. Και γι’ αυτό έκανε το κόλπο γκρόσο με τη διακαναλική, για να αποκλείσει οριακά το Δημαρά (που αν θα πήγαινε στη δεύτερη Κυριακή, θα έβγαινε κόντρα σε οποιονδήποτε υποψήφιο) και έτσι κέρδισε την Αττική. Με τη βοήθεια των αριστερών δυνάμεων, την δεύτερη Κυριακή κέρδισε και τους δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης  -τον Μπουτάρη βέβαια τον στήριξε και η Μπακογιάννη – και παρουσιάζεται τώρα σαν ο νικητής των εκλογών.

Πώς βλέπεις την άνοδο της Αριστεράς;

Συνοπτικά τέσσερα συμπεράσματα βγαίνουν από τις εκλογές: Ηττα του ΠΑΣΟΚ. Μικρότερη ήττα της Νέας Δημοκρατίας. Πάρα πολύ μεγάλη αποχή. Και μια μετατόπιση δυνάμεων προς την Αριστερά. Που πήγαν αυτές οι δυνάμεις προς την Αριστερά; Πήγαν κατά κύριο λόγο στο ΚΚΕ, αλλά πήγε και ένας μεγάλος αριθμός ψήφων, με αύξηση πάνω από 70.000, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία πλέον καταγράφεται σαν μια υπαρκτή δύναμη και στον εκλογικό χάρτη της χώρας.

Το κατά πόσο η δύναμη της Αριστεράς από εδώ και πέρα θα μεγαλώσει και αν θα φτιαχτεί ένας πολιτικός φορέας, ο οποίος θα υποδεχθεί όχι μόνο τη δυσαρέσκεια, αλλά και την αντίθεση απέναντι σε αυτά τα μέτρα θα εξαρτηθεί από τρεις παράγοντες: Πρώτο, το πόσο ευέλικτη θα φανεί η ηγεσία του ΚΚΕ, να μην τελματώσει τα πράγματα και να μπορέσει να συγκρατήσει αυτόν τον κόσμο και να τον αυξήσει.

Δεύτερο, το τι θα κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να μεγαλώσει τις δυνάμεις της που επίσης έκανε μια αξιοσημείωτη παρουσία, εντούτοις όμως, υπάρχουν ακόμα πολλά για να γίνουν. Οι συνιστώσες που την απαρτίζουν πρέπει να σκεφτούν πολύ καλά τι θα κάνουν από εδώ και πέρα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Εγώ ξέρω πολύ κόσμο, που θέλει ξανά να ψηφίσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γιατί είναι το μόνο κομμάτι του πολιτικού συστήματος το οποίο έχει συγκεκριμένη αντίθετη άποψη από την άποψη και την οικονομική πολιτική που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση.

Ο τρίτος παράγοντας που θα καθορίσει τις εξελίξεις είναι αυτοί που φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ, τι θα κάνουν, που θα πάνε, που θα σταθεροποιηθούνε. Προσωπικά, εγώ θα ήθελα όλη αυτή τη δύναμη της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, της αριστερής σοσιαλιστικής κατεύθυνσης, να είναι ένα ενιαίο μπλοκ, αν αυτό μπορεί να γίνει, με τις κομμουνιστικές δυνάμεις. Μπορεί τους σοσιαλιστές και τους αριστερούς να τους χωρίζουν ζητήματα που έχουν σχέση με την εγκαθίδρυση ενός διαφορετικού συστήματος από αυτό που υπάρχει σήμερα στη χώρα μας, όμως η πορεία προς την αλλαγή είναι κοινή και κοινός ο στόχος.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου ετοιμάζεται να προχωρήσει σε ένα νέο πακέτο μέτρων. Ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση του εργατικού κινήματος;

Αυτό που βλέπουμε είναι η πλήρης υιοθέτηση της σχολής του Σικάγου, της πολιτικής του σοκ. Δημιουργείται πρώτα ένα σοκ στο λαό για να μην μπορεί να αντιδράσει και μετά ακολουθούν τα μέτρα. Το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα, το ίδιο είχε γίνει και στην Ιρλανδία, σοκ έγινε και στο Ιράκ, δύο πόλεμοι και μετά δώσανε όλες τις πετρελαιοπηγές και αλώσανε όλη την οικονομία. Εδώ έγινε αλλιώς, μας πανικοβάλλανε το Φεβρουάριο-Μάρτιο μήνα και μας περάσανε τα μέτρα.

