Η Εργατική Αλληλεγγύη μίλησε με τον Μιχάλη Γρηγοράκο, εκλεγμένο στο 15μελές Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου. 

“Αυτό που μας οδήγησε στην πρώτη μας απεργία και μετέπειτα στη συγκρότηση του σωματείου μας, ήταν το ότι η κατάσταση που ζούσαμε καθημερινά στο χώρο εργασίας μας είχε φτάσει στο απροχώρητο. 

 

Δεν μπορούσαμε πια να βλέπουμε να γίνονται καθημερινά εργατικά ατυχήματα τα οποία δεν καταγράφονταν πουθενά και οι χτυπημένοι να μεταφέρονται με ιδιωτικά αυτοκίνητα στα νοσοκομεία. Όποιος διεκδικούσε να καταγραφεί σαν εργατικό ατύχημα μπορεί να έχανε και τη δουλειά του. Ο κόσμος είχε απελπιστεί, φοβότανε και δεν μιλούσε γιατί είχε το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας. Ένα πρωί δεν άντεξα. Ζήτησα ένα ραντεβού με τον διευθυντή. 

Εκείνος με απείλησε ότι θα χάσω τη δουλειά μου και μάλιστα μου είπε: “φέρε μου έστω και έναν που να έχει παράπονα”. Του απάντησα “θα σου φέρω 100”. 

 

Την άλλη μέρα ξαναπήγαμε μια ομάδα συναδέλφων, αλλά αυτή τη φορά είχαμε συνεννοηθεί ότι το Λιμάνι θα κλείσει για απεργία. Βάλαμε μία αλυσίδα στην πόρτα και δεν μπήκε κανένας για δουλειά. Έτσι άρχισαν τα πράγματα. 

 

Το σωματείο φτιάχτηκε βάσει συνέλευσης όλου του κόσμου. Στη Γενική Συνέλευση που έγινε την Τετάρτη 23/7 συμμετείχαν πάνω από 300 άτομα. Ήρθε πάνω από το μισό Λιμάνι. Εκεί ψηφίσαμε να ιδρυθεί το σωματείο. Την επόμενη μέρα έγιναν οι εκλογές. Ψήφισαν περίπου 340 άτομα. Έβαλαν υποψηφιότητα 35 άτομα. Εκλέχθηκαν οι 15 πρώτοι και από αυτούς οι 5 αποτελούν την επιτροπή. Τώρα περιμένουμε και την έγκριση του πρωτοδικείου για να είμαστε νόμιμοι 100%. 

 

Μετά τις εκλογές κάναμε αμέσως συνάντηση με την εργοδοσία. Αποδεχτήκανε τα αιτήματά μας, παρόλο που δεν θέλανε να ιδρυθεί το σωματείο. Από δω και πέρα είμαστε στις διαδικασίες να εφαρμόσουμε τα αιτήματα του κόσμου. Όπως η ΣΣΕ, η ένταξη στα ΒΑΕ, να δηλώνονται τα εργατικά ατυχήματα, να ανέβει το ημερομίσθιο, να πληρώνονται τα Σαββατοκύριακα, οι αργίες, ο καθένας δηλαδή να αμοίβεται σύμφωνα με αυτό που πρέπει. 

 

Το σωματείο μας είναι κλαδικό. Συμμετέχουν εργάτες, οδηγοί και χειριστές που ενώθηκαν κάτω από την ίδια ομπρέλα. Είναι ένα σωματείο στο οποίο μπορούν να γραφτούν όλοι οι εργαζόμενοι στις προβλήτες του Λιμένα Πειραιά. 

Για του νέους

Στην πορεία είτε έρθει μία άλλη εταιρεία είτε φύγει η Cosco, εμείς θα είμαστε εκεί για να μπορέσουμε να αναλάβουμε την φορτοεκφόρτωση. Άρα λοιπόν αυτά που κερδίσαμε εμείς θα ισχύσουν και για τους νέους συναδέλφους. 

 

Το σημαντικό είναι ότι μέσα σε 5 μέρες καταφέραμε το ακατόρθωτο. Το πιο σημαντικό ήταν ότι ήμασταν ενωμένοι. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο αλλά τα καταφέραμε. Προσπάθησαν να ρίξουν λάσπη και προπαγάνδα ότι είμαστε κατευθυνόμενοι από κάποια κόμματα. Αλλά όλοι ξέραμε ότι τα λέγανε αυτά γιατί δεν τους συμφέρει να υπάρχει σωματείο. Τους ενοχλεί πάρα πολύ. Από δω και πέρα είναι αναγκασμένοι να μας υπολογίζουν. Ήδη είδαμε τις πρώτες αλλαγές. Έχουν αρχίσει να μας σέβονται. Κατάλαβαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και δεν μπορούν να παίζουν το παιχνίδι που έπαιζαν τόσο καιρό. Η μόνη επιλογή που έχουν πια είναι να συμβιβαστούν με τα αιτήματά μας για να μην έχουν προβλήματα. Και εμείς από δω και πέρα θα δουλεύουμε με αξιοπρέπεια. Νομίζω ότι με όλα αυτά που κάναμε δείξαμε το παράδειγμα για πολλούς εργαζόμενους. Αυτό που χρειάζεται σε όλους τους χώρους εργασίας είναι να μην φοβούνται, να έχουν ψυχή, να ενωθούν, να έχουν αδερφικότητα και αλληλεγγύη και έτσι μπορούν να καταφέρουν πολλά”.

 

Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Θωίδου