Βέβαια σε αυτό βοήθησαν τα ΜΜΕ, βοήθησαν και οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Και τώρα με το νέο πακέτο μέτρων τα ίδια. Και είναι γελοίο να έρχεται σήμερα ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ να λέει ότι κάνουμε κοινή σύσκεψη με την ΓΣΕΕ για να αντιδράσουμε. Γιατί δεν αντιδράσανε από την αρχή οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος; Αφήσαν να περάσουν τα μέτρα για να αντιδράσουν εκ των υστέρων.

Τώρα έρχονται νέες απολύσεις στο δημόσιο τομέα, των συμβασιούχων, αρχικά, αλλά θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, ας λέει ο Παπανδρέου, λέει ψέματα. Μια μέρα πριν τις εκλογές έλεγε ότι τα νέα μέτρα θα τα κατανείμουμε ώστε να μην πάνε όλα στο 2011 και ο Παπακωσταντίνου έτρεξε και συμφώνησε να πάνε όλα στο 2011. Και τον κατήγγειλαν οι δημοσιογράφοι στις Βρυξέλλες ότι έφυγε από την πίσω πόρτα και δεν πήγε να τους μιλήσει. Τέτοια συνέπεια έχει ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας. Τι εμπιστοσύνη να έχει ο λαός σε αυτόν τον άνθρωπο; Ο οποίος ήταν και υπάλληλος της Γκόλντμαν Σακς και του ΔΝΤ και βέβαια θα ξαναγίνει υπάλληλος με τη διαγωγή που δείχνει, αλλά αλίμονο στον ελληνικό λαό που τον έχει υπουργό.

Τι εμπιστοσύνη να έχεις στην ηγεσία της ΓΣΕΕ ή στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ; Ολοι οι μεγαλοσυνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ ήταν υποψήφιοι του Σγουρού. Ποιον κοροϊδεύουν αυτοί οι άνθρωποι; Το εργατικό κίνημα δεν έχει να περιμένει τίποτα από αυτήν την ηγεσία. Πρέπει να οργανωθεί από τη βάση, να δώσει ένα χαστούκι στην κυβέρνηση και την πολιτική της και να ανατρέψει αυτές τις ηγεσίες, γιατί αργά ή γρήγορα θα ανατραπούν αυτές οι ηγεσίες.

Σε αυτό, οπωσδήποτε βοηθάνε οι αγώνες, οι απεργίες, κάθε κινητοποίηση βοηθάει, χωρίς να ξεχνάμε ότι οι κινήσεις αυτές είναι αργές, επίπονες, χρειάζονται πάρα πολύ δουλειά. Αλλά όταν ωριμάσουν δεν θα συγκρατούνται με τίποτα. Το ξέρουν αυτό και γι’ αυτό ενισχύουν τους μηχανισμούς καταστολής. Νομίζει δηλαδή ο Παπανδρέου ότι με μηχανισμούς καταστολής θα μπορέσει να σταματήσει την καταιγίδα που έρχεται. Αλλά η καταιγίδα θα έρθει και από εκεί και πέρα ο καθείς αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Συνέντευξη με τον Πάνο Δαμέλο, ιδιωτικό υπάλληλο, υποψήφιο με την Αριστερή Αντικαπιταλιστική Παρέμβαση στο Μωριά.

Πώς βλέπεις τα εκλογικά αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, γενικά και στην περιφέρεια Πελοποννήσου; Τι δείχνει η άνοδος της Αριστεράς και συγκεκριμένα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Το να εκλέγονται δήμαρχοι και περιφερειάρχες με ποσοστά της τάξης του 20% επί του εκλογικού σώματος μόνο για πανηγυρισμούς από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν είναι. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε τεράστια απαξίωση, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι όλη αυτή η οργή θα αποκτήσει θετικό, αριστερό πρόσημο ή αν θα παραμείνει απαξίωση και αδιαφορία. Ή, ακόμα χειρότερα, αν θα στραφεί προς την ακροδεξιά (εξέλιξη που ήδη διαφαίνεται, με το αβαντάρισμα μάλιστα των ΜΜΕ, και πρέπει να ανακοπεί άμεσα).

Είχαμε άνοδο της αριστεράς, όμως, δεδομένων των συνθηκών, ήταν μικρότερη από όσο θα μπορούσε να είναι. Η αποχή και το άκυρο δεν αναφέρονται μόνο στο δικομματισμό, πρέπει να μας προβληματίσει και εντός της αριστεράς και να κατανοήσουμε ότι εμείς χρειάζεται να αλλάξουμε για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες και τις προσδοκίες του κόσμου και όχι το αντίστροφο. Η άνοδος του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μάλλον δείχνει ότι υπάρχει απαίτηση για συνέπεια και για ριζικά διαφορετικές προτάσεις (και όχι απλά για βελτίωση των συνθηκών εντός καπιταλισμού), αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη επεξεργασία των θετικών μας προτάσεων και εφαρμογή τους στην πράξη, πχ στην οργάνωση των κομμάτων. Η αριστερά είναι αναξιόπιστη όταν ζητάει διαφάνεια και δημοκρατία και δε λειτουργεί έτσι η ίδια.

Συγκεκριμένα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τώρα, και στην Πελοπόννησο αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα νομίζω ότι ήταν ανέλπιστα καλό το αποτέλεσμα. Μας δείχνει ότι ο κόσμος βλέπει κάτι σε αυτό το εγχείρημα και πιστεύω πως οι επόμενες κινήσεις θα είναι καθοριστικές για το αν θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη αυτού του κόσμου μακροπρόθεσμα - πράγμα καθόλου εύκολο.

Τι σε έκανε να επιλέξεις την Αριστερή Αντικαπιταλιστική Παρέμβαση στο Μωριά ανάμεσα στα άλλα ψηφοδέλτια της Αριστεράς; Πώς αντιμετώπισε ο κόσμος το νέο αυτό κατέβασμα και πώς μπορεί να αξιοποιήσει τη στήριξη που κέρδισε στις κάλπες μέσα στους αγώνες;

Αν και είμαι (θεωρητικά ακόμα) μέλος του ΣΥΡΙΖΑ (ανένταχτος), οι εν κρυπτώ και αντιδημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθήθηκαν από το Συνασπισμό δε μου επέτρεψαν να διανοηθώ καν να στηρίξω το σχήμα που κατέβασε. Στην "Αριστερή-Αντικαπιταλιστική Παρέμβαση στο Μωριά" βρήκα ανοιχτές-δημοκρατικές-συμμετοχικές διαδικασίες, συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους και συντροφικότητα. Επίσης, ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιστεύω πολιτικά πίσω από τις απαιτήσεις της εποχής: Την κρίση του συστήματος πρέπει να τη μετατρέψουμε σε ευκαιρία να αναδείξουμε την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς για την οργάνωση της κοινωνίας, και όχι να αναλωνόμαστε σε προτάσεις διαχείρισης και αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Η μεταρρυθμιστική αριστερά είχε λόγο ύπαρξης όταν υπήρχε μια σχετική ευημερία και ο κόσμος δε ζητούσε ριζικές αλλαγές. Τώρα ο ρόλος της αριστεράς είναι να μετατρέψει την οργή και την απαισιοδοξία του κόσμου σε ελπίδα για ένα άλλο αύριο, μέσα από την ανατροπή ενός συστήματος που πάντα λέγαμε πως είναι άδικο - μόνο που τώρα ο κόσμος είναι έτοιμος να μας ακούσει.

Αυτό φάνηκε με εντυπωσιακό τρόπο στις προεκλογικές μας εξορμήσεις, όπου οι μεγαλύτεροι μας άνοιγαν κουβέντα, ήταν δεκτικοί στις προτάσεις εξόδου από Ε.Ε.-ευρώ, έδειχναν προβληματισμό για τα αδιέξοδα του συστήματος - κι αυτό μάλλον συμβαίνει για πρώτη φορά στις τελευταίες δεκαετίες. Η νεολαία, από την άλλη, είναι πιο "δύσκολο" κοινό: Πρέπει να την πείσεις ότι διαφέρεις πραγματικά πριν δεχτεί να σε ακούσει.

Να μη φοβηθούμε τη διεύρυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τα μαχητικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, με όσες συνιστώσες μπορεί -και μακάρι- να επιθυμούν τη συμπόρευση) που βλέπουν το αδιέξοδο στο οποίο αυτός έχει περιέλθει. Να αποφύγουμε την πολιτική διεύρυνση μέσω της ασάφειας (λάθος που έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ), αλλά να αποφύγουμε και την περιχαράκωση, ειδικά αυτή τη στιγμή που είναι πιο επιτακτική ανάγκη από ποτέ ένας μεγάλος αντικαπιταλιστικός πόλος. Να προχωρήσει τώρα η αμεσοδημοκρατική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χρειάζονται γενναία βήματα για να εξασφαλιστεί ο αντισυστημικός χαρακτήρας της συμμαχίας, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου και να στηρίξει ακόμα πιο αποτελεσματικά τους μεγάλους αγώνες που έχουμε μπροστά μας, χωρίς καπελώματα και αλαζονείες αλλά με την ίδια μαχητικότητα. Και να μη θεωρούμε δεδομένο ότι αυτή είναι η εποχή μας - είναι όμως στο χέρι μας να την κάνουμε!

Συνέντευξη με τον Δημήτρη Καλπίδη, εργαζόμενο στο Δήμο Κορυδαλλού και υποψήφιο με την «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή» στην Αττική, στον Τομέα Πειραιά.

Που πιστεύεις ότι οφείλεται η μεγάλη άνοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις πρόσφατες εκλογές;

To γεγονός και μόνο ότι αποκρύπτουν ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε 97.000 περίπου ψήφους σε όλη την επικράτεια, δείχνει το μέγεθος της απήχησης που έχει μέσα στο λαό. Το σύστημα πραγματικά το φοβάται αυτό γι’ αυτό δεν μας παίζουν ούτε στις τηλεοράσεις, ενώ άλλες αριστερές δυνάμεις προβάλλουν ότι είχαν άνοδο, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπαθούν να τη θάψουν, ούτε καν την αναφέρουν, ούτε καν τους εκλεγμένους. Τον επικεφαλής κάνα-δυό φορές και στα μουλωχτά σε ώρες χαμηλής ακροαματικότητας.

Αυτό που βγαίνει τελικά σαν συμπέρασμα είναι ότι αν απευθύνεσαι με καθαρό λόγο στους εργαζόμενους - χωρίς παιχνίδια συναλλαγής ή συμφωνιών κάτω από το τραπέζι ή συνδιαχειρίσεις ή συνδιοικήσεις - και προβάλεις τα πραγματικά προβλήματα και τη λύση των προβλημάτων του λαού σε ταξική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, τότε καταφέρνεις να αφυπνίσεις και να συσπειρώνεις κόσμο που έχει αρχίσει να επενδύει τις ελπίδες του πάνω σε αυτό το ρεύμα που φαίνεται να μορφοποιείται αυτή τη στιγμή.

Στη διάρκεια της προεκλογικής προσπάθειας, ήρθαμε σε επαφή με χιλιάδες εργαζόμενους, τι πιστεύεις ότι ψάχνει αυτός ο κόσμος σήμερα;

Aπό την προσωπική μου εμπειρία στον Κορυδαλλό, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ την περασμένη φορά είχε πάρει δειλά-δειλά 140 ψήφους και τώρα κατέγραψε γύρω στις 720. Αυτό δείχνει ότι οι τρόπος που απευθύνθηκαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον κόσμο, δηλαδή με περιοδείες στους εργατικούς χώρους, με διάλογο στους συναδέλφους, στους δήμους, στις εφορίες, στα εργοστάσια, κατάφερε να συσπειρώσει ένα κόσμο, που είναι πλέον άνθρωποι αποφασισμένοι να δώσουν τη μάχη χωρίς ηττοπάθεια.

Το ζητούμενο αυτήν την εποχή είναι το εργατικό κίνημα να μην πιστεύει στην ήττα του, αλλά να πιστεύει ότι μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα, ότι μπορεί να προχωρήσει την κοινωνία σε αντικαπιταλιστική επαναστατική κατεύθυνση, χωρίς σύνδρομα, χωρίς να περιμένει μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες μια λαϊκή εξουσία τρίτου τύπου που θα προέλθει από τον κοινοβουλευτισμό. Είναι ξεκάθαρο πια αυτό που έλεγαν και οι παππούδες μας, ότι αν ο καπιταλισμός ανατρέπονταν μέσα από εκλογές, τότε δεν θα έκανε εκλογές.

Είμαι από 13 χρονών εργάτης, έχω περάσει από το ΚΚΕ, από την κομμουνιστική αριστερά, το ’89 έφυγα και απενεργοποιήθηκα, όπως απενεργοποιήθηκε μια σειρά κόσμος. Ολο αυτό το διάστημα, πάρα πολλοί ανένταχτοι αριστεροί όπως εγώ, δραστηριοποιηθήκαμε στο χώρο της δουλειάς, αλλά δεν υπήρχε κάτι να μας συγκινεί, να μας διεγείρει. Είναι πολύ σημαντικό για ανθρώπους που λαχταράνε να δράσουν, που είναι απογοητευμένοι, αλλά θέλουν να αγωνιστούν, να βρουν αυτό που τους εκφράζει.

Αρχίζει και φαίνεται πλέον ότι ο αριστερός επαναστατικός λόγος είναι η μόνη λύση. Ολες οι προτάσεις που γίνονται από τα κόμματα – και από αυτά της Αριστεράς – δεν μιλάνε καθαρά, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τη διαγραφή του χρέους. Το κράτος αυτή τη στιγμή, ο μηχανισμός του, λειτουργεί για να εισπράττει από τις λαϊκές μάζες, να αφαιρεί από τις συντάξεις, από τους μισθούς, από την κοινωνική πολιτική και ό, τι έχει σχέση με το λαό και να τα δίνει στους τραπεζίτες. Το ΙΚΑ δεν πληρώνει τα νοσήλια, κανένας οργανισμός από αυτούς που αφορούν τους εργαζόμενους δεν δίνει τίποτε για παροχές, μόνο εισπράττει και αποδίδει στα αφεντικά.

Και στους ΟΤΑ;

Στους ΟΤΑ, ο Καλλικράτης έχει γίνει το μνημόνιο στους δήμους. Αυτό είναι ξεκάθαρο στους εργαζόμενους των ΟΤΑ. Θα απολύσουν κόσμο, σε πρώτη φάση τους συμβασιούχους και αυτό τι θα σημάνει; Δεν θα μπορούν να κάνουν οι ΟΤΑ κοινωνική πολιτική, τα προγράμματα υγείας, το Υγεία στο σπίτι, όλα αυτά που συντρέχουν τους ανήμπορους και τους αδύναμους. Σε δεύτερη φάση, θα βάλουν φόρους, θα ανεβάσουν τα δημοτικά τέλη και οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τον πολίτη θα είναι ανταποδοτική. Το τρίτο θα εκποιήσουν δημοτική περιουσία και το τέταρτο στο όνομα της «ανάπτυξης» (όχι για τους εργαζόμενους, αλλά για τα αφεντικά) θα προχωρήσουν τα ΣΔΙΤ, τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Η ΠΟΕ ΟΤΑ κινείται σε ένα κλίμα αριστερό, στην ουσία τα στελέχη της πιέζονται από τη βάση και από τον κόσμο να κινηθούν σε ένα τέτοιο κλίμα. Όταν η ΠΑΣΚΕ βάζει ζήτημα απεργίας διαρκείας στους ΟΤΑ δεν το κάνει από την ταξικότητά της, αλλά από την τεράστια πίεση από τα κάτω. Το χρέος της Αριστεράς είναι προτάσεις τέτοιου είδους, που ανοίγουν δρόμους για να δίνουν οι εργαζόμενοι τη μάχη συσπειρωμένοι σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια σε Καλλικράτη-Μνημόνιο να μην προβοκάρονται από τις δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά να αξιοποιούνται σε αντικαπιταλιστική, ανατρεπτική κατεύθυνση.

Γιατί όταν βλέπουμε Συνασπισμό, ΣΥΡΙΖΑ και δυνάμεις του ΠΑΜΕ, στη λογική ότι η ΠΑΣΚΕ έχει την πλειοψηφία, άρα μπορεί να σηκώσει την απεργία διαρκείας μόνη της, ας αναλογιστούμε όλοι σε ένα κλάδο, ένα τέτοιου είδους ζήτημα, τόσο προωθημένο, όπως η απεργία διαρκείας, μπορεί να προχωρήσει χωρίς την Αριστερά; Ρίχνεται έτσι νερό στο αυλάκι, στην ηγεσία της ΠΑΣΚΕ να βάζει αιτήματα προωθημένα και μετά να χρεώνει την Αριστερά για το ότι δεν προχωράει το κίνημα και αυτοί να τα μαζεύουν πίσω και να έχουν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά σε τι διαφέρει;

Η διαδρομή και οι αναζητήσεις στα πλαίσια της Αριστεράς είναι υγεία, προσπαθεί κανείς, μετατοπίζοντας την αιχμή του δόρατος, να βρει μια λύση. Αλλά σήμερα φαίνεται καθαρά πέρα από ιδεολογίες και αναλύσεις – και το ταξικό ένστικτο είναι αλάθητο – προς τα πού πρέπει να κινηθεί η Αριστερά, ότι η κατεύθυνση πια πρέπει να είναι σε ρήξη, σε ανατροπή, σε απειθαρχία, σε κατάργηση του καπιταλισμού. Τι να πούμε σήμερα και τι να εξηγήσουμε; Δεν είναι κάποια παράμετρος που πάει λάθος, ότι φταίει απλά κάποια κυβέρνηση ή κάποιο μοντέλο διαχείρισης, αυτά δοκιμάστηκαν, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κεϋνσιανισμοί, μεικτά συστήματα, ολοκληρωτικά συστήματα. Το πρόβλημα του συστήματος είναι δομικό, πρέπει να απαλλαχτούμε από τον καπιταλισμό για να απαλλαχτούμε από την κρίση του